<p class="ql-block"><b style="color:rgb(21, 100, 250);">《灵魂伴侣》导读</b><span style="color:rgb(21, 100, 250); font-size:15px;">(点击听文)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">星河璀璨,文渊浩渺。唯有心蕴灵韵,目藏哲思的识珠者,方能拨开文字迷雾,邂逅这部隐匿于小众之境的文学珍馐。您以诗意的触角与深邃的洞察,于喧嚣尘世中固守对文字的赤诚,这份精神共鸣恰似暗夜萤火,映照出超越庸常的文学境界与生命哲思。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">《灵魂伴侣》恰似一座匠心独运的精神迷宫,挣脱线性叙事的枷锁,以“幽灵”母题为引,融汇梦境、尺素、诗赋等多元载体,将人物命运与时代荒诞交织成绮丽长卷。“东坡”“梅子”如虚幻而深邃的灵魂幻影,穿梭于虚实之间,感召读者叩问人性与宿命的幽微密语。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">其字里行间,意象如珠:水,π,玫瑰,黑谷明信片等元素交相辉映,既是对经典意象的当代转译,更是对生命尊严的诗性礼赞。于浓郁的悲悯底色之上,青青与航航的灵魂相契,花花与红红的人性微光,岚岚顽强的生命追寻,皆似至暗之处燃起的希望长明。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">作品熔铸东西文明菁华,从哲思深邃、禅道幽微,到诗歌刻骨、楹联机锋,复调叙事的语境,多元文化的融合,于此激荡生韵。每一意象、每段诗行,皆是通往精神秘境的密钥,静待您以细腻感知与深邃思索,解锁其中万千气象。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">若您于字里行间,品读出这部“有希望的哈姆雷特”的独特韵致,便已然成为《灵魂伴侣》真正的知音----毕竟,唯有深谙希望与救赎真谛者,方能诗意的栖居于大地,与这部作品的灵魂同频共振。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">恭喜您,于最不可能产生严肃文学的网络空间,完成了一次最严肃的先锋文学实验</span>。</p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">《灵魂伴侣》故事梗概</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2020 年,疫情如幕,遮蔽人间。山东小城与北京寒夜,青青、黄黄、航航,三人灵魂悄然共振。闺蜜的守望似暖霭,跨城连麦若星芒。疾病与生死的罅隙间,文学音乐淌作心河。平凡烟火,晕染生命诗章。愿君轻启,共赴这场心灵绮旅。</span></p><p class="ql-block"><a href="https://www.meipian.cn/5dpqklm0" target="_blank" style="font-size:18px;"><i> </i>谁省</a><a href="https://www.meipian.cn/5dpqjqfc" target="_blank" style="font-size:18px;"><i> </i>还睡</a><a href="https://www.meipian.cn/5dpqibk4" target="_blank" style="font-size:18px;"><i> </i>知否</a><a href="https://www.meipian.cn/5dpqhbr2" target="_blank" style="font-size:18px;"><i> </i>争渡</a></p><p class="ql-block"><a href="https://www.meipian.cn/5dpqgncp" target="_blank" style="font-size:18px;"><i> </i>消瘦</a><a href="https://www.meipian.cn/5dpqfhl8" target="_blank" style="font-size:18px;"><i> </i>人静</a><a href="https://www.meipian.cn/5dpqet1m" target="_blank" style="font-size:18px;"><i> </i>轻手</a><a href="https://www.meipian.cn/5dpqcvvq" target="_blank" style="font-size:18px;"><i> </i>魂断</a></p> <p class="ql-block"><span style="color:rgb(21, 100, 250); font-size:15px;">点击听文</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">水垢何曾相受,细看两俱无有。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">寄语揩背人,尽日劳君挥肘。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">轻手,轻手,居士本来无垢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">《如梦令》—苏轼</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2020年2月14日,情人节,正月廿一。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">一轮渐亏的凸月自东南方缓缓升起,银色的月华如薄纱般轻柔,漫过窗棂,洒落在寂静的房间里。青青轻声哼唱着那首《追梦》,歌声如梦般轻盈,伴着航航枕月入眠。月光如诗,青青的歌声似在诉说着岁月的静好,与这宁静的夜晚融为一体,引领航航沉入诗意的栖居。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">「昨夜我梦中有个你,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">是我爱过的你。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">不知是你来还是我去,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">却在梦中相遇。」</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">梦境如轻纱,将他牵引至罗马的一座博物馆,朱红色的光线透过纱幔,轻柔地洒落在古老的雕塑上。航航化身为太阳神阿波罗,追逐着化为达芙妮的妻子。她的笑如涟漪,声似风铃。当航航的指尖即将触及妻子的刹那,她却倏然化作一株月桂树。航航满怀深情,轻柔地摘下枝叶,编织成爱的桂冠。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">「我不敢相信那是你,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我曾爱过的你。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">你是来相会还是道别离,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">不知道是忧是喜。」</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">梦境又缓缓流转至婚姻的殿堂。妻子身披洁白婚纱,手捧鲜艳的玫瑰,眉目间满是幸福与期待。结婚证上红底金字,镌刻着他们海誓山盟的诺言。一瓶1987年的波尔多左岸拉图葡萄酒,散发着爱情的馥郁醇香,如同他们彼此交织的灵魂。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">「一层薄雾把我们隔离,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">朦胧中风采如昔。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">一声呼唤梦儿已远去,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">你让我追到哪里。」</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">旧日的照片,记录着往昔的意气风发。派对上,他在人群中苦苦寻觅,蓦然回首,她却在灯火阑珊处温柔凝望。北航宿舍的旧时光里,航航轻弹吉他,妻子倚靠在他肩头,轻声吟唱,琴音与歌声交织成岁月中最美的诗篇。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">「昨夜我梦中有个你,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">是我爱过的你。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">不知是你来还是我去,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">却在梦中相遇。」