<p class="ql-block"> 赵孟頫行书《白云吟》,体态妍美,内藏筋骨。原文为中峰和尚所作七言古诗,描绘白云的纯净与超脱。</p><p class="ql-block"> 余喜此帖,前几年曾临过,今再次临写,配手拍照片六张,请诸君一併笑鉴。</p> <p class="ql-block"> 原帖局部欣赏</p> <p class="ql-block">《白云吟》释文:</p><p class="ql-block">我爱白云白,万里同一色。</p><p class="ql-block">不加洗濯体自明,未曾展布虚空灵。</p><p class="ql-block">道人家住白云乡,白云为屋还为房。</p><p class="ql-block">饥则煮白云为食,寒则裁白云为裳。</p><p class="ql-block">心与白云了无异,任运乾坤无所系。</p><p class="ql-block">不学迦文放出眉间光,岂效少林鼓成粥饭乞。</p><p class="ql-block">唯有禅月不肯轻,白云笑言不与风雨会。</p><p class="ql-block">缅思未出雪山时,寥寥太古含冰肌。</p><p class="ql-block">无端吹出雪后为怜,片片沾尘泥。</p><p class="ql-block">爛锦床屏填绣褥,朱丝玉管相随逐。</p><p class="ql-block">沉沉醉耳唤不醒,漫把白云覆高屋。</p>