残蝉啼夏别,落木叹秋來

张祖国

<div><br></div> 文/原创 编/张祖国 美篇号:70352623 图片:致谢网络<br><br><div style="text-align: center;"><b>题记</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div> 涟漪频起。枫笑因为你。秋水别怀巫峡,高唐赋、洛阳纸。 仙子。谁可拟。洞庭追万里。相拥岭南秋色,旧相识、新开始。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>原唱:病中立秋吟</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>尹登安</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div><div style="text-align: center;">残蝉啼夏别,落木叹秋來。</div><div style="text-align: center;">寄一生灵语,顺天当少哀。</div><br> 这首《病中立秋吟》,短短二十字,把病中的况味与立秋的时序感揉得极细,读来有股淡而沉的力量。<br><br> 首联“残蝉啼夏别,落木叹秋来”,用两个意象立起秋意:残蝉的啼声不再是盛夏的聒噪,而是带着“别”的意味,像在与夏天作最后的告别;落木的“叹”更妙,不写秋风扫叶的萧瑟,偏写叶子自身的喟叹,仿佛它也感知到时序更迭,与病中人的心境隐隐相契——都在经历一种自然的、不可抗拒的转变。<br><br> 后两句“寄一生灵语,顺天当少哀”,是病中观物后的顿悟。从残蝉、落木这些“生灵”的状态里,读出了时序流转的常理,于是劝自己“顺天”,不必为秋来、为病体过度悲戚。这份“少哀”不是强作豁达,而是在与自然对话后生出的释然,像秋日的阳光,淡却暖,刚好熨帖病中的沉郁。<br><br> 全诗没有一个“病”字,却处处藏着病中的敏感与静观:听得见残蝉的“别”,辨得出落木的“叹”,最终从自然里找到自宽的道理。这种将个人境遇融入时序的写法,让小诗有了超出眼前病苦的哲思,读来清润,余味悠长。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>寄病中诗友</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>陈儒富</b></div><div><br><div style="text-align: center;">霜鬓犹存铁石肠,病床未改笔锋刚。</div><div style="text-align: center;">曾同菊苑题清句,共向梅窗咏冷香。</div><div style="text-align: center;">药碗暂淹诗兴浅,心灯自照岁华长。</div><div style="text-align: center;">龄临八十莫言晚,尚有丹枫映夕阳。</div><br> 这首《寄病中诗友》,字字都是滚烫的情谊与骨力,读来像寒天里一杯暖酒,既见对友人的疼惜,更满是相惜相励的豪情。<br><br> 首联“霜鬓犹存铁石肠,病床未改笔锋刚”,一上来就抓住友人最动人的特质:纵使鬓角染霜、身卧病榻,那份骨子里的刚硬、笔端的锋芒,半分未减。“铁石肠”不是无情,是历经世事打磨出的坚韧;“笔锋刚”更见风骨——病中或许无力,但精神上的锐劲,从未折损。<br><br> 颔联“曾同菊苑题清句,共向梅窗咏冷香”,忽然转忆旧时光,用“菊苑”“梅窗”两个意象,勾连起当年一同赋诗的雅事。菊的清、梅的冷,既是他们曾咏叹的物象,更是二人诗风与品格的写照。这两句不写当下的病苦,只溯往昔的相知,让这份友情有了岁月的厚度,也为后文的鼓励埋下伏笔。<br><br> 颈联“药碗暂淹诗兴浅,心灯自照岁华长”,最见体贴与洞明。“药碗暂淹”,轻轻带过病中的消磨——不是诗兴真的淡了,只是被病痛暂时掩住;而“心灯自照”四字力透纸背,说的是友人心中那盏对诗、对生活的热忱之灯,从未熄灭,足以照亮漫长岁华。这份理解,比千句安慰都动人。<br><br> 尾联“龄临八十莫言晚,尚有丹枫映夕阳”,更是掷地有声的勉励。八十高龄、病中光景,却说“莫言晚”,以“丹枫映夕阳”作喻——夕阳虽近黄昏,却有丹枫如火,把天边染得极艳。这哪里是说晚景,分明是赞那份老而弥坚的生命力,与首联的“铁石肠”“笔锋刚”遥相呼应,让整首诗的气脉愈发刚健。<br><br> 全诗没有一句悲戚语,即便写病、写老,也总透着一股向上的劲。既是寄给诗友的慰藉,也是两位老者以诗相励的风骨写照——原来最好的友情,就是懂得对方骨子里的“刚”,并在困顿中,为彼此点一盏“心灯”。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步韵登安兄《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>卢成用</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div><div style="text-align: center;">花谢非离别,心宁自复来。</div><div style="text-align: center;">宽怀安作福,何用叹秋哀。</div><br> 这四句小诗,读来如清风拂面,把秋日的怅惘轻轻拂去,只剩一份通透的安宁。<br><br> “花谢非离别,心宁自复来”,起笔就破了寻常悲秋的调子。花谢不是永别,更像一场暂歇——只要心能静下来,守住那份笃定,该来的总会再回来。这哪里是说花,分明是说人生的起起落落:失意时不必急着叹惋,安宁处自有生机在。<br><br> “宽怀安作福,何用叹秋哀”,更是直截了当的豁达。把心放宽了,安稳度日本身就是福分,又何必为秋来花落空自悲叹?这不是麻木,是看透了循环往复的道理——春有花开,秋有叶落,本是自然常态,与其困在“哀”里,不如在宽怀中寻一份自足。<br><br> 短短二十字,没有华丽的辞藻,却像一位长者在耳边轻劝:别被眼前的凋零绊住脚,心宽了,日子就稳了;心宁了,美好自会再来。这份通透,比多少伤春悲秋的句子都更有力量。