作者原意一点通(续四十六) <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 戏 答 元 珍</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">春风疑不到天涯</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">二月山城未见花</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">残雪压枝犹有桔</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">冻雷惊笋欲抽芽</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">夜闻归雁生乡思</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">病入新年感物华</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">曾是洛阳花下客</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">野芳虽晚不须嗟</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 怀疑春风吹不到天涯远方,山城已二月还未见花。带余雪树枝上挂着桔子,惊雷炸醒竹笋正发新芽。北归夜雁叫声令人思乡,患病走入新年不令人感叹物华。当年皆为洛阳牡丹花常客,如今山城野花晚点无须叹嗟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 欧阳修的朋友丁元珍写了一题为《花时久雨》之诗于其,便写此诗作答。题目冠以“戏”字,声明自己不过游戏文字。其实是他受贬后政治上失意之掩饰,况且当时正病中,夜闻雁声而思乡,日见山景而感慨。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 画 眉 鸟</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">百啭千声随意移</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">山花红紫树高低</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">始知锁向金笼里</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">不及林间自在啼</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 百媚千娇,自由歌唱。山花烂漫,任意飞翔。方才知悉,锁在笼子。在树林里,悠闲呜啼。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 此诗写画眉鸟在大自然自由自在。表达作者对不受拘束的热烈向往,反映了政治上被排挤的苦闷之心。借物抒情,形象生动。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 别 滁</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">花光浓烂柳轻明</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">酌酒花前送我行</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">我亦且如常日醉</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">莫教弦管作离声</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">花艳柳新,友人设宴,为我送行。我如往常,酩酊大醉。此时此景,切莫听见,离别乐声。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 此诗是作者即将离别滁州,父老乡亲送别饯宴之情景。写出了开怀畅饮以及依依不舍,轻快自然,平易流畅。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 欧阳修(一OO七——一O七二年),幼丧父,家境穷。天圣进士,为谏官,正直敢言。站于革新派范仲淹,与保守派作斗争,因而屡遭贬谪。历任翰林学士,枢密副使,参知政事(相当于副宰相)。为政宽简,论事切直,言无所隐。但其晚年渐趋保守,反对王安石变法,自请辞归。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 他为北宋文学革新运动的领袖,反骈文,倡古文。为文纤徐委曲,条达疏畅。有《欧阳文忠公集》、《新唐书》、《新五代史》、另有词集名《六一词》,又称《醉翁琴趣外篇》。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 欧阳修诗风平易自然,清新明快,疏隽秀朗,情韵美感。 词受冯延已影响,风格柔婉清丽。 综上所述诸多作品,由此可知大家风范。</span></p>