<p class="ql-block">《黑,兀自那么醒目》</p><p class="ql-block">作者:江篱</p><p class="ql-block">黝黑地醒着</p><p class="ql-block">哪怕浪花拍打千万次</p><p class="ql-block">旁的皆隐入混沌</p><p class="ql-block">似被岁月抹去了轮廓</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">黑,以倔强姿态立着</p><p class="ql-block">像古老石碑上未干的墨</p><p class="ql-block">刻着无人能解的寂寞</p><p class="ql-block">风来,吹不动你的执着</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">哪怕四周是无尽的暗</p><p class="ql-block">你也如灯塔般闪烁</p><p class="ql-block">兀自那么醒目</p><p class="ql-block">永不淹没</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">诗歌赏析:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">这首短章在黝黑礁石与倔强灯塔的意象交织中,铸就一道孤绝的存在宣言。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">开篇“黝黑地醒着”如刀劈开混沌,“浪花拍打千万次”的暴烈与“风来吹不动”的静穆形成张力漩涡。那“古老石碑上未干的墨”竟比时间更固执,以凝固之姿抗拒消逝。而“无尽的暗”愈是围剿,“灯塔般闪烁”的锋芒愈刺破虚无——醒目二字遂在墨色深处轰然凿出光之锚点,宣告灵魂不被淹没的坐标。礁石是碑,灯塔是笔,合书天地间孤勇者不熄的铭文。</span></p>