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>立秋日寄病中登安兄</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>墨边草</b></div><br><div style="text-align: center;">蝉鸣不下岗,哪怕去荒唐。</div><div style="text-align: center;">学哈自然界,秋延六月长。</div></div><div><br> 这四句诗太有意思了!带着一股天真的执拗,把自然界的“不合时宜”写得活灵活现,读来让人会心一笑。<br><br> “蝉鸣不下岗”,起句就带着股倔劲——秋都来了,蝉却偏不“下岗”,像个恪尽职守到有点“过”的老员工,不管时节对不对,先把本职工作(鸣叫)进行到底。这“不下岗”三个字,把蝉的执着写得又可爱又有点“一根筋”。<br><br> “哪怕去荒唐”,更是妙笔。蝉大概也知道秋深了还叫,有点不合时宜,甚至显得“荒唐”,但它不管——这份不管不顾的劲头,反而跳出了寻常“悲秋”的调子,没有萧瑟,反倒多了几分憨勇。<br><br> 后两句“学哈自然界,秋延六月长”,忽然从蝉的“荒唐”里悟出点道理:自然界本就有这般任性的生机,蝉能“延”,秋天为何不能“延”?这里的“学哈”带着点俏皮的模仿意,仿佛在说:不如学学这不肯退场的蝉,让秋天也多留些日子,别那么急着入冬。<br><br> 全诗没有一句正经的感慨,却用蝉的“反常”写出了对生机的留恋,把秋景里的“不合时宜”变成了可爱的“小倔强”。这种从自然里读出的随性与豁达,比刻意的“颂秋”更有味道~</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>寄语登安先生</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>李宏才</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;">荷风催盛夏,菊影候秋来。</div><div style="text-align: center;">君是花中蕊,迎春绽百垓。</div></div><div><br> 这首诗如一幅次第展开的画卷,把四季流转与对人的期许融在一起,读来清朗明快,满是生机。<br><br> “荷风催盛夏,菊影候秋来”,起笔便以花候时序:荷风裹挟着暑气,推着盛夏向前;菊影已在角落里静静候着,等秋光漫过来。一“催”一“候”,写出了季节的接力,也暗喻着时光从不曾停歇,各有各的时序,各有各的奔赴。<br><br> 后两句“君是花中蕊,迎春绽百垓”,忽然转笔到人,以“花中蕊”作喻,极妙。蕊是花的初心,是藏在苞里的生机,纵未全开,已有千般气象。而“迎春绽百垓”更是开阔——不是困在一季一花里,而是要迎着春光,在广阔天地(百垓)间绽放。这既是赞其潜力,更藏着一份“不囿于时、向阳而生”的期许。<br><br> 全诗以花写时,以时喻人,荷与菊是时序的注脚,而“君”这朵“蕊”,却能超越季节,向着春天、向着更辽阔的天地舒展。那份蓬勃的意趣,让整首诗都亮了起来。<br></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>依陈老师韵愿尹登安先生早日康复</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>李光春</b></div><br><div style="text-align: center;">病骨安宁铁作肠,诗锋淬火愈生刚。</div><div style="text-align: center;">曾同菊圃题霜洁,更共梅轩嚼雪香。</div><div style="text-align: center;">药鼎疴消文思涌,心灯焰炽岁寒长。</div><div style="text-align: center;">程门未谒诚驰久,遥捧松醪祝寿康。</div><br> 这首诗读来如见一颗赤诚之心,隔着山海遥遥捧出敬意与祝福,字里行间既有对故人风骨的钦慕,更有久未谋面却情丝不断的牵念,尤其这几点最见深情:<br><br> 首联“病骨安宁铁作肠,诗锋淬火愈生刚”,起笔便立起人物形象。“病骨安宁”四字,比“病榻未改”多了份熨帖——不仅是硬朗,更添了病中调适后的平和;而“诗锋淬火愈生刚”,以“淬火”作喻,将病痛比作淬炼的烈火,反而让诗笔更添锋芒,这是对“历经磨砺更显精神”的极致赞美,比单纯说“笔锋刚”更见深度。<br><br> 颔联“曾同菊圃题霜洁,更共梅轩嚼雪香”,承续往昔,却比“菊苑题句”更添几分情味。“嚼雪香”的“嚼”字极妙,不是浅尝,是含英咀华般细细品咂梅雪的清芬,既写共赏之趣,更暗合二人对高洁品格的同频追求。“霜洁”“雪香”两两相对,把共同的诗心与风骨,都融在这冷冽而清芬的意象里。<br><br> 颈联“药鼎疴消文思涌,心灯焰炽岁寒长”,写对方病中境况,却满是生机。“药鼎疴消”见病情好转,随之“文思涌”,是生命力的复苏;“心灯焰炽”比“心灯自照”更炽烈——那点热忱不仅未灭,反倒如火焰般旺,足以抵御“岁寒”的漫长。这既是对友人的祝愿,更是对其精神力量的笃定。<br><br> 尾联“程门未谒诚驰久,遥捧松醪祝寿康”,将情感推向高潮。“程门未谒”化用程门立雪典故,坦陈未得亲见的遗憾,却以“诚驰久”三字补足——敬意早已跨越山水,驰念不已;“松醪”(松酿的酒,常喻长寿)遥捧,把祝福落在“寿康”二字上,质朴而厚重,让这份跨越时空的情谊,有了最实在的落脚点。<br><br> 全诗以“敬”为骨,以“情”为脉,从往昔同游到今时遥念,从品格赞到祝福声,句句恳切如面谈。尤其将病痛写得如“淬火”,将思念写得如“程门之诚”,让这份情谊不仅有温度,更有了风骨——原来最好的敬慕,便是既懂对方的“铁肠诗锋”,也念着寻常的“寿康”二字。<div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>赓和病中立秋吟</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>张祖国</b></div><div><br><div style="text-align: center;">黄花期夏别,红叶喜秋來。