<p class="ql-block"> 四月乍到,春光明媚,惠风和畅,无锡太湖鼋头渚等樱花景区,赏樱游客人山人海,早早晚晚人头攒动,我们这七老八十的古稀耄耋老人,虽心向往之,却望而兴叹!3号下午4点多,我等4位老人从蠡湖家园内西便门扫码进入江南大学校院内,相互招呼着去牡丹园寻趣赏花。“ 笃学尚行,止于至善 ”的学子们,匆匆打卡,络绎不绝,相互切磋,生机勃发!我等亦步亦趋,兴致勃勃,慢慢的转悠着品赏那各色与樱花争艳的牡丹仙子……</p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> *(注:这张鼋头渚景区航拍图选之网络)</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>樱花的起源及历史追溯</b></p><p class="ql-block"> 只要一说樱花,不少人都说是日本的。其实樱花起源于中国。你若不信,且看日本权威著作《樱大鉴》中记载:樱花,原产于喜马拉雅山脉周边,逐渐传入中国西南地区以及长江流域, <span style="font-size:18px;">距今已有2000多年的栽培历史。 </span>全世界约40种樱花类植物野生种祖先中,原产于中国的有33种,其他的则是通过园艺杂交所衍生得到的品种。天长日久,中国樱花逐步流入周边台湾岛、朝鲜半岛、日本列岛,亦随丝绸之路商队流向欧美等处。</p><p class="ql-block"> 我国在秦汉时期,宫廷皇族就已种植樱花;到了唐宋朝时期,已广泛栽种樱花。那时“万国来朝”,尤其是日本朝拜者仰慕中华文化之璀璨、随同中医、建筑、服饰、茶道、剑道和樱花植物等等,先后被日本遣唐使陆续带回了东瀛。<span style="font-size:18px;">日本栽种樱花才千余年历史,比中国要晚一千余年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 只不过日本人后来嫁接、培育了不少新品种,并大面积栽植,以商业、交流模式向外传播;1972年田中角荣首相为与我国建交,示好性赠送北京900棵樱花,1973年运抵后绝大部分栽植于玉渊潭公园,初步形成了樱花景观带。1987年日本又赠送无锡鼋头渚景区樱花1500株。加之武汉1938年被日军占领时,日军于39年在武汉大学栽种了28株日本樱花,后在东湖又栽植了不少樱花;1973年周恩来总理又将20株日本樱花赠送武汉大学。从此之后,北京无锡武汉园林师们,又以中国樱花根为砧木,嫁接日樱枝条,形成万千杂交品种,加之又从江浙引入的樱花,逐步成为樱花花海景观带。近二十几年来,大众化旅游业兴起,冬末春初,樱花次第绽放,观者如云,不少人口误相传,将樱花统统简称为日本樱花了。</span></p> <p class="ql-block"> 江南大学校院内这时节盛开的是晚樱,道路旁及很多区域处内都能看到八重樱,偶尔可以看到松月樱。我也凑热闹打卡,随手拍了几张花照,辅以古诗词,想着独乐乐不如众乐乐,在这里分享给大家闲品,以示我国樱花栽培历史及赏花文化之悠久。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 南北朝 王僧达</p><p class="ql-block"><b> </b></p><p class="ql-block"><b> 初樱动时艳,擅藻灼辉芳。</b></p><p class="ql-block"><b> 缃叶未开芷,红葩已发光。</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"> 这首诗以极简之笔勾勒樱花初绽的惊艳瞬间。首句"初樱动时艳" 5字,将静态花姿化为动态风韵,一个 "动" 字,赋予樱花以生命张力。"擅藻灼辉芳" 巧用拟人,以 "藻" 喻花,既显樱花繁密如织锦,又以"灼辉"极言其明艳照人,光色流转间尽显春神泼墨的灵韵。后两句"缃叶未开芷,红葩已发光",在青黄未褪的嫩叶与灼灼红葩的对比中,既暗合早春物候,又以"发光"二字收束,将视觉美感推向通感境界,让读者仿佛看见樱花在晨曦中流转着珠光般的莹润。</p><p class="ql-block"> 全诗四句,层层递进,以光影为笔,以色彩为墨,在方寸间绘就一幅生动的樱花破晓图。</p> <p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 和乐天宴李周美中丞</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 宅池上赏樱桃花</b></p><p class="ql-block"> 唐代 刘禹锡</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 樱桃千万枝,照耀如雪天。王孙宴其下,隔水疑神仙。宿露发清香,初阳动暄妍。妖姬满髻插,酒客折枝传。同此赏芳月,几人有华筵。杯行勿遽辞,好醉逸三年。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 这首诗以雪喻樱,写尽樱桃花的繁盛与宴会之欢。"樱桃千万枝,照耀如雪天"开篇即展现樱桃花海如白雪覆盖的震撼景象,既显花量之繁,又暗含花色之洁。"王孙宴其下,隔水疑神仙"将赏花人置于仙境般的场景中,隔水相望,更显花光之迷离。后四句通过"宿露发清香""妖姬满髻插"等细节,从嗅觉、视觉多角度渲染花之娇美与宴饮之乐。尾联"杯行勿遽辞,好醉逸三年"以劝酒之语收束,将赏花之欢推向酣畅淋漓之境,既显诗人豪迈,又暗含对美好时光的珍视。全诗以樱为媒,将自然之美与宴饮之乐完美融合。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 无题四首 </b><span style="font-size:18px;">(之一)</span></p><p class="ql-block"> 唐代 李商隐</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 何处哀筝随急管,樱花永巷垂杨岸。