<p class="ql-block">荔枝姑娘诗词赋 2025-05-05 广东</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>导读:</b>漂泊万里,秋色总与愁绪相伴;半生多病,独自登上高台,只觉岁月如刀,刻进满头白发。这是杜甫晚年最沉痛的诗句,字字泣血,道尽乱世文人的苍凉与坚韧。</p> <p class="ql-block"><b>01</b></p><p class="ql-block"><b>《登高》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】杜甫</b></p><p class="ql-block"><b>风急天高猿啸哀,渚清沙白鸟飞回。</b></p><p class="ql-block"><b>无边落木萧萧下,不尽长江滚滚来。</b></p><p class="ql-block"><b>万里悲秋常作客,百年多病独登台。</b></p><p class="ql-block"><b>艰难苦恨繁霜鬓,潦倒新停浊酒杯。</b></p><p class="ql-block">秋日的风呼啸而过,天穹高远,山间猿猴的哀鸣声声入耳。江中小洲清冷,白沙铺岸,孤鸟盘旋,迟迟不肯落下。</p><p class="ql-block">举目望去,无边落叶萧萧飘零,仿佛天地间的叹息;江水奔涌,浩浩荡荡向东流去,似要将人间的悲苦一并带走。</p><p class="ql-block">漂泊万里,秋色总与愁绪相伴;半生多病,独自登上高台,只觉岁月如刀,刻进满头白发。</p><p class="ql-block">这一生尝尽艰难,恨意凝结成鬓角的霜雪;潦倒至此,连借酒消愁的杯盏,也因病痛不得不放下。</p><p class="ql-block">这是杜甫晚年最沉痛的一首诗。他拖着病躯登高望远,眼中是萧瑟秋景,心中是半生流离。</p><p class="ql-block">“万里悲秋”“百年多病”,字字泣血。落叶与江水,是时光的无情,也是命运的洪流。</p><p class="ql-block">他像一片枯叶,被时代的风卷起又抛下,最终只剩一副嶙峋瘦骨,对着苍天无声呐喊。</p><p class="ql-block">诗的最后两句,是绝望中的自嘲。酒已停,愁难消,满腹心事化作一声长叹,这人间疾苦,何曾有尽头?</p> <p class="ql-block"><b>02</b></p><p class="ql-block"><b>《黄鹤楼》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】崔颢</b></p><p class="ql-block"><b>昔人已乘黄鹤去,此地空余黄鹤楼。</b></p><p class="ql-block"><b>黄鹤一去不复返,白云千载空悠悠。</b></p><p class="ql-block"><b>晴川历历汉阳树,芳草萋萋鹦鹉洲。</b></p><p class="ql-block"><b>日暮乡关何处是?烟波江上使人愁。</b></p><p class="ql-block">仙人驾鹤远去,只留下这座空楼,寂寞地伫立江畔。</p><p class="ql-block">千百年白云悠悠,黄鹤却再未回头。</p><p class="ql-block">晴空下,汉阳的绿树清晰可见;春草茂盛,铺满鹦鹉洲头。</p><p class="ql-block">暮色渐深,我的故乡在何处?只见江上烟波浩渺,愁绪如雾般弥漫,模糊了归途。</p><p class="ql-block">崔颢笔下的黄鹤楼,是时空交错的怅惘。仙人传说与眼前实景交织,繁华往事与当下孤独对比。</p><p class="ql-block">“白云千载空悠悠”,道尽人世苍茫。楼仍在,鹤不归,只见那白云自顾飘荡,从不管世人悲欢。</p><p class="ql-block">“烟波江上便人愁”,是游子找不到的故乡,是繁华落幕后的虚无。</p><p class="ql-block">伫立于这江面之上,仿佛一伸手,便能触到那层薄雾般的哀伤,却永远抓不住一丝慰藉。</p> <p class="ql-block"><b>03</b></p><p class="ql-block"><b>《蜀相》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】杜甫</b></p><p class="ql-block"><b>丞相祠堂何处寻?锦官城外柏森森。</b></p><p class="ql-block"><b>映阶碧草自春色,隔叶黄鹂空好音。</b></p><p class="ql-block">三顾频烦天下计,两朝开济老臣心。</p><p class="ql-block">出师未捷身先死,长使英雄泪满襟。</p><p class="ql-block">穿过锦官城外的森森古柏,诸葛丞相的祠堂静默而立。</p><p class="ql-block">石阶上青草萋萋,春色自顾自蔓延;树丛间黄鹂婉转,啼声清脆,却无人倾听。</p><p class="ql-block">想当年三顾茅庐的恳切,换来他鞠躬尽瘁的半生。</p><p class="ql-block">辅佐两朝,一颗老臣心掏尽血泪,只为天下太平。可北伐未成,命丧五丈原。</p><p class="ql-block">千百年来,多少志士仁人到此,望着祠堂斑驳的匾额,仍忍不住潸然泪下。</p><p class="ql-block">杜甫写诸葛亮,亦是写自己。