<h3><div style="text-align: center;">唐代:杜甫</div><div style="text-align: center;">绿竹半含箨,新梢才出墙。</div><div style="text-align: center;">色侵书帙晚,阴过酒樽凉。</div><div style="text-align: center;">雨洗娟娟净,风吹细细香。</div><div style="text-align: center;">但令无剪伐,会见拂云长。</div>白话文释义:嫩绿的竹子有一半还包着笋壳,新长的枝梢刚伸出墙外。翠竹的影子投映在书上,使人感到光线暗下来。竹影移过酒樽也觉得清凉。
竹经雨洗显得秀丽而洁净,微风吹来,可以闻到淡淡的清香。只要不被摧残,一定可以看到它长到拂云之高。<br></h3> <h3><div style="text-align: center;">唐代:钱起</div><div style="text-align: center;">谷口春残黄鸟稀,辛夷花尽杏花飞。</div><div style="text-align: center;">始怜幽竹山窗下,不改清阴待我归。</div>白话文释义:山谷口已是暮春凋残,黄莺儿的叫声几乎听不到了,迎春花早已开过,只有片片杏花飞落芳尘。春去匆匆,山窗下的修竹实在幽雅,惹人怜爱;它依旧苍劲葱茏,等待着我的归来。<br></h3> <p style="text-align: center;">窗前一丛竹,青翠独言奇。</h3><p style="text-align: center;">南条交北叶,新笋杂故枝。</h3><p style="text-align: center;">月光疎已密,风来起复垂。</h3><p style="text-align: center;">青扈飞不碍,黄口得相窥。</h3><p style="text-align: center;">但恨从风萚,根株长别离。<br></h3> <p style="text-align: center;">举世爱栽花,老夫只栽竹,</h3><p style="text-align: center;">霜雪满庭除,洒然照新绿。</h3><p style="text-align: center;">幽篁一夜雪,疏影失青绿,</h3><p style="text-align: center;">莫被风吹散,玲珑碎空玉。<br></h3> <h3></h3><h3><div style="text-align: center;">《新竹》——(清)郑板桥</div><div style="text-align: center;">新竹高于旧竹枝,全凭老干为扶持。</div></h3><h3><div style="text-align: center;">明年再有新生者,十丈龙孙绕凤池。</div>译文
新长的竹子要比旧竹子高,它们的生长全凭老的枝干扶持。下年又有新长出来的,会长得更高。<br></h3><h3></h3> <p style="text-align: center;">郑板桥(郑燮)
一节复一节,千枝攒万叶。
我自不开花,免撩蜂与蝶。<br></h3> <p style="text-align: left;"></h3><div style="text-align: center;">《竹石》</div><div style="text-align: center;">清代:郑燮</div><div style="text-align: center;">咬定青山不放松,立根原在破岩中。</div><div style="text-align: center;">千磨万击还坚劲,任尔东西南北风。</div>白话文释义:深深的屹立在青山之中毫不放松,原来是由于根深深的扎在了岩石之中。历经无数的磨难和打击身骨仍坚劲,任凭你刮东西南北风。<br> <p style="text-align: center;">白居易 咏竹
不用裁为呜凤管,不须截作钓鱼竿。
千花百草凋零后,留向纷纷雪里看。<br></h3> <p style="text-align: center;">古竹老梢惹碧云,茂陵归卧叹清贫。</h3><p style="text-align: center;">风吹千亩迎风啸,乌重一枝入酒樽。<br></h3> <h3><div style="text-align: center;">宋 陆游 东湖新竹</div><div style="text-align: center;">插棘掠篱谨护持,养成寒碧映沦漪。</div><div style="text-align: center;">解箨初闻声簌簌,放梢初见叶离离。</div><div style="text-align: center;">清风掠地秋先到,赤日行天午不知。</div><div style="text-align: center;">官闲我欲频来此,枕簟仍教到处随。</div></h3> <h3><div style="text-align: center;">宋 陆游 云溪观竹戏书二绝句</div><div style="text-align: center;">气盖冰霜劲有余,江边见此列仙癯。</div><div style="text-align: center;">清寒直入人肌骨,一点尘埃住得无。</div><div style="text-align: center;">溪光竹声两相宜,行到溪桥竹更奇。</div><div style="text-align: center;">对此莫论无肉瘦,闭门可忍十年饥。</div></h3> <p style="text-align: center;">待到深山月上时,娟娟翠竹倍生姿。
