作者原意(续六十三) <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 咏 怀(其一)</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">夜中不能寐,起坐弹鸣琴。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">薄帷鉴明月,清风吹我襟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">孤鸿号外野,翔鸟鸣北林。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">徘徊将何见,忧思独伤心。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 薄帷鉴明月: 月光照在薄薄的帷幔上。 孤鸿为离群之雁。 翔鸟: 飞鸟。 吴淇《六朝选诗定论》: “鸟不夜翔,曰翔鸟,正以月明故。” 北林: 北边之树林。《诗*秦风*晨风》: “鴥(yù,鸟疾飞貌。) 彼晨风(鸟名),郁彼北林。 未见君子,忧心钦钦。” 因此, “北林〞 一词寓有忧思之意。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 阮籍有《咏怀》组诗八十二首。 咏怀就是长言抒怀之意。 本诗抒写了作者夜深不寐之苦闷心情。 诗人摘取明月、清风、孤鸿、翔鸟等自然景物,构成孤寂凄清的意境,与忧思伤心的诗旨水乳交融。 当然不象此时此处所作诗词与文章,写景物完全无含义,根本无人真正地咏怀。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 咏 怀(其二)</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">驾言发魏都,南向望吹台。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">萧管有遗音,梁王安在哉!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">战士食糟糠,贤者处蒿莱。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">歌舞曲未终,秦兵已复来。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">夹林非吾有,朱宫生尘埃。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">军败华阳下,身竟为土灰。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 魏都: 战国时魏都大梁,今河南开封。 吹台: 又称范台、繁台,战国时魏王寻欢作乐的处所,遗迹在开封东南。 遗音者,战国流传下来的音乐。 梁王: 魏王婴,因建都大梁故称梁王。 夹林: 吹台之游览地。 华阳: 地名,在今河南新郑之东。 一说为山名,又亭名,在今河南密县附近。公元前二七三年,秦将白起兵围大梁,破魏军于华阳,魏割南阳求和。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 本诗借古喻今,旨在讽刺魏明帝沉溺于歌舞声色。不问政事,生活腐朽。 将士无粮,艰难守疆。壮士贤者,不被任用。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 不须浪饮丁都护,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 世上英雄本无主。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 阮 籍(二一O——二六三年),“竹林七贤”的主要成员。崇奉老子庄子,曾任步兵校尉,是魏正始时期著名诗人,有《阮步兵集》。 他生活在司马氏集团向曹氏集团夺权斗争最激烈之时期。 他对司马氏政权不满,而又不敢去进行反抗。 阮籍诗作时有揭露与批判现实之处,但写得比较隐晦曲折。 所谓“穷途之哭”典故,记载魏晋名士阮籍驾车至无路可行时痛哭而返,后经唐人王 勃在文章《滕王阁序》中引用后,广为人知,成为文人表达悲怆之意象,以此宣泄对现实的绝望。</span></p>