乱世中,他渴望如诸葛一般力挽狂澜,却只能眼睁睁看山河破碎。</p><p class="ql-block">“映阶碧草”“隔叶黄鹂”,春景越美,越衬出祠堂的冷清。英雄已逝,空留遗恨,连鸟鸣也为他们心伤。</p><p class="ql-block">“长使英雄泪满襟”,是杜甫的痛哭,也是天下失意者的共鸣,壮志未酬的痛,跨越时空,依旧灼人心肺。</p> <p class="ql-block"><b>04</b></p><p class="ql-block"><b>《登金陵凤凰台》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】李白</b></p><p class="ql-block"><b>凤凰台上凤凰游,凤去台空江自流。</b></p><p class="ql-block"><b>吴宫花草埋幽径,晋代衣冠成古丘。</b></p><p class="ql-block"><b>三山半落青天外,二水中分白鹭洲。</b></p><p class="ql-block"><b>总为浮云能蔽日,长安不见使人愁。</b></p><p class="ql-block">凤凰台上,曾有神鸟翩跹;如今凤去台空,只见江水东流,不舍昼夜。</p><p class="ql-block">昔日吴宫的繁华,埋没在荒草小径中;晋代的风流人物,早已化作坟冢尘土。</p><p class="ql-block">远望三山若隐若现,似被青天截去一半;秦淮河与长江在此分流,白鹭洲静静横卧中央。</p><p class="ql-block">可浮云蔽日,长安城隐没在迷雾里。望不到朝廷,望不到君王,只剩一片愁绪,随江风翻涌。</p><p class="ql-block">李白登高怀古,满眼都是盛衰的无常,还有各种无能为力。</p><p class="ql-block">关于凤凰台的传说、六朝的金粉,最终都败给了时间。</p><p class="ql-block">“浮云蔽日”是诗眼,暗喻奸佞当道,遮蔽圣听。他渴望报国,却如被困的凤凰,空有凌云翅,难越谗言山。</p><p class="ql-block">江水滔滔,带不走他的不甘;青山隐隐,遮不住他的孤傲。这愁,是天才的寂寞,是志士的愤懑,</p><p class="ql-block">更是盛唐渐衰的的端倪。</p> <p class="ql-block"><b>05</b></p><p class="ql-block"><b>《钱塘湖春行》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】白居易</b></p><p class="ql-block"><b>孤山寺北贾亭西,水面初平云脚低。</b></p><p class="ql-block"><b>几处早莺争暖树,谁家新燕啄春泥。</b></p><p class="ql-block"><b>乱花渐欲迷人眼,浅草才能没马蹄。</b></p><p class="ql-block"><b>最爱湖东行不足,绿杨阴里白沙堤。</b></p><p class="ql-block">从孤山寺北行至贾亭西畔,春水初涨,与低垂的云絮轻轻相接。</p><p class="ql-block">几只早来的黄莺争抢向阳的枝头,谁家的新燕衔着春泥,匆匆掠过屋檐。</p><p class="ql-block">野花开得恣意,渐渐迷了人眼;嫩草刚没马蹄,踏上去软如烟絮。</p><p class="ql-block">最眷恋湖东景致,总也走不够,绿杨垂荫,白沙堤蜿蜒如带,仿佛要把春光永远留在人间。</p><p class="ql-block">白居易笔下的西湖,是初春的私语。莺燕争鸣,花草萌动,连风都带着温柔的触感。</p><p class="ql-block">“乱花渐欲迷人眼”,何止是花迷人?是诗人沉醉于这鲜活的生机,甘愿被春色俘虏。</p><p class="ql-block">末句“绿杨阴里白沙堤”,如一幅水墨画卷徐徐展开。</p><p class="ql-block">没有壮志难酬的悲愤,只有对自然纯粹的眷恋。</p><p class="ql-block">这一刻,他不是忧国忧民的白刺史,只是一个与春光撞个满怀的赤子。</p> <p class="ql-block"><b>06</b></p><p class="ql-block"><b>《无题(相见时难别亦难)》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】李商隐</b></p><p class="ql-block"><b>相见时难别亦难,东风无力百花残。</b></p><p class="ql-block"><b>春蚕到死丝方尽,蜡炬成灰泪始干。</b></p><p class="ql-block"><b>晓镜但愁云鬓改,夜吟应觉月光寒。</b></p><p class="ql-block"><b>蓬山此去无多路,青鸟殷勤为探看。</b></p><p class="ql-block">见一面难如登天,离别时更似抽筋剥骨。东风渐弱,百花凋零,连春天也熬不过这场别离。</p><p class="ql-block">春蚕吐丝至死方休,蜡炬燃尽最后一滴泪,才肯熄灭。情如丝,泪如蜡,熬干心血也难断相思。</p><p class="ql-block">晨起对镜,只怕青丝成雪;夜半吟诗,月光冷得刺骨。</p><p class="ql-block">蓬莱仙山远在天边,唯有托付青鸟殷勤探看,可那虚无缥缈的传说,怎抵得过人间离别的苦楚?