《感时》

梁森

<p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《感时》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">长河暗转千秋纹,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">孤月巡天万古灯。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">云外鹤踪埋旧事,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">风前松骨立寒岑。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">鬓雪偏燃心火色,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">尘烟不覆剑痕深。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">坐看人间潮起落,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">茶烟袅处是云根。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">后记</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">偶得“江河不语流千古,日月无声照万年”起兴,遂铺陈成篇。长河孤月映千古清辉,鹤踪松骨藏岁序坚贞,皆为暮年心境之写照——鬓发虽染霜雪,心火未熄;尘烟纵迷世路,初心未改。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">人生如潮,起落本是常态,不如学松之劲、鹤之闲,于茶烟袅袅中归守云根般的宁静。诗中“剑痕”喻平生坚守,“心火”明暮年热望,既叹岁月悠长,亦抒老而弥坚之态。愿与同好共品:纵使时光荏苒,心有丘壑者,自能于浮沉中得自在,于无声处听惊雷。</span></p>