游滇池西山龙门洞

旭日东升

<p class="ql-block">滇池石上字如丹,静卧蓝坪接远峦。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">水溅轻花飞碎玉,云垂四野压孤澜。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">风来不语唯听浪,碑立无言自守寒。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">一念苍茫天地窄,千秋过眼共谁看?</p> <p class="ql-block">彩云之南路初迎,布幔飘摇映客情。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">横幅高悬书旧梦,车流暗涌带新声。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">山影沉沉藏市远,树阴漠漠送春行。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">谁把欢歌织成巷?穿街似入画中城。</p> <p class="ql-block">山脚长公路如弦,夹道青梧向晚烟。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">湖面浮光吞落日,云层压顶欲成天。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">车行寂寂穿林去,心事悠悠随景迁。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">莫问归期何处定,一程山水一程缘。</p> <p class="ql-block">缆车横渡水云深,摇曳长空接暮阴。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">湖光暗涌千层浪,城影遥浮一片金。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">身在虚空疑梦里,眼收万象入胸襟。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">风从滇池吹衣袖,吹得尘心渐不沉。</p> <p class="ql-block">湖畔长街树作墙,阴云低覆染秋光。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">车痕碾碎斜阳影,叶落轻翻旧岁章。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">远岫含烟藏故事,孤舟泊岸待归航。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">人间行旅皆如此,步步回头是故乡。</p> <p class="ql-block">绿波不动锁山颜,桥影横湖渡往还。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">峭壁森森藏古意,浓云漠漠掩尘寰。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">一湖深碧藏幽梦,几缕轻寒透薄衫。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">静立岸边听水语,浮生半日已忘还。</p> <p class="ql-block">湖天共色暮苍茫,树冠撑开一伞凉。</p> <p class="ql-block">栏外风生惊叶动,枝头影碎乱波光。</p> <p class="ql-block">高楼隐约烟中立,远道逶迤雾里藏。</p> <p class="ql-block">谁倚孤栏思无处?斜阳尽处是苍黄。</p> <p class="ql-block">大道平铺绿作疆,车行如蚁走微芒。</p> <p class="ql-block">湖平似镜收云影,树密成帷隔世忙。</p> <p class="ql-block">灯柱分行迎晚照,护栏守静护斜阳。</p> <p class="ql-block">此间风景原非画,却把行人引入乡。</p> <p class="ql-block">车窗半启入深林,缆索悬空渡远岑。</p> <p class="ql-block">叶底风回声细细,山间雾起意沉沉。</p> <p class="ql-block">千重翠浪随眸转,一缕清寒贴背侵。</p> <p class="ql-block">不觉身移云外去,方知幽境在层阴。</p> <p class="ql-block">危崖陡立势如崩,藤蔓缠石绿作层。</p> <p class="ql-block">褐岩露骨经年雨,橙壤生苔几度春。</p> <p class="ql-block">草木争攀无惧险,飞禽偶掠不留痕。</p> <p class="ql-block">自然笔力谁能写?万仞苍茫自写魂。</p> <p class="ql-block">俯看江流曲似肠,城楼隐约雾中央。</p> <p class="ql-block">桥横两岸牵烟色,路绕千家入渺茫。