</p><p class="ql-block">李商隐的情诗,是裹着糖衣的黄莲。字字缠绵,句句刻骨,却总在甜蜜处渗出苦涩。</p><p class="ql-block">“春蚕到死”“蜡炬成灰”,看似痴情誓言,实则是无望的执念。</p><p class="ql-block">爱而不得,见而不能,连思念都成了自焚的火焰。</p><p class="ql-block">“青鸟殷勤”,更像自欺的慰藉。明知蓬山万里,音讯难通,却仍要借神话撑住最后一口气。</p><p class="ql-block">这深情,美得凄厉,痛得也窒息。</p><p class="ql-block"><b>07</b></p><p class="ql-block"><b>《锦瑟》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】李商隐</b></p><p class="ql-block"><b>锦瑟无端五十弦,一弦一柱思华年。</b></p><p class="ql-block"><b>庄生晓梦迷蝴蝶,望帝春心托杜鹃。</b></p><p class="ql-block"><b>沧海月明珠有泪,蓝田日暖玉生烟。</b></p><p class="ql-block"><b>此情可待成追忆?只是当时已惘然。</b></p><p class="ql-block">锦瑟偏偏五十弦,每根弦柱都藏着过往。一音一调,皆是年华的碎片。</p><p class="ql-block">庄周梦蝶,醒来分不清虚实;望帝化鹃,啼血声声唤不回春天。</p><p class="ql-block">明月映海,珍珠含泪;暖阳照玉,蓝田生烟。这些美到极致的意象,原是心碎的倒影。</p><p class="ql-block">如今追忆,才知当时早已惘然。那些未说出口的话,未牵紧的手,未完的功业,都成了岁月里的抚不平的伤口。</p><p class="ql-block">李商隐的《锦瑟》,是迷雾中的叹息。他用典故织成一张网,困住所有欲说还休的遗憾。</p><p class="ql-block">“沧海月明”“蓝田日暖”,美得近乎残忍。珍珠是泪,暖玉成烟,越是璀璨,越显虚无。</p><p class="ql-block">最后一句“只是当时已惘然”,像一记闷雷。</p><p class="ql-block">原来年少轻狂时,早已埋下遗憾的种子。如今回首,连痛都成了诗,细读来,字字滴血。</p> <p class="ql-block"><b>08</b></p><p class="ql-block"><b>《客至》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】杜甫</b></p><p class="ql-block"><b>舍南舍北皆春水,但见群鸥日日来。</b></p><p class="ql-block"><b>花径不曾缘客扫,蓬门今始为君开。</b></p><p class="ql-block"><b>盘飧市远无兼味,樽酒家贫只旧醅。</b></p><p class="ql-block"><b>肯与邻翁相对饮,隔篱呼取尽余杯。</b></p><p class="ql-block">成都浣花溪四畔的草堂四面春水环绕,白鸥日日来访,倒比人更殷勤。</p><p class="ql-block">花间小径久未清扫,今日为迎老友,柴门吱呀一声敞开。</p><p class="ql-block">离集市太远,所以饭菜简陋;家贫无新酒,只剩旧酿一坛。若不嫌弃,再唤邻家老翁隔篱对饮。</p><p class="ql-block">杜甫的《客至》,是战火里的一盏温酒。没有华丽词藻,只有朴素的烟火气。</p><p class="ql-block">“蓬门今始为君开”,道尽漂泊者的孤独。寻常待客的琐事,在他笔下成了珍贵的仪式。</p><p class="ql-block">“隔篱呼取尽余杯”,透着寒酸中的豁达。粗茶淡饭里,斟满的是乱世中难得的暖意。</p><p class="ql-block">酒虽浊,情却真。在这破碎的世道里,能与知己共醉片刻,也便是最大的奢侈。</p> <p class="ql-block"><b>09</b></p><p class="ql-block"><b>酬乐天扬州初逢席上见赠</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】刘禹锡</b></p><p class="ql-block"><b>巴山楚水凄凉地,二十三年弃置身。</b></p><p class="ql-block"><b>怀旧空吟闻笛赋,到乡翻似烂柯人。</b></p><p class="ql-block"><b>沉舟侧畔千帆过,病树前头万木春。</b></p><p class="ql-block"><b>今日听君歌一曲,暂凭杯酒长精神。</b></p><p class="ql-block"><b>巴山楚水,荒凉浸透二十三载光阴。</b></p><p class="ql-block">归来故土,恍如隔世,旧友凋零,乡音陌生,自己倒成了外人。</p><p class="ql-block">吟起悼亡的《思旧赋》,只剩虚空;恍若山中樵夫,一觉醒来斧柄已朽,人间早已换了春秋。</p><p class="ql-block">沉船侧畔,千帆竞发;枯树前头,万木逢春。这新生机越是蓬勃,越衬得自己满身尘埃。</p><p class="ql-block">今日听君一曲赠诗,且借杯中残酒,强打起精神,纵使心已成灰,也要为这重逢,硬挤出一点笑意。