<p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">自去年夏天开始,感觉身体不适,住了大半月的院。出来时医生叮嘱:多休息,少动脑,注意营养,适当运动。我便也听话照办,闲适的日子,身体日觉好转,可是偶尔翻几页书,又觉得脑子昏胀;偶尔想催自己动笔,一提起笔又觉思绪纷乱,有文思枯竭之感。 <span style="font-size:18px;">季节流转,辍笔已久。</span>——正是:“自春徂夏未临纸,忽觉心似茧丝缠,笔如秋藤老。”自此,仿佛自甘堕落起来。</p><p class="ql-block ql-indent-1">转眼又是夏天。喜欢夏天,却又怕夏天。喜欢夏天催生万物,生机勃勃、一派旺盛成长的气象;喜欢夏天葱葱郁郁的绿,喜欢烈阳下那开得欲燃的花。不喜欢夏天炙热的太阳,像火一样烤得人不敢亲近;还不喜欢空气中弥漫的热气,在南方把人蒸得浑身黏腻湿热。</p><p class="ql-block ql-indent-1">朱自清的散文《春》里写道:“春天像刚落地的娃娃,从头到脚都是新的,它生长着。春天像小姑娘,花枝招展的,笑着,走着。”春天处处给人以温柔、宜人,无疑让人都比较喜欢。夏天像长大的“春天”,已经变得健壮,有铁一般的胳膊和腰脚,举止有些莽撞,性格有些叛逆。</p><p class="ql-block ql-indent-1">大抵人们不喜欢夏日的炎热存在普遍性而难以改变。只在对其有需求时才不觉排斥,才会导致对普遍认知的调整。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p> <p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">无论怎样都躲不过夏天——就像我们躲不过长大,躲不开亲情。</p><p class="ql-block ql-indent-1">前日假期正在深圳仙湖植物园游玩,欣赏夏日湖光山色,感受植物的多样,于森林幽深处享一份清凉。突然手机视频通话响了,一看是小妹来的。小妹平日里忙于工作、家务,她性格温和又少言寡语,甚少主动联系,这会儿突然来电,我心想:可能是有什么事!爱人说:“快点开呀,在想什么?”点开了,小妹一脸喜气:“大哥,五月十六我们翱飞结婚,你和大嫂回来喝喜酒。”小妹腼腆,只是一问一回。因为我们回不去,表达了欠疚之意,简短问候便就挂机了。</p><p class="ql-block ql-indent-1">爱人说:“小妹一个独子结婚,不能回去贺喜,更不能帮上忙。我们包一份大礼,你还得慎重地写一篇贺喜的词。”我点头同意了。</p><p class="ql-block ql-indent-1">晚上到家便拟好提前发给了小妹:</p><p class="ql-block ql-indent-1">小红妹,时逢外甥结婚,当哥当舅的心里全是欢喜!可惜不能到场替你操心,也吃不到婚宴的喜糖。</p><p class="ql-block ql-indent-1">只盼翱飞和外甥媳妇婚后踏踏实实过日子,互敬互爱,知寒问暖,把小日子过好。</p><p class="ql-block ql-indent-1">操办完翱飞的大事,你和友亮妹夫都该享享清福,往后兄弟姊妹之间,多体谅亲情,一起和和睦睦,常来又常往。祝福外甥婚姻幸福、早生贵子、白头偕老!</p><p class="ql-block ql-indent-1">这是我时隔近一年才动笔,写得很随意。两日后爱人追问:“贺词写了没有?提早一些。”我说:“写了,已经发给小红了。”“那你就不让我过过目!”我翻出来给她看了:“你也太随意了,会不会在措辞上严谨点!重写一份。”妻子不屑地说着。我说这段就算问候,到外甥大喜日,我保证认真写。</p><p class="ql-block ql-indent-1">就像爱人说的,常年在外,与兄弟姐妹相见甚少,自然能坐下来交流的时日也很少,再慵懒也不能懈怠了亲情。</p><p class="ql-block ql-indent-1">良辰吉日早上八点过点,我给小妹发了一篇贺词:</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">新婚贺辞</p><p class="ql-block ql-indent-1">小红妹、妹夫:</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">时维五月十六,喜逢外甥新婚吉辰,兄长缘悭一面未克亲往道贺,然欣喜之至,牵挂倍深,实难笔墨尽述。遥寄寸心,歉疚之情尚望妹妹海涵。</p><p class="ql-block ql-indent-1"> </p><p class="ql-block ql-indent-1">犹记外甥垂髫之时,如今已然立业成家,此诚吾族之幸事。今愿翱飞与贤甥媳二人,婚后相敬如宾、鹣鲽与共,于烟火日常中守得岁月静好,在人生长途中相携白首不离。更盼早得芝兰之秀,为家族绵延福泽;亦望妹与妹夫辛劳半生,得享含饴弄孙之乐,悠享岁月清欢。</p><p class="ql-block ql-indent-1"> </p><p class="ql-block ql-indent-1">夫亲情之重,在血脉相连,更在守望相助。愿兄妹往后常相往来、互致温寒,遇事怀体谅之心,逢喜叙天伦之乐。惟愿骨肉深情如陈年佳酿,历久弥醇,代代绵长。</p><p class="ql-block ql-indent-1"> </p><p class="ql-block ql-indent-1">谨以拙笔再贺:外甥与贤媳琴瑟和鸣、百年好合;阖族安康,顺遂永年。