东家老女嫁不售,白日当天三月半。溧阳公主年十四,清明暖后同墙看。归来展转到五更,梁间燕子闻长叹。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此诗借樱花写尽深闺女子的命运沉浮。"何处哀筝随急管,樱花永巷垂杨岸"开篇即以哀筝急管、樱花垂杨渲染出春日深巷的凄清氛围,为全诗定下幽婉基调。诗人以"东家老女嫁不售"与"溧阳公主年十四"形成命运对照:老女滞留深闺,空对樱花空自怜;公主年少得志,清明踏青尽显尊贵。尾联"归来展转到五更,梁间燕子闻长叹"以夜不能寐、梁燕闻叹收束,将女子韶华易逝的焦虑与燕子春去的自然规律叠合,在樱花纷扬中织就一张命运之网。</p><p class="ql-block"> 全诗借樱起兴,以乐景写哀情,在春樱与深闺的对照中,迸发出对人生际遇的深沉喟叹。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 春 风</b></p><p class="ql-block"> 唐 白居易</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 春风先发苑中梅,</b></p><p class="ql-block"><b> 樱杏桃梨次第开。</b></p><p class="ql-block"><b> 荠花榆荚深村里,</b></p><p class="ql-block"><b> 亦道春风为我来。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 春风先吹开了京城花园中的早梅,继而让樱杏桃李也竞相绽放,令人感到生机盎然。</p><p class="ql-block"> 春的来临同样也给乡村送去了欢笑,春风拂过,田野里开放的荠花榆英欢呼雀跃,欣喜地称道:“春风为我而来!”</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 酬韩侍郎、张博士</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 雨后游曲江见寄</b></p><p class="ql-block"> 唐代 白居易</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 小园新种红樱树,</b></p><p class="ql-block"><b> 闲绕花枝便当游。</b></p><p class="ql-block"><b> 何必更随鞍马队,</b></p><p class="ql-block"><b> 冲泥蹋雨曲江头。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 友人去曲江游玩,白居易却看到园中的红樱开了,说,我绕着这花枝便当游玩了。何必像你们一样,跟着马车出游,冒着雨,踩着泥水游玩曲江呢?</p><p class="ql-block"> 只要有闲心,园子里的樱花树,亦可当作一游。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 《樱花春韵》</b></p><p class="ql-block"> 唐代 林悦</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 春日风和绽绮花,</b></p><p class="ql-block"><b> 樱花似雪映朝霞。</b></p><p class="ql-block"><b> 蜂忙蝶舞寻香处,</b></p><p class="ql-block"><b> 童闹人欢笑语哗。</b></p><p class="ql-block"><b> 曲径通幽芳影密,</b></p><p class="ql-block"><b> 层林叠翠秀枝斜。</b></p><p class="ql-block"><b> 今朝共赏情无限,</b></p><p class="ql-block"><b> 莫待春归叹岁华。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 春日里风和日丽,樱花似雪般绚烂绽放,在朝霞的映照下光彩夺目。樱花丛中,蜜蜂忙碌、蝴蝶飞舞,孩子们嬉笑打闹,大人们欢声笑语,热闹非凡。曲折的小径通向幽静之处,沿途樱花繁茂,花影重重,与翠绿的树林相映成趣。在这美好的时刻一同欣赏樱花,心中充满了喜悦之情,珍惜这美好的春光,不要等到春天逝去才感叹岁月的流逝。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 早 发 定 山</b></p><p class="ql-block"> 南朝 沈约</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 夙龄爱远壑,晚莅见奇山。</b></p><p class="ql-block"><b> 标峰彩虹外,置岭白云间。</b></p><p class="ql-block"><b> 倾壁忽斜竖,绝顶复孤圆。</b></p><p class="ql-block"><b> 归海流漫漫,出浦水溅溅。</b></p><p class="ql-block"><b> 野棠开未落,山樱发欲然。</b></p><p class="ql-block"><b> 忘归属兰杜,怀禄寄芳荃。</b></p><p class="ql-block"><b> 眷言采三秀,徘徊望九仙。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 春风滋养万物,连那深谷中的花草也同被春泽。</p><p class="ql-block"> 君不见,在远方的深谷里,野海棠花开得正繁,山樱怒放丹红如火。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 春 光 好</b></p><p class="ql-block"> 五代 欧阳炯</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 花滴露,柳摇烟,艳阳天。