中国古代名妓录(6)

老才

<p class="ql-block"><b style="font-size: 22px; color: rgb(237, 35, 8);">第六章 传奇名妓李师师(上)</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> 李师师生活于北宋未期,今河南开封人。李师师童年悲惨,一生传奇,为中国古代四大名妓之一。</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> 李师师与当朝徽宗皇帝和宋代词家之冠周邦彦的三角恋情,是一段充满了戏剧性、幽默感和颇为有趣的历史轶事。</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> 李师师传奇还有她与梁山泊的关系和她的最终下落成为千古悬案。</b></p> <p class="ql-block"><b style="font-size: 22px; color: rgb(237, 35, 8);">一、李师师的悲惨童年</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 李师师,生卒年不详,北宋末年歌妓。汴京(今河南开封)人。其事迹正史没有记载,多见于野史、笔记和小说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 历史上,李师师实有其人。据《宣和遗事》记载,她是汴梁染局匠王寅的女儿。这个女孩出生没几天,她的母亲就死了,父亲用豆浆喂养她,好不容易才保住一条小命。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 当时的开封有这么一个习俗,为了让孩子健康成长,需要把子女送到寺庙中挂个名,然后直接回到家中抚养。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 失去了妻子的王寅,为了不再失去女儿,便将她送到了附近的佛寺之中。说来也奇,到宝光寺舍身时,小女孩突然啼哭不止,主持方丈抚摩她的头顶,她立即不哭。当时佛寺的老方丈觉得这个女娃很有慧根,像极了佛门弟子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 而当时又称佛门弟子为“师”,王寅便为女儿取名为“师师”,意在祈求佛祖保佑女儿健康成长。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 师师四岁时,王寅因为官司,屈死在了狱中,师师就成为一个孤儿,4岁女孩流浪街头,夜回家时,小小女孩缩躺床上,好生可怜!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 隶籍娼户的李姥见她孤苦伶仃,又见她长相漂亮,人又聪慧,大发善心收养了她。从此小女孩改姓李,也入了勾栏娼籍。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 李姥爷(即李姥)是一个妓院老板,在李姥的培养下,李师师不仅精通琴棋书画,还擅长歌舞。她的才艺和容貌使她在汴京的歌坛上崭露头角,成为文人雅士追逐的对象‌。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 李师师是一位具有传奇色彩的历史人物,她的才情容貌和与多位历史名人的交集使得她的事迹在民间广为流传。</span></p> <p class="ql-block"><b style="font-size: 22px; color: rgb(237, 35, 8);">二、李师师与徽宗皇帝的爱情</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 随着名声渐起,李师师吸引了众多文人雅士的目光。当时汴京城内的王公贵族,为了一睹李师师的容貌和才艺,都要各尽其能,可是他们也只能远远地观看一眼罢了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 久在深宫中的宋徽宗,本身就是一个风流才子,他的画在历史上也是一绝,他也喜欢艺术,可是他却不思治国,贪图享乐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 李师师情况自然传到宫中,宋徽宗自然不能忍,想一睹为快。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 为了看李师师的风采,他换上了便装,在臣子的陪同下,寻到了李师师住处。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 当李师师看到宋徽宗的言行举止和衣着打扮之后,便猜到了七七八八,她自然不敢怠慢,将宋徽宗照顾得很是周到。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 可是李师师也不是那种曲意逢迎的人,即便在宋徽宗面前,她依然不卑不亢,再加上自身气质出众,彻底让宋徽宗沦陷了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 世上没有不透风的墙,宋徽宗的这番举动自然也传到了韦贤妃那里,韦贤妃没有见过李师师,她便问宋徽宗李师师究竟美在哪里?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 宋徽宗却说,如果李师师和你们站在一起,她无需打扮,便能让你们自行惭愧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 自此之后,再也无人过问宋徽宗私会李师师这事,毕竟她们都知道,过问就是自讨苦吃,还不如得过且过,享受荣华富贵来得顺心。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 此后,宋徽宗对李师师宠爱有加,不仅赏赐无数财宝,甚至为了方便与她幽会,专门修建了一条暗道直通李师师家,可见,皇上的疯狂程度。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 这段帝王与名妓的恋情,在当时的汴京成为了人们茶余饭后的谈资,也让李师师的名声达到了巅峰。</span></p> <p class="ql-block"><b style="font-size: 22px; color: rgb(237, 35, 8);">三、李师师与周邦彦的爱情</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 周邦彦为北宋末年大文豪,其作品长期被尊为“正宗”,并誉为“词家之冠”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 周邦彦与李师师的故事是宋代文人与名妓交往的著名典故。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 面对宋徽宗的宠爱,李师师自然很是享受,可是宋徽宗又不能整日里陪着她,这就让她很是孤独,而就在这时候宋朝的大才子周邦彦走进了李师师的生活。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 周邦彦自然也明白宋徽宗与李师师的关系,所以两人相会时,总会抽宋徽宗不会来的日子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 李师师与周邦彦在一起吟诗作对,玩得十分开心,一天天过去,李师师同时爱恋周邦彦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 这段关系甚至发展成了与宋徽宗三者之间的爱情纠葛。</span></p> <p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 22px;">四、“床底藏身”轶事</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 自古美人爱才子,李师师也不例外,在受到宋徽宗喜爱的同时,她又被宋朝著名的词人周邦彦所青睐。这就有故事了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 传说,有一天晚上,周邦彦来到李师师房间,两人吟诗作对,相处甚欢,尔尔我我,好不亲热,同床后,俩人仍不舍离。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 突然,一个家人来李师师门前,通报皇上来了。李师师与周邦彦脸色大变,李师师多见风雨,示意周到床底下藏身,周邦彦只得匆忙藏身床下,这情景不禁令人啼笑皆非。这时,宋徽宗进入李师师房间。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 李师师洁白的手,拿着铮亮的水果刀,纤细之手,给皇上破新橙。在温馨的室内,皇帝与李师师相对而坐,调试笙器,情感浓浓。李师师低声问,已三更天了,外面寒冷,少行人,皇上在这里过夜吧!