<p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">随笔:采访趣事</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天是周日,我接到一个电话,是润泽园饭庄老板打来的,他大概意思是说,有个作家来采访润泽园的历史,但是,目前的职工谁也说不上来。所以,特意请我出山。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 按约定好的时间,转天上午九点半我准时赴约,见到了河北区作家协会的信书雅老师。她是很会采访的作家,一上来就虚心请教,丝毫没有作家的架子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我以前也接受过采访,也采访过别人,我知道采访人想要什么,听什么。所以,三个人坐下来寒暄过后,我倒是先端起来了,竟大模大样跟人家夸夸其谈聊起了闲天。还是润泽园老板提个醒,跟殷老师介绍我正在整理申报润泽园百年老字号的资料,所以对润泽园的历史比较了解。得嘞,他把秘密一下子亮了个底朝天,让我不好再卖关子了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那就实话实说呗,一股脑儿就把润泽园的百年历史沿革和变迁历程统统“抖”了出来。一开始,信老师要录音,我说我的心理素质不好,偷偷录制还可以,一旦我知道有录音录像,那我就会语无伦次了。她笑了笑,表示理解,于是,从包里拿出笔和记事本。我在讲故事,她在做记录,那认真的样子如同一个小学生,而我得意得很。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 她一问,我一答,逐渐的从采访与被采访的对象变成了朋友之间的交谈,轻松愉快,我们聊的很嗨,一晃两个多小时过去了,好像还有很多话没说完,意犹未尽。于是,我们加了微信,说是再有什么问题就微信沟通。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 润泽园老板想留信老师吃饭,信老师说回家还有事,婉言谢绝了。临走时,她把我送给润泽园老板的一部新出炉的长篇小说《王记风云路》要走了,说是拜读后再还回来。我还没说话,老板却很大方,说不用还了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我滴那个天啊,难道企业家与作家为人处事的方式有这么大的不同吗?文化人是欣赏别人的硕果,而他竟然对我的作品毫无重视。估计我送给他这本书两个多月了,一个字都没看。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 又过了几天,信老师给我发来她写的采访稿件,很谦虚的说让我看看润泽园百年历史还有没有补充。我阅读了两遍,感觉通篇流畅,用词妥当,故赞叹笔锋了得。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 信老师年长我两岁,可她在微信里总是称呼我老师,每次微信时,开头就打出一句于老师您好,弄得我很不好意思。于是,我就直接称她“姐”。这样,我心理还舒服些。要说也是,文化人之间相互尊称都是“老师”,不像企业朋友之间以兄弟姐妹相称,这或许也是一种社会文化特征吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一天,信老师说给我介绍几个作家朋友,我当然很高兴接触一下文人学者啦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 记得那天,信老师把我的那部小说介绍给大家,还谈了阅读后的体会。当时给我的感觉她是认真的,没有一点故意“捧”人和奉承。她的点评很专业,小说里的人物故事中的每一处细节被她挖掘的很到位,让我好吃惊。同时也好惭愧,心里想:羞煞我也!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 也就是那天,我这个单打独斗三十多年自以为是的自由墨客,才算真正走近文化圈。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月5日《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">随笔·重拾笔墨</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 半年前,润泽园饭庄老板请我帮忙整理申报津门老字号的材料。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 津门老字号的第一条件就是要具备40年以上的经营历史,还需要用老照片和媒体报道的文章来佐证。正赶上是酷热的盛夏,我跑遍了各大书店和档案馆查找相关资料。经过不懈的努力,我居然把这个企业的最初形成的时间挖出来了个百年历史。这可是意料之外的惊喜,足足用了三个月的时间,编撰出一本具有实用和权威性的参考资料呈报给了有关部门。经过专家委员会的评审和鉴定,润泽园饭庄被认定为津门老字号企业。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 也许是一种力量突然让我这个停止了近二十年“爬格子”的写手又萌发了写作的欲望。仿佛又回到了做今晚报特约记者时的状态。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 偶然一个机会,在朋友的介绍下,我见到了中国作家协会会员、著名的军旅作家张秋铧老师。初次见面,老人家给我的第一印象就是精神抖擞,说话精炼,一股将军的风骨让人起敬。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 和张老师坐下来聊天,随意放松,感觉到他好像对谁都无微不致的关怀,他善于了解对方,针对对方的特点给予无私的指教。得知我以前做过今晚报特约记者和天津日报多个美食专栏的主笔经历后,他鼓励我重新拾回“爬格子”的精神,继续为中华传统美食的发扬光大做出贡献,和蔼可亲的样子让人感动。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 上世纪九十年代和二十一世纪初,我先后在各大报刊发表了三十多万字与饮食文化相关的新闻通讯、市场调研、散文随笔等文章。提出过“迷踪菜”观念,被有关部门采纳并推广。被《今晚报》评为功臣通讯员称号;以《天津日报》社优秀通讯员的名义做《市场与消费“食苑”》专栏特约撰稿人和该报集团旗下的《北方市场导报》(后改为每日新报)“胖子侃吃”和“名菜侃谈” 版面主笔。同时被《华北信息报》聘为编外记者,做“名肴聊斋” 栏目主持人等。后来因为工作原因隐退,一心扑在餐饮行业做管理工作。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 和张秋铧老师接触了两次,他为人师表的情操展现出榜样的力量,他为人友善的正直性格让人崇敬,他为人作嫁,助人为乐的精神让我至情至深。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 特别是张秋铧老师和著名作家李治邦等近四十位作家、企业家参加了我的两部长篇小说《台阶》和《王记风云路》作品分享会给了我极大的鼓励和荣誉。给予我的高度评价让我有些招架不住。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 其实, “爬格子”是我一生中难以放下的包袱,对于一个痴迷者来说,包袱再沉重也割舍不掉。从小就喜欢写一些打油诗,中学时有梦想将来当一个作家。可惜,一次次投送的稿件被报社、杂志社一次次退回。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 生命不息战斗不止,1976年参加工作后有幸被领导看中,做秘书工作,为领导写发言稿,为企业写年终总结报告,也为自己写演讲稿参加总工会职工三热爱演讲比赛。久而久之,成了“瘾君子”,竟然在单位里办了一个公司信息报,除了写企业经营管理和经济效益等信息,还要写职工好人好事。那时,我即是撰稿人,又是刻蜡板的印刷工。好在领导支持,还给我配备一个送报员。两天出一版,送报员骑自行车要在两天内给一百多个基本企业送报,十分辛苦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我的一位主管领导有一次开玩笑说,要是认识报社的人就好了,省得你一天到晚瞎忙合了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这一句话点醒了我,于是就斗胆拨通了今晚报经济部的电话,接电话的是马志林主任,他听了我想投稿的想法,很热情的邀请我去报社看看,还说让一位记者教我如何写新闻报道。