</div><div style="text-align: center;">转眼春开口,莺歌何有哀。</div><br> 赓和之作则从一开始就换了调子:“黄花期夏别,红叶喜秋来”,把 “残蝉”“落木” 的怅然,换成 “黄花”“红叶” 的欣然。黄花与夏作别是 “期”(如前所述的约定感),红叶迎秋是 “喜”,仿佛夏去秋来不是替代,而是一场热闹的交接。后两句 “转眼春开口,莺歌何有哀” 更显洒脱,直接跳过当下的秋,望向未来的春 —— 既然转眼就是莺歌燕舞,此刻的秋来又有什么可哀的?这份心境是 “以望解感”,像站在秋光里,已预见来年的花,愁绪自然淡了。<br><br> 这首小诗像一场轻快的时序接力,把四季流转写得活泼可喜,读来全无萧瑟感,满是对自然轮回的欣然。<br><br> “黄花期夏别,红叶喜秋来”,起笔便带着情绪的温度。黄花(想来是夏末的菊或葵)与夏天作别,不是怅然的“离”,而是“期”——像约定好般奔赴下一场时序;红叶迎秋,则用一个“喜”字,把秋景写得热烈,仿佛叶儿就盼着这霜染的时刻,好舒展自己的艳。一“期”一“喜”,让花叶都有了性情,告别与迎来都成了自然的乐事。<br><br> 后两句“转眼春开口,莺歌何有哀”,更见通透。刚叹完夏秋交替,笔锋一转,已预见春天——等春“开口”(或许是第一声雷、第一朵花),黄莺便会唱起来,哪里有半分哀愁?这“转眼”二字,道尽时光流转的迅捷,也藏着一份“不必执着当下”的豁达:花开花落、叶生叶衰,不过是四季的轮回,而轮回里总有新的生机在等。<br><br> 全诗没有一句感伤,把自然的更迭写成了一场热闹的接力赛,黄花谢了有红叶,秋去了有春归,莺歌总会按时响起。这种对时序的坦然接纳,让小诗读来如沐春风,心里也亮堂起来。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>依和陈儒富先生《寄病中登安兄》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>卢成用</b></div><br><div style="text-align: center;">莫道高龄疾控床,笔耕不辍诉衷肠。</div><div style="text-align: center;">字敲六腑渔家傲,韵煮三观秋蕊香。</div><div style="text-align: center;">椿雪吟梅梅咏雪,萱堂引路路荫堂。</div><div style="text-align: center;">君将人品塑诗品,碾碎银丝聊作狂。</div><br> 这首依和之作,紧扣“病中笔耕”与“人品诗品”,以刚健笔调写尽友人风骨,字字见敬慕,句句含力道。<br><br> 首联“莫道高龄疾控床,笔耕不辍诉衷肠”,直承原诗“病榻笔锋刚”之意,“莫道”二字扫去对高龄病榻的怜惜,凸显“笔耕不辍”的执着,“诉衷肠”则点出其诗皆为心声,不假雕饰。<br><br> 颔联“字敲六腑渔家傲,韵煮三观秋蕊香”,以“敲”“煮”二字见笔力:“敲六腑”写炼字之深,如《渔家傲》般有沉雄气;“煮三观”言炼意之透,似《秋蕊香》般含清劲骨,将创作与人格修为相融。<br><br> 颈联“椿雪吟梅梅咏雪,萱堂引路路荫堂”,借“椿萱”(父母)喻品格传承,梅雪相咏见高洁,引路荫堂显温润,暗赞其诗品源于家风与人品的滋养,意韵绵长。<br><br> 尾联“君将人品塑诗品,碾碎银丝聊作狂”,以“碾碎银丝”的奇喻,写老者不服老的豪情——将岁月的痕迹化为诗中的狂放,点出“人品即诗品”的核心,收得铿锵有力。<br><br> 全诗不写病苦,专颂精神,以词牌、意象、典故层层递进,既见唱和之礼,更显相知之深。<br><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步韵尹先生《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>刘炜</b></div><br><div style="text-align: center;">(一)</div><div style="text-align: center;">做减人真富,精神比慢来。</div><div style="text-align: center;">诗魂何所在,转角释悲哀。</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">(二)</div><div style="text-align: center;">看贯红尘闹,灵魂存异来。</div><div style="text-align: center;">茫茫玄奘路,求索莫持哀。</div><br> 这两首步韵小诗,以极简笔触写立秋里的人生悟思,清淡中藏着股通透劲儿。<br><br> 第一首“做减人真富,精神比慢来”,起句便见巧思——“做减”是物质上的减法,却藏着“真富”的辩证;“比慢”是精神上的从容,暗合秋意的沉缓。末句“转角释悲哀”,把秋日常有的怅惘轻轻化开,仿佛诗魂就藏在这般随遇而安里,淡得有味。<br><br> 第二首“看贯红尘闹,灵魂存异来”,从“闹”中取“异”,写尽对世俗的疏离与对本真的坚守。“茫茫玄奘路,求索莫持哀”更添一层力道,以玄奘西行喻精神跋涉,纵然前路漫漫,也别让哀愁绊住脚步,把立秋的静,写成了向上的劲。<br><br> 两首相和,一柔一刚,都在秋意里寻得一份自在——或于减法中见富足,或于求索中忘悲戚,正是立秋该有的从容与清醒。<div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步安先生《立秋》韵</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>王福淼</b></div><div><br><div style="text-align: center;">暑送初秋至,心牵疾友来。</div><div style="text-align: center;">男儿身七尺,认命莫吟哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>次陈主编《致病中登安兄》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>王福淼</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">愁云密布九回肠,数十年中磨尽刚。