</p><p class="ql-block">刘禹锡的酬答,是贬谪者的苦笑。“二十三年弃置身”,轻描淡写一句,藏了多少屈辱与沧桑。</p><p class="ql-block">“沉舟”“病树”之喻,看似自嘲,实是看透世事的悲凉。他人眼中的希望,于他不过是刺眼的讽刺。</p><p class="ql-block">“暂凭杯酒长精神”,悲壮得令人心酸。</p><p class="ql-block">酒入愁肠,咽下的是半生坎坷,吐出的却是豁达。这硬撑的体面,比痛哭更揪心。</p> <p class="ql-block"><b>10</b></p><p class="ql-block"><b>《西塞山怀古》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】刘禹锡</b></p><p class="ql-block"><b>王濬楼船下益州,金陵王气黯然收。</b></p><p class="ql-block"><b>千寻铁锁沉江底,一片降幡出石头。</b></p><p class="ql-block"><b>人世几回伤往事,山形依旧枕寒流。</b></p><p class="ql-block"><b>今逢四海为家日,故垒萧萧芦荻秋。</b></p><p class="ql-block">当年王濬战船顺江东下,金陵城的帝王气象顷刻崩塌。</p><p class="ql-block">千丈铁锁沉入江底,石头城上白旗高悬。</p><p class="ql-block">人间几度兴亡,西塞山依旧静静伫立,枕着冰冷的江水。</p><p class="ql-block">如今四海一统,旧日堡垒只剩废墟,秋日芦荻萧瑟,在风中低语着前朝的哀歌。</p><p class="ql-block">刘禹锡怀古,总带着冷眼观潮的清醒。战船、铁锁、降幡……轰轰烈烈的争霸,最终化为史书上一行墨迹。</p><p class="ql-block">“山形依旧枕寒流”,山无情,水无情,只有人,自作多情,为虚妄的功业倾尽一生,洒尽热血。</p><p class="ql-block">“芦荻秋”,是历史的休止符。秋风扫过故垒,仿佛在问:今日的繁华,又何尝不是明天的荒草?</p> <p class="ql-block"><b>11</b></p><p class="ql-block"><b>《送魏万之京》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】李颀</b></p><p class="ql-block"><b>朝闻游子唱离歌,昨夜微霜初渡河。</b></p><p class="ql-block"><b>鸿雁不堪愁里听,云山况是客中过。</b></p><p class="ql-block"><b>关城树色催寒近,御苑砧声向晚多。</b></p><p class="ql-block"><b>莫见长安行乐处,空令岁月易蹉跎。</b></p><p class="ql-block">清晨听见离歌响起,才知你已踏上远行。昨夜微霜染白河岸,寒意渗进送别的衣襟。</p><p class="ql-block">鸿雁哀鸣,本已惹人愁思,何况你此去要穿越重重云山,独对异乡风尘。</p><p class="ql-block">边关的树色日渐苍黄,秋寒步步紧逼;长安城里的捣衣声,一声比一声急促,仿佛在催人老去。</p><p class="ql-block">莫要被京城的繁华迷了眼,虚掷了光阴,那纸醉金迷处,最易消磨少年心。</p><p class="ql-block">李颀的送别,是长辈的殷切叮咛。霜、雁、云山、砧声,无一不染上离别的萧瑟。</p><p class="ql-block">“关城树色催寒近”,连草木都在为远行人担忧。</p><p class="ql-block">“御苑砧声”更像时光的倒计时,提醒着青春易逝。</p><p class="ql-block">末句的劝诫,藏着过来人的痛楚。</p><p class="ql-block">长安再美,终究是名利场;若沉溺其中,终会沦为岁月刀下的又一缕亡魂。</p> <p class="ql-block"><b>12</b></p><p class="ql-block"><b>《左迁至蓝关示侄孙湘》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】韩愈</b></p><p class="ql-block"><b>一封朝奏九重天,夕贬潮州路八千。</b></p><p class="ql-block"><b>欲为圣明除弊事,肯将衰朽惜残年!</b></p><p class="ql-block"><b>云横秦岭家何在?雪拥蓝关马不前。</b></p><p class="ql-block"><b>知汝远来应有意,好收吾骨瘴江边。</b></p><p class="ql-block">一封谏书早晨递上金銮殿,黄昏便被贬往八千里外的潮州。</p><p class="ql-block">我本为肃清朝堂污浊,何惜这风烛残年!</p><p class="ql-block">秦岭云雾横锁,回望不见长安故宅;蓝关大雪封路,连马儿也畏缩不前。</p><p class="ql-block">知你千里迢迢赶来,是为替我收殓尸骨吧,此去瘴疠之地,我怕是难逃一死,且怕有白骨埋他乡了。</p><p class="ql-block">韩愈的悲愤,是忠臣的绝唱。朝奏夕贬的荒唐,写尽了帝王的无情。