哇塞!这可不亚于天上掉馅饼啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我当天下午就找到了报社,至今都没有想通的事,就是这位马主任为何对我这么好,他看了我带来的一篇稿子后,当场就指定一位记者做我的老师,手把手教我写通讯。这位老师就是得过“韬奋奖”的著名记者田毅林。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 没想到,第二天,我人生中第一篇新闻稿就登出来了,那个喜悦劲儿难以用语言表达。从这以后,就像开了闸的水止不住的流……最高峰时一天能见到三四篇我写的“豆腐块”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 其实,第一次在报纸上落我大名的是天津工人报。有一天,我陪同记者朱未羊采访川鲁饭店,他写了一篇新闻通讯《四元钱吃撑肚皮》,第二天刊登在报纸上,还挂上了我的大名,现在想起来还是挺惭愧的。不过,以后在天津工人报发表的作品都是我实实在在的作品呦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我特别感谢今晚报的总编郭长久,经济部的马志林和马竟雄两位主任对我的帮助,还有天津日报的编辑李声玉和记者陈宝辉两位老师,他们让我成为多个美食专栏专刊的主持人和撰稿人。由此帮我打开了更广泛的写作之门。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 二十年后的今天,好像“爬格子”的瘾又上来了,三五天就发一次文稿,大多是回忆、随笔和诗歌,用感叹和感慨爽一爽心情罢了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月8日发表《沽上文学》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">与张秋铧老师和诗</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 早闻大师之名,难表崇拜之心。张秋铧著名军旅作家,著作甚丰,皆口碑载道。尤以长篇巨著《张自忠》震撼读者,大气磅礴,催人泪下,引两岸之共鸣,连战先生为此亲笔题词:“捍疆卫土”。又以长篇史诗《钓鱼岛》丰满中华民族气节,博众喝彩。故,95岁诗坛泰斗贺敬之先生专为长诗题写书名《涛声回响六百年一一钓鱼岛之歌》。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 吾与师长相识,即学诸多常识,拓宽视野,尤以世间感悟。了则其功笔,模仿其风格,故,斗胆与之和诗结对,虽有不敬之嫌,笑当游戏,还望海涵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一日群内转载师长七绝,故,即兴拙笔顺道。且看如下分解:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">向抗美援朝英雄致敬</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张秋铧</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">热血丹心铸忠诚,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">巍巍昆仑万山颂,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">洗刷屈辱百年史,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">英雄光辉照苍穹。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">于忠</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">大江波涛怒天隆,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">神兵处世跃横空。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">火炮落尘葬英灵,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">在看今朝映山红。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 多日后,诵师长古体诗《生日三题》,亦为佳作,受众学子推崇,纷纷点赞。吾不耻,心欲蠢动,即附和之,以表入心,感慨之情。然,和诗难得师长默许。且看如下分解:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">《生日三题》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张秋铧</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">人生走过七十九</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">寒冬霜雪覆满头</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">来日苦多路虽短</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">经山历海无怨尤</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">二</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">历经三季春夏秋</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">红花绿草心间留</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">风霜雨雪等闲事</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">笑瞰何日归田畴</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">三</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">日已没,月如钩</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">独倚西窗数星斗</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">笔秃墨残砚犹在</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">展纸再书一长轴</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">和张老师《生日三题》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">于忠</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">人生刚过春枝头</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">初夏来去才是秋</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">清风细雨留不住</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">狂飙暴雪何来忧</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">二</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张老一生无所求</