<p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《闲居遣怀》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">结庐何必远嚣尘,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">枕石听泉卧翠筠。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">徽音漫逐云移牖,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">棋局闲参月印茵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">笔扶松影惊鸿度,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">茶瀹岩香伴蛩呻。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">春秋次第皆成谱,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">叶落花开见本真。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">后记</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">此律之成,皆因偏爱“结庐人境而无车马喧”的自在。字句间未寻奇险,只将日常闲趣——石边泉、竹间月、琴中韵、棋里禅,连同笔底松风、盏中茶香与阶前蛩鸣,一一织入诗行,不求辞藻华丽,唯愿留住那份“不惹尘埃”的松弛。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">末句“叶落花开见本真”,既是收束,亦是心之所向:人间春秋本无定式,若能于笔墨棋局间观花叶荣枯,于茶烟琴韵里察心之动静,便也算不负这寻常岁月里的清欢了。</span></p>