</p><p class="ql-block">“云横秦岭”“雪拥蓝关”,天地都像是一个大牢笼。</p><p class="ql-block">马不前,人更困,连风雪都在嘲笑他的孤忠与愚笨。</p><p class="ql-block">最后两句托付后事,字字泣血。明知是赴死,仍挺直脊梁,这倔强,比漫天大雪更刺骨。</p> <p class="ql-block"><b>13</b></p><p class="ql-block"><b>《长沙过贾谊宅》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】刘长卿</b></p><p class="ql-block"><b>三年谪宦此栖迟,万古惟留楚客悲。</b></p><p class="ql-block"><b>秋草独寻人去后,寒林空见日斜时。</b></p><p class="ql-block"><b>汉文有道恩犹薄,湘水无情吊岂知?</b></p><p class="ql-block"><b>寂寂江山摇落处,怜君何事到天涯!</b></p><p class="ql-block">贾谊曾在此谪居三载,千年后,楚地的风仍裹着悲声。</p><p class="ql-block">秋草蔓生,独行宅院寻不到故人踪迹;寒林寂寂,只见夕阳斜照,拉长一地荒凉。</p><p class="ql-block">汉文帝号称明君,尚且薄待贤才;湘水滔滔东去,又怎懂得凭吊者的心酸?</p><p class="ql-block">江山寥落,草木凋零,忍不住问一句:先生啊,你为何偏要流落到这天涯尽头?</p><p class="ql-block">刘长卿访贾谊宅,实是哭自己。秋草、寒林、斜阳,勾勒出被遗忘的孤独。</p><p class="ql-block">“汉文有道恩犹薄”,讽得辛辣。明君尚且如此,何况昏聩之世?历史的轮回,总是寒透人心。</p><p class="ql-block">“怜君何事到天涯”,问贾谊,更问自己。</p><p class="ql-block">天涯沦落人的惺惺相惜,比湘水更深,比秋夜更凉。</p> <p class="ql-block"><b>14</b></p><p class="ql-block"><b>《咸阳城东楼》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】许浑</b></p><p class="ql-block"><b>一上高城万里愁,蒹葭杨柳似汀洲。</b></p><p class="ql-block"><b>溪云初起日沉阁,山雨欲来风满楼。</b></p><p class="ql-block"><b>鸟下绿芜秦苑夕,蝉鸣黄叶汉宫秋。</b></p><p class="ql-block"><b>行人莫问当年事,故国东来渭水流。</b></p><p class="ql-block">登上城楼,万里愁绪扑面而来。芦苇杨柳摇曳,突然间如见江南故地。</p><p class="ql-block">溪上乌云渐聚,夕阳沉入寺阁;山雨将至,狂风灌满高楼,掀动衣袍猎猎。</p><p class="ql-block">暮色中,飞鸟落入秦宫旧址的荒草;秋蝉嘶鸣,汉宫黄叶纷飞如雪。</p><p class="ql-block">莫问前朝兴亡事吧!你看那渭水东流,滔滔不绝,它带走了秦汉,也终将带走今朝。</p><p class="ql-block">许浑的怀古,是末世预言者的低语。“山雨欲来风满楼”,写尽动荡前夕的压抑与前奏。</p><p class="ql-block">秦苑汉宫,昔年煊赫,如今只剩鸟雀虫蝉。</p><p class="ql-block">帝王将相的霸业,在时间面前不过一场笑话。</p><p class="ql-block">末句“渭水流”,是历史的冷笑。它无声无息,却将一切辉煌碾为尘埃。</p><p class="ql-block">这清醒的绝望,这无可奈何改变的痛苦,比风雨更摧人心肝。</p> <p class="ql-block"><b>15</b></p><p class="ql-block"><b>《九日齐山登高》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】杜牧</b></p><p class="ql-block"><b>江涵秋影雁初飞,与客携壶上翠微。</b></p><p class="ql-block"><b>尘世难逢开口笑,菊花须插满头归。</b></p><p class="ql-block"><b>但将酩酊酬佳节,不用登临恨落晖。</b></p><p class="ql-block"><b>古往今来只如此,牛山何必独沾衣?</b></p><p class="ql-block">秋色倒映江心,雁阵初飞,与友人提酒登临青山。</p><p class="ql-block">人间难得纵情一笑,且将菊花插满鬓发,醉醺醺踏着夕阳归去。</p><p class="ql-block">只管痛饮酬答佳节,何必为落日余晖怅惘?</p><p class="ql-block">古今兴亡本就寻常,你看那牛山涕泪的齐景公,千年后谁还记得他的悲伤?(借“牛山沾衣”的典故,笑世人痴愚。)</p><p class="ql-block">秋影、雁阵、菊花、酩酊,拼成一副佯狂的醉态。</p><p class="ql-block">“尘世难逢开口笑”,笑中带泪。插菊满头,是强作的潇洒,更是对无常的接纳。是乱世中的豁达。