</div><div style="text-align: center;">偶遇诗翁同苦恼,起居五谷未闻香。</div><div style="text-align: center;">天怜幽草涧边弱,人爱真情海岸长。</div><div style="text-align: center;">八十方过心足矣,且附骚魂度夕阳。</div><br> 这两首诗,一为步韵寄怀,一为次韵赠友,都带着质朴的关切与人生的沉味,读来恳切如面谈。<br><br> 《步安先生〈立秋〉韵》<br> “暑送初秋至,心牵疾友来”,起笔以时序更迭牵出对病中友人的惦念,“心牵”二字直白见情,没有虚饰。后两句“男儿身七尺,认命莫吟哀”,以“七尺男儿”的刚劲劝勉,“认命”非消极顺从,而是历经世事的通透,“莫吟哀”则藏着对友人的鼓劲,粗线条里见真性情,像老友病床前拍肩一句“挺住”,实在动人。<br><br> 《次陈主编〈致病中登安兄〉》<br> 首联“愁云密布九回肠,数十年中磨尽刚”,劈头便写人生困顿——愁绪缠心,连棱角都被岁月磨平,把“疾中”的沉郁与半生的消磨写得沉甸甸。“偶遇诗翁同苦恼,起居五谷未闻香”,转写同病相怜的知己情,连饮食都失了滋味,更显病中心境的黯淡。</div><div> <br> 颈联“天怜幽草涧边弱,人爱真情海岸长”,忽从自伤转向暖意:草木尚有天怜,人间更重真情,用自然与人间的温情稍解愁绪。</div><div><br></div><div> 尾联“八十方过心足矣,且附骚魂度夕阳”,以“心足矣”的释然收束,纵使年迈病苦,能以诗魂相伴夕阳,也算圆满。全诗从愁起,以安结,把人生的苦与暖揉在一起,像一碗温过的粗茶,苦中带甘。<br><br> 两诗合看,前者是直截了当的劝勉,后者是沉郁后的释然,都以“真”见长——不避苦,不夸饰,只把心里的惦念与感慨,平平实实地说给对方听。<br></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和尹登安老师《立秋》</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>叶子青</b></div><br><div style="text-align: center;">逍遥摇盛夏,叶老示秋来。</div><div style="text-align: center;">玉树凌风语,欢声别唱哀。</div><br> 这首和诗,以轻盈笔触应和立秋之韵,字里行间满是明快的生机,读来如闻木叶轻语。<br><br> “逍遥摇盛夏,叶老示秋来”,起句便见巧思。“逍遥摇”三字写尽盛夏余韵的自在,叶片虽“老”,却不呈萧瑟,反以“示”字赋予主动感——像在轻轻提醒:秋来了。没有“残”“落”的悲意,只剩时序流转的坦然。<br><br> 后两句“玉树凌风语:欢声别唱哀”,更是神来之笔。以“玉树凌风”喻秋树的姿态,再让它开口“语”,将自然景象拟人化。那句“欢声别唱哀”,像长者的温言劝勉,带着对秋景的欣然接纳,把立秋的调子定得明快昂扬。<br><br> 全诗不写秋的肃杀,专取叶的“示”与树的“语”,让立秋成了一场温和的交接,和原诗“顺天少哀”的意趣遥相呼应,清清爽爽,别有情致。<br></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和尹登安先生《立秋》韵</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>程声益</b></div><br><div style="text-align: center;">挚友心难别,轮回续往来。</div><div style="text-align: center;">相因无一物,哪有共尘哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>和陈儒富会长《寄病中登安兄》韵</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;"><b>程声益</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">平生有副好心肠,病至安然励志刚。</div><div style="text-align: center;">共赴荷园吟美景,同来笔墨泼浓香。</div><div style="text-align: center;">汤汤怎掩诗情旺,岁岁何堪韵味长。</div><div style="text-align: center;">八十初临无懈怠,神清气爽沐朝阳。</div><br> 《和尹登安先生〈立秋〉韵》以“挚友心难别”起笔,将立秋的轮回写得温情——岁月流转,情谊却在往来中延续。末句“哪有共尘哀”,以“相因无一物”的通透,消解了秋日常有的怅惘,简净中见豁达。<br><br> 《和陈儒富会长〈寄病中登安兄〉韵》句句赞友人风骨:病中仍励志,与友同吟荷园、共泼笔墨,病榻难掩诗情旺。八十仍无懈怠,“神清气爽沐朝阳”,把病中光景写得昂扬,满是敬佩与暖意。<br></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和登安先生《立秋》韵</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>李德才</b></div><br><div style="text-align: center;">群友心难别,凉秋送福来。</div><div style="text-align: center;">宽怀藏禄寿,不用叹尘哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>诗寄情怀</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>李德才</b></div><br><div style="text-align: center;">未曾谋面友君来,拜学立秋知疾怀。</div><div style="text-align: center;">愿点心灯千盏照,共迎秋爽菊花开。