<p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">小满时节,麦穗初齐,桑叶正肥,万物至此小得盈满。此时读古诗,恰如饮一杯清茶,初尝微苦,回味甘甜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">三首古诗,三种心境,都道出一个道理:人生之圆满,不在外求,而在内省;不在盈满,而在知足。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">1.</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《饮酒·结庐在人境》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 晋· 陶渊明</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">结庐在人境,而无车马喧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">问君何能尔?心远地自偏。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">采菊东篱下,悠然见南山。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">山气日夕佳,飞鸟相与还。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">此中有真意,欲辨已忘言。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">诗意</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">居住在人世间,却没有车马的喧嚣。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">问我为何能如此,只要心志高远,自然就会觉得所处地方僻静了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">在东篱之下采摘菊花,悠然间,那远处的南山映入眼帘。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">山中的气息与傍晚的景色十分好,有飞鸟,结着伴儿归来。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">这里面蕴含着人生的真正意义,想要辨识,却不知怎样表达。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">2.</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《终南别业》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 唐·王维</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">中岁颇好道,晚家南山陲。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">兴来每独往,胜事空自知。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">行到水穷处,坐看云起时。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">偶然值林叟,谈笑无还期。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">诗意</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">中年我已有好道之心,晚年迁家到南山脚下。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">兴致一来我独自漫游,快意佳趣只有我自知。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">闲情漫步到水尽之外,坐下仰望白云的飘动。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">偶尔与林中老叟相遇,谈笑不停忘记了归期。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">3.</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《定风波·莫听穿林打叶声》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 宋·苏轼</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">三月七日,沙湖道中遇雨。雨具先去,同行皆狼狈,余独不觉,已而遂晴,故作此词。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">莫听穿林打叶声,何妨吟啸且徐行。竹杖芒鞋轻胜马,谁怕?一蓑烟雨任平生。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">料峭春风吹酒醒,微冷,山头斜照却相迎。回首向来萧瑟处,归去,也无风雨也无晴。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">词意</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">三月七日,在沙湖道上赶上了下雨。雨具先前被带走了,同行的人都觉得很狼狈,只有我不这么觉得。过了一会儿天晴了,就创作了这首词。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">不用注意那穿林打叶的雨声,不妨一边吟咏长啸着,一边悠然地行走。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">竹杖和草鞋轻捷得胜过骑马,有什么可怕的?一身蓑衣任凭风吹雨打,照样过我的一生。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">春风微凉,将我的酒意吹醒,寒意初上,山头初晴的斜阳却应时相迎。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">回头望一眼走过来遇到风雨的地方,回去吧,对我来说,既无所谓风雨,也无所谓天晴。</span></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">首先我们读陶渊明《饮酒》其五。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">拜读此诗时,我们仿佛见到一位隐者独坐东篱之下,手把菊花,目送南山。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">“采菊东篱下,悠然见南山”此名句营造了中国文人千百年来追求的精神家园。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">想陶渊明也曾“误落尘网中,一去三十年。”然在他看透官场虚妄后毅然归隐。他的圆满不是来自五斗米的俸禄,而是来自“山气日夕佳,飞鸟相与还”的日常景致。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">小满时节读此诗,忽觉人生何须汲汲营营?一篱菊花,一抹山色,便足以安顿心灵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">陶渊明的选择告诉我们:真正的盈满,是放下执念后的心灵自由。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">接着读王维《终南别业》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">诗中那句“行到水穷处,坐看云起时”,表达了古人的另一种人生智慧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">诗人漫步于终南山间,没有目的地,也不急于赶路,悠然地漫步到溪流尽头。他便安然坐下,观望云卷云舒。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">这一随遇而安的态度,恰如小满节气——不求全盛,但求适度;不慕极致,但享当下。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">王维半官半隐的生活看似矛盾,实际上体现了他一种平衡生活的智慧。他在政治漩涡中能保持精神超脱,在世俗与理想之间找到了自己的“中岁颇好道”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">读此诗时我方觉悟:人生之路不必非达巅峰不可,懂得在适当时候停下脚步,也许能看到更美的风景。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">最后我们读苏轼《定风波》。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">喜欢词中的“回首向来萧瑟处,归去,也无风雨也无晴”,因为它展现了作者一种历经沧桑后的通达,令人敬仰。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">惨遭乌台诗案后的苏轼,从意气风发的才子蜕变为通透豁达的东坡居士。坎坷曲折之路使他明白人生荣辱如风雨晴晦,皆为常态。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">小满时节读此词,深感人生圆满不在于避开风雨,而在于穿越风雨后的淡然。苏轼在黄州垦荒、在惠州食荔、在儋州办学,将每一次贬谪都活成了诗意栖居。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">他的圆满恰如小满之"满"——不是极致,而是恰到好处的满足。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"></span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">三首古诗,三位诗人,共同诠释了小满的哲学:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">人生真正的圆满,是知道何时进取,何时止步;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">是既能享受繁华,也能安于平淡;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">是看透世事无常后依然热爱生活。</span></p>