《茶渡·孤独的吟游者》(243)

老茶

<p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《 时光随笔·现代茶诗 》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 超越“爱见”,自在飞翔</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">茶香袅袅轻绕</p><p class="ql-block">爱见悄然萌生</p><p class="ql-block">绿叶翩翩微摇 心随影儿轻盈舞</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">沉醉于绿意与茶香</p><p class="ql-block">于苦涩回甘间</p><p class="ql-block">思绪如蝶翩跹 轻飞扬</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">爱见似网 轻笼灵魂 微遮光芒</p><p class="ql-block">茶里藏乾坤 壶中映日月</p><p class="ql-block">世界浩渺无垠 尘世间万象悠长</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">放下执念</p><p class="ql-block">心灵渐释然</p><p class="ql-block">超越“爱见” 心随茶香 自在飞翔</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">注:</p><p class="ql-block">1、“爱见”,源自佛教术语,特指因贪爱而生的偏颇见解,乃爱欲与谬见交织之烦恼。本诗中,暗喻对茶的初起钟爱及随之而来的固执和迷恋。</p><p class="ql-block">2、创作源起。初逢茶韵,心生欢愉,追忆文人墨客与茶的不解之缘,心灵于执着与超脱间徘徊挣扎。经年累月,于茶香氤氲中渐悟茶之真谛,那份过度的喜爱与执念随之烟消云散,心境豁然开朗,最终于在茶香中找到宁静的归处,实现心灵的超越。</p>