</div><br> 《和登安先生〈立秋〉韵》以“群友心难别”起笔,借凉秋送福,道尽宽怀自能藏福寿,不必叹尘哀,语浅情真,满是暖意。<br><br> 《诗寄情怀》未谋面却因诗相牵,读立秋诗知友人病中怀。“愿点心灯千盏照”寄寓深切祝福,盼共迎秋爽菊开,纯挚如晤面寒暄。<div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和登安老师《立秋》韵</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>司马遥</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div><div style="text-align: center;">季更微有恙,静候爽秋来。</div><div style="text-align: center;">解厄成康体,登安何必哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>和陈儒富会长《寄病中登安兄》韵</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>司马遥</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">听闻韵友躺医床,仍在敲金志若刚。</div><div style="text-align: center;">自未相逢群里熟,先前巳享著文香。</div><div style="text-align: center;">风霜暑热须臾过,日月星辰岁月长。</div><div style="text-align: center;">只待君康登尹府,三生有幸览华章。</div><br> 《和登安老师〈立秋〉韵》首句“季更微有恙”,巧将时节更替与病中况味相勾连,清淡一笔藏关切。“静候爽秋来”见从容,末句“登安何必哀”,以“登安”呼应友人之名,双关祝福康健,劝勉中含巧思,简而有味。<br><br> 《和陈儒富会长〈寄病中登安兄〉韵》起笔“敲金志若刚”,赞病中仍笔耕不辍的坚韧;“群里熟”写未识却相知的诗友情,亲切自然。颈联以“风霜须臾过”宽解,尾联“只待君康”盼相聚览华章,句句是惦念,满纸见热忱。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步登安兄《立秋》原韵</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>周大庆</b></div><br><div style="text-align: center;">新蛩辞夏去,老叶接秋来。</div><div style="text-align: center;">时序循期复,荣枯莫自哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>咏槿致登安兄</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>周大庆</b></div><br><div style="text-align: center;">夏别槿犹妍,秋花格外鲜。</div><div style="text-align: center;">经霜松柏劲,风骨立晴天。</div><br> 《步登安兄〈立秋〉原韵》 以“新蛩辞夏”“老叶接秋”绘时序流转,“循期复”点出自然常理,末句“荣枯莫自哀”直承原诗“顺天少哀”之意,简笔写透对荣枯更迭的坦然,平实中见通透。<br><br> 《咏槿致登安兄》 借木槿“夏别犹妍”“秋花更鲜”赞其经时不凋,又以“经霜松柏劲”喻友人风骨,末句“立晴天”掷地有声,将花木之姿与人格之刚相融,赠勉之意恳切而昂扬。<br><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步尹登安老师《立秋》韵</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>刘俊国</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div><div style="text-align: center;">沙沙收夏绿,落木立秋来。</div><div style="text-align: center;">律变萧条始,心宁莫唱哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>步《寄病中登安兄》韵</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>刘俊国</b></div><br><div style="text-align: center;">先生拥有好心肠,体质孱羸笔力刚。</div><div style="text-align: center;">妙笔生花凝墨韵,华章流彩集书香。</div><div style="text-align: center;">冰姿不屑争高矮,玉骨何须较短长。</div><div style="text-align: center;">物换星移情未徙,吟诗言志寄斜阳。</div><br> 《步尹登安老师〈立秋〉韵》 “沙沙收夏绿”以声写景,夏末叶落的细碎声响里藏着时序转换;“落木立秋来”直点题意。后两句“律变萧条始,心宁莫唱哀”,虽点出秋至的萧索,却以“心宁”二字破之,劝人安守本心不必悲叹,与原诗“顺天少哀”意脉相承,简净有力。<br><br> 《步〈寄病中登安兄〉韵》 首联赞先生“心肠好”“笔力刚”,病中仍笔耕不辍;颔联“妙笔生花”“华章流彩”,颂其诗墨之香。颈联“冰姿不屑争”“玉骨何须较”,以品格喻风骨,写其不逐俗、守本真;尾联“情未徙”“寄斜阳”,赞岁月流转中诗情与心志不变,满是敬佩与共鸣。全诗以“刚”“香”“骨”串起对友人的敬慕,质朴而恳切。