<p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 静以安身,境以明心,净以归真。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">“因法至静,因法至境,因法至净”,三句递转,恰是修行者心识进阶的三重门径。法者,非僵死的教条,而是观照自我、照见实相的智慧工具,如舟楫渡水,借之方能穿越心海的浪涛。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">初阶“因法至静”,是借法收束妄念的“止心”之功。人心如野马,常为外境声色所牵,或为内境杂念所扰。此时以法为缰,将纷飞的思绪拉回当下——观呼吸则心随气息起落,数念珠则意伴颗颗流转,法在此处是“锚”,让漂泊的心在喧嚣中寻得一处暂歇的港湾。此静非枯寂,而是如潭水初平,虽仍有微澜,却已能映照岸边景物,为后续的观照打下根基。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">中阶“因法至境”,是借法升维认知的“明心”之境。静后心湖澄澈,便可用法为镜,照见心念与外境的关联。昔时见花开则喜、见花落则悲,是心被“得失之境”困住;今以“无常”之法观之,便知花开花落本是自然,喜悲皆由己心执着而生。法在此处是“梯”,让人跳出固有认知的局限,从“被境所转”到“转境为知”,明白所谓外境,不过是内心投射的影子,境由心转的觉醒便由此生发。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">终阶“因法至净”,是借法破除执着的“归真”之境。当知境由心转,便会察觉连“法”本身也是渡河的舟楫——到岸之后,当舍舟登岸,而非扛舟前行。若执着于“静”的状态、“境”的认知,反成新的束缚。此时以法为剑,斩断对“法”的执着,明白静与不静、境与非境,皆属分别心所造。心无挂碍,如明月悬空,既不执着于云的遮蔽,也不贪恋无云的清明,唯有一片本自清净的觉性,不生不灭,这便是修行的终极归处:不是修成某种境界,而是卸去所有枷锁,回归本然的清净自性。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">修行之路,实为以法为钥,次第解锁心的三重境界:借法止念得静,借法观照明境,借法破执归净。最终明白,法非终极目的,而是引心回归本真的工具,唯有舍筏登岸,方能与清净自性相融。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 法引心舟渡妄流,初凭清律息繁忧。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 尘喧渐远禅房静,一念澄明境自幽。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 万象由来皆幻影,千思过后始知休。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 破执方见真如性,净照乾坤本自由。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p>