文心画韵:苏轼《记游庐山》

余风

<p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">意境派文心画:苏轼《记游庐山》(50X100cm,2025,余风)</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">记游庐山</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">苏轼</p><p class="ql-block"> 仆初入庐山,山谷奇秀,平生所未见,殆应接不暇,遂发意不欲作诗。已而见山中僧俗,皆云:“苏子瞻来矣!”不觉作一绝云:“芒鞋青竹杖,自挂百钱游。可怪深山里,人人识故侯。”既自哂前言之谬,又复作两绝云:“青山若无素,偃蹇不相亲。要识庐山面,他年是故人。”又云:“自昔忆清赏,初游杳霭间。如今不是梦,真个是庐山。”</p><p class="ql-block"> 是日有以陈令举《庐山记》见寄者,且行且读,见其中云徐凝、李白之诗,不觉失笑。旋入开元寺,主僧求诗,因作一绝云:“帝遣银河一派垂,古来惟有谪仙词。飞流溅沫知多少,不与徐凝洗恶诗。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 读这一篇,心头猛然涌起一股暖意。因为那是那个人,那个无论哪个领城都登峰造极的绝世旷世奇才,在巅峰之时跌落深渊之后,一段漫长的低谷徘徊之时,突然听到了一种声音,先生您好,您来啦!</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 这温暖弥漫开,眼前忽然浮现一幅晚春之景。因为就是那个人,那个无论后来的哪个年代的诗书学者,都必定口服心服五体投地的诗家圣人,在落花时节,邂逅老友时的惊喜,老兄你好,你也来啦!</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 人生是缘,缘起缘落,似犹未竟。一个缘字,亦可跨越千年,隔世之间,似有恍然。那真真切切的音容笑貌,那落泊却清爽衰老而清癯的抑扬顿挫,那同样直面未卜前程而无可奈何的孑然身影,却把所有的顺逆荣辱淡然拂去,时光穿梭,一种绝美,深沉不语,渐行渐近,直入心间。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p>