作者原意(续三十一) <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 奉赠韦左丞丈二十二韵</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">纨绔不饿死,儒冠多误身。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">丈人试静听,贱子请具陈。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">甫昔少年日,早充观国宾。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">读书破万卷,下笔如有神。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">赋料扬雄敌,诗看子建亲。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">李邕求识面,王翰愿卜邻。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">自谓颇挺出,立登要路津。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">致君尧舜上,再使风俗淳。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">此意竟萧条,行歌非隐沦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">骑驴三十载,旅食京华春。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">朝扣富儿门,暮随肥马尘;</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">残杯与冷炙,到处潜悲辛。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">主上顷见征,欻然欲求伸。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">青冥却垂翅,蹭蹬无纵鳞。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">甚愧丈人厚,甚知丈人真。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">每于百僚上,猥诵佳句新。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">窍效贡公喜,未甘原宪贫。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">焉能心怏怏,只是走踆踆。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">今欲东入海,即将西去秦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">尚怜终南山,回首清谓滨。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">常拟报一饭,况怀辞大臣。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">白鸥没浩荡,万里谁能驯?</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 韦左丞,名韦济,担住尚书省左丞。杜甫尊重他并称丈或丈人。韦赏识杜之才,杜将其作知己,向他倾诉感慨,望能引荐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 富贵子弟生活不愁,书生往往无前途。让我原本诉说, 贱子:杜甫歉虚自称。观国宾:《易经-观卦》:“观国之光,用宾于王。”之后用来指应试。 说自己诗赋可比扬雄与曹植,邕求见翰愿邻。 此处所提四人分别为: 西汉辞赋家扬雄; 三国魏诗人曹植; 唐文人李邕; 唐诗人王翰。 自以为杰出, 要路津:要职。还说想干番事业,辅君如尧舜,使天下淳朴。而这些均未达到,只好京城作客求食,虚度年华。寄人篱下而受冷待, 萧条:在此处指落空。 行歌非隐沦:到处奔波, 隐沦指隐居。 李隆基下令进京应试,竟无一人中举。 欻然:顿时。 未及第而失意中,原以为能飞上天而翅膀不硬,此时看见水中游着之鱼更觉自己不得自由。 青冥:天空。 蹭蹬:失势之姿态。 纵鳞:自由游在水中之鱼。 幸亏韦济常在百官集会诵杜诗。 贡公:汉朝贡禹,与王吉好友,吉当官后,禹高兴并认为肯定推荐自己。 原宪:孔子学生,非常贫穷。 踆踆:形容犹豫。 终南山与渭河之滨很留恋,但又不忍心离开长安(这确实是杜甫心里话) 西去秦 :是为了与上句东入海相对称。 报一饭:韩信一饭之恩必报之。 最后说离开长安如白鸥出没烟波,自由自在,无拘无束。 表示失意之愤激,其实很想留在长安。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 南宋诗论家严沧浪论杜甫诗云:“宪章汉魏,取材六朝,至其自得之妙,先辈所谓集大成也。”杜甫一生,贫困潦倒,负薪拾橡。然为国爱君,感时伤乱。其诗学博大,力充气盛,汪洋涵浑,包罗万象,诗以大胜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 该诗写出作者志愿未达,功名不就,应试未举,郁郁不乐。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"></span></p>