</p><p class="ql-block">既然盛衰皆空,不如醉眼看山,这通透,是血泪熬成的释然。</p> <p class="ql-block"><b>16</b></p><p class="ql-block"><b>《江州重别薛六柳八二员外》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】刘长卿</b></p><p class="ql-block"><b>生涯岂料承优诏,世事空知学醉歌。</b></p><p class="ql-block"><b>江上月明胡雁过,淮南木落楚山多。</b></p><p class="ql-block"><b>寄身且喜沧洲近,顾影无如白发何。</b></p><p class="ql-block"><b>今日龙钟人共老,愧君犹遣慎风波。</b></p><p class="ql-block">原以为此生潦倒,不料竟得朝廷垂青。可世事如谜,不如醉中高歌,暂且糊涂。</p><p class="ql-block">江上明月皎洁,北雁南飞掠过;淮南木叶凋零,楚山更显嶙峋。</p><p class="ql-block">漂泊至此,幸而离隐居的沧洲不远;对水自照,白发丛生,却无力挽回岁月。</p><p class="ql-block">如今你我皆成老朽,惭愧啊,你们仍劝我谨防风浪,我却早被命运拍打得遍体鳞伤。</p><p class="ql-block">刘长卿的离别,是暮年人的相惜。优诏突如其来,反添惶惑。醉歌非真醉,是看透世事的自嘲。</p><p class="ql-block">“江月”“楚山”的萧索,映照出宦海浮沉的孤独。白发对影,是时间最无情的嘲弄。</p><p class="ql-block">“愧君犹遣慎风波”,藏着未说出口的悲凉:半生风雨,何曾由得自己?这叮嘱,暖得让人心酸。</p> <p class="ql-block"><b>17</b></p><p class="ql-block"><b>《送李少府贬峡中王少府贬长沙》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】高适</b></p><p class="ql-block"><b>嗟君此别意何如,驻马衔杯问谪居。</b></p><p class="ql-block"><b>巫峡啼猿数行泪,衡阳归雁几封书。</b></p><p class="ql-block"><b>青枫江上秋帆远,白帝城边古木疏。</b></p><p class="ql-block"><b>圣代即今多雨露,暂时分手莫踌躇。</b></p><p class="ql-block">驻马停杯,问君此去心境如何?巫峡猿啼声声带泪,衡阳归雁能否捎来你的书信?</p><p class="ql-block">青枫江面,秋帆渐远;白帝城头,古木凋零。这路途的荒寒,我替你一一描摹。</p><p class="ql-block">但圣朝恩泽广布,暂别莫要颓唐,待雨露润泽,终有云开月明时。</p><p class="ql-block">高适的送别,是侠客式的慰藉。</p><p class="ql-block">不诉离殇,只将贬谪路上的凄景化作画卷:猿啼、雁书、秋帆、古木,皆是天涯孤旅的标配。</p><p class="ql-block">“圣代多雨露”未必是真信,却是最暖心的谎言。</p><p class="ql-block">乱世中,这点虚妄的希望,许是支撑友人前行的微光吧。</p> <p class="ql-block"><b>18</b></p><p class="ql-block"><b>《登柳州城楼寄漳汀封连四州》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】柳宗元</b></p><p class="ql-block"><b>城上高楼接大荒,海天愁思正茫茫。</b></p><p class="ql-block"><b>惊风乱飐芙蓉水,密雨斜侵薜荔墙。</b></p><p class="ql-block"><b>岭树重遮千里目,江流曲似九回肠。</b></p><p class="ql-block"><b>共来百越文身地,犹自音书滞一乡。</b></p><p class="ql-block">登上城楼,荒野连接天际,愁思如海天般漫无边际。</p><p class="ql-block">狂风撕扯着荷塘绿水,暴雨斜打着爬满薜荔的老墙。</p><p class="ql-block">山岭密林遮断望眼,江水曲折如人愁肠百转。</p><p class="ql-block">你我同贬到这蛮荒文身之地,却连书信都被困在各自的角落,不得相通。</p><p class="ql-block">柳宗元的登楼,是流放者的孤岛独白。惊风密雨,是朝堂倾轧的余波;岭树江流,是望不到头的囚笼。</p><p class="ql-block">“共来百越”却“音书滞一乡”,道尽贬谪最深的痛,同是天涯沦落人,竟连相濡以沫都成了奢望。</p> <p class="ql-block"><b>19</b></p><p class="ql-block"><b>《闻官军收河南河北》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】杜甫</b></p><p class="ql-block"><b>剑外忽传收蓟北,初闻涕泪满衣裳。</b></p><p class="ql-block"><b>却看妻子愁何在,漫卷诗书喜欲狂。</b></p><p class="ql-block"><b>白日放歌须纵酒,青春作伴好还乡。