宋词一首 《浣溪沙 端午》

云中 一只燕

<p class="ql-block"><span style="font-size:22px; color:rgb(237, 35, 8);">浣溪沙·端午</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(57, 181, 74);"> 【北宋】 · 苏轼</span></p><p class="ql-block">轻汗微微透碧纨,明朝端午浴芳兰。</p><p class="ql-block">流香涨腻满晴川。彩线轻缠红玉臂,</p><p class="ql-block">小符斜挂绿云鬟。佳人相见一千年。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">  <span style="font-size:22px; color:rgb(237, 35, 8);">浣溪沙 ·思亲</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px; color:rgb(57, 181, 74);">【云中 一只燕】</span></p><p class="ql-block">故土城北一白塔,昔日游人常攀爬。</p><p class="ql-block">北风萧萧白草折,日日盼儿早回家。</p><p class="ql-block">临近新年留一人,大雪纷飞人无影。</p><p class="ql-block">忽闻半夜唤儿声,不见儿郎归期临。</p> <p class="ql-block"><b style="font-size:15px; color:rgb(22, 126, 251);">写作背景</b><span style="font-size:15px;">: 本词中写母亲生病中渡过的最后一个春节,因本人身在深圳打工,原本打算订火车票回家陪母亲一起过春节的。可是春运火车票“一票难求”,因而耽误了,而且那时要去公共电话厅和家里人通话,家里母亲又没法随接电话。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;"> 就这样,母亲在老家县城附近住的房子,她后来说,几乎每天在二楼阳台等我回家。一直盼着正初几我都没有回到家。直到第二年初夏,也就是母亲生病去逝前五个月,我才见到阔别两年多、而且还在生病中十分憔悴的母亲,那一刻,我的眼泪几乎夺眶而出……</span></p> <p class="ql-block">浣溪沙·杜鹃</p><p class="ql-block">【清】 · 屈大均</p><p class="ql-block">血洒青山尽作花,花残人影未还家。</p><p class="ql-block">声声只是为天涯。有恨朱楼当凤阙,</p><p class="ql-block">无穷青冢在龙沙。催归不得恨琵琶。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p>