王继杰的美篇(192)

王继杰

<p class="ql-block"><span style="color:rgb(255, 138, 0);">二零二五年赋文集</span></p> <p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">日月星辰篇</span></p> <p class="ql-block"><span style="color:rgb(57, 181, 74);">金乌赋</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(1, 1, 1);">赫赫阳精,昭昭悬象。乘六龙以御天,烛九极而垂光,孕阴阳于浑漠,育万类于洪荒。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(1, 1, 1);">其始出也,跃旸谷而腾海,浴咸池而煥精,裂层云之墨障,散长夜之幽扃。瞬熹微成烂锦,转暝色为霞屏。照沧波而金鳞动,沐芳甸则碧草醒。临茅檐而寒牗暖,映蓬户使褐衣轻。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(1, 1, 1);">其中悬昊宇,赫羲威烈。熔金流火,蒸云作雪。炎光灼乎厚土,热气蒸乎层阙。百草承之而擢秀,群生赖此以昭苏;虽烈气之可惧,实人心之不殊,譬明君之莅世,虽严威而泽敷。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(1, 1, 1);">其西没山麓,敛芒含曜。衔山而尽余晖,照水而浮浅照,染霜枫以丹色,映暮霞于青冥。怜归鸟之投林,惜征人之远道,叹流光之倏忽,感时序之奔突。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(1, 1, 1);">尔其德也,大公而无私,普惠而不偏。照穷檐与朱户,临荒漠及桑田,纵阴霾之暂蔽,终昭朗之复然。譬人君之御亭,若圣哲之垂范。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(1, 1, 1);">嗟乎!日者,天地之大明,万物之无纪,仰其辉而思齐,沐其泽以怀礼,歌盛德巍巍,赋鸣光而不已!</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(1, 1, 1);">2025.5.17.</span></p>