<p class="ql-block">翠霭崩摧裂碧空,芙蓉十二插苍穹</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">天都削出青玉笋,帝遣巨灵挥鬼工</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">我踏云根啸鸾鹤,手扪星斗光濯濯</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">松涛忽化万龙吟,白帝素女来鼓琴</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">罡风吹散蓬莱雪,轩辕丹灶火未灭</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">三十六峰仙人宅,玉浆琼液凝石髓</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">何当醉骑白鹿行,朝餐紫霞暮拾星</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">俯视尘寰一蚁垤,大笑挥手辞玉京</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">注:本诗以李白式的雄奇想象与超逸笔法摹写黄山奇景。起笔即以“裂碧空”“插苍穹”等夸张意象勾勒天都峰峻极之势,复以“万龙吟”“白帝鼓琴”等瑰丽联想渲染云涛松籁。末段融入骑鹿餐霞的游仙意境,在俯仰宇宙间尽显谪仙人不羁本色,整体气脉奔涌,神思飞越,得青莲居士浪漫真髓。</p>