<p class="ql-block" style="text-align:center;">育人之殇</p><p class="ql-block">志龙 </p><p class="ql-block">昨日心理课,门口一学生不见其迹,问询,同侪答曰,请假去也。遂放心。</p><p class="ql-block">讲课正酣,一生推门而入,定睛一看,原是门口学生。</p><p class="ql-block">其视师如空气。</p><p class="ql-block">其坐,其掂书包,其起身,</p><p class="ql-block">其欲向外而走,我止之,生答曰:假条已批。</p><p class="ql-block">吾问其应怎样离去,生曰不知。</p><p class="ql-block">吾启发其,生茫然。吾继续问之:师是空气否?</p><p class="ql-block">数次问。</p><p class="ql-block">生仍不知礼。</p><p class="ql-block">吾再启发,历时三分钟有余。</p><p class="ql-block">生恍然大悟,启口:吾已批假,请吾师准许回家!</p><p class="ql-block">班级学生慨然大笑!</p><p class="ql-block">该生来而无礼,去而无礼,教而后知礼!</p><p class="ql-block">出必告,反必面,礼也。</p><p class="ql-block">吾思,教育首之任务应是礼,礼即德也,明明德,方能有善行,育分而轻德,少不知德,犹如树之无根,成人后德之不存,社会愈发狂躁,教育之失也,教育之殇也!</p>