立冬:写给秋天的诗

小奇

<p class="ql-block" style="text-align:center;">一叶知秋至,一诗寄秋情。</p><p class="ql-block">秋天,宛如一位温婉而多情的诗人,用她那五彩的画笔,在大地上勾勒出一幅幅绚丽多姿的画卷;又似一位深沉而睿智的哲人,在时光的长河中留下了一首首富含哲理与情思的诗篇。</p><p class="ql-block">今日立冬,‌秋意未尽,冬已初至‌,以秋为名,用诗与图告别秋天,迎接冬季,愿岁月静好,安康久久。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·刘禹锡</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">自古逢秋悲寂寥,我言秋日胜春朝。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">晴空一鹤排云上,便引诗情到碧霄。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">在大多数文人墨客眼中,秋天是萧瑟、寂寥的象征,是万物凋零、生机渐逝的季节。然而,刘禹锡却以他独特的视角和豪迈的气概,大声宣告“我言秋日胜春朝”。在他心中,秋天并非衰败与凄凉的代名词,而是充满生机与活力的美好时节。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·李商隐</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">君问归期未有期,巴山夜雨涨秋池。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">何当共剪西窗烛,却话巴山夜雨时。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">巴山的秋夜,细雨淅淅沥沥地下着,敲打着窗棂,也敲打着李商隐那颗思念远方亲人的心。收到亲人询问归期的信件,他却只能无奈地回答“未有期”。此时,秋池因夜雨而不断上涨,那满溢的池水,恰似他心中无尽的思念,如潮水般汹涌澎湃,难以抑制。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 思念</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 思念千里,秋意渐浓,</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 枫叶飘落,心情愁绪慵。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 未能相会,岁月静默中。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·杜牧</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">银烛秋光冷画屏,轻罗小扇扑流萤。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">天阶夜色凉如水,卧看牵牛织女星。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">在那幽深清冷的宫廷之中,秋夜显得格外寂静而孤寂。银烛的微光洒在冰冷的画屏上,营造出一种清冷、孤寂的氛围,仿佛将整个世界都笼罩在了一层淡淡的哀愁之中。宫女手持轻罗小扇,轻轻地扑打着飞舞的萤火虫,那细微的动作,透露出她内心的无聊与寂寞。在这看似悠闲的举动背后,隐藏着她对自由与爱情的渴望。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·杜牧</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">远上寒山石径斜,白云生处有人家。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">停车坐爱枫林晚,霜叶红于二月花。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">深秋时节,杜牧沿着蜿蜒曲折的石径,向着那寒山深处进发。一路上,山峦起伏,云雾缭绕,仿佛置身于一幅美丽的山水画卷之中。在那白云缭绕的地方,隐隐约约可见几户人家,那袅袅的炊烟,给这清冷的山林增添了几分人间烟火气。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·张继</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">月落乌啼霜满天,江枫渔火对愁眠。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">姑苏城外寒山寺,夜半钟声到客船。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">月亮渐渐落下,乌鸦在枝头啼叫,寒气弥漫在整个夜空,仿佛整个世界都被霜华所笼罩。张继独自一人,面对着江边的枫树和船上的渔火,忧愁难眠。他漂泊在外,远离家乡,在这寂静的秋夜中,心中充满了孤独与寂寞。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·王维</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">空山新雨后,天气晚来秋。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">明月松间照,清泉石上流。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">竹喧归浣女,莲动下渔舟。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">随意春芳歇,王孙自可留。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">一场新雨过后,空旷的山谷显得格外清新宜人,初秋的傍晚,天气凉爽舒适。明月透过松林的缝隙洒下清辉,如同一缕缕银色的丝线,给山林增添了几分神秘与宁静。清澈的泉水在山石上潺潺流淌,发出清脆悦耳的声响,仿佛是大自然演奏的美妙乐章。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·王绩</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">东皋薄暮望,徙倚欲何依。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">树树皆秋色,山山唯落晖。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">牧人驱犊返,猎马带禽归。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">相顾无相识,长歌怀采薇。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">傍晚时分,王绩站在东皋之上,极目远眺,心中徘徊不定,不知何去何从。眼前,每一棵树都染上了秋天的色彩,那金黄、火红的树叶,仿佛是大自然用画笔精心描绘而成。每一座山都披上了落日的余晖,那温暖的橙红色光芒,给山峦增添了几分壮丽与雄浑。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">思恋</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 多情未舍,望君归来,</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 风吹月明,千里相思在心灰。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 如何让我,等待幸福来。</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">元·马致远</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">枯藤老树昏鸦,小桥流水人家,</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">古道西风瘦马。夕阳西下,</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">断肠人在天涯。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">这首小令,被誉为“秋思之祖”,短短二十八字,却勾勒出一幅充满哀愁的秋景图,将游子的羁旅之愁和思乡之情表现得淋漓尽致。枯藤缠绕着老树,树上栖息着黄昏归巢的乌鸦,那衰败的景象,仿佛是游子内心的写照,充满了凄凉与无奈。小桥下流水潺潺,旁边有几户人家,那温馨的画面,更衬托出游子的孤独与寂寞。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·杜牧</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">银烛秋光冷画屏,轻罗小扇扑流萤。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">天阶夜色凉如水,卧看牵牛织女星。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">在那幽深清冷的宫廷之中,秋夜显得格外寂静而孤寂。银烛的微光洒在冰冷的画屏上,营造出一种清冷、孤寂的氛围,仿佛将整个世界都笼罩在了一层淡淡的哀愁之中。宫女手持轻罗小扇,轻轻地扑打着飞舞的萤火虫,那细微的动作,透露出她内心的无聊与寂寞。在这看似悠闲的举动背后,隐藏着她对自由与爱情的渴望。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">分别</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 别离时节,相思万般,</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 霜叶落下,往事随风撒。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 唯愿重逢,万里之遥仍能再见。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;">宋·张孝祥</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">满载一船秋色,平铺十里湖光。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">波神留我看斜阳,放起鳞鳞细浪。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">明日风回更好,今宵露宿何妨。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">水晶宫里奏霓裳,准拟岳阳楼上。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">张孝祥满载着一船的秋色,行驶在广阔的江面上。那波光粼粼的湖水,仿佛是一面巨大的镜子,倒映着蓝天白云和岸边的美景。水神似乎想把他留下,欣赏夕阳西下的美景,于是吹起微风,泛起层层细浪。那细浪如同鱼鳞一般,在阳光的照耀下闪烁着金色的光芒,美丽极了。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>摄影:小奇/先生</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>手机随拍于2025年北京的秋天</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>文图编辑小奇</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>谢谢驻足欣赏</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b><span class="ql-cursor"></span></b></p><p class="ql-block"><br></p>