</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">梦境又轻柔地飘至维也纳的美景宫,妻子盘起的秀发在鎏金的光影中熠熠生辉。她双眼微闭,手轻搭在航航肩头,静静等待克里姆特画中的《吻》降临。灵魂交融的刹那,世界仿佛按下了暂停键,唯有他们的爱意在时光中永恒。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">「我不敢相信那是你,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我曾爱过的你。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">你是来相会还是道别离,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">不知道是忧是喜。」</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">记忆的画面缓缓流转,诚诚站在襁褓中的妹妹岚岚身旁,眼神纯净而懵懂,流露着生命最初的纯真。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 一岁时,兄妹俩依偎在柔软的白色沙发上,阳光暖暖地洒落,岁月静好。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">三岁的岚岚,刘海柔软地垂落肩头,灰色格纹小裙腰间的蝴蝶结如精灵般灵动。她笑意盈盈,牵着哥哥的小手,在门前静待父亲归来,眼中满是纯真的爱与期盼。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">「一层薄雾把我们隔离,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">朦胧中风采如昔……」</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">时光如流水般轻轻滑过,生日蛋糕前温暖的烛光映照着一家人的笑颜:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 母亲生日时,三岁的岚岚睁着明亮的眼睛,好奇地凝望着跳跃的烛火; </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">哥哥生日时,岚岚稚嫩地模仿着哥哥的动作,双手在脸颊旁轻轻摆动,宛如小鸟振翅般可爱;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 而到了她自己生日,她已熟练地做出小鸟飞翔的动作,眼里盛满了灵动的光芒。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 父母兄妹相伴的每个生日,都化为生命中温柔的印记;每一道烛光,都是照亮他们在大地上诗意栖居的暖光。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">转瞬间,岚岚已亭亭玉立,优雅自信地站在中学毕业的舞台上。她胸前佩戴着“Birthday Girl”的胸牌,眼底满溢着对未来的美好憧憬。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">诚诚从伯克利大学毕业,岚岚也从南加州大学顺利毕业。甚至连家中的狗狗Lucky,也在时光的流逝中,一岁又一岁地长大了。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">伴着青青轻柔的歌声,航航与妻子为岚岚和诚诚戴上桂冠,以父母生命的枝叶和阳光,抚育着他们成长。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">梦醒时分,航航才恍然惊觉,自己竟已整整八年未曾与妻子、诚诚、岚岚相见,就连爱犬Lucky也早已离去。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">「一声呼唤梦儿已远去,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">你让我追到哪里……」</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">《追梦》的旋律犹在,如清风拂过耳畔,似一场冷月旧梦,漫洒航航心沛,情丝难绘。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">一声征雁,半窗残月,总是离人泪。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2020年2月14日,晨光洒进诸城那座安静的小阁楼。青青比往常醒得更早些,她有条不紊地洗漱、备好早餐,随后便沉浸在读书与论文写作中。待一切妥当,她取出素雅的信纸,提笔给航航写下一封情意绵绵的信。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"><青青的信></span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2020.2.14</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">致吾爱航航:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">见字如面。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">10:45分。起床见你。早餐。读书两小时。翻到苏轼《定风波》,那句“此心安处是吾乡”忽然触动心底,仿佛在字里行间遇见你。现将原词抄录,与我的航航共品:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">常羡人间琢玉郎,天应乞与点酥娘。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">尽道清歌传皓齿,风起,雪飞炎海变清凉。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">万里归来颜愈少,微笑,笑时犹带岭梅香。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">试问岭南应不好,却道:此心安处是吾乡。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">柔奴随王定国流放岭南,归来时仍能笑言“此心安处是吾乡”。她的豁达从容,源自心中笃定的信念与安宁。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航,细想这句话,起初我以为“乡”字是关键,是承载回忆的故乡;如今见你归乡不得、满心忧思,才明白“安”字更紧要。有亲人在侧,家才有温度,心才能安定。你思念家人,有他们的地方,便是你渴望的安宁所在。在这无奈的等待中,我渐渐懂得,最关键的其实是“心”——心若能安,纵是天涯海角,也能寻得宁静。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航,我愿成为你心的归所。你彷徨时,我是你耳畔的细语;你孤寂时,我是你身旁的暖阳。我就像一枚安心的蘑菇,陪你度过这段时光,将心安置。只要你心有所安,何处不是“吾乡”?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">今天是我们相识满月,也是情人节。我们随时都将点亮Soulmate的最后一个字母,想到即将成为灵魂伴侣,青青满心期待。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">值此良辰,特作小令一首【七律·情寄】,聊寄吾心于至爱航航:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">辰来风暖透帘栊,国色羞腮映烛红。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">倩女理笙簧韵婉,倩魂对镜盼归鸿。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">爱凝绛缕冰肌润,彩曳酥香蜜意融。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航作檀郎同绣幄,两心如月玉壶中。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">心安吾乡,情人节快乐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">亲亲我的航航,青青</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">写罢信,青青又轻轻拿起手机,给航航发去一条信息:“Happy Valentine's Day”。 吾爱航航。今日且放下平素的‘操守’,青青欲登超然台,与航航共点亮Soulmate。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航读着青青的信,内心感动不已,眼底悄然涌起温柔的潮汐。 