</b></p><p class="ql-block"><b>雨霁山樱红欲烂,谷莺迁。</b></p><p class="ql-block"><b> 饮处交飞玉斝,游时倒把金鞭。风飐九衢榆叶动,簇青钱。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 欧阳炯对春天的感受很深切,花儿鲜艳似滴水,柳摇起像烟雾一般,艳阳高照,山樱红艳欲滴,像要烂掉一样。</p><p class="ql-block"> 这样的春天,实在是绚烂。</p> <p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 谢 新 恩</b></p><p class="ql-block"> 南唐 李煜</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 樱花落尽阶前月,象床愁倚薰笼。远似去年今日,恨还同。</b></p><p class="ql-block"><b> 双鬟不整云憔悴,泪沾红抹胸。何处相思苦?纱窗醉梦中。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在李煜的笔下,樱花适合营造浪漫的情境。</p><p class="ql-block"> 满树樱花无声地飘落在洒满月光酌石阶前,花尽春去,独坐象床,愁倚熏笼,他心事重重。思绪飞向去年的今天,恨意依旧。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 山 樱 </b></p><p class="ql-block"> 宋代 王安石</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 山樱抱石荫松枝,</b></p><p class="ql-block"><b> 比并余花发最迟。</b></p><p class="ql-block"><b> 赖有春风嫌寂寞,</b></p><p class="ql-block"><b> 吹香渡水报人知。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此诗以拟人手法赋予樱花孤高品格。"山樱抱石荫松枝"一句,写其生长环境之奇绝,抱石而生,与松为邻,尽显坚韧孤傲。"比并余花发最迟"则对比其他春花,突出其迟发而艳的特性,暗合诗人"晚成"自喻。后两句"赖有春风嫌寂寞,吹香渡水报人知",将春风拟人化,春风因惜樱之才美,特携其香越水报人,既解樱花寂寥,又彰其芳名远播。</p><p class="ql-block"> 全诗托物言志,借山樱自况,在孤寂中坚守,终得春风知音,展现诗人孤高自许又渴望赏识的复杂心境。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 入 村</b></p><p class="ql-block"> 宋代 方岳</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 山深未必得春迟,</b></p><p class="ql-block"><b> 处处山樱花压枝。</b></p><p class="ql-block"><b> 桃李不言随雨意,</b></p><p class="ql-block"><b> 亦知终是有晴时。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在深山中,春天一样不会迟到,你看,那山樱花开遍山头。下雨了,桃李从不言语,而是随雨而行,因为它们知道,终有晴的时候。</p><p class="ql-block"> 人生风雨挫折时,愿君知晓,这也会过去。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 春日怀长安故人</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 明代 硕篽</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 美人遥忆凤城西,</b></p><p class="ql-block"><b> 芳草年年路欲迷。</b></p><p class="ql-block"><b> 今日出门春已半,</b></p><p class="ql-block"><b> 樱花如霰晓莺啼。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 作者通过春天的景物与美人的思念相结合,展现了诗人对过去美好时光的怀念以及对远方故人的无尽思念。诗中运用了丰富的意象和细腻的情感描绘,使读者能够感受到诗人内心的情感波动和对逝去时光的无限感慨。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 樱 花 </b></p><p class="ql-block"> 清代 郑孝胥</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b> 朝日满园春过半,绝艳为云云欲散。徘徊已倦更淹留,醉梦虽酣难把玩。微红渐褪旋成晕,浅碧独倾尤有韵。一年能得几日看,却对半开愁烂漫。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此诗以哲思笔触写樱花之凋零。"朝日满园春过半"一句,既点明时令,又以"满园"暗喻盛极,为后文转折埋下伏笔。"绝艳为云云欲散"以云喻樱,写其繁盛时如云霞蔽日,转瞬又似云开雾散,暗含人生聚散无常之叹。中间四句"徘徊已倦更淹留,醉梦虽酣难把玩。微红渐褪旋成晕,浅碧独倾尤有韵",通过"徘徊""醉梦"等词,写赏花人欲留春色而不得的无奈,而"微红""浅碧"则细腻捕捉樱花褪色之韵,将凋零升华为另一种美学境界。尾联"一年能得几日看,却对半开愁烂漫"以问作结,既叹花期苦短,又隐现对生命盛衰的深刻体悟,全诗在哀婉中透出理趣。