山高水长的美篇

山高水长

<p class="ql-block">诗者,志也,在心为志,发言为诗。故而诗即内心声音,读诗即为睹人。子曰:“诗可以兴,可以观,可以群,可以怨”。“不学诗,无以言”。作为一名中学语文教师,我平生酷爱读诗,兴之所至,也偶尔涂写几首,难登大雅之堂,只为自娱自乐。</p><p class="ql-block">兹将平日写就的几首小诗分享给大家,以暂消长假永昼,聊博开颜一笑尔……</p><p class="ql-block"> 久雨后晴</p><p class="ql-block">久雨今始歇,云散天宇明。</p><p class="ql-block">鸟雀相与欢,杨柳别样青。</p><p class="ql-block">飘风岂朝终,骤雨不日盈。</p><p class="ql-block">人事亦如斯,何苦发怨声。</p><p class="ql-block"> 中秋假日有感</p><p class="ql-block">中秋小长假,十日九风雨。</p><p class="ql-block">何以度闲暇?宅家读论语。</p><p class="ql-block">进修万里程,教化百年事。</p><p class="ql-block">岂敢一日忘,中心永藏之。</p><p class="ql-block"> 美人迟暮</p><p class="ql-block">倾国倾城色,习礼习诗姿。</p><p class="ql-block">深闺二十载,极目三万里。</p><p class="ql-block">妾纵未亲往,君宁不音嗣?</p><p class="ql-block">岁暮红颜老,轩车遥无期!</p><p class="ql-block"> 春夜</p><p class="ql-block">白日喧嚣尽,小楼夜沉沉。</p><p class="ql-block">花发对花影,孤月照孤人。</p><p class="ql-block">空怀弘毅志,徒留衰残身。</p><p class="ql-block">天上永不老,人间又一春。</p><p class="ql-block"> 咏鹰</p><p class="ql-block">苍鹰侧目望,不鸣亦不飞。</p><p class="ql-block">凌云志既决,千唤不一回。</p><p class="ql-block">十年磨励精,万里搏击威。</p><p class="ql-block">羞与雀为伍,只偕鹏同归。</p><p class="ql-block"> 宝剑篇</p><p class="ql-block">读唐代郭震的《古剑篇》,怅然有怀,遂赋此诗…</p><p class="ql-block">我有龙泉剑,廿年磨励成。</p><p class="ql-block">寒光充四海,肃气贯长空。</p><p class="ql-block">干将请比邻,莫邪愿服膺。</p><p class="ql-block">可叹世不识,空余匣中鸣。</p><p class="ql-block"> 秋日还家二首</p><p class="ql-block"> 其一</p><p class="ql-block">秋草萋萋秋叶黄,</p><p class="ql-block">百年老屋对颓墙。</p><p class="ql-block">昔日欢笑今何在?</p><p class="ql-block">鹧鸪声声人断肠。</p><p class="ql-block"> 其二</p><p class="ql-block">人生百年忽已半,</p><p class="ql-block">身常漂泊心不安。</p><p class="ql-block">家本童年欢乐地,</p><p class="ql-block">而今一回一怆然。</p><p class="ql-block"> 咏梅</p><p class="ql-block">世间百草千花,最难状者是梅花。易安居士曾言:“世人作梅词,下笔便俗。予试作一篇,乃知前言不妄尔”。 诚哉斯言!以世俗之心,写脱俗之梅,难矣!然梅花乃我一生之至爱,岂能因一己之心俗笔拙而使梅花之高标逸韵堙没于荒烟蔓草间也?宋人林和靖终身不仕不娶,隐居西湖孤山,广种梅树,大养仙鹤,以梅为妻,以鹤为子,悠悠度日。我虽无林氏之痴,然对此灼灼其华,心亦不能不动,口亦不能已于言,故为之诗,以俟夫同心者赏矣。诗曰:</p><p class="ql-block">笛声悠悠,鸟鸣嘤嘤,一点梅心惊破。疏影横斜,暗香浮动,遥知不是雪。心有凌寒意,羞共千花开。任梦幻泡影露电,岂生灭垢净增减。</p><p class="ql-block"> 星残月冷,雪压风欺,傲立虬枝高处。岁岁年年,冰雪林中,寂寞朝朝暮暮。何惧桃猜李妒成泥作尘,但有玉洁似昨芳香如故!</p>