诗歌《淡痕》

★汪慰★

<p class="ql-block">原以为刻在青铜上的誓言,</p><p class="ql-block">会在每个雨季返潮,</p><p class="ql-block">长出新鲜的根系。</p><p class="ql-block">而它只是渐渐,</p><p class="ql-block">渐渐沉入,</p><p class="ql-block">青苔的备忘录里。</p><p class="ql-block">我们练习临摹永恒,</p><p class="ql-block">墨却越调越淡,</p><p class="ql-block">像窗上的霜花,</p><p class="ql-block">在某个早起的晨光中,</p><p class="ql-block">突然学会透明。</p><p class="ql-block">现在我喜欢,</p><p class="ql-block">用铅笔写诗,</p><p class="ql-block">橡皮就躺在旁边打盹。</p><p class="ql-block">那些用力爱过的,</p><p class="ql-block">轻轻一擦,</p><p class="ql-block">就空出整个春天的位置。</p><p class="ql-block">光阴的筛网不停,</p><p class="ql-block">漏下沙粒般的悲欢。</p><p class="ql-block">我捧着所剩不多的晶莹,</p><p class="ql-block">对每粒尘埃说:</p><p class="ql-block">够了,</p><p class="ql-block">这就很好了。</p>