</p> <p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 春 日 偶 成</b></p><p class="ql-block"> 周恩来</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 樱花红陌上,杨柳绿池边。</b></p><p class="ql-block"><b> 燕子声声里,相思又一年。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 那小路上的樱花,开得正好。池边的杨柳,带着池水都变绿了。燕子一阵阵叫着飞过,相思又过了一年。</p><p class="ql-block"> “相思又一年”,颇有时光流逝的惋惜之感,我们真要好好珍惜春天,珍惜我们身边的人。</p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 听说校园内牡丹花开了,老眼昏花的我们顿时有了眼神,兴冲冲来到了牡丹园。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 一说起牡丹,就是半部华夏文明史。牡丹开处,便是泱泱中国最瑰丽的诗篇!</span></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> </b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡丹历史溯源</b></p><p class="ql-block"> 牡丹的历史溯源可以追溯到《诗经》时期,约3000年前,当时牡丹首次被引入诗歌。秦汉时期,牡丹以药用植物的身份被记入《神农本草经》,标志着其已经进入药物学领域。东晋时期,牡丹的形象开始出现在顾恺之的名画《洛神赋》中,表明其已经进入艺术领域,成为观赏对象。南北朝时期,北齐杨子华开始画牡丹,进一步证明了其在艺术领域的地位。隋朝时期,隋炀帝在洛阳开辟了周长二百里的西苑,这是牡丹首次被人工栽培并进入皇家园林的记录。到了唐朝,牡丹的栽培开始繁盛起来,并成为国运昌隆的标志。宋朝欧阳修的《洛阳牡丹记》、明朝薛凤翔的《牡丹八书》和清朝余扶伯的《曹州牡丹谱》等专著问世,进一步丰富了牡丹的文化内涵。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 赏 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 唐·刘禹锡</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b> 庭前芍药妖无格,</b></p><p class="ql-block"><b> 池上芙蕖净少情。</b></p><p class="ql-block"><b> 唯有牡丹真国色,</b></p><p class="ql-block"><b> 花开时节动京城。</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"> 诗人以芍药、芙蕖衬托牡丹, “ 唯有 ” 强调其 “真国色”,花开轰动京城,赞颂牡丹的高贵艳丽。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 清平调 · 其一</b></p><p class="ql-block"> 唐 · 李 白</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 云想衣裳花想容,</b></p><p class="ql-block"><b> 春风拂槛露华浓。</b></p><p class="ql-block"><b> 若非群玉山头见,</b></p><p class="ql-block"><b> 会向瑶台月下逢。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 以云霞喻贵妃霓裳,借带露牡丹暗指美人容颜。将人间富贵花与仙境意象交织,开创了以花喻人的新范式,展现盛唐特有的浪漫主义情怀。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 清平调·(其三)</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 名花倾国两相欢</b></p><p class="ql-block"> 唐 • 李 白</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 名花倾国两相欢,</b></p><p class="ql-block"><b> 常得君王带笑看。</b></p><p class="ql-block"><b> 解释春风无限恨,</b></p><p class="ql-block"><b> 沈香亭北倚阑干。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 唐玄宗天宝二年天宝三年(公元744年)春天的一日,唐明皇与杨贵妃在沉香亭观赏牡丹,因命李白作新乐章,李白奉旨作了三首,这是其中一首。</p><p class="ql-block"> 这首诗把牡丹和杨贵妃与君王糅合,融为一体。全诗构思精巧,辞藻艳丽,描绘出人花交映,“倾国” 美人,当然指杨妃,春风两字即君王之代词,这一句,把牡丹美人动人的姿色写得情趣盎然,君王既带笑,当然无恨,烦恼都为之消释了。末句点明玄宗杨妃赏花地点──“沉香亭北”。花在阑外,人倚阑干,十分优雅风流。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 唐·皮日休</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 落尽残红始吐芳,</b></p><p class="ql-block"><b> 佳名唤作百花王。