</p> <p class="ql-block">树影扶疏藏旧事,云层厚重掩斜阳。</p> <p class="ql-block">人间烟火依稀见,都在苍然一望乡。</p> <p class="ql-block">湖天一色暗云垂,岸曲藏蹊绿作帷。</p> <p class="ql-block">雾锁高楼形欲没,风翻细浪影难追。</p> <p class="ql-block">城踪恍若蓬莱境,路转疑通太古时。</p> <p class="ql-block">静坐长堤心自远,浮名不必问归期。</p> <p class="ql-block">蓝架高擎轨道横,红厢静候启新程。</p> <p class="ql-block">机械精微藏巧思,护栏严密护安宁。</p> <p class="ql-block">地铺朱色如燃火,天压灰云似覆城。</p> <p class="ql-block">科技与山争眼界,飞车直送入空明。</p> <p class="ql-block">百福具臻匾额悬,红牌密挂满亭前。</p> <p class="ql-block">字字祈愿随风舞,片片丹心向天燃。</p> <p class="ql-block">木柱承缘书旧事,石阶踏梦走流年。</p> <p class="ql-block">谁言香火空流转?一念虔诚即福田。</p> <p class="ql-block">红牌如海挂高梁,密密层层写愿长。</p> <p class="ql-block">字里藏情皆向善,风中摇影自生光。</p> <p class="ql-block">一牌一念通天地,半缕半丝系命章。</p> <p class="ql-block">莫笑凡心多所求,人间至愿是安康。</p> <p class="ql-block">栏边立牌书短句:“来昆明吹吹滇池风”。</p> <p class="ql-block">石道冷,花影红,远城浮水雾朦胧。</p> <p class="ql-block">云沉不散天将雨,心静如湖影未空。</p> <p class="ql-block">欲把烦忧吹散去,先教两耳听松风。</p> <p class="ql-block">墙上琳琅列万形,珠玉纷陈映古厅。</p> <p class="ql-block">木架层叠藏巧艺,金雕流转诉幽情。</p> <p class="ql-block">盒中小物皆生趣,架上微光自启明。</p> <p class="ql-block">手作千般皆有主,一物一缘一段声。</p> <p class="ql-block">木墙刻字列成行,灯照方格墨色藏。</p> <p class="ql-block">一墙汉字承千载,半室书香透四方。</p> <p class="ql-block">右悬红扇添风雅,上设银眸守静堂。</p> <p class="ql-block">此处无声胜有语,字字如钟叩心房。</p> <p class="ql-block">殿中悬钟挂赤牌,彩绘飞天花顶开。</p> <p class="ql-block">柱染朱红承古意,石阶冷寂印尘埃。</p> <p class="ql-block">祈声暗寄风中去,香火微升雾里来。</p> <p class="ql-block">窗外青山依旧在,年年岁岁待人来。</p> <p class="ql-block">雕檐彩绘映晨光,神像端居正中央。</p> <p class="ql-block">红物列前供香火,金纹绕柱诉沧桑。</p> <p class="ql-block">一束阳光穿户入,满堂神圣沐辉芒。</p> <p class="ql-block">静立不言如有语,人间敬意自悠长。</p> <p class="ql-block">云破天光洒万峰,山湖相映色重重。</p> <p class="ql-block">林深覆岭千重翠,舟小穿波一点红。</p> <p class="ql-block">城郭遥浮烟霭里,风涛暗送水云中。</p> <p class="ql-block">自然与市争明灭,半在人间半在空。</p> <p class="ql-block">亭立山间屋脊弯,雕花映日彩云间。</p> <p class="ql-block">内设桌椅融新意,外绕松杉护旧关。</p> <p class="ql-block">绿荫深处无人语,唯有清风过栏杆。</p> <p class="ql-block">古今相会何须问?一坐悠然即是闲。</p> <p class="ql-block">门隙透光入画中,花海翻浪接远空。</p> <p class="ql-block">风摇彩瓣如潮动,影碎金光似梦通。</p> <p class="ql-block">门外青山藏旧事,门内春色醉新瞳。</p> <p class="ql-block">欲推木扇寻幽径,又恐惊飞一片红。</p> <p class="ql-block">红墙灰瓦立山前,灯笼高挂迎客船。</p> <p class="ql-block">绿植绕阶生秀色,游人驻足问流年。</p> <p class="ql-block">门庭不语藏千事,一入深园即是缘。</p> <p class="ql-block">此处风光原有限,心宽却觉天地宽。</p> <p class="ql-block">街悬赤旗舞风中,树影婆娑掩远峰。</p> <p class="ql-block">行人缓步寻幽趣,商铺深藏古意浓。