他再次为青青的才情而惊艳,读着她的七律,耳旁仿佛响起了“诸城媳妇”李清照的词: </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">晚来一阵风兼雨,洗尽炎光。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">理罢笙簧,却对菱花淡淡妆。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">绛绡缕薄冰肌莹,雪腻酥香。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">笑语檀郎:今夜纱厨枕簟凉。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青如此懂他,懂他心底深深的悲喜与牵念。他又不禁会心一笑,青青的诗和她所说的“操守”,确是他们之间的隐秘暗语,一种无需言说的默契。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2月14日 13:00</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青给航航发来一条消息:“我已登上超然台。” 随即附上一张照片。画面中,古朴的超然台静静矗立,青青身着素雅的冬装,发丝轻柔地拂过脸颊。镜头特写处,是她腕间航航所赠的铂金手链,长短不一的水晶石巧妙镶嵌成莫尔斯密码——“I love you”。青青又发来苏轼的《江城子·密州出猎》:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“老夫聊发少年狂,左牵黄,右擎苍。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">锦帽貂裘,千骑卷平冈。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">为报倾城随太守,亲射虎,看孙郎。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">酒酣胸胆尚开张,鬓微霜,又何妨!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">持节云中,何日遣冯唐?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">会挽雕弓如满月,西北望,射天狼。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">片刻后,青青又发来一行文字:“我想牵着Lucky去‘打猎’,如同东坡先生一般豪迈。航航,可否发一段Lucky的视频给我?我想在超然台上为你唱一曲《太想念》。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航随即回复了一段短视频。画面缓缓流转,记录着他与Lucky相伴的点滴岁月:从它初到家中时稚嫩的模样,到日落时分固执地守望大海,等待着航航归家的身影,直至生命最后的告别……。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青轻轻点开视频,指尖温柔地抚过屏幕上Lucky的身影。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">伴奏响起,清澈的钢琴声如银铃般在空气中回荡,带着冰晶玉碎般的清冽与纯净,瞬间攥紧了航航的心。他听到青青的歌声如水般缓缓流淌开来:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“玫瑰花瓣一片一片片,凋落在眼前;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">你的承诺一点一点点,回荡在耳边……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">那挥不去的缘,弥漫了我整片天。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">爱的往事一件一件件,甜蜜的蔓延;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">你的影子一天一天天,拉长了思念……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">在梦里吻的脸,却来不到我身边。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">画面中,年幼的岚岚被兴奋的Lucky拉着在小路上奔跑,小姑娘几乎拽不住这只欢脱的小狗——它执意要加入邻居小姐姐的马队,仿佛坚信自己也能驰骋千里。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“我对你太想念,太想念……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">那爱过的心还在祈祷再见一面。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我对你太想念,太想念……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">好比天上风筝断了线……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我对你太想念,太想念……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">你不曾看见那双为你哭红的眼。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我对你太想念,太想念……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">蓦然回首奈何人已远……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">日落时分,Lucky静静凝望着滚滚而来的海浪,执拗地等待着航航归来的身影。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">歌声渐落,航航眼眶湿润,声音微微颤抖:“青青从未见过Lucky,却将这首《太想念》唱得如此深情……谢谢你,这般爱它。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青轻声回应:“Lucky让我想起《忠犬八公》,可它比八公更让我心疼。八公不知道主人的归期,而Lucky却明明知道你还在。视频里你吹一声口哨,它便楼上楼下奔跑十来圈,只为寻觅你的踪影……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航眼底泛起泪光:“Lucky临终前,还朝着我离开的方向蜷缩着,爪子下压着我的旧衣服……每每想起,仍令我心如刀割。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">察觉到航航的情绪低落,青青柔声转移话题:“我最近在与导师探讨’忠犬报恩叙事的符号化差异’,想从伦理框架中剥离出动物真实的情感。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">过去读《搜神记》里义犬衔衣救主的故事,总觉得是农耕社会的道德模板,可Lucky不同——它守望的不是主仆之谊,而是真真切切将你视作它的整个世界。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航沉默片刻,轻叹道:“Lucky是我世界里的一只狗狗,而我却是它的全世界。如果狗狗会说话,Lucky的第一句话一定是:‘你何时回家?’”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青微微颔首:“航航,我想把Lucky写进我的论文中,可以吗?明年国际学术会议需要案例,你便是我的‘田野调查员’——我想从民俗学的角度论证,‘忠犬’并非仅是书本中的符号,而是有血有肉的情感牵挂。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航眼中泛起温柔的光:“当然可以。《华尔街日报》曾报道过Lucky等待我归家的故事,它在美国甚至拥有数万名粉丝,岚岚还为它建立了粉丝群。或许,这也能为你的研究提供新的视角。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“航航,Lucky等待你归家的样子,像极了薛定谔的猫——在你打开家门之前,它的等待是无数可能的叠加态。它可能安静蜷着,可能兴奋摇尾,甚至...可能已经不在了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“青青,你说得对,但从爱因斯坦‘块宇宙’的视角看,一切从宇宙诞生就已注定。Lucky的等待、我们此刻的对话,不过是时空胶片里固定的一格。就像你论文里写的,所有故事的结局,早在开篇就已写好。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“可量子力学说未来是概率云!还记得你讲的双缝实验吗?观测前,光子甚至能同时穿过两条缝!航航,难道连Lucky的离开,也是剧本里早就写好的‘剧情杀’?