</b></p><p class="ql-block"><b> 竞夸天下无双艳,</b></p><p class="ql-block"><b> 独立人间第一香。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 诗人称牡丹为 “百花王”,在百花凋零时绽放,独显雍容大气,举世无双。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹 花</b></p><p class="ql-block"> 唐 · 罗 隐</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 似共东风别有因,</b></p><p class="ql-block"><b> 绛罗高卷不胜春。</b></p><p class="ql-block"><b> 若教解语应倾国,</b></p><p class="ql-block"><b> 任是无情亦动人。</b></p><p class="ql-block"><b> 芍药与君为近侍,</b></p><p class="ql-block"><b> 芙蓉何处避芳尘。</b></p><p class="ql-block"><b> 可怜韩令功成后,</b></p><p class="ql-block"><b> 辜负秾华过此身。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 罗隐眼中的牡丹,受东风眷顾,端庄美丽,即使无情也动人,是群芳之冠,引世人为之倾倒。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 唐·徐凝</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 何人不爱牡丹花,</b></p><p class="ql-block"><b> 占断城中好物华。</b></p><p class="ql-block"><b> 疑是洛川神女作,</b></p><p class="ql-block"><b> 千娇万态破朝霞。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 作者将牡丹比作洛川神女,说其占尽城中美景,千娇百媚胜朝霞,足见喜爱赞赏。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 惜 牡 丹 花</b></p><p class="ql-block"> 唐 · 白居易</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b> 惆怅阶前红牡丹,</b></p><p class="ql-block"><b> 晚来唯有两枝残。</b></p><p class="ql-block"><b> 明朝风起应吹尽,</b></p><p class="ql-block"><b> 夜惜衰红把火看。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 诗人借夜晚秉烛赏花,由鲜花盛开想到红衰香褪,表现出对牡丹的无限怜惜和对时光流逝的感慨。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 再看光福寺牡丹</b></p><p class="ql-block"> 五代 · 刘 兼</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 去年曾看牡丹花,</b></p><p class="ql-block"><b> 蛱蝶迎人傍彩霞。</b></p><p class="ql-block"><b> 今日再游光福寺,</b></p><p class="ql-block"><b> 春风吹我入仙家。</b></p><p class="ql-block"><b> 当筵芬馥歌唇动,</b></p><p class="ql-block"><b> 倚槛妖羞醉眼斜。</b></p><p class="ql-block"><b> 来岁未朝金阙去,</b></p><p class="ql-block"><b> 依前和露载归衙。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 首联今昔对比,制造时空纵深感,"蛱蝶迎人"与"春风入仙"构成世俗与超验的双重镜像;颔联工笔描摹声色,歌唇暗合"国色天香",醉眼遥应"沉香亭北";尾联金阙归露之想,既存台阁应制痕迹,又透露出士人"大隐于朝"的理想,在富贵气象中隐隐透出末世苍凉。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 咏 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 宋 • 陈与义</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 一自胡尘入汉关,</b></p><p class="ql-block"><b> 十年伊洛路漫漫。</b></p><p class="ql-block"><b> 青墩溪畔龙钟客,</b></p><p class="ql-block"><b> 独立东风看牡丹。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在国家沦陷、漂泊十年的背景下,诗人借牡丹抒发对故乡的思念和对国家命运的忧思。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 吉祥寺花将落 </b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 而陈述古期不至</b></p><p class="ql-block"> 宋 .苏轼</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 今岁东风巧剪裁,</b></p><p class="ql-block"><b> 含情只待使君来。