</b></p><p class="ql-block"><b>即从巴峡穿巫峡,便下襄阳向洛阳。</b></p><p class="ql-block">剑门关外忽传捷报,蓟北收复!初闻此讯,涕泪沾衣,双手颤抖。</p><p class="ql-block">回头见妻儿愁容尽扫,胡乱卷起诗书,欢喜得近乎癫狂。</p><p class="ql-block">大白天便要放声高歌痛饮,趁着春光明媚,正好作伴还乡!</p><p class="ql-block">归心早已飞越巴峡巫峡,顺流直下襄阳,再策马奔向洛阳,这颠沛流离的日子,终要结束了!</p><p class="ql-block">杜甫的狂喜,是乱世中的一道惊雷。涕泪、漫卷、放歌、纵酒,每个动作都浸透劫后余生的颤抖。</p><p class="ql-block">“青春作伴”四字,让垂老的诗人在瞬间重返少年。归乡的路线念得飞快,仿佛慢一步,梦就会碎。</p> <p class="ql-block"><b>20</b></p><p class="ql-block"><b>《咏怀古迹五首(其三)》</b></p><p class="ql-block"><b>【唐】杜甫</b></p><p class="ql-block"><b>群山万壑赴荆门,生长明妃尚有村。</b></p><p class="ql-block"><b>一去紫台连朔漠,独留青冢向黄昏。</b></p><p class="ql-block"><b>画图省识春风面,环珮空归月夜魂。</b></p><p class="ql-block"><b>千载琵琶作胡语,分明怨恨曲中论。</b></p><p class="ql-block">千山万壑奔涌至荆门,此处还留着明妃生长的村落。</p><p class="ql-block">她一去汉宫便踏入塞外风沙,唯留青冢孤立,独对黄昏。</p><p class="ql-block">画工拙笔怎能描摹她的容颜?月夜环珮叮当,归来的只有孤魂。</p><p class="ql-block">千年后,琵琶仍奏着胡地曲调,声声分明在哭诉,这命运的不甘与遗恨!</p><p class="ql-block">杜甫写昭君,是借古人酒杯浇自己块垒。</p><p class="ql-block">“一去紫台”“独留青冢”,写尽美人凋零、志士失路的苍凉。</p><p class="ql-block">“画图省识”讽刺帝王昏聩,埋没英才;环珮空归,是魂魄难安的悲鸣。</p><p class="ql-block">末句的琵琶胡语,跨越时空,将昭君的怨与诗人的恨拧成一根刺,扎进历史的心脏。</p> <p class="ql-block"><b>21</b></p><p class="ql-block"><b>《过零丁洋》</b></p><p class="ql-block"><b>【宋】文天祥</b></p><p class="ql-block"><b>辛苦遭逢起一经,干戈寥落四周星。</b></p><p class="ql-block"><b>山河破碎风飘絮,身世浮沉雨打萍。</b></p><p class="ql-block"><b>惶恐滩头说惶恐,零丁洋里叹零丁。</b></p><p class="ql-block"><b>人生自古谁无死?留取丹心照汗青!</b></p><p class="ql-block">寒窗苦读换来半生坎坷,烽火四起,家国已残破如风中柳絮。</p><p class="ql-block">山河裂成碎片,身世更似暴雨中的浮萍,颠簸无依。</p><p class="ql-block">曾在惶恐滩头咽下惊惶,今在零丁洋里独品孤零。</p><p class="ql-block">可人生终有一死,何惧?只愿我这颗赤子之心,能在史册上燃成一簇不灭的火!</p><p class="ql-block">文天祥的绝唱,是血与火淬炼的宣言。</p><p class="ql-block">“山河破碎”“身世浮沉”,字字泣血,却无半分怯懦。</p><p class="ql-block">“惶恐”“零丁”的重复,不是哀叹,而是将屈辱炼成钢刃。</p><p class="ql-block">末句的“丹心照汗青”,如惊雷劈开黑夜,肉身可灭,气节永存。</p> <p class="ql-block"><b>22</b></p><p class="ql-block"><b>《登快阁》</b></p><p class="ql-block"><b>【宋】黄庭坚</b></p><p class="ql-block"><b>痴儿了却公家事,快阁东西倚晚晴。</b></p><p class="ql-block"><b>落木千山天远大,澄江一道月分明。</b></p><p class="ql-block"><b>朱弦已为佳人绝,青眼聊因美酒横。</b></p><p class="ql-block"><b>万里归船弄长笛,此心吾与白鸥盟。</b></p><p class="ql-block">办完冗杂公务,像个痴人般逃到快阁。倚栏四望,暮色温柔。</p><p class="ql-block">千山落叶纷飞,衬得苍穹更阔;一道澄江如练,月光洒落,波心皎洁。</p><p class="ql-block">琴弦早为知音断绝,此时只有美酒能得我青眼。</p><p class="ql-block">真想乘舟万里,吹笛归去,与白鸥立誓,此生再不做名利场的囚徒!</p><p class="ql-block">黄庭坚的登阁,是文人的一场出逃。