<p class="ql-block">汪曾祺说:四方食事,不过一碗人间烟火。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">年轻时,都在追求“琴棋书画”的诗和远方,年长后,才发现,人间最温暖的还是“柴米油盐”。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">正所谓:人间烟火气,最抚凡人心。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">人间烟火是妈妈早上做饭的炊烟,是早上菜市场的人来人往,是外婆的一碗羹汤……</p> <p class="ql-block">烟火气是灯火通明下的欢声笑语</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">松冈避暑,茅檐避雨,闲去闲来几度?</p><p class="ql-block">醉扶怪石看飞泉,又却是、前回醒处。</p><p class="ql-block">东家娶妇,西家归女,灯火门前笑语。</p><p class="ql-block">酿成千顷稻花香,夜夜费、一天风露</p><p class="ql-block"> ——《鹊桥仙·己酉山行书所见》 辛弃疾</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">辛弃疾罢官后,隐居上饶,无论是琴棋书画诗酒花,还是柴米油盐酱醋茶,都让他感觉格外美好。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">东邻有人娶妻,西舍已经出嫁的女儿回家省亲,两家门前灯火通明,亲友云集,一片欢声笑语。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">这就是让辛弃疾贪恋的人间烟火:四方小院,殷食人家,守着流年,幸福安康。</p> <p class="ql-block">烟火气是历尽沧桑后的云淡风轻</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">少无适俗韵,性本爱丘山。</p><p class="ql-block">误落尘网中,一去三十年。</p><p class="ql-block">羁鸟恋旧林,池鱼思故渊。</p><p class="ql-block">开荒南野际,守拙归园田。</p><p class="ql-block">方宅十余亩,草屋八九间。</p><p class="ql-block">榆柳荫后檐,桃李罗堂前。</p><p class="ql-block">暧暧远人村,依依墟里烟。</p><p class="ql-block">狗吠深巷中,鸡鸣桑树颠。</p><p class="ql-block">户庭无尘杂,虚室有余闲。</p><p class="ql-block">久在樊笼里,复得返自然。</p><p class="ql-block"> ——《归园田居·其一》 魏晋·陶渊明</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">在厌恶官场,喜爱田园生活的陶渊明眼中,炊烟袅袅升起的地方,就是让自己感到心安的归处。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">阔别乡村十余年,再次回来长期定居,自己好似一直困在樊笼中的鸟儿、养在院子池塘里的鱼儿突然得到了自由一般欢快。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">屋前,桃树、李树整齐排列,榆树和柳树蔚然成荫,遮住了后门屋檐。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">远处的农舍上方升起袅袅炊烟,深深的街巷传来狗吠声,这是烟火人间里无需夸张就能欣赏的最美长卷,是平淡日子里不用去往远方就能见到的诗情画意。</p> <p class="ql-block">烟火气是令人陶醉的茶香、酒香</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">梅子青,梅子黄,菜肥麦熟养蚕忙。</p><p class="ql-block">山僧过岭看茶老,村女当垆煮酒香。</p><p class="ql-block"> ——《首夏山中行吟》 明·祝允明</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">明代才子祝枝山在一年夏天走到了苏州西郊,看到了山寺里悠闲自在的僧人,在烹煮着老茶树的茶汤,村里的姑娘站在酒垆边煮酒,茶香、酒香交织四溢,格外令人陶醉。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">一切功名利禄、人世烦恼,在诗酒风流前,烟消云散。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">万家灯火不及小家人间烟火,一屋两人,三餐四季,看似平淡,却也欢喜。</p> <p class="ql-block">烟火气是夫妻间的琴瑟在御,莫不静好</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">女曰鸡鸣,士曰昧旦。</p><p class="ql-block">子兴视夜,明星有烂。</p><p class="ql-block">将翱将翔,弋凫与雁。</p><p class="ql-block">弋言加之,与子宜之。</p><p class="ql-block">宜言饮酒,与子偕老。</p><p class="ql-block">琴瑟在御,莫不静好。</p><p class="ql-block">知子之来之,杂佩以赠之。</p><p class="ql-block">知子之顺之,杂佩以问之。</p><p class="ql-block">知子之好之,杂佩以报之。</p><p class="ql-block"> ——《诗经·女曰鸡鸣》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">这是一对普通夫妻的生活。鸡鸣声起,妻子温柔的把赖床的丈夫叫起。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">男子上山打猎,承诺要打到猎物给妻子吃。男子打猎回来,妻子做成菜肴,两人就着美味来饮酒,惟愿就此长长久久。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">爱情最好的模样,不是轰轰烈烈生离死别,而是柴米油盐,细水长流,执子之手,与子偕老,三餐四季,人间烟火。</p> <p class="ql-block">烟火气是知己好友间的把酒言欢</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">故人具鸡黍,邀我至田家。</p><p class="ql-block">绿树村边合,青山郭外斜。</p><p class="ql-block">开轩面场圃,把酒话桑麻。</p><p class="ql-block">待到重阳日,还来就菊花。</p><p class="ql-block"> ——《过故人庄》 唐·孟浩然</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">老朋友预备丰盛的饭菜,要请我到田家做客。翠绿的树林围绕着村落,苍青的山峦在城外横卧。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">推开窗户面对谷场菜园,手举酒杯闲话桑麻。等到九九重阳节到来时,再请君来这里观赏菊花。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">世人所期待的小幸福不过是三两知己说着彼此爱听的话,谈着人生的酸甜苦辣,赏春日暖阳,看冬日落雪,品酒谈天,如此就够了。</p> <p class="ql-block">沈离淮说:”我本是槐花院落闲散的人,满襟酒气。小池塘边跌坐看鱼,眉挑烟火过一生。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">将生活嚼得有滋有味,把日子过得活色生香,往往靠的不只是嘴巴,还要有一颗浸透人间烟火的心。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">烟火气不是转瞬即逝的灿烂,而是细水长流的淡然。</p>