诗词 | 袅袅凉风动,寒露秋更浓!转发

张煜伟(钟灵毓秀)

<p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">诗词 | 袅袅凉风动,寒露秋更浓!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">守诗脉</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">诗词天地</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">文丨诗词君</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">袅袅凉风动,凄凄寒露零。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">随着寒露节气的到来,秋天的凉意渐渐的加深。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">可正是知道了冷,我们才懂得了温暖;知道了秋风凉薄,才懂得了阳光温柔;经历了冷暖,才明白了爱的意义……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">今日寒露,愿所有人都被人牵挂。托这风露寄一句:天渐寒,心要暖!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《池上》唐·白居易</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">袅袅凉风动,凄凄寒露零。兰衰花始白,荷破叶犹青。独立栖沙鹤,双飞照水萤。若为寥落境,仍值酒初醒。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">袅袅的凉风吹动,凄冷的寒露凝结。花衰荷破,凉风习习,入眼处都是一片衰败的景象,只觉梦醒秋凉。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">自此,告别了秋高气爽、秋明空旷,白日将变得幽晦,天寒夜长,秋残如血的季节到了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">愿你有人牵挂,愿你记得加衣。无论世界薄凉,总有温暖在心房。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《八月十九日试院梦冲卿》宋·王安石</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">空庭得秋长漫漫,寒露入暮愁衣单。喧喧人语已成市,白日未到扶桑间。永怀所好却成梦,玉色彷佛开心颜。逆知后应不复隔,谈笑明月相与闲。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">要说秋天最美的时刻,那一定是秋黄、叶落。寒露过后,天气已进入深秋,落叶纷飞,美景怡人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">那美好的日子就在这寒露中悄然逝去,人生悲喜交加的往事,也一点点化作记忆的星光。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">人生如露,知白守黑,人间万象,心豁事达。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">秋风寒露,愿你百岁无忧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《木芙蓉》唐·韩愈</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">新开寒露丛,远比水间红。艳色宁相妒,嘉名偶自同。采江官渡晚,搴木古祠空。愿得勤来看,无令便逐风。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">寒露丛中,残荷亭亭,这样的景致别有一番风味!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">有人偏爱于春暖花开,有人钟情于夏日艳阳,有人陶醉于秋高气爽,有人执着于冬雪素裹。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">其实,仔细想来,人生何处无风景呢?“留得残荷听雨声”在懂的人眼里,也是美不胜收。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">人间处处有风景。每一处风景都应被珍藏,人生的每一种经历都应被珍藏。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《玉蝴蝶》宋·柳永</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">望处雨收云断,凭栏悄悄,目送秋光。晚景萧疏,堪动宋玉悲凉。水风轻、萍花渐老,月露冷、梧叶飘黄。遗情伤。故人何在?烟水茫茫。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">难忘,文期洒会,几孤风月,屡变星霜。海阔山遥,未知何处是潇湘?念双燕、难凭远信,指暮天、空识归航。黯相望。断鸿声里,立尽斜阳。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">萧萧秋意重,依依寒色浓。此情此景,想到故友,更觉思念漫长。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">人生难得一知己。芸芸众生、茫茫人海中,能够彼此相遇、相互认识、相互了解,并成为朋友,是一种缘份。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">在人来人往、聚散分离的人生旅途中,在各自不同的生命轨迹上,能够相逢,是一种幸运。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">今日寒露,若能与知己把酒言欢,又何其幸运。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《斋心》唐·王昌龄</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">女萝覆石壁,溪水幽濛胧。紫葛蔓黄花,娟娟寒露中。朝饮花上露,夜卧松下风。云英化为水,光采与我同。日月荡精魄,寥寥天宇空。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">紫葛、菊花在寒露时娟娟地开放着。早晨喝花上的露水,晚上就静卧在松下,享受轻风。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">在这样的环境中,王昌龄最后说,日月洗涤了我的魂魄,天空寰宇都倍觉空阔。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">素心向秋,清浅入眸。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">人除了要懂得怎样去爱人,重要的是,懂得怎样去欣赏自己。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">来时一无所有,去时两袖清风,留给世人的只有浅浅笑谈而已。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《秋日望西阳》唐·刘沧</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">古木苍苔坠几层,行人一望旅情增。太行山下黄河水,铜雀台西武帝陵。风入蒹葭秋色动,雨余杨柳暮烟凝。野花似泣红妆泪,寒露满枝枝不胜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">原来,走过人间一趟,只是为了闻闻桂花香,来来去去皆干净,不枉。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">人生恰如梦,梦起,姹紫嫣红;梦醒,繁华转头尽成空,短短百年,我们不过是这百年人生的一名匆匆过客。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">守一颗平常心,做一个平凡人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">当我们学着慢慢地与生活讲和时,我们的脸上会洋溢着温暖的笑容,我们每天也会有愉快的心情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《咏廿四气诗·寒露九月节》唐·元稹</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">寒露惊秋晚,朝看菊渐黄。千家风扫叶,万里雁随阳。化蛤悲群鸟,收田畏早霜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">因知松柏志,冬夏色苍苍。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">二十四节气中,“寒露”二字最是冰清玉洁。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">寒露之后,雨季的喧嚣归于宁静,烈日的火热归于萧瑟,露寒而冷,繁华不再。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">在这样的景致里,看庭前花开花落,年年依旧。赏天边云卷云舒,去意无留。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">不管四季如何更替,人生如何悲欢离合,愿生命总有恒常的温暖,美丽。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《芙蓉亭》唐·柳宗元</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">新亭俯朱槛,嘉木开芙蓉。清香晨风远,溽彩寒露浓。潇洒出人世,低昂多异容。尝闻色空喻,造物谁为工?留连秋月晏,迢递来山钟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">寒露时节,凉气加重,最暖心的事,莫过于会有人叮咛,添衣加被。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">在这个世上,最可贵的是陪伴,最暖心的是情感。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">朋友,不管你在做什么,有多忙碌,都要照顾好自己,如果疲累了,要懂得放慢脚步,注意休息,保养好身体,健康平安才是最大的福气。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">寒露时节,秋水长天之间,沉淀着岁月的精华, 繁华落尽才见真淳,生命本该如此。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">拥秋入怀,清露濯心,人生才会少几分匆忙与浮躁,多一些从容与淡定。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">露已寒,将为霜。故有几愿,君需记。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">一愿诸君且珍重,早晚清寒勤添衣;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">二愿诸君且舒怀,敬往事一杯酒,悲欢如尘不回头;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">三愿诸君且宽心,人生处处有美景,活在当下,不留遗憾。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">秋色渐深,岁月向晚。寒深露重,愿君珍重。</span></p>