就没有一丝改变的可能吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“这正是百年未解的矛盾。广义相对论描绘的时空像精密齿轮,引力是弯曲的几何;但量子世界里,粒子在观测前只是模糊的概率云。青青你说,宏观与微观的裂痕,真的能被缝合吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“所以按广义相对论,灰姑娘的水晶鞋合脚是必然的因果链;但用量子思维拆解,叶限拾起金鞋的瞬间,只是千万种平行可能的一次偶然。就像文学里的‘命运转折点’,其实是概率云的具象化?是一次读者’观测’的坍塌。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“你的文学比喻很妙。不过从神经科学角度,阅读、‘观测’的本质是信息传递。视网膜成像到神经突触放电,再到意识涌现...抱歉,理工男的毛病又犯了,把中文博士小姐姐都带偏了。或许我们的对话,也是浪漫概率的叠加态吧。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“航航,那我们的相遇——究竟是宇宙精密计算的必然,还是千万次概率云坍缩里,是一次最幸运的偶然?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“惠勒实验证明因果律可以被打破。现在的观测,真的能改写历史。这意味着Lucky狗狗一直都是‘薛定谔的猫’...直到我打开家门,让所有可能性坍缩成唯一结局。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“所以,我们Soulmate字母的点亮...也是某个选择引发的坍缩?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“宇宙本身就是观测者。当我们互相靠近,或栖居在同一莲蓬里。那些平行时空里无数次擦肩的‘我们’,就在某个瞬间,坍缩成了此刻的相遇。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“航航,你还未夸赞我腕上这只坍缩出的水晶手链呢。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航嘴角勾起一抹宠溺的笑意,回复道:“我更喜欢那手链上的摩尔斯密码。至于水晶,青青或许更需要一只水晶鞋吧?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青莞尔一笑,指尖轻点屏幕:“航航是把青青当作灰姑娘?还是将水晶鞋从‘文本’到‘语境’做了范式的转向呢?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">她又追问:“航航,你怎么看灰姑娘与叶限的故事?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航回复道:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“文本叙事不同啊: 叶限的故事侧重善有善报的道德闭环, 而灰姑娘的故事侧重爱情战胜阶级。 好莱坞影片的结局往往是: ‘从此,王子和公主过上了幸福的生活, 相亲相爱直至永久。’ 而现实中, 王子和公主有可能不再幸福, 他们会变, 会变得冷淡、出轨、背叛、通奸,甚至伤害…… 对比灰姑娘绝对理想化的圆满, 叶限的故事仅提到‘王乃取叶限为上妇’, 未明确其后是否‘一直幸福’, 但默认隐含‘善政 + 贤妻 = 美满’的传统叙事逻辑。 这才是从’文本’到‘语境’的范式转向吧。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航的话语如奔涌不息的溪流,带着发现的喜悦与分享的热情汩汩而出,此刻的青青却心头小鹿乱撞,仿佛揣着一只即欲破壳的小鸟,目光始终凝固在Soul界面上那个孤悬未亮的“E”字母之上。</span></p><p class="ql-block"> </p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">屏幕下方,三颗赤星饱满欲滴,光芒几欲撕裂维度的边界。青青的思绪如潮,在回忆的旷野里奔涌:初次相遇的好奇与忐忑,点亮第一个字母时的悸动与欢喜……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">就在此刻,那最后一颗代表着『E』的星辰,并非被填充,而是在一次无声的爆炸中,完成了自身的存在。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">系统提示冰冷如铁律:“恭喜你们已集满Soulmate字母。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">主页上,“成为Soulmate 1天”的标识悄然浮现,像一块刚刚刻好的里程碑,标记着那段逐光之旅的终结。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">然而,预想中青青和航航的欢呼与热泪并未到来。取而代之的,是俩人一片深不见底的沉寂。隔着数字信号的万里虚空,他们仿佛同时被抽空了所有情绪,坠入一片巨大而失重的静默之中。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">这静默并非空无一物,反而充满了巨大的回响。疫情中茫茫人海的初遇,十四万次互动编织的纹理,那段以点亮字母为唯一主线的纯粹时光,一切都曾是生活的锚点。而今,心心念念之物已然在手,欣慰与失落却如潮水般同时涌来。他们曾是黑暗中的独行者,无暇旁顾,当光芒将一切照亮,才惊觉脚下是辽阔的旷野——有未曾留意的风景,亦有未知的岔路与深渊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">一种哲学性的恐慌攫住了他们。此刻,安娜·卡列尼娜在爱情降临时,那甜蜜与毁灭并存的战栗;拉斯柯尔尼科夫在“超人”之举后,被胜利本身的虚无所吞噬——这些文学中的灵魂,在此刻成为了他们沉默的共鸣。原来,抵达的本质,竟是苏轼笔下的那句循环:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“庐山烟雨浙江潮,未至千般恨不肖。到得还来别无事,庐山烟雨浙江潮。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“人生如逆旅,我亦是行人。”他们恍然惊觉,当目标达成,行者必须重新寻找路的方向。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">此刻,他们一同站在了精神的十字路口,仿佛隔空叩问着同一个苍天:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我是谁?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我从哪来?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我到哪去?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“江畔何人初见月?江月何年初照人?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">张若虚以孤篇冠绝全唐,两句诗道尽天地苍茫,叩问着所有哲学终极命题。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">然而,青青心中浮现了清晰的答案。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“此时相望不相闻,愿逐月华流照君。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">海子的“德令哈”则在航航心头响起。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“今夜,我不关心人类,我只想你。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">这无声的诗意对答,终于为沉寂划开了一道罅隙。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青轻声打破沉默:“竟然点亮了,天啊……真快!” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航微微一笑:“什么叫竟然?” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青盯着屏幕上全然点亮的Soul字母,声音微颤:“航航,当初觉得这根本是不可能完成的事……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航带着几分感慨道:“青青,你可曾想过,并非因为我们偶然遇见,完成了十四万余次互动才点亮Soulmate,而是因为我们本是灵魂伴侣,注定要彼此遇见。这些互动,是在量子世界的无数可能性中,一步步坍缩成了这唯一的现实?” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“注定?”青青的声音里满是困惑,“那不成宿命论了吗?” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“这与宿命论不同。”