水调歌头三首·次《万里金波》,画/杨建良,文/杨建良

作者/杨建良,

<p class="ql-block"><b style="color:rgb(237, 35, 8); font-size:20px;">其一·江行望景</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b>极目金波阔,十幅破长风。</b></p><p class="ql-block"><b>洞庭霜叶初落,巫峡雨初晴。</b></p><p class="ql-block"><b>帆影裁分云水,棹响惊飞鸥鹭,涛里见沧溟。</b></p><p class="ql-block"><b>不必伤秋早,江山自多情。</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b>潮随月,风逐岸,任漂零。</b></p><p class="ql-block"><b>此身元是鸥鸟,何用问归程?</b></p><p class="ql-block"><b>旧岁秋声虽在,新日晴光又满,心与浪花生。</b></p><p class="ql-block"><b>一苇凌江去,天地入襟清。</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b style="color:rgb(237, 35, 8); font-size:20px;">其二·霸业与文藻</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b>龙虎气何在?霸业已成烟。</b></p><p class="ql-block"><b>千年江水流尽,故垒没荒烟。</b></p><p class="ql-block"><b>唯有青山依旧,俯瞰人间兴废,无语对苍玄。</b></p><p class="ql-block"><b>谁记当年主,空剩石苔斑。</b></p><p class="ql-block"><b> 骚人笔,墨客砚,落霞笺。</b></p><p class="ql-block"><b>诗心穿越今古,字字照江天。</b></p><p class="ql-block"><b>纵使宫墙倾圮,不抵文光长在,清辉满尘寰。</b></p><p class="ql-block"><b>江山留胜迹,风月属词仙。</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b style="color:rgb(237, 35, 8); font-size:20px;">其三·追思重华</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b>重华何处去?云外觅无踪。</b></p><p class="ql-block"><b>九疑山翠依旧,烟雨锁千峰。</b></p><p class="ql-block"><b>怅望人间寥落,不见当年虞舜,天地意何穷?</b></p><p class="ql-block"><b>往事随潮逝,唯有恨难穷。</b></p><p class="ql-block"><b> 细柳营,霜月冷,夜鸣蛩。</b></p><p class="ql-block"><b>营前衰草凝露,寂寞照寒空。</b></p><p class="ql-block"><b>纵使金波万里,不抵孤怀千载,清泪滴秋红。</b></p><p class="ql-block"><b>明月如相问,无语对江风。</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;">词意解释</b></p><p class="ql-block"><b> 1. 《其一·江行望景》</b></p><p class="ql-block">核心以“江行之乐”解原诗“万里金波”“布帆破空”之开阔。上阕铺陈实景:金波万里的江面、破风而行的布帆,再叠入“洞庭落叶”“巫峡雨晴”的秋日江景,以“帆影裁云”“棹响惊鸥”添动态;下阕转心境,借“鸥鸟无归程”破“伤秋”之念,终以“一苇凌江”收束,显江行中“心与自然相融”的旷达,呼应原诗“照眼明”的清朗感。</p><p class="ql-block"><b>2. 《其二·霸业与文藻》</b></p><p class="ql-block">聚焦原诗“龙虎气销”“江山文藻”的对比。上阕写“霸业成烟”:龙虎气散、故垒荒颓,唯有青山永恒,暗合“王业兴衰无常”;下阕转“文藻长存”:骚人笔墨穿越古今,即便宫墙倾圮,诗心仍如清辉满人间,以“文藻胜霸业”的立意,深化原诗“古今情”的厚重。</p><p class="ql-block"><b>3. 《其三·追思重华》</b></p><p class="ql-block">扣住原诗“重华无消息”“寂寞细柳营”的怅惘。上阕追念重华(舜帝):九疑山依旧,却寻不到帝踪,暗抒“圣主难觅”的遗憾;下阕写“人间寂寞”:细柳营的霜月、衰草、寒蛩,皆衬“无圣主”的寥落,末句“明月相问无语”,将原诗的“寂寞”化为绵长的追思,收束全篇情绪。</p><p class="ql-block"> </p>