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步韵奉和登安老师《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>任建平</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div><div style="text-align: center;">飞花惜夏别,老树喜秋来。</div><div style="text-align: center;">傲骨迎霜雪,春回一扫哀。</div><br> 这首步韵和诗,以刚柔相济的笔触呼应立秋,字里藏着对时序流转的豁达与对生命韧性的赞美。<br><br> “飞花惜夏别,老树喜秋来”,起笔便见对比之妙:飞花轻落,带着对夏的惜别,是柔;老树苍劲,欣然迎接秋的到来,是刚。一“惜”一“喜”,写尽不同物象对时节更替的态度,却都透着自然的坦然。<br><br> 后两句“傲骨迎霜雪,春回一扫哀”,笔锋更劲。由秋延伸至冬,以“傲骨”赞万物抗寒的坚韧;再望向春,言冬去春来时,所有哀愁都会被涤荡。这不仅是对时序的信任,更藏着“历经霜雪自有春归”的人生悟思,与原诗“顺天少哀”的意趣一脉相承,却更添几分昂扬之气。<br><br> 全诗借物咏怀,从夏别写到春回,将对秋的接纳扩展为对生命循环的笃定,短章里见深致。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>次韵友人与登安兄互勉</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>章甫</b></div><br><div style="text-align: center;">羸身罹患莫牵肠,不恋红尘气自刚。</div><div style="text-align: center;">草本乾坤难说小,疗床岁月亦生香。</div><div style="text-align: center;">开弓岂虑南山远,放眼方期鹤寿长。</div><div style="text-align: center;">任尔风烟何浩渺,燃空夕照比朝阳。</div><br> 这首次韵诗,以慷慨之笔写病中互勉,字里行间满是不向困厄低头的豪情,读来如闻铮铮誓言。<br><br> 首联“羸身罹患莫牵肠,不恋红尘气自刚”,开篇便破病中愁绪——纵使身弱患病,也不必让愁思缠心;不恋俗世纷扰,自会生出一身清刚之气。“气自刚”三字立起骨相,把病中的沉郁轻轻拨开,透出一股洒脱。<br><br> 颔联“草本乾坤难说小,疗床岁月亦生香”,见境之妙。以“草本乾坤”喻微观自有天地,病榻时光虽局促,却也能品出滋味(“亦生香”),将困厄处境写出了安之若素的意趣,颇有“一花一世界”的通透。<br><br> 颈联“开弓岂虑南山远,放眼方期鹤寿长”,笔力陡增。“开弓”喻矢志不渝,纵使前路如“南山远”也不退缩;“放眼”显胸怀,在病中仍盼“鹤寿长”,把对生命的期许写得昂扬,全无衰颓之态。<br><br> 尾联“任尔风烟何浩渺,燃空夕照比朝阳”,更是掷地有声。以“风烟浩渺”喻世事无常,却道即便到了“夕照”之时,也要燃尽光华,堪比朝阳。这份“老当益壮”的豪情,既是自勉,更是与友人共勉的壮语,让整首诗的气脉愈发雄健。<br><br> 全诗不避“羸身”“疗床”的困顿,却句句向上,将病中岁月写成了淬炼风骨的熔炉,读来让人热血微动——原来真正的强大,是在困厄里仍能把日子过出“香”,把夕阳活成“朝阳”。<br><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>依陈儒富先生《寄病中登安兄》韵奉和</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>萧文厚</b></div><br><div style="text-align: center;">病榻春回玉作肠,诗魂洗雪更添刚。</div><div style="text-align: center;">步行菊径欣分洁,笔续梅笺乐咀香。</div><div style="text-align: center;">药鼎烟微诗韵涌,心灯织暖鹤年长。</div><div style="text-align: center;">程门虽远情何限,一瓣兰馨祝寿康。</div><br> 这首奉和之作,以温润笔调写病中诗友的风骨与情谊,字里藏着如水的体贴与如兰的敬意,读来暖意融融。<br><br> 首联“病榻春回玉作肠,诗魂洗雪更添刚”,起笔便见巧思。“病榻春回”打破病中的萧瑟,喻生机暗涌;“玉作肠”赞其品格温润,而“诗魂洗雪更添刚”,以“洗雪”喻病痛的淬炼,让诗魂更显刚劲,既承原诗“笔锋刚”之意,又添几分温润感。<br><br> 颔联“步行菊径欣分洁,笔续梅笺乐咀香”,续写往昔雅事。“菊径分洁”“梅笺咀香”,呼应同赏高洁物象的知己情,“欣”“乐”二字见情致——即便病中,追忆这些时光仍心生欢喜,让情谊在清雅意象中流转。<br><br> 颈联“药鼎烟微诗韵涌,心灯织暖鹤年长”,写病中境况尤见深情。药烟袅袅中,诗兴反而涌动;心中热忱如“心灯织暖”,足以祈愿鹤寿绵长。不写病苦,只写诗与暖,将困顿化作诗意的滋养,与原诗“心灯自照”意脉相承。<br><br> 尾联“程门虽远情何限,一瓣兰馨祝寿康”,以“程门”典表敬仰,言距离难阻情谊;“一瓣兰馨”喻真挚祝福,质朴而馨香,将牵挂落在“寿康”二字,淡语中见厚意。<br><br> 全诗如春日暖阳,虽写病榻,却满是“春回”“暖”“馨”的暖意,既赞友人“玉肠”“诗魂刚”的品格,更以深情托出祝福,和韵而不和悲,是极熨帖的相知之作。<br><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步登安老师《立秋》韵-祝君早日康复</b></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>陈方杰</b></div><br><div style="text-align: center;">暑气缠绵终作别,金风送爽报秋来。</div><div style="text-align: center;">愿君涤尽沉疴日,笑看黄花不带哀。</div><br> 这首步韵小诗,以立秋时序为引,将祝福藏在清爽的秋意里,读来如金风拂面,满是恳切的暖意。