</b></p><p class="ql-block"><b> 对花无语花应恨,</b></p><p class="ql-block"><b> 直恐明年花不开。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此首以禅理入诗。首句"东风剪裁"化用贺知章咏柳,却暗藏无常观;"含情待君"拟花如怨女,与后文"花应恨"形成情感闭环;末句陡转恐花不开,实则隐喻政坛知己难逢。二十八字间完成"待-怨-恐"三重心理折叠,以牡丹盛衰喻人世聚散,深得司空图"不着一字,尽得风流"之旨。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 《牡 丹》</b></p><p class="ql-block"> 唐 · 王毂</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 牡丹妖艳乱人心,</b></p><p class="ql-block"><b> 一国如狂不惜金。</b></p><p class="ql-block"><b> 曷若东园桃与李,</b></p><p class="ql-block"><b> 果成无语自垂阴。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 牡丹的雍容明艳令人迷醉,花期一到,赏花之风风靡全城。诗人开篇就讥讽世人痴迷牡丹的妖艳花色,华而不实,不如桃李默默结果更为实际。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 《 牡 丹 》</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 宋 • 宋徽宗</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 异品殊葩共翠柯,</b></p><p class="ql-block"><b> 嫩红拂拂醉金荷。</b></p><p class="ql-block"><b> 春罗几叠敷丹陛,</b></p><p class="ql-block"><b> 云缕重萦浴绛河。</b></p><p class="ql-block"><b> 玉鉴和鸣鸾对舞,</b></p><p class="ql-block"><b> 宝枝连理锦成窠。</b></p><p class="ql-block"><b> 东君造化胜前岁,</b></p><p class="ql-block"><b> 吟绕清香故琢磨。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 这里宋徽宗所赏之花,应该为牡丹“二乔”,二乔是一枝之上有两种颜色的牡丹,有的是粉色、紫色参差,有的是白色、粉色相对,宋徽宗所欣赏的是两种不同颜色的牡丹。从宋代册页《牡丹》和宋徽宗的《牡丹》诗,宋代宫廷雅丽精致的审美可见一斑。 </p><p class="ql-block"> 二乔牡丹在唐代皇宫之中已经培育出来,皇室尤为钟爱。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 玉楼春 题上林后亭</b></p><p class="ql-block"> 宋.欧阳修</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 常忆洛阳风景媚,</b></p><p class="ql-block"><b> 烟暖风和添酒味。</b></p><p class="ql-block"><b> 莺啼宴席似留人,</b></p><p class="ql-block"><b> 花出墙头如有意。</b></p><p class="ql-block"><b> 别来已隔千山翠,</b></p><p class="ql-block"><b> 望断危楼斜日坠。</b></p><p class="ql-block"><b> 关心只为牡丹红,</b></p><p class="ql-block"><b> 一片春愁来梦里。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此词以洛阳牡丹为起点,构建时空错位的抒情结构。"烟暖风和添酒味"打通味觉与触觉,将盛世欢宴酿成醇酒;" 花出墙头如有意" 拟人化牡丹为旧友,暗合元稹"多情花鸟不肯放"之思。下阕"千山翠"与"斜日坠"形成青赤对冲,末句"春愁来梦里"借弗洛伊德潜意识理论,揭示牡丹已成超越之赏物。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 宋 · 陈与义</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 一自胡尘入汉关,</b></p><p class="ql-block"><b> 十年伊洛路漫漫。</b></p><p class="ql-block"><b> 青墩溪畔龙钟客,</b></p><p class="ql-block"><b> 独立东风看牡丹。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 借牡丹寄寓故国之思。胡尘汉关的沧桑巨变中,"龙钟客"独对牡丹,将个人命运与家国兴亡熔铸于花影东风。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 《 洛阳春吟 》</b></p><p class="ql-block"> 宋 · 邵雍</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 洛阳人惯见奇葩,</b></p><p class="ql-block"><b> 桃李花开未当花。</b></p><p class="ql-block"><b> 须是牡丹花盛发,</b></p><p class="ql-block"><b> 满城方始乐无涯。