空明一片高难掇,寒碧千竿俗可医。<br></h3> <p style="text-align: center;">清.王慕兰《外山竹月》
山南山北竹婵娟,翠涌青围别有天。
两两三三荷锄去,归来饱饭笋羹鲜。<br></h3> <h3><div style="text-align: center;">(清)康有为</div><div style="text-align: center;">生挺凌云节,飘摇仍自持。</div><div style="text-align: center;">朔风常凛冽,秋气不离披。</div><div style="text-align: center;">乱叶犹能劲,柔枝不受吹。</div><div style="text-align: center;">只烦文与可,写照特淋漓。</div><div style="text-align: center;">竹劲由来缺祥同,画家虽巧也难工。</div><div style="text-align: center;">细看昨夜西风里,若今琅玕不向东。</div></h3> <p style="text-align: center;">清.郑板桥《题墨竹图》
雨后龙孙长,风前凤尾摇;
心虚根柢固,指日定干霄。<br></h3> <p style="text-align: center;">――唐.杜甫《咏春笋》
绿竹半含箨,新梢才出墙。
雨洗娟娟净,风吹细细香。<br></h3> <p style="text-align: center;">(唐)刘禹锡
露涤铅粉节,风摇青玉枝。
依依似君子,无地不相宜。
烦君惜取根株在,欲气伶伧学凤凰。<br></h3> <p style="text-align: center;">且让青山出一头,疏枝瘦干未能道。
明年百尺龙孙发,多恐青山逊一筹!<br></h3> <p style="text-align: center;">乌纱掷去不为官,囊橐萧萧两袖寒;
写取一枝清瘦竹,秋风江上作渔竿!<br></h3> <p style="text-align: center;">清·郑板桥
淡烟古墨纵横,写出此君半面,
不须日报平安,高节清风曾见。<br></h3> <p style="text-align: center;">(清)郑板桥
我有胸中十万竿,一时飞作淋漓墨。
为凤为龙上九天,染遍云霞看新绿。<br></h3> <p style="text-align: center;">七绝 秋思
已是三秋远梦频,霜浓塞外泪沾巾。
断鸿声里斜阳暮,瘦影窗前望月人。<br></h3> <p style="text-align: center;">七绝 远念
寻过春秋近暮冬,云天望断雁无踪。
清宵独对阑珊处,一曲箫音月动容。<br></h3> <p style="text-align: center;">(清)郑板桥
新竹高于旧竹枝,全凭老竿为扶持;
明年再有新生者,十丈龙孙绕凤池。<br></h3> <p style="text-align: center;">(清)郑板桥
秋风昨夜渡潇湘,触石穿林惯作狂;
惟有竹枝浑不怕,挺然相斗一千场。<br></h3> <p style="text-align: center;">杨万里.宋
凛凛冰霜节。修修玉雪身。
便无文与可。自有月传神。
无数春笋满林生,柴门密掩断行人。
会须上番看成竹,客至从嗔不出迎。<br></h3> <p style="text-align: center;">(清)郑板桥
一竹一兰一石,有节有香有骨,
满堂皆君子之风,万古对青苍翠色。
有兰有竹有石,有节有香有骨,
任他逆风严霜,自有春风消息。<br></h3> <p style="text-align: center;">(清)郑板桥
一阵狂风倒卷来,竹枝翻回向天开。
扫云扫雾真吾事,岂屑区区扫地埃。<br></h3> <p style="text-align: center;">(清)郑板桥
举世爱栽花,老夫只栽竹,
霜雪满庭除,洒然照新绿。
幽篁一夜雪,疏影失青绿,
莫被风吹散,玲珑碎空玉。<br></h3> <p style="text-align: center;">清·郑板桥
咬定青山不放松,立根原在破岩中;
千磨万击还坚劲,任尔东西南北风。
潍县署中画竹呈年伯包大中丞括。<br></h3> <h3><div style="text-align: center;">《咏竹》——王安石(宋)</div><div style="text-align: center;">人怜直节生来瘦,自许高材老更刚。</div></h3><h3><div style="text-align: center;">曾与蒿藜同雨露,终随松柏到冰霜</div>作品译文:
人们爱竹直而有节,且生来清瘦,更赞美它越老越坚硬、刚强。竹子曾与蒿草、蒺藜同受雨露的滋润,最终则伴随松柏傲然挺立于结冰凝霜的寒冬。<br></h3> <p style="text-align: center;">(清)郑板桥
衙斋卧听萧萧竹,疑是民间疾苦声;
些小吾曹州县吏,一枝一叶总关情。<br></h3> <p style="text-align: center;">独坐幽篁里,弹琴复长啸,</h3><p style="text-align: center;">深林人不知,明月来相照。<br></h3>