<p class="ql-block"><b>《七律·钟》二首</b></p><p class="ql-block"><b style="color:rgb(22, 126, 251);">其一</b></p><p class="ql-block">几杵疏钟敲晚径,一痕淡月隐秋屏。</p><p class="ql-block">空山未许禅心定,野寺偏教客梦经。</p><p class="ql-block">敲落星辰犹可拾,荡开云霭不堪听。</p><p class="ql-block">浮生惯在声边老,暮色如潮漫古亭。</p><p class="ql-block"><b style="font-size:15px;">赏析:</b><span style="font-size:15px;">此诗以疏钟晚径、淡月秋屏起兴,空山野寺间禅心客梦交织,尾联“浮生惯在声边老”道尽钟声与生命共振的沧桑。</span></p><p class="ql-block"><b style="color:rgb(22, 126, 251);">其二</b></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(1, 1, 1);">苍茫谁铸铁胎成?坐断时空第几更。</span></p><p class="ql-block">佛眼垂观尘海沸,霜锋暗割暮云盛。</p><p class="ql-block">千年响彻风兼雨,万壑收来灭与生。</p><p class="ql-block">古寺苔深春又至,人间犹未止纷争。</p><p class="ql-block"><b style="font-size:15px;">赏析:</b><span style="font-size:15px;">本篇“铁胎”“霜锋”喻钟之刚毅,佛眼俯瞰尘海,钟声收尽万壑生灭,古寺苔深而人间纷争未止,时空浩渺中钟声如智者低语,穿透千年风雨,叩击永恒哲思。</span></p> <p class="ql-block"><b style="color:rgb(1, 1, 1);">《水调歌头·钟》</b></p><p class="ql-block">银槌裂石裂,玉键跳珠跳。</p><p class="ql-block">天魔醉舞,十指翻雪卷狂潮。</p><p class="ql-block">碎却浮光千片,迸作星辰满座,幻听裂青霄。</p><p class="ql-block">一刹风雷寂,冷月挂空巢。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">万籁凝,浮生坠,幻世潮。</p><p class="ql-block">余音似茧,缠尽悲喜茧中销。</p><p class="ql-block">谁解轮回深处,原是琴弦震颤,生死指间凋。</p><p class="ql-block">若问钟声谛,须向指上敲。</p><p class="ql-block"><b style="font-size:15px; color:rgb(22, 126, 251);">注:</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">①上阕以“银槌裂石”“玉键跳珠”拟琴锤击键之态,以“天魔醉舞”“翻雪狂潮”喻炫技华章。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">②下阕转入哲思,“余音似茧”暗合钟声余韵与宿命轮回,“指间凋”点破音乐对时空的穿透。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:15px;">③末句“须向指上敲”呼应</span><span style="font-size:15px; color:rgb(22, 126, 251);">帕格尼尼</span><span style="font-size:15px;">原作,将钟声真谛归于演奏者灵魂震颤,构建音画交叠的超验之境。</span></p>