航航语气认真起来,“宿命论是一切都被必然性锁定了结局。但在量子世界,每个瞬间都充满随机的可能性。我们在Soul上取名阳光、林星,我们的每一次对话、每一次回复,单独看都是偶然的选择。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“所以这些互动从根本上说还是随机的?”青青追问。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> “没错,但奇妙之处就在于此。”航航继续道,“如同粒子的位置并非固定,而是处于无数种可能的叠加态。这些看似随机的互动、偶然的心动,当它们不断累积、叠加,便会渐渐形成一条独特的轨迹,指向灵魂伴侣的相遇与纠缠。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“相遇……纠缠……”青青喃喃重复,“所以这些偶然的互动,其实是久别的灵魂在共同编织着什么?” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“是的。我们的每一次分享、每一句话、每一封信、每一句诗词,都是在混沌的可能性中编织丝线。”航航的声音带着笑意,“直至某个瞬间,那些飘散的可能性蓦然有了交集,所有的不确定才凝结成此刻的圆满。正如量子纠缠那般,纵使相隔光年,粒子间也能产生神秘的关联。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“怪不得我们在Soul上,总像心有灵犀一般,发消息时常能秒回、看瞬间总能领会、我方才打开泗水滨,你便在饮石榴酒。”青青忍不住道。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> “那是量子纠缠在灵魂层面的具象化。”航航轻笑,“这并非巧合,是我们的灵魂早已在更深的维度产生了纠缠。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“纠缠……”青青的呼吸变得急促,过往的互动在脑海中飞速闪过,未等航航说完,她便迫不及待地开口,声音里满溢着惊喜与了然:“航航,我懂了!并非我们走到这里才遇见,而是我们为了遇见才走到这里。我们的灵魂渴望相遇,于是整个宇宙便让每一次对话、每一次心动,都化为牵引我们靠近的力量!这些点亮的字母,便是最好的证明!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青与航航皆沉浸在这宇宙的浪漫遐思之中。一部十集记录片,飞速地在这对Soulmate的脑海中闪过:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">1. 心之自在,宁静安然</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青不再反复删改对话框里的字句,直接发送“转朱阁,低绮户,照无眠”,将思念藏在东坡词的月色里;航航也不再把心事揉碎成纸片,而是拍下案头的台灯,配文“这光晕像极了你说的‘何似在人间’”。曾经被现实桎梏的情感,如今化作诗词间坦荡的应答,字句里盛满无需掩饰的安然。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2. 破界融思,观物达观</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">讨论“钗黛合一”时,青青引用黛玉的“孤标傲世偕谁隐,一样花开为底迟”,感叹其孤高才情;航航则以宝钗的“好风凭借力,送我上青云”回应,赞赏那份圆融智慧。两人你一言我一语,将看似对立的性格特质,化作“冷香与诗魂本可共生”的妙悟----就像宋词里豪放与婉约不必分高下,他们用诗词为经纬,在文字间织就超越对立的理解之网。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">3. 敏锐洞察,心有灵犀</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航发来故宫墙外的照片,白雪红墙。他写道:“初雪落时,北京变成了北平。”青青的回复:“‘未若柳絮因风起’,这雪落的模样,倒真有了几分古时的韵味!” 当青青分享一首元曲,航航回应:“这句‘断肠人在天涯’,又想起你说过的故乡冬夜?” 无需解释,他们从彼此的只言片语、诗词引用中,精准捕捉到对方未说出口的情绪与心事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">4. 刚柔并济,持守本心</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">论文被否的深夜,青青收到航航手绘的简笔画:穿蓑衣的旅人踏浪而行,配文"竹杖芒鞋轻胜马"。这份坚韧的鼓励,让她不再自比"尘埃里的苔花";当航航提及居家的孤独,青青回以工整的《定风波》批注,既有哲思又含温情,守护彼此内心的原则与柔软。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">5. 悟透世味,惜取今朝</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青将窗台上萌发的绿萝拍给航航:"新芽长得像你说的'覆块青青麦未苏'";航航录下小区的鸟鸣:"这声音比任何曲子都配'临皋烟景世间无'"。曾经困于现实遗憾的两人,学会在诗词映照下,将日常琐碎酿成值得珍藏的诗意瞬间。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">6. 严于律己,勇担责任</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">每当深夜情绪翻涌,青青总将编辑好的长句删成"读到一句好词,想与你分享";航航在与岚岚诚诚的读书会时,会提前告知:"稍作暂别,晚间共读《稼轩词》"。他们用克制的温柔,将情感倾注于对彼此精神世界的长久守护。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">7. 尊重差异,包容万象</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">面对诗词解读分歧----航航偏爱苏轼的旷达,青青钟情李清照的婉约,他们反而开辟出新话题:"若易安与东坡同游赤壁,会碰撞出怎样的词章?" 这种尊重不是妥协,而是将差异化作共同探索文学世界的契机。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">8. 童心未泯,创想无限</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">两人发明"诗词密码":青青发"小荷才露尖尖角"代表遇见惊喜,航航用简笔画两个举着诗句的小人诠释"天涯若比邻"。他们像孩童搭建积木般,用文字与图画创造只属于彼此的浪漫游戏,让虚拟交流充满鲜活想象。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">9. 深谙因果,从容前行</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">"若不是那句'我是你五百年前的莲子',我们仍是平行线吗?",青青感慨;航航回复:"正是我们’猜测过莲的心事’,灵魂的共振才’风干成唐诗宋词’"。他们将相遇视为命运的伏笔,坦然接受每一次诗词对话带来的情感流动,不追问结局。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">10. 自然流露,赤诚相待</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">从最初斟酌字句的拘谨,到如今对话如溪水漫流:航航的灵感:"原来你是一颗温暖的小太阳。";青青立刻回应:"小太阳自然要发光呀"。早已不分彼此地自然交融。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">这部纪录片,恰似拨开迷雾的第一缕晨光。他们开始探寻新的旅程。或许,人生的意义,并非抵达终点,而在乎不断追逐的沿途风景。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2月14日 18:00。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青怀着复杂的心绪,带着成为Soulmate的印记回到家中。她轻轻拿起手机,给航航拨通了语音电话。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“航航,我现在真的好爱好爱你……可我好像有些笨拙,不知该如何待你才好。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“莲子,你在我心中,早已好得无可复加。今天看你剪了短发,格外精神,怎么突然换了发型?” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“录录和黄黄组织了支援武汉医疗队的献血活动,我明天要过去帮忙。” 她顿了顿,又继续道:“许多护士姐姐出发前都剪短了头发,方便穿戴防护服。黄黄也剪了,我便也跟着剪了,聊表寸心吧。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航温柔地笑了:“原来我的莲子,是一颗温暖的小太阳。