<p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:22px;">贈李白</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;">二年客東都,所歷厭機巧。</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;">野人對腥羶,蔬食常不飽。</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;">豈無青精飯,使我顏色好。</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;">苦乏大藥資,山林跡如掃。</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;">李侯金閨彥,脫身事幽討。</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;">亦有梁宋遊,方期拾瑤草。</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"></b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"></b></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">杜甫此诗确有<b>“刻意效仿李白游仙诗风”</b>的痕迹,但又在骨子里渗透着杜诗独有的沉郁顿挫,实为<b>“以李之形写杜之神”</b>的绝妙实验。可从三层解析这种学而不同的辩证关系:</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>一、形似:对李白诗风的显性致敬</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>1. 游仙语汇的移植</b></p><p class="ql-block"> - <b>“青精饭”“拾瑶草”</b>等道教意象,直接呼应李白《古风》“愿餐金光草”、《梦天姥吟》 “霓为衣兮风为马”的超现实语境。 </p><p class="ql-block"> - <b>“脱身事幽讨”</b>五字,神似李白《赠孟浩然》 “红颜弃轩冕,白首卧松云”的谪仙风骨。 </p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>2. 结构布局的借鉴</b></p><p class="ql-block"> - 李白游仙诗常以 “现世困顿→飞升幻想”为范式(如《梁甫吟》 “长啸梁甫吟,何时见阳春”突转“我欲攀龙见明主”)。 </p><p class="ql-block"> - 杜甫此诗复制该结构: </p><p class="ql-block"> <b>洛阳之困</b>(前8句)→ <b>约赴仙境</b>(后4句)</p><p class="ql-block"> → 却将李白<b>“飞升幻境”</b>改为自身<b>“山林迹如扫”</b>,暗藏反讽。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>二、神异:沉郁底色对飘逸诗风的解构</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">| 金闺彦脱身 | 不写李白“仰天大笑”的潇洒,反用<b> “脱身”</b>暗示政治放逐之痛 | 仙气褪为生存挣扎 </p><p class="ql-block">| 共拾瑶草 | 缀于<b>“苦乏大药资”</b>后,暴露 浪漫承诺的物质基础崩塌| 理想主义泡沫被戳破 </p><p class="ql-block">| <b>“厌机巧”</b>| 插入李白诗中少见的社会批判锋芒| 游仙主题转向现实控诉 |</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">> 典型对照: </p><p class="ql-block">> - 李白的“安能摧眉折腰事权贵”(《梦天姥吟》)是宣言式反抗; </p><p class="ql-block">> - 杜甫的“所历厌机巧”却是肠胃式的生理厌恶(“蔬食不饱”与“腥膻”对举),将道德批判沉入身体感知。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>三、诗史合流:为何说“学太白”恰是杜陵本色?</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>1. 以仙写凡的创造</b></p><p class="ql-block"> - 李白用道教意象逃离人间(如“且放白鹿青崖间”); </p><p class="ql-block"> - 杜甫却借道教意象锚定人间困境—— </p><p class="ql-block"> “苦乏大药资”将求仙梦拽回世俗经济学,“迹如扫”更让山林成生存荒漠的隐喻。 </p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>2. 双声部的悲歌</b></p><p class="ql-block"> 表面效仿李白飘逸,实为<b>给李白的失意作注</b>: </p><p class="ql-block"> - “金闺彦”暗指李白翰林待诏的荣光, </p><p class="ql-block"> - “脱身”却揭露“赐金放还”的狼狈。 </p><p class="ql-block"> → 此诗竟成<b>“提前写给盛唐天才的悼词”</b>(四年后安史之乱爆发,李白卷入永王案,人生彻底崩毁)。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 结论:一场伟大的诗歌对话</b></p><p class="ql-block">此诗是杜甫对李白诗风的<b>“最高致敬与最深颠覆”</b>: </p><p class="ql-block">- 形:仙语琳琅,结构飞动 → 证明<b>杜甫能完美驾驭太白体;</b> </p><p class="ql-block">- 神:每句飘逸背后皆拴着现实铁锚 → <b>暴露杜诗“地心引力”般的悲悯本质。</b> </p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>终极悖论: </b></p><p class="ql-block">当沉郁的杜甫模仿飘逸的李白时,反而比李白更残酷地撕开了盛唐的华丽锦袍——因为<b>模仿的姿势本身,就是两个天才共陷绝境的证明。</b></p>