来日相聚,把盏言欢,共叙亲情久长!</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">兄/舅</p><p class="ql-block ql-indent-1">谨贺</p><p class="ql-block ql-indent-1">乙巳年仲夏既望日</p><p class="ql-block ql-indent-1">(乙巳年五月十六)</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">让爱人看时,她说:“这回还行,就该好好写,别荒废了你的笔头,埋没了你的文才。”我说:“‘笔头’用我身上还行,丟了那‘文才’俩字。”小妹一家可都是大学生,又都是吃官家饭,世面比我见得多,我只不过是为大喜日添一点墨香。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p> <p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">贺词发出,忽觉腕底久疏的墨痕竟有了回暖之意。或许亲情如夏日轻风,化人心愁,亦能催开迟开的笔芽——遂翻出旧稿,写得四首《残梦初晨小辑》。</p><p class="ql-block ql-indent-1">我如今这份工作很是清闲,正适合在这闲适的日子里,重拾墨涵。</p><p class="ql-block ql-indent-1"> </p><p class="ql-block ql-indent-1">其一</p><p class="ql-block ql-indent-1">残梦惊回鸟雀声,落花庭院雨初晴。</p><p class="ql-block ql-indent-1">晓窗磨墨痕先染,写破春痕纸更轻。</p><p class="ql-block ql-indent-1"> </p><p class="ql-block ql-indent-1">其二</p><p class="ql-block ql-indent-1">梦余凉月挂疏枝,漏尽初晨未觉迟。</p><p class="ql-block ql-indent-1">墨点寒宣愁乍起,灯前数尽旧欢辞。</p><p class="ql-block ql-indent-1"> </p><p class="ql-block ql-indent-1">其三</p><p class="ql-block ql-indent-1">夜长残梦绕回廊,露重初晨湿绣裳。</p><p class="ql-block ql-indent-1">砚底墨开云气散,空留腕底旧香凉。</p><p class="ql-block ql-indent-1"> </p><p class="ql-block ql-indent-1">其四</p><p class="ql-block ql-indent-1">帘外流莺唤不醒,残红吹尽梦零星。</p><p class="ql-block ql-indent-1">初晨试墨分浓淡,半写夏愁半写萍。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">这四章均带有“残梦愁绪”,不过是久病初愈后,借笔墨在昼夜交替中打捞心绪的微光——恰如夏日蛛网上的露珠,虽渺小,却能折射整轮朝阳。</p><p class="ql-block ql-indent-1">不喜欢胭脂气,却又缺少豪气,也脱不了“十人写情九人写忧伤,字字尽愁语,篇篇有千结”的俗气。细细想来,之所以写下这些看似满是“愁绪”的文字,是因为久病初愈后,内心深处暗藏着孤独与迷茫,期望能以笔墨梳理心绪,不使自己在昼夜交替中陷入更深的迷茫。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p> <p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">夏日的晨光把露珠晃落在地砖上时,窗帘还卷着半窗蝉鸣。忽然看见檐角的蜘蛛在结网,丝线上悬着一粒被风揉碎的云影。</p><p class="ql-block ql-indent-1">风扇悠悠吹动搁在藤椅上的书,借阳光晒的一盆洗澡水,飘落一片树叶,惊起游在水面的光斑。远处卖糯米酒酿的梆子声隔着几重树荫飘来,清脆不带一丝拖沓。一只小鸟翅膀灵巧的略了个弯就钻进了三角梅架下的阴影里。</p><p class="ql-block ql-indent-1">房檐下高高晾衣架上小孙女的白裙,随风飘呀荡呀晃呀的,像谁随手抛在风里的一块云。风起的时候我的梦想也随之飘来。</p><p class="ql-block ql-indent-1">闲置已久的笔终又动了,相信每一个爱好文学的人时刻都在心里蕴藏着一种蓬勃的夏季。今晨读到书友董乾慧《迟到的芬芳》这首诗:“推翻埋没你名声的不屑,当绿色的植被,都已辞别了花期,你的悄然盛开,至暗了所有景色,晚风中那月光下的芬芳,让你洋溢无尽的婆娑。”中心意思:迟来的花开亦是芬芳美丽,更兼一句:“爱你一树圣洁,爱你春季缄默。”自然,心里同样也给自己重新动笔以鼓励。</p><p class="ql-block ql-indent-1">爱好文学,什么时候动笔都不算晚,且莫让心中那棵艺术幼苗枯萎。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p>