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“他喊我什么?怎么听起来那么熟悉。”青青脑中的一丝闪念,一下就飞过去了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“小太阳自然要发光呀。不过……这是我第一次献血,心里有些紧张,你献过血吗?会不会很疼?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航未直接作答,而是给青青发来一段老电影的视频片段与一段文字,并说道:“血液是灵魂的纽带。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">《灵魂的纽带》 </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">记忆深处,总萦绕着电影《白求恩大夫》中的一幕:急救时血源告急,战士们争相请缨,白求恩则毅然挽起袖管,沉声道:“没有时间验血了,我是O型血。”语毕,便毫不犹豫地为伤员输血。童年观影,“O型血是万能输血者”的信念亦由此深深镌刻于我记忆之中。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">冬日的帝都,常为雾霾所困,城市因而显得格外压抑与冷漠。然而,总有温暖的光芒于此间悄然绽放。街角的无偿献血车,便是这灰濛都市中最璀璨的星辰,是照亮人性的灯塔,亦是承载生命接力的方舟。“一点浩然气,千里快哉风”,这渺小却坚定的善意,足以冲破阴霾,在天地间激荡出壮阔的回响。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">献血车身,“无偿献血,挽救生命”的血色行书,宛如枚枚勋章,于寒风中散发着灼灼暖意。透过凝霜的车窗,可见暖黄色灯光下,护士的身影轻盈晃动,恍若冰原上跃动的篝火,予人丝丝温存。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“O型万能输血者”的身份,自大学初次献血伊始,便成为我生命中的一组特殊摩尔斯密码。推开车门,一股暖流裹挟着消毒水特有的清香扑面而来,我仿佛走进了一个充盈着爱与希望的小小寰宇。护士的指尖在采血器具间轻盈翻飞,动作娴熟利落,宛如白鸽细致梳理着纯洁的羽翼。那些贴着标签的密封血袋,则像一封封寄往春天的信笺,承载着融融暖意与殷殷希望。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">身处和平年代,每赴采血站,眼前总会浮现那些素未谋面却亟待援手的身影:产房外焦灼守候的新手父亲;手术室外踽踽踱步的儿子;化疗室内默默数着点滴的女儿;车祸现场守护着昏迷旅人的母亲……每一个焦虑凝重的身影,都让我愈发深刻地体悟到挽起袖管的千钧重量与神圣意义。此刻方知,“但愿人长久,千里共婵娟”的美好愿景,不仅藏在思念里,更在这一管管传递生命的热血中悄然延续。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">犹记那次采血,我安坐于柔软的皮椅,护士递来一枚黄色小球,嘱我握于扎着针头的左手,依其指引轻轻捏动。那海绵球恰似微缩的生命之泵,一张一弛间,无声催动着殷红的暖流。我清晰地望见,血液顺着针管,如同一道赤色的涓涓细流,告别我的躯体,携着拳拳体温与脉脉爱意,缓缓注入血袋。那抹殷红,是生命的本色,是爱意的凝结,更是灵魂间无形的纽带。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">区区四百毫升殷红,或许仅相当于女生两三次月事的流量,看似微不足道,却承载着无限的生机与可能:它能让垂危的心脏重获搏动的力量,使黯淡的眼眸再燃希望的星芒,令几近戛然而止的生命航程得以续写崭新的篇章。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">每逢生辰清晨,血站例必发来祝福的短讯,那于我而言,是最感骄傲的生日贺礼。岁月虽为我平添了缕缕华发,却也使得采血时的静脉愈发清晰可见——这亦是时光的特殊馈赠,它默然见证着我于向死而生的旅途中,如何诗意地栖居于大地,并与其他生命紧密联结。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">记得那一日,帝都仍弥漫着寒意与雾霾。“大叔,真的非常感谢您!”那位美丽的护士对我说,“按照规定,五十五岁以上便不能再献血了。但您持续献血,且身体康健,我们才特许您可以献至六十岁。”言语间,她从案头的花瓶中取出一朵灿烂的向日葵,含笑递予我:“今日,便是最终期限了,不能再为您采血啦。”她将向日葵轻轻放入我的怀中,继而满怀敬意地向我深深鞠了一躬,方才转身,将采血椅让给了下一位献血者。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我轻抚着献血证上那枚枚鲜红的印记,蓦然惊觉,这亦是岁月无声的刻度。虽已至告别之际,却因这一份执着的坚守,竟也多为世间攒下了五年时光,多向人间递出了一份滚烫的爱意。“谁道人生无再少?门前流水尚能西!”此刻不再遗憾,因为那些流淌过的热血,早已在他人的生命里绽放出新的春天。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">一缕久违的阳光穿透阴霾,将那句“无偿献血,挽救生命”的标语映照得金光闪闪。一袋袋尚带着体温的血液,正飞驰向城市的各个角落;亿万个鲜活的红细胞,在都市的脉络中奔腾流淌,即将交汇于某个素昧平生的躯体之内。在这样一个时而充满道德困境的尘世间,那些可敬可爱的护士们,以她们的行动诠释了人性中最纯良美好的模样,亦令这小小的血站充满了温暖的诗情与动人的画意。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“一个外国人,不远万里来到中国,把中国人民的解放事业当作他自己的事业……”伟人之言,又在耳畔清晰回响。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">我深知自身何其平庸,或许终难企及“毫不利己,专门利人”的崇高境界,但我仍愿,愿将这一腔奔流的热血,化为对这片苍茫大地最深沉的眷恋,熔铸成连接灵魂与灵魂的坚韧纽带。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2月14日 20:30</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">许久,青青的语音电话方才拨来:“航航,你……你真的太优秀了。”她的声音里带着一丝未平复的激动。 她接着道:“方才姥爷看了你发来的视频,我真是紧张到了极点。不曾想,他竟一连看了数遍,神情尤为激动,还嘱咐我在平台上为他寻来这部《白求恩大夫》,连声说这是他年轻时最钟爱的一部影片。我连忙帮他投屏到电视上,整个过程,姥爷竟全然未问及你究竟是何人。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航闻言,温和笑道:“能博姥爷欢心,那便再好不过了。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青说:“姥爷感慨道,过去的电影皆是真人真事,朴实无华,不似如今的某些电视剧,只知胡编滥造,刻意煽情。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航深以为然:“姥爷所言极是。我年幼时观看此片,父亲便曾对我言道,影片中的故事,便是源自我彭伯伯的亲身经历。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青闻之,好奇心顿起,催促道:“快,快讲给我听听。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航于是缓缓讲起那段尘封的往事:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“彭伯伯是家父当年的老首长,也是一位令人敬仰的独臂将军。那些电影中的情节,正是他昔日亲口向家父讲述的。 一九三八年,彭伯伯参与了著名的邵家庄伏击战。那是八路军三五九旅的一次堪称经典的战斗,对于粉碎日寇‘北围五台’的狼子野心起到了至关重要的作用。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">彭伯伯时任营教导员,在该年十月二十八日的伏击战中,他率部与敌寇浴血奋战。激战中,他的右肘关节不幸被敌弹洞穿,动脉血管破裂,生命垂危,旋即被送往后方医院紧急抢救。因伤势过重,至十一月十一日,白求恩大夫亲自为他主刀施行截肢手术。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">据闻,白大夫起初尝试从肘关节以上截除,然则发现肌肉已然坏死,无法存活,遂第二次、第三次向上移位,仍是无力回天,最终不得不在靠近腋窝之处完成了截肢。术中,白求恩大夫还毅然为彭伯伯输注了自己宝贵的O型血。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">后来,毛主席为此写下了那篇著名的《纪念白求恩》,被誉为‘老三篇’之一,想来姥爷定能熟背如流。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青双眸倏地一亮:“没错!方才姥爷口中一直反复念叨着:‘毫不利己,专门利人!’航航,我还意外发现了姥爷的一个秘密——他竟也一直默默义务献血,直至六十岁高龄,此事全家上下无一人知晓!” 