念奴娇--何时鲲运重济/杜子弘

明德先生

<p class="ql-block">【行万里路写万首诗分享】</p><p class="ql-block">​</p><p class="ql-block">​念奴娇--何时鲲运重济</p><p class="ql-block">​</p><p class="ql-block">​ 【杜子弘】</p><p class="ql-block">​</p><p class="ql-block">​</p><p class="ql-block">乱红过眼,纵蜂痴蝶怨,终成秋蒂。</p><p class="ql-block">独抱寒襟行旷野,谁共苍茫醒醉?</p><p class="ql-block">瘴雨侵青,酸风剪翠,倦影凭何寄?</p><p class="ql-block">残阳如血,远鸿嘹唳万里。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">空说鹏翼垂天,鹪枝饮露,坐井言功利。</p><p class="ql-block">倦看长安车马客,尽作断蓬流水。</p><p class="ql-block">藓径埋云,荆扉锁月,剩有鲛珠坠。</p><p class="ql-block">海襟仍在,何时鲲运重济?</p><p class="ql-block">​</p> <p class="ql-block">​《念奴娇·何时鲲运重济》</p><p class="ql-block">逐句自解:</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">上阕</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">1. “乱红过眼,纵蜂痴蝶怨,终成秋蒂”</p><p class="ql-block"> · 以暮春残景起兴,乱红飘零喻人生际遇无常。“蜂痴蝶怨”拟人化写尽执念,终章“秋蒂”二字陡转,点明繁华终归寂灭的宿命。</p><p class="ql-block">2. “独抱寒襟行旷野,谁共苍茫醒醉”</p><p class="ql-block"> · “寒襟”既写身体之寒,更透心境孤寂。“醒醉”一词暗用屈原“众人皆醉我独醒”,凸显与世疏离的彷徨。</p><p class="ql-block">3. “瘴雨侵青,酸风剪翠,倦影凭何寄”</p><p class="ql-block"> · 对仗工整的荒芜图景:“瘴雨”“酸风”化用李贺诗句,以毒雾蚀青、冷风摧翠喻现实摧折;“倦影”如飘萍无依,叩问中尽显疲惫。</p><p class="ql-block">4. “残阳如血,远鸿嘹唳万里”</p><p class="ql-block"> · 以血染斜阳的壮烈意象,接续孤鸿哀鸣,声画交织中拓展出苍茫时空,暗含对远方的执念与求索。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">下阕</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">1. “空说鹏翼垂天,鹪枝饮露,坐井言功利”</p><p class="ql-block"> · 连用三重典故:先以《庄子》鲲鹏反讽抱负成空,再借“鹪鹩巢林”喻现实拘束,最后斥“井蛙”汲汲功利,层层剥露理想与现实的撕裂。</p><p class="ql-block">2. “倦看长安车马客,尽作断蓬流水”</p><p class="ql-block"> · “长安客”代指功名之徒,“断蓬流水”喻其终将飘零消散,冷眼旁观中透出对世俗价值观的彻底幻灭。</p><p class="ql-block">3. “藓径埋云,荆扉锁月,剩有鲛珠坠”</p><p class="ql-block"> · 三组意象递进:荒径隐入云雾喻前路渺茫,荆门锁月写幽居困境,终以“鲛人泣珠”典故,将无形之泪化为璀璨珠玉,悲怆中见高贵坚守。</p><p class="ql-block">4. “海襟仍在,何时鲲运重济”</p><p class="ql-block"> · 收束于雷霆之问:虽身陷困厄,但“海襟”未改,终以鲲鹏待风之典爆发对重启命运的炽烈渴望,在绝望中炸开一线天光。</p>