<br><br> “暑气缠绵终作别,金风送爽报秋来”,起笔写暑去秋来的清爽,“终作别”透着对暑气的释然,“报秋来”则带着对新时序的欣然。这既是写自然流转,也暗喻困境终将过去,生机自会到来,为后文的祝福铺垫了明朗基调。<br><br> 后两句“愿君涤尽沉疴日,笑看黄花不带哀”,直抒胸臆。“涤尽沉疴”是最质朴的祈愿,盼友人早日康复;“笑看黄花不带哀”则更见体贴——想象康复后共赏秋菊的场景,那时心境定然清朗,全无病中的沉郁。“不带哀”三字,既应和原诗“少哀”的意趣,更将祝福落在“笑”上,让期盼里满是亮色。<br><br> 全诗不刻意言病,只以秋景托真情,从时序更迭里读出“转机”,把祝福写得如秋光般通透温暖,是极贴心的问候与祈愿。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和尹登安老师《立秋》韵</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>刘武刚</b></div><div><br><div style="text-align: center;">时花惜夏别,硕果喜秋来。</div><div style="text-align: center;">登越炎凉坎,安康一扫哀。</div><br> 这首和诗紧扣立秋时序,以明快笔触藏祝福,短短四句见巧思与热忱。<br><br> “时花惜夏别,硕果喜秋来”,起笔以“时花”“硕果”对应夏秋,一“惜”一“喜”写尽时节交替的情味——春花惜别夏日,却有秋实欣然接棒,暗喻时序流转中自有馈赠,为后文蓄力。<br><br> 后两句“登越炎凉坎,安康一扫哀”,巧嵌“登安”二字(呼应老师名讳),既写跨越寒暑的从容,更藏“登攀过困境,自会安康”的祈愿。“一扫哀”三字利落明快,将秋日常有的怅惘化为对安康的笃定,让祝福落在实处,刚健而暖心。<br><br> 全诗借景喻情,从自然时序写到人生境遇,和韵之余更添一份“闯过炎凉便是安康”的力量,读来清爽有劲儿。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>步登安先生《立秋》韵</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>王平</b></div><br><div style="text-align: center;">秋回炎暑别,自有菊香来。</div><div style="text-align: center;">同是凌霜骨,心宁扫尽哀。</div><br> 这首和诗以秋景喻风骨,四句短章见凝练与深意,与原诗“顺天少哀”的意趣遥相呼应。<br><br> “秋回炎暑别,自有菊香来”,起笔写秋至暑消的清朗,“自有”二字见从容——不必怅惘夏去,秋光里自有菊香为伴,暗喻时序流转中总有意想不到的馈赠,为后文的“骨”与“宁”铺垫基调。<br><br> 后两句“同是凌霜骨,心宁扫尽哀”,笔锋一转,由景及人。以“凌霜骨”赞如菊般抗寒的品格,而“心宁”二字是点睛之笔——只要内心安宁笃定,便能扫尽所有哀愁。这既是对秋菊风骨的礼赞,也是对“登安”先生的敬慕,将“安宁”与“无哀”相融,让短诗有了沉甸甸的精神分量。<br><br> 全诗借菊写人,以“骨”立格,以“宁”消哀,在立秋的时序里,写出了一份超越寒暑的从容定力,淡而有味。<div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>寄语尹登安先生</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>刘俊平</b></div><div><br><div style="text-align: center;">苔老径秋深,孤鸿没远岑。</div><div style="text-align: center;">浮生何所寄?风过竹成吟。</div><br> 这首《寄语尹登安先生》,以清幽之笔寄寓深远,四句短章藏着对友人品格的会意与精神的共鸣。<br><br> “苔老径秋深,孤鸿没远岑”,起笔绘秋景,却不止于景。“苔老”见幽寂,“径秋深”显清旷,而“孤鸿没远岑”以孤雁融入远山的意象,暗喻尹先生如鸿鹄般的高远与遗世独立的品格,于萧瑟中见风骨。<br><br> 后两句“浮生何所寄?风过竹成吟”,由景入哲思。问“浮生寄何处”,答以“风过竹吟”——风穿竹林的清响,便是自然的诗,也是精神的寄托。这既是说人生的意义可寄于这般清雅的天地与心性,也暗合尹先生以诗为伴的生活,将“寄意”落在“吟”字上,淡语中见相知,仿佛说:懂你这份与清风、与诗心相守的从容。<br><br> 全诗不直言关切,却以秋景、孤鸿、竹吟层层递进,把对友人的理解与敬慕,都藏在这清幽空远的意境里,余味绵长。</div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>和老同学尹登安《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>杨宜松</b></div><br><div style="text-align: center;">寒蝉辞夏远,败叶怯秋迁。</div><div style="text-align: center;">愿嘱苍生众,循时莫逆天。</div><br><div style="text-align: center;"><b>步韵登安兄《立秋》</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>甘雨</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div><div style="text-align: center;">暑消风渐起,凉意逐时来。</div><div style="text-align: center;">岁月藏清趣,何须感落哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>依和陈儒富先生《寄病中登安兄》</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;"><b>甘雨</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">病榻虽羁志未降,寸笺犹可寄情长。