静禅人生 静禅心语 《静禅天地人合一》

姚会峰 字静禅名元极

<p class="ql-block"><span style="color:rgb(237, 35, 8); font-size:22px;">静禅心语 静禅人 禅悟人生</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(237, 35, 8); font-size:22px;">静禅天地人合一体系</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px; color:rgb(237, 35, 8);">不一样的人生 不一样的烟火</span></p> <p class="ql-block">《七律·题青隐桥》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">青隐桥横碧水悠,虹腰石魄自春秋。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">苍痕暗沁前朝雨,韵字深镌旧日猷。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">千载烟霞穿雁影,一溪风月度云舟。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">儿时屐齿今犹在,长照姚家万古流。</p> <p class="ql-block">水调歌头-青隐桥</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">作者姚会峰字静禅</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">虹影卧寒碧,石骨刻春秋。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">曾闻嘉谷修筑,肝胆照清流。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">载得千竿修竹,更渡青衫学子,云路接瀛洲。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">风雨蚀铭典,犹见万春猷。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">苔痕古,霜蹄远,月如舟。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">溪声百代,长伴书卷过桥头。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">几度桑田变换,依旧烟波倒影,虹气贯墟牛。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">谁记垂髫日,屐齿印深幽。</p> <p class="ql-block">水调歌头-青隐桥</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">作者姚会峰字静禅名元极</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">虹影卧寒玉,石骨刻春秋。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">几回花落星转,犹自护清流。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">记得垂髫时节,日日携书经此,屐齿响清幽。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">烟雨蚀碑典,苔色上桥楼。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">嘉谷志,祖舜气,至今留。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">长虹静卧波底,雕尽古今愁。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">谁把青岩磨洗,照见当年肝胆,云影共沉浮。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">千载姚溪水,仍绕故村流。</p> <p class="ql-block">《青隐桥记》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">作者姚会峰字静禅名元极</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">碧溪如浣纱的素练,静静铺展在皖南的晨雾里。青隐桥便卧在这片氤氲水汽中,像一道被时光浸染的虹。石隙间的薜荔垂成碧色流苏,桥拱与水中的倒影合成满月,恍惚能照见宋时樵夫担着青隐山的松木,踩着初代木桥吱呀作响。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">抚摸桥侧“乾隆五十四年”的刻字,指腹触到的不只是风蚀的棱角,更是层层叠叠的光阴。明朝万历年的那个清晨,举人姚嘉谷在此驻足回望,他身后是即将改建石桥的工匠,眼前是顺着溪流奔向远方的竹筏。石桥落成时,求蒙童的布鞋第一次踏过新凿的桥面,那些足迹后来走向了更远的京城——雍正元年的拔贡姚祖舜,便是骑着马从这桥上进京,蹄声惊起溪面的晨光。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">如今站在桥头,仍能看见当年那个背着书包的孩童,每日四次往返于这道虹影。春采桥畔的桑葚染紫衣襟,夏数石缝里鸣唱的蟋蟀,秋看芦花飞过桥洞如雪,冬凝霜华在青石板上画出冰纹。这些记忆与先贤的故事共同沉淀在斑驳的石纹里,让这座桥不再只是青岩垒筑的建筑物,而成了横陈在岁月长河中的活卷轴。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">溪水日夜流淌,带走了无数个晨昏,却把最珍贵的都留在桥的褶皱里。当月光再次为石桥镀上银辉,分明能听见历史的合鸣:樵歌、书声、马蹄、稚语,在拱洞间回旋成永不消散的乡愁。</p>