青青将身子微微前倾,神情郑重地说道:“姥爷叮嘱我,此事不必对外人言讲,这本是一个人应有的一点精神。他还说,毛主席在《纪念白求恩》一文中便是这般教导我们的:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> ‘一个人能力有大小,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">但只要有这点精神,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">就是一个高尚的人,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">一个纯粹的人,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">一个有道德的人,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">一个脱离了低级趣味的人,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">一个有益于人民的人。’” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">她蹙了蹙秀眉,沉吟片刻,继续说道:“我当时便问姥爷,您与我的朋友航航,为何做了这等好事却从不声张呢?理应好好宣传一番,也好让大家都来学习效仿,一同争做好人呀。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青的眼眸因回忆而睁大:“姥爷的回答,真是完全出乎我的意料。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航安静地聆听着,未曾打断。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青一字一句复述道:“姥爷说:‘傻孩子,须知人类文明的进步,终究是倚仗理性来驱动的。然则,现实中许多自诩理性的所谓社会精英,一旦面临利益冲突,其潜藏的动物本能便会骤然抬头,占据上风,届时又哪里还顾得上什么社会公益?似无偿献血这等义举,本就是因人而异,并非人人皆可为之,亦非人人皆愿为之。你若将其大张旗鼓地宣扬开来,岂非等同于拿着一面明镜去映照他们?让他们清晰瞧见自身的渺小与功利,焉能不自觉羞辱?人一旦感到羞辱,便会出于本能地去攻讦那些行善之人,更有甚者,还会捕风捉影,编造所谓行善者的道德瑕疵。这些所谓的“社会意见领袖”一旦发声,其影响力巨大,反而极易误导不明真相的公众。所以啊,孩子,你的那位朋友做得极对,只需默默坚守内心的善意,便已足够了。’” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“航航,为何好人……往往并不能得到世俗意义上的好报呢?” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“父亲曾对我说过:‘航航,即便这世间好人未必皆有好报,我们依然要选择做个好人。’”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“善良是我们内心的选择,可世间的百态,‘好’与‘坏’、‘对’与‘错’的标准,究竟是什么呢?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“比如,我们常说狼是坏的,羊是好的。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“对呀!童话里大灰狼可坏了!不过……羊肉倒是极好的,姥爷做的全羊汤,鲜美滋补,想想都暖洋洋的。”青青说完,自己先不好意思地笑了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航被她逗乐了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“青青你看,站在人的立场,羊给我们皮毛,给我们美味,让我们丰衣足食;而狼吃我们的羊,甚至伤人,损害我们的利益,自然一好一坏。可若是站在草的立场呢?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“呀!那羊反而是‘坏’的!羊会吃草,狼却不会。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“如果站在大自然的角度呢?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“羊吃草,狼又吃羊,维护了整个生态链的平衡,那谁又是好的谁又是坏的呢?航航,我明白了,我们所谓的‘是非’,都是站在自己的立场和利益上看的。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航换了个话题。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“青青读了许多历史书籍,你怎么看‘成王败寇’?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“‘历史是任人打扮的小姑娘’,话虽戏谑,却道出了真相。史书的墨迹,又有多少真相?即便是唐太宗那样的明君,也曾把刀架在史官的脖子上,‘要么改,要么死。’‘玄武门之变’的记载,后世也多有争议。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“偷钱的是小偷,窃取江山的却是开国之君。世上的许多‘真相’和‘光环’,都是权威想让你看到的,背后见不得人的龌龊和肮脏,是难以想象的。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航接着说:“史书有时就像你们诸城的大煎饼——帝王铺上大葱彰显功绩,以辣椒酱掩盖功过;文人撒上虾米皮增添玄虚,用酱菜丝编织权谋;史官夹裹黄金馓子曲折真相,最后撒满香椿酱与芝麻盐调和太平。一口咬下去都是‘权威’的味道,又有几分是未经调和的史实本味?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“所以,面对所谓的‘权威’,无论是历史还是名人名言,都需要一份警醒和独立的思考。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“青青,你能有这样的见地,真棒。除了‘是非’的相对性和‘权威’的建构性,还有什么在深刻地影响我们呢?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青蹙起了秀眉,认真地思考着。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航说道:“青青,我们是不是总希望美好的时光、喜欢的人,能永远陪在身边,不要变,不要走?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“是啊,航航。越是美好的东西,就越怕它突然消失。怕……突然之间,就要说再见了。”她的声音里带着不易察觉的轻颤。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“其实,我们所有的痛苦和纠缠,都是社会与他人强加给我们的‘表象’,是外界给我们植入的符号、文字和概念。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">他接着讲:“父母、爱人、子女、朋友,每个人只陪你一程,完成使命就会离开、告别,再激烈的情绪都将归于平静。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“道理是这样,可一想到要分开,心里还是会特别舍不得。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“当然会舍不得,”航航声音温柔,“所以我们才要珍惜当下。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“航航的意思是说‘表象’是外在形态,而非世界的绝对真实性?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“青青真棒,如果我们真正打破‘是非’‘权威’和‘表象’这三层枷锁,就可以理解《道德经》中‘反者道之动,弱者道之用’的智慧。你会内心丰盈强大,独行如从众,从众如独行。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青默念着“反者道之动,弱者道之用”,脸上露出豁然开朗的神情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“航航,你太厉害了!你为什么总能把深邃的道理,说得这么自然、通俗。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“那你说,老子当年为什么要写《道德经》啊?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“嗯?为什么呀?”青青一愣。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">航航故意停顿,貌似深刻地思索。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“因为——老子愿意。