</div><div style="text-align: center;">诗裁肺腑添清健,墨染晨昏溢暖香。</div><div style="text-align: center;">竹影摇窗窗映月,书声绕案案盈堂。</div><div style="text-align: center;">休言鬓发霜华满,豪气依然贯日狂。</div><br><div style="text-align: center;"><b>步尹登安先生《立秋》韵奉和</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>李锦松</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">蝉蜕新凉后,征鸿碧落来。</div><div style="text-align: center;">心舟渡云海,笔帚扫秋哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>依韵奉和儒富先生《寄病中登安兄》</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;"><b>李锦松</b></div></div><div><br><div style="text-align: center;">松筠骨格立藜床,气若虹霓笔愈刚。</div><div style="text-align: center;">菊畔曾斟三径月,梅边共染一襟霜。</div><div style="text-align: center;">药炉烟散诗魂健,心烛光凝仙露凉。</div><div style="text-align: center;">待沐秋风重九日,与君又赏万峰苍。</div><br><div style="text-align: center;"><b>步韵奉和《寄病中登安兄》二首</b></div><br><div style="text-align: center;"><b>周大庆</b></div><br><div style="text-align: center;">(一)</div><div style="text-align: center;">病里襟怀贴热肠,笔端豪气尚轩刚。</div><div style="text-align: center;">他年共赏篱边菊,此日犹思案上香。</div><div style="text-align: center;">药味侵肌情未减,心光秉烛意偏长。</div><div style="text-align: center;">杖朝犹使神安健,且看红霞缀晚阳。</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">(二)</div><div style="text-align: center;">尘途暂歇护柔肠,瘦骨犹撑浩气刚。</div><div style="text-align: center;">梦里寻踪春后燕,窗前释卷岁中香。</div><div style="text-align: center;">煎茶续火情难尽,对月吟风意自长。</div><div style="text-align: center;">待得霜消身复健,再登高阁眺朝阳。</div></div><div><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>步尹登安先生《立秋》韵奉和</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>蒋兰英</b>(南县)</div><br><div style="text-align: center;">蝉声衍夏远,梧叶报秋来。</div><div style="text-align: center;">万物循天意,荣枯莫自哀。</div><br><div style="text-align: center;"><b>依韵奉和儒富先生《寄病中登安兄》</b></div><div><br></div><div style="text-align: center;"><b>蒋兰英</b>(南县)</div><br><div style="text-align: center;">铁骨何曾畏雪霜,病帷犹带墨痕香。</div><div style="text-align: center;">梅窗旧句凝清气,菊苑新题耐晚凉。</div><div style="text-align: center;">药盏难消诗酒热,心灯永照岁时长。</div><div style="text-align: center;">休言八秩桑榆晚,更取朱霞入锦章。</div></div><div><br></div> <div><br></div> <div style="text-align: center;"><b>拙句答謝众诗兄</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div><div style="text-align: center;"><b>尹登安</b></div><br><div style="text-align: center;">弟兄心作行,堪为好良方。</div><div style="text-align: center;">诗若能医病,在于笔力钢。</div></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: left;"> 绮梦随舟远,鸾笺共墨柔。笔端心底为谁留。诗酒几帆花信,挥去却难休。</div><div style="text-align: left;"> 雾淡斜阳灿,霞浓晓月浮。便随形影倚琼楼。莫道山高,莫道水长流。莫道彩云飘渺,只念一回眸。<br></div><div style="text-align: left;"><br></div><div><b> 篇幅有限,精力有限,情谊无限!“但愿人长久,千里共婵娟”。</b></div><div><b><br></b></div>