<h1> 陈子昂对于初唐诗坛"兴寄都绝"、"风雅不作"的创作现实深为不满,主张恢复古诗比兴言志的风雅传统,提出"风骨""兴寄"两个革新口号,从内容到形式都提出了革新要求。在《与东方左史虬修竹篇序》里,他第一次将汉魏风骨与风雅比兴联系起来,反对没有风骨、没有比兴的作品,这样复归风雅的目的就不是美刺比兴,而是要维持具有悲凉慷慨之气的建安风骨传统,在诗歌创作中寄托济世的劝业理想和人生意气,这便与片面追求"彩丽竞繁"的齐梁宫廷诗风彻底的划清了界限,它对于唐诗的变革具有关键性意义。</h1> <h1><div style="text-align: center;">与东方左史虬修竹篇序(唐 陈子昂)</div> 东方公足下:文章道弊五百年矣。汉、魏风骨,晋、宋莫传,然而文献有可征者。仆尝暇时观齐、梁间诗,彩丽竞繁,而兴寄都绝,每以永叹。思古人,常恐逶迤颓靡,风雅不作,以耿耿也。一昨于解三处,见明公《咏孤桐篇》,骨气端翔,音情顿挫,光英朗练,有金石声。遂用洗心饰视,发挥幽郁。不图正始之音复睹于兹,可使建安作者相视而笑。解君云:“张茂先、何敬祖,东方生与其比肩。”仆亦以为知言也。故感叹雅制,作《修竹诗》一首,当有知音以传示之。</h1> <h3 style="text-align: center;">附:陈子昂《修竹篇》</h3><h3><div style="text-align: center;">龙种生南岳,孤翠郁亭亭。</div><div style="text-align: center;">峰岭上崇崒,烟雨下微冥。</div><div style="text-align: center;">夜间鼯鼠叫,昼聒泉壑声。</div><div style="text-align: center;">春风正淡荡,白露已清泠。</div><div style="text-align: center;">哀响激金奏,密色滋玉英。</div><div style="text-align: center;">岁寒霜雪苦,含彩独青青。</div><div style="text-align: center;">岂不厌凝冽?羞比春木荣。</div><div style="text-align: center;">春木有荣歇,此节无凋零。</div><div style="text-align: center;">始愿与金石,终古保坚贞。</div><div style="text-align: center;">不意伶伦子,吹之学凤鸣。</div><div style="text-align: center;">遂偶云和瑟,张乐奏天庭。</div><div style="text-align: center;">妙曲方千变,《箫韶》亦九成。</div><div style="text-align: center;">信蒙雕斲美,常愿事仙灵。</div><div style="text-align: center;">驱驰翠虬驾,伊郁紫鸾笙。</div><div style="text-align: center;">结交嬴台女,吟弄《升天行》。</div><div style="text-align: center;">携手登白日,远游戏赤城。</div><div style="text-align: center;">低昂玄鹤舞,断续彩云生。</div><div style="text-align: center;">永随众仙去,三山游玉京。</div></h3>