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">“噗——”青青爆笑出声,航航也跟着哈哈大笑。笑声清朗,冲淡了先前的沉静。先前那些关于“是非”“权威”和“表象”的探讨,仿佛都随着笑声沉淀下来,化作了通透后的澄明与释然。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2月14日 21:00</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">随后,青青向航航细致地讲述了黄黄的近况及自己近期的行程安排。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">翌日,青青便将启程赶赴青岛,此行她肩负着双重使命:作为黄黄相识多年的至交闺蜜与昔日同窗共寝的“床伴”姐妹,她不仅要鼎力协助黄黄及其未婚夫录录共同发起“为山东支援武汉医疗队献血”的公益活动,更要以首席伴娘的身份,全程参与并打点黄黄的婚礼事宜。 黄黄世间唯一的亲人——姐姐红红,因病住院而无法亲临婚礼现场,如此一来,青青便义不容辞地成为了黄黄在婚礼上的唯一“娘家人”。她不仅需要周全统筹伴娘团的一应事务、仔细核对婚礼流程中的各项安排,更要用心确保仪式上的每一个细微之处,都能真切传递出来自“家人”的殷殷祝福与浓浓暖意。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">至于通常最为棘手的“彩礼”一事,黄黄却全然无需青青为此费心,这细微之处,也足以彰显录录对黄黄的深情与珍视。黄黄唯一的,也是最大的心愿,便是希望录录能为她购置一辆红色的劳斯莱斯库里南SUV,主要目的是为了方便日后姐姐红红搬来青岛同住时出行。对此,录录及其家人均十分爽快地应允下来,并当即支付了二百余万元定金,预订下那辆价值高达八百余万元的特别定制款(预计需一年后方能交付)。录录取到车辆的效果渲染图后,第一时间便发送给了红红,并附言道:“红红姐,衷心期待您早日康复,届时能以长辈家长的身份,亲临见证我们的婚礼。” </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">青青计划,待青岛诸事安排妥当之后,便直接动身前往北京,与她心中的“灵魂伴侣”航航奔现,开启一段全新的旅程。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">曾经隔着屏幕的思念即将照进现实,那些用文字堆砌的期盼,终于要化作触手可及的温度----这一次,他们不再满足于隔着冰冷的对话框对话,而是要让现实取代往昔不食人间烟火的相思相盼。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">还记得那些月色朦胧的Soulmate对话:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">阳光:“相思相见知何日?此时此夜难为情!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">林星:“入我相思门,知我相思苦。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">阳光:“长相思兮长相忆,短相思兮无穷极!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">林星:“早知如此绊人心,何如当初莫相识。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">那些带着试探与深情的诗句往来,早已将两颗心紧紧缠绕。原来最浓烈的情感,从来不需要直白的告白,就像他们曾在文字里种下的相思莲子,终于要在现实中绽放出最炽热的并蒂荷花</span>。</p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">2月14日 21:30</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">正当此时,变故陡生。航航的手机倏然一震,一条来自妻子的讯息赫然映入眼帘:“岚岚突发重病,正紧急送往医院途中。一小时后,务必与我联系。”短短数语,令航航顿感心如刀绞,焦虑万状。青青见状,连忙柔声体贴地安慰着他,航航翻涌的心绪这才略微平复了些许。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">然而,祸不单行。几乎在同一时刻,青青的手机也收到了一条讯息。她点开阅过,刹那间,泪水便如决堤般冲出眼眶,声音亦因极致的惊惧而颤抖不已:“航航……红红……红红她昏迷了,现正在急救室全力抢救……医生说……医生说情况很不乐观,让我们……有心理准备……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">那“心理准备”四个字,像一把淬了冰的匕首,狠狠扎进航航和青青的心里。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">官方通报数字冰冷而沉重:截至二零二零年二月十四日二十四时,江城武汉累计确诊新冠肺炎病例三万二千九百九十四例,其中死亡一千零三十六例。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">浓重的疫情阴霾之下,无形的恐惧与深切的不安紧紧攫住每一个人的心。即便是在这般仿佛永无止境的至暗时刻,灵魂伴侣间相濡以沫的温暖依旧熠熠闪耀,那象征着希望与坚守的烛光亦从未真正熄灭。尽管前路遍布着未知的挑战与难言的不确定,他们却始终笃信,只要心中仍存有爱,便能在这苍茫大地上觅得一隅诗意的栖居之所。无论未来风雨几何,命运的航船将驶向何方,灵魂的伴侣们都将选择执手相依,同舟共济,用爱与坚韧共同书写生命的华章。而在他们的周围,在那个极不平凡的春天里,更有无数平凡而伟大的灵魂,以血肉之躯践行着爱与担当的千钧真谛。二零二零年四月八日,中央电视台《新闻联播》所报道的山东援鄂护士张静静的感人事迹,便是其中一抹永不黯淡、光照人间的璀璨星辉:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">张静静是山东大学齐鲁医院呼吸与危重症医学科的主管护师。除夕当天,她第一时间报名支援湖北医疗队。为了更好地投入工作,她毅然剪掉长发。初到黄冈,她发现与患者沟通存在方言障碍,于是自制《护患沟通本》,为医疗队与患者搭建了语言桥梁。在救治间隙,她用日记记录工作中的温暖与感动。例如,给患者抽血时,患者担心传染给她,让她别靠近。2月4日,大别山区域医疗中心首例新冠肺炎治愈患者出院,张静静参与了救治。她在日记中写道:“当患者集体点赞、竖起大拇指时,我泪流满面。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">山东医疗队在黄冈奋战了近2个月,共救治了726名患者。3月21日,张静静和队友们圆满完成任务返回济南。4月4日下午5时,隔离期满,她原计划第二天上午回家与亲人团聚。然而,5日早上7时,她突发心脏骤停。4月6日18时58分,她年轻的生命永远定格在了32岁。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">张静静的丈夫远在非洲,未能赶回见她最后一面。他回忆起曾答应疫情结束后带女儿补拍一套迟到了6年的婚纱照,如今却再也无法实现。张静静遗体火化时,丈夫抱着年幼的女儿,女儿撕心裂肺地痛哭:“妈妈不要丢下我!”这一幕让在场的每一个人泪目。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">黄冈医疗中心为张静静举办了一场烛光追悼会。医护人员手持蜡烛,送别这位白衣天使,向她致敬。他们说:“一路走好,湖北不会忘记你,人民更不会忘记你。我们会永远铭记那些在一线默默付出的平凡英雄们。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">在那个特殊的时期,无数医护人员与患者之间,不仅有医患关系,更有着灵魂的共鸣。他们用生命守护生命,用爱传递爱。张静静的故事,是疫情期间无数英雄事迹的缩影。她与患者之间,谱写了一曲疫情恋曲,她们是疫情下的“灵魂伴侣”。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">林星与阳光皆收到一张黑谷和纸明信片,尚意的苏体行楷,呈“石压蛤蟆”状。不见发信人踪迹,唯留一首词:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">《江城子·魂契终成》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">蟾光漫洒韵无穷。梦魂中,意千重。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">罗马幽思,维也纳情浓。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">岁月流光儿女长,心缱绻,盼相逢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">超然台上誓相通。链藏衷,曲情丰。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">血献春归,魂系爱由衷。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">轻手终成灵契点,双魂契,共苍穹。e</span></p>