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 当时,宋徽宗正值感冒,龙体欠安,再叙情片刻,与手下人回皇宫了。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;">  周邦彦藏在床下,聆听着这一切,灵感一触即发,一首词腹稿己成,周回家后,立即写下那首传世佳作,全词如下:</span></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 22px;"> 《少年游·并刀如水》</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size: 20px;"> 宋. 周邦彦</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;">并刀如水,吴盐胜雪,纤手破新橙。</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;">锦幄初温,兽烟不断,相对坐调笙。</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;">低声问:向谁行宿?城上已三更。</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;">马滑霜浓,不如休去,直是少人行!</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 周邦彦的《少年游·并刀如水》词,充满了细腻的情感和深刻的意境,是中国古代词学中的佳作之一。</span></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> “并刀如水,吴盐胜雪,纤手破新橙。”</b></p><p class="ql-block"><span style="color: rgb(1, 1, 1); font-size: 20px;"> 这一句的开头</span><b style="color: rgb(1, 1, 1); font-size: 20px;">“并刀如水”,</b><span style="color: rgb(1, 1, 1); font-size: 20px;">形容刀刃锋利且光滑如水,展现了物品的质感。接着,</span><b style="color: rgb(1, 1, 1); font-size: 20px;">“吴盐胜雪”,</b><span style="color: rgb(1, 1, 1); font-size: 20px;">形容李师师皮肤的白皙。</span></p><p class="ql-block"><span style="color: rgb(1, 1, 1); font-size: 20px;"> 最后,</span><b style="color: rgb(1, 1, 1); font-size: 20px;">“纤手破新橙”,</b><span style="color: rgb(1, 1, 1); font-size: 20px;">描述的是李师师娇嫩的手指剥开新鲜橙子,画面细腻,充满了生活的气息。</span></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> “锦幄初温,兽烟不断,相对坐调笙。”</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 这句中的“锦幄初温”描绘了一个温暖舒适的室内环境,可能是暗示情感的温暖。而“兽烟不断”可能指的是香烟缭绕,也可能形容皇上与李师师情火燃烧。最后,“相对坐调笙”则描绘了两人相对而坐,调试着笙的和谐场景,象征着男女之间的和谐与默契。</span></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;">“低声问:向谁行宿?城上已三更。”</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 这一句通过“低声问”展现了深夜里的宁静和私密,同时也表达了对方的关切和询问。这三句意思是,已三更了,皇上在这里过夜吗?</span></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> “马滑霜浓,不如休去,直是少人行!”</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> “马滑霜浓”形象地描绘了外面寒冷的环境,马在滑滑的霜雪上行走。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 而“不如休去”则是李师师的挽留之意,不如去睡觉吧。暗示着对方的珍重和不舍。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 最后,“直是少人行”既形容了深夜道路的冷清,也反映了李师师心中的孤独和期盼。</span></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> 周邦彦这首词,被后世称为“经典艳词”。</b></p> <p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 22px;">五、宋徽宗与周邦彦后续关系</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 这个三角关系的故事到这里还没有结束,后面还有波折。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 不久后,宋徽宗再次悄悄造访李师师的居所。房事完后,李师师想起了周邦彦,情不自禁地哼唱起周邦彦的词作《少年游·并刀如水》。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 宋徽宗立刻听出了歌词背后的隐情,李师师也把那夜的情形一股脑儿全告诉了皇帝。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 徽宗大怒,第二天就把周邦彦从京城赶了出去,让李师师非常伤心。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 后来,宋徽宗高度欣赏周邦彦的才华,也不忍李师师伤心的样子,不仅召周邦彦回京,还让他专管乐舞,位高权重。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 书生敌不过皇权,最后周邦彦离开了李师师,分别前,给李师师赋一首词,全词如下:</span></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 22px;"> 《兰陵王 · 柳》</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size: 20px;"> 宋. 周邦彦</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> 柳阴直,烟里丝丝弄碧。隋堤上、曾见几番,拂水飘绵送行色。登临望故国,谁识京华倦客?</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> 长亭路,年去岁来,应折柔条过千尺。闲寻旧踪迹,又酒趁哀弦,灯照离席。梨花榆火催寒食。</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> 愁一箭风快,半篙波暖,回头迢递便数驿,望人在天北。凄恻,恨堆积!</b></p><p class="ql-block"><b style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 20px;"> 渐别浦萦回,津堠岑寂,斜阳冉冉春无极。念月榭携手,露桥闻笛。沉思前事,似梦里,泪暗滴。</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;">‌ 《兰陵王·柳》‌这首词是周邦彦与李师师分别时所作,</span><b style="font-size: 20px; color: rgb(237, 35, 8);">被后世誉为“宋词压轴之作”。</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 以柳喻离别之情,词风典丽精工,音律谐婉。其中“长亭路,年去岁来,应折柔条过千尺”等句尤为动人。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;">  这段故事来自野史,但也非空穴来风。史书记载,李师师和宋徽宗的关系确实密切,而周邦彦对李师师的情感也是真切的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size: 20px;"> 这个故事既有历史的底蕴,又充满了戏剧性和幽默感,是一段颇为有趣的历史轶事。</span></p>