</p><p class="ql-block">“落木千山”“澄江月明”,天地愈壮阔,愈显官场蝇营狗苟之可笑。</p><p class="ql-block">“朱弦绝”“青眼横”,写尽孤高与疏狂。</p><p class="ql-block">末句“与白鸥盟”,是撕碎冠带后的赤子之约,宁做江湖闲客,不做金殿傀儡。</p> <p class="ql-block"><b>23</b></p><p class="ql-block"><b>《书愤五首(其一)》</b></p><p class="ql-block"><b>【宋】陆游</b></p><p class="ql-block"><b>早岁那知世事艰,中原北望气如山。</b></p><p class="ql-block"><b>楼船夜雪瓜洲渡,铁马秋风大散关。</b></p><p class="ql-block"><b>塞上长城空自许,镜中衰鬓已先斑。</b></p><p class="ql-block"><b>出师一表真名世,千载谁堪伯仲间!</b></p><p class="ql-block">年少轻狂,哪懂世道险恶?北望中原,豪气曾如山岳巍峨。</p><p class="ql-block">雪夜楼船横渡瓜洲,秋风中铁马踏破大散关,那些热血沸腾的岁月啊!</p><p class="ql-block">如今自诩“塞上长城”,镜中却已两鬓斑白。</p><p class="ql-block">诸葛亮的《出师表》名垂千古,可千年后,谁还有他那般忠肝义胆?</p><p class="ql-block">陆游的愤懑,是英雄暮年的不甘。楼船铁马的回忆越壮烈,越衬出镜中衰鬓的凄凉。</p><p class="ql-block">“塞上长城空自许”,自嘲中带血。北伐梦碎,壮志成灰,只剩一纸《出师表》在风中呜咽。</p> <p class="ql-block"><b>24</b></p><p class="ql-block"><b>《游山西村》</b></p><p class="ql-block"><b>【宋】陆游</b></p><p class="ql-block"><b>莫笑农家腊酒浑,丰年留客足鸡豚。</b></p><p class="ql-block"><b>山重水复疑无路,柳暗花明又一村。</b></p><p class="ql-block"><b>箫鼓追随春社近,衣冠简朴古风存。</b></p><p class="ql-block"><b>从今若许闲乘月,拄杖无时夜叩门。</b></p><p class="ql-block">莫嫌农家的腊酒浑浊,丰年待客,满桌鸡豚飘香。</p><p class="ql-block">山路迂回,看似到了绝境;柳暗花明处,忽见烟火人家,内心突然豁然开朗</p><p class="ql-block">春社将近了,箫鼓声里透着淳朴;这里人人衣冠简素,古风尚存此乡,实属难得。</p><p class="ql-block">若余生能得闲,定要踏着月色,拄杖轻叩柴门,再来这一次,毕竟这桃源,比朝堂干净千万倍。</p><p class="ql-block">陆游的田园,是硝烟外的喘息。“山重水复”“柳暗花明”,写景亦是写心,绝处逢生的,何止是路?</p><p class="ql-block">“箫鼓”“衣冠”的简朴,反照出世道的虚伪。末句“夜叩门”的闲适,藏着对官场彻底的背弃。</p> <p class="ql-block"><b>25</b></p><p class="ql-block"><b>《七律·长征》</b></p><p class="ql-block"><b>【近现代】毛爷爷</b></p><p class="ql-block"><b>红军不怕远征难,万水千山只等闲。</b></p><p class="ql-block"><b>五岭逶迤腾细浪,乌蒙磅礴走泥丸。</b></p><p class="ql-block"><b>金沙水拍云崖暖,大渡桥横铁索寒。</b></p><p class="ql-block"><b>更喜岷山千里雪,三军过后尽开颜。</b></p><p class="ql-block">所遇的险峰恶水,在红军眼里不过等闲之事。</p><p class="ql-block">五岭蜿蜒,当作细浪翻腾;乌蒙磅礴,权作泥丸踏碎。</p><p class="ql-block">金沙江的怒涛拍暖云崖,大渡桥的铁索凝着寒霜,这些波澜壮阔的风景,都已然一一经历了。</p><p class="ql-block">最喜是岷山雪涌千里,三军越过时,一张张笑脸融化了冰雪,这人间绝境,终被信仰踩成了康庄大道。</p><p class="ql-block">毛爷爷的长征,是铁骨与浪漫的交响。五岭乌蒙的比喻,举重若轻,尽显豪迈。</p><p class="ql-block">“云崖暖”“铁索寒”,冷暖对照间,险阻成了勋章。</p><p class="ql-block">末句“尽开颜”的曙光,是九死一生后的酣畅。</p><p class="ql-block">革命者的浪漫,从来与血同热。</p> <p class="ql-block">本图片来源于网络,版权归原作者所有。如有任何侵权或不当使用之处,请联系我立即删除</p> <p class="ql-block"><span style="color:rgb(128, 128, 128);">图文来自网络</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(128, 128, 128);">2025.05.29 转帖</span></p>