春雪

金铃子《拒聊》

<p class="ql-block">立春后的风总带着欲说还休的矜持。</p> <p class="ql-block">乍暖还寒时候,最宜煮字煨心。</p> <p class="ql-block">《早春姑苏遇微雪》</p><p class="ql-block">唐·白居易</p><p class="ql-block">吴门新柳怯轻寒,碎玉纷飞点翠鬟。</p><p class="ql-block">一树梅魂凝素魄,为酬青帝立阑干。</p><p class="ql-block">但见寒梅抱雪,犹如未拭泪痕的仕女,偏要簪着冰晶笑迎春幡。</p> <p class="ql-block">谁说料峭不是最深情的试探?待薄霜化作晨雾,自有十万朵春信涌上枝头。</p> <p class="ql-block">《无题》唐·李商隐</p><p class="ql-block">重帷深下怯春阴,宿雨犹沾旧绣衾。</p><p class="ql-block">隔夜东风欺客梦,却携杏蕊叩窗棂。</p><p class="ql-block">原来春寒最懂欲说还休的美学,将万紫千红都酿成待拆的锦囊。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">《南潭初晴遇春雪》</p><p class="ql-block">宋·曾巩</p><p class="ql-block">冻云初破露山眉,野渡舟横似旧时。</p><p class="ql-block">忽有琼花栖蓑笠,钓竿挑碎满潭诗。</p><p class="ql-block">那里早有桃枝备好胭脂,只等某个晴日将青衫客的叹息染成云霞。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">原来寒意最宜煨煮情谊,愈经霜雪,愈见温存。</p> <p class="ql-block">原来真正的春暖,是心炉永不熄灭的炭火。</p> <p class="ql-block">春寒料峭,乍暖还寒。</p> <p class="ql-block">春寒料峭等闲之,</p><p class="ql-block">浅嫩新芽绿柳枝。</p><p class="ql-block">梅蕊蕴香添暖意,</p><p class="ql-block">百花争艳会当时。</p> <p class="ql-block">冻笔偏生春骨,倒寒犹淬花神。</p><p class="ql-block">春寒料峭乍暖,春雨成雪冻人。</p> <p class="ql-block">倒春寒</p><p class="ql-block">春风二月暖人间,</p><p class="ql-block">柳色初新映日闲。</p><p class="ql-block">一夜风云寒骤起,</p><p class="ql-block">原来正是倒春寒。</p> <p class="ql-block">倒春寒</p><p class="ql-block">人间已是三月天,</p><p class="ql-block">百花含羞柳含烟。</p><p class="ql-block">一夜雨雪寒季返,</p><p class="ql-block">重拾冬装褪春衫。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">或许春寒存在的意义,就是要让破土的新芽记得:</p><p class="ql-block">你绽放的弧度里,藏着整个冬季的弓身蓄势。</p>