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 以桃李反衬牡丹倾城之盛,可见洛阳独崇牡丹之风尚,末句“满城乐无涯”既赞其国色动京华,亦是对浮世趋奢的冷观,平中见峭。</p><p class="ql-block"> 从盛唐到明清,诗人以笔墨为露,滋养出牡丹不朽的灵魂它不仅是“百花之王”,更是中华文化中一抹浓墨重彩的印记!</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 庆 清 朝</b></p><p class="ql-block"> 宋 • 李清照</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 禁崛低张,彤栏巧护,就中独占残春。容华淡伫,绰约俱见天真。待得群花过后,一番风露晓妆新。妖娆态,妒风笑月,长劈东君。东城边,南陌上,正日烘池馆,竞走香轮。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 绮筵散日,谁人可继芳尘?更好明光宫殿,几枝先近日边匀。金尊倒,拚了尽烛,不管黃昏。 </b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 这首词虽不像她后期那些饱含家国之思与身世之悲的作品那般广为人知,却以独特的笔触,展现出别样的春日盛景与细腻情思,读来令人沉醉。</p><p class="ql-block"> 词开篇 "禁幄低张,彤栏巧护,就中独占残春",描绘出皇家御苑中牡丹在暮春时节的尊荣之态。</p><p class="ql-block"> " 容华淡伫,绰约俱见天真",词人笔锋一转,从牡丹的外在环境深入到其内在神韵。牡丹的容颜淡雅,姿态柔美,尽显天然纯真。这不仅是对牡丹的赞美,更像是李清照对一种自然、本真之美的推崇。在她的眼中,真正的美不应是矫揉造作的,而是如同这牡丹一般,由内而外散发着质朴与纯真。</p><p class="ql-block"> 李清照此词约作于宋徽宗建中靖国元年(1101年),时年18岁,正值与赵明诚新婚燕尔之际。其父李格非时任礼部员外郎,公公赵挺之任吏部侍郎,两家皆居汴京,词人得以出入权贵社交圈,亲见宫廷牡丹的奢华赏玩场景。北宋时期,牡丹被尊为“国色天香”,文人雅士常以牡丹象征盛世气象,李清照此词正是这一文化潮流的产物。她用文字为我们留下了一段北宋末年春日里的珍贵记忆。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 水龙吟 • 同张大经御史</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 赋牡丹</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 元 · 刘敏中</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 春风一尺红云,粉蕤金粟重重起。天香国色,宜教占断,人间富贵。最喜风流,妆台卯酒,欲醒还醉。算年年岁岁,花开依旧,问当日、人何似。</b></p><p class="ql-block"><b> 休说花开花谢,怕伤他、老来情味。依稀病眼,故应犹识,旧家姚魏。无语相看,一杯独酌,幽怀如水。料多情、笑我苍颜白发,向风尘底。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 该词以牡丹为载体,融合了对自然之美的赞颂与人生感慨,展现了元代词人独特的审美意趣与情感深度。</p><p class="ql-block"> 上片以“春风一尺红云,粉蕤金粟重重起”开篇,以“红云”“金粟”等意象勾勒出牡丹盛放的绚丽画卷,暗喻其“天香国色”的尊贵地位。词人更直言“宜教占断,人间富贵”,将牡丹与世俗的荣华富贵直接关联,凸显其冠绝群芳的姿态。</p><p class="ql-block"> 下片笔锋一转,以 “休说花开花谢,怕伤它、老来情味” 表达对牡丹凋零的怜惜,实则寄寓对时光流逝的感慨。而 “依稀病眼,故应犹识,旧家姚魏” 则通过追忆名贵牡丹品种,暗含对往昔盛世或故人的怀念。结尾 “料多情、笑我苍颜白发,向风尘底” 更将个人身世之叹融入花语,形成物我交融的意境。</p><p class="ql-block"> 全词通过 “花开依旧” 与 “人何似” “苍颜白发” 的对比,强化了自然永恒与人生短暂的哲思。而“无语相看,一杯独酌”等拟人化描写,则赋予牡丹以人格化的情感,使其成为词人倾诉幽怀的载体。这种虚实相生的手法,使牡丹超越了单纯的自然意象,成为承载历史、现实与情感的多重符号。</p><p class="ql-block"> 此词虽为应和之作,却以牡丹为媒介,将咏物、怀古与抒怀融为一体,体现了元代词人于传统题材中开拓新境的创作智慧。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 明 · 俞大猷</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 闲花眼底千千种,</b></p><p class="ql-block"><b> 此种人间擅最奇。</b></p><p class="ql-block"><b> 国色天香人咏尽,</b></p><p class="ql-block"><b> 丹心独抱更谁知。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在千花竞艳中凸显牡丹奇绝,"丹心独抱" 赋予其忠贞品格。反问作结,将物理特性升华为精神象征,寄寓诗人赤诚情怀。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹 </b></p><p class="ql-block"> 清朝 • 刘灏 </p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 何人不爱牡丹花,</b></p><p class="ql-block"><b> 占断城中好物华。 </b></p><p class="ql-block"><b> 疑是洛川神女作,</b></p><p class="ql-block"><b> 千娇万态破朝霞。 </b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 有谁不喜欢牡丹花呢,只有它独占着那种光华,让其他的美景失去了的色彩,仿佛是洛川女神的神来之作,千娇百态胜过朝霞!</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 园景十二咏 其八</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡丹台</b></p><p class="ql-block"> 清 • 雍正</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 叠云层石秀,曲水绕台斜。</b></p><p class="ql-block"><b> 天下无双品,人间第一花。</b></p><p class="ql-block"><b> 艳宜金谷赏,名重洛阳夸。</b></p><p class="ql-block"><b> 国色谁堪并,仙裳锦作霞。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 这首诗以牡丹台为背景,通过精美的词句和生动的意象,展现了一幅牡丹盛开、富丽堂皇的画面,体现了诗人对牡丹这一“花中之王” 的极高赞誉和深厚情感。</p><p class="ql-block"> 首句“叠云层石秀,曲水绕台斜”,以叠云层石和曲水绕台为开篇,描绘了牡丹台周围的自然环境。层石堆叠,如云般秀丽;曲水环绕,使台子显得更加斜倚而富有韵味。这样的描写,不仅展现了牡丹台的地理位置和自然景观,也为牡丹铺垫了华丽的背景。</p><p class="ql-block"> 颔联 “天下无双品,人间第一花”,直接点明了牡丹的尊贵地位。天下无双的品格,人间第一的美誉,这样的赞誉无疑将牡丹推向了花卉的巅峰。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 听武则天和牡丹故事</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 赏唐宋诗词里的牡丹</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在一个隆冬大雪飘舞的日子,武则天在长安游后苑时,曾命百花同时开放,以助她的酒兴。下旨曰:“明早游上苑,火速报春知,花须连夜发,莫待晓风吹。”谁都知道,各种花不仅开花的季节不同,就是开花的时刻也不一致。紫罗兰在春天盛开,玫瑰花在夏天怒放,菊花争艳在深秋,梅花斗俏在严冬;蔷薇、芍药开在早上,夜来香、昙花开在夜间。所以,要使百花服从人的意志,在同一时刻一齐开放,是难以办到的。</p><p class="ql-block"> 但是百花慑于武后的权势,都违时开放了,唯牡丹仍干枝枯叶,傲然挺立。武后大怒,便把牡丹贬出长安。牡丹被贬后,立即昂首怒放,花繁色艳,锦绣成堆。这更气坏了武后,下令用火烧死牡丹,不料,牡丹经火一烧,反而开的更是红若烟云、亭亭玉立,十分壮观。表现了牡丹不畏权势、英勇不屈的性格。</p> <p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> *</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;">牡丹品种与分类:</b></p><p class="ql-block"> 中国牡丹品种资源极其丰富, </p><p class="ql-block"> 按花的颜色分,以黄、绿、肉红、深红、银红、白及双色为上品,尤其黄、绿为贵。</p><p class="ql-block"> 按地域可分为三大品系:</p><p class="ql-block"> 1. 中原牡丹:以洛阳、菏泽为中心,代表品种如 “姚黄”、“魏紫”、“赵粉”、“豆绿”,花型多为皇冠型、绣球型,色彩艳丽。</p><p class="ql-block"> 2. 西北牡丹:以甘肃 “紫斑牡丹”为特色,花瓣基部带有深牡丹紫斑纹,抗寒性强,如 “书生捧墨”、 “红莲满塘”;</p><p class="ql-block"> 3. 江南牡丹:适应湿热气候,花期较早,如“ 徽州白” “宁国红 ”。 </p><p class="ql-block"> 现代园艺通过杂交培育出众多新奇品种:</p><p class="ql-block"> 黑色系 “青龙卧墨池”,神秘深邃;</p><p class="ql-block"> 绿色系 “春柳”清新脱俗;</p><p class="ql-block"> 复色系 “二乔”一花双色。</p><p class="ql-block"> 近年来,又出现了 “ 微型牡丹”、“切花牡丹”的选育,使传统名花越发千姿百态,展示新时代山河绵绣,国泰民安之盛世风华。</p> <p class="ql-block"> 牡丹,这朵穿越千年的东方之花,早已超越植物学范畴,成为融自然之美与人文之魂的文化载体。 </p><p class="ql-block"> 春日的牡丹园中,当游人驻足于层层叠叠的花瓣前,他们欣赏的不仅是一株植物的绽放,更是一个民族对美的永恒追寻与精神寄托。</p><p class="ql-block"> 丹心独抱更谁知?</p><p class="ql-block"> 愿你我皆是懂花人!</p><p class="ql-block"> 此时,牡丹花正次第争艳,正是赏花时,收藏这份诗单,一起附庸风雅,珍惜今天吧!</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(57, 181, 74);"> (注:花图下标 “ * ” 的为网络选图——名品牡丹,籍此谢过;如侵权请告知,即行删去。其它花照及建筑照,皆为自拍。)</span></p>