</p> <p class="ql-block">灯笼照壁春常在,石道通幽路未穷。</p> <p class="ql-block">莫道繁华皆市井,此间烟火亦从容。</p> <p class="ql-block">长廊挂灯如星落,金文写满红纱薄。</p> <p class="ql-block">檐角飞花随步移,栏边影动清风托。</p> <p class="ql-block">石道延伸入绿深,人行似在画中过。</p> <p class="ql-block">夜未临而灯已燃,一廊喜气暖山阿。</p> <p class="ql-block">牌坊高耸刻苍崖,石兽静蹲守古阶。</p> <p class="ql-block">“讲解咨询”标牌立,游人来去语轻谐。</p> <p class="ql-block">树深不掩幽途远,风起犹传旧事佳。</p> <p class="ql-block">一步入门尘虑洗,山光渐入静中来。</p> <p class="ql-block">石碑巍立字鎏金,中英并列记古今。</p> <p class="ql-block">苔痕漫染岁月迹,剥落犹存风雨音。</p> <p class="ql-block">一文一道皆史笔,半字半痕总人心。</p> <p class="ql-block">静立碑前无一语,千言万语已沉吟。</p> <p class="ql-block">“三清阁”字刻石深,青苔覆角绿成阴。</p> <p class="ql-block">铭文细读藏仙意,藤蔓轻缠护古心。</p> <p class="ql-block">岩上微光生藓色,林间暗响送松音。</p> <p class="ql-block">此地原非凡俗境,一碑一石一幽寻。</p> <p class="ql-block">门悬金字匾,楹联映日红。</p> <p class="ql-block">游人缓</p> <p class="ql-block">回首职场像一阵风</p><p class="ql-block">起先,是有些飘飘然的。一个人坐在那间略大些的办公室里,听着那一声声或恭敬、或热切的“领导”,仿佛自己真成了能执掌方向的舵手。于是,不知不觉间,便也学会了在听汇报时深沉地点头,在走廊遇见时矜持地挥手,在看到不如意的文件时恰到好处地皱眉。那一举一动,似乎都牵扯着看不见的线,能在这方寸之地,掀起些许波澜。如今想来,那神态,大约像极了戏台上的角色,锣鼓一响,便忘了自己本来的面目。其实呢,哪里有什么波澜,不过是镜中花,水中月,风一过,就散乱了,破碎了,寻不着一点实在的影子。</p><p class="ql-block">那些萦绕在耳边的称谓,来来去去,也真像一阵风。吹过来时,或许带着温度,可你留它不住,它也从不真正为你停留。那一声“领导”,有人喊得是客套,像路人见面道一声“吃了么”,是顶省事的礼节;有人唤得是任务,是呈送文件、请示工作时一个必需的前奏,平板板的,没有起伏。真正愿意停下脚步,听你说几句体己话,或是让你听听他心里头声响的,怕是寥寥无几。起初是不明白的,总要掏心掏肺地说些自以为是的见解,后来才发觉,人家要的,往往不是你话里的意思,而是你话外那个“领导”身份所代表的应允或否决。话本身,是顶不要紧的东西。</p><p class="ql-block">日子久了,便渐渐悟出一点滋味来。我哪里是什么舵手,我不过是他们漫长旅途中的一座驿站罢了。有人累了,进来歇歇脚,喝口水,恢复了力气,便又匆匆上路;有人迷了,过来问个路,弄清了方向,头也不回地就走;更多的人,只是从门前经过,连那一瞥的回眸,都吝于给予。而我呢,所能提供的,也就是驿站里那点有限的温度——一杯温茶,一盏暗灯,几句或许有用的指引。这温度,能让人暂解疲乏,却无论如何,也点不燃别人心里的火。每个人都有自己的前程要赶,都有自己的山海关要闯,谁又会为一座固定的、灰扑扑的驿站,停留太久呢?</p><p class="ql-block">想来,那些年里的许多场景,都像是一场场没有剧本的演出。会议室是戏台,办公桌是道具,我们每个人,都穿着不合身的戏服,念着言不由衷的台词。你方唱罢我登场,看上去热热闹闹,锣鼓喧天。可戏总是要散的。幕落之时,灯光骤熄,看客走尽,方才的热闹便化作加倍的空洞,沉沉地压下来。最后留下的,不过是那身早已被体温焐得没了棱角的戏服——一个空荡荡的称呼,以及一颗在寂静中逐渐冷却、却也逐渐清醒的心。</p><p class="ql-block">梦,终归是要醒的。</p><p class="ql-block">醒过来,才发现舞台早已拆去,四周阒无人声。只听见自己一步一步的脚步声,在空廓的走廊里回响,显得那样单调,又那样真实。脚下,是一地的、无人收拾的沉默。</p><p class="ql-block">如今,我倒觉得自在多了。我不再渴望被人群看见,也不再执着于那一声声或真或假的称呼。人生是一片汪洋,浩瀚无边,浪涌波翻。我曾以为自己是一艘船,甚至是指引方向的灯塔,现在才肯承认,我不过是一滴水。起初奋力地想跃出水面,去看看外面的世界,以为那激起的些许浪花,便是自己的价值。如今,却情愿沉静下来,融在这无垠的深蓝里,随着潮汐的呼吸,自然地浮沉。这浮沉,由得我么?也由不得我。但这份“由不得我”里,却有一种卸下了所有重负的、透明的坦然。</p><p class="ql-block">风,终究是停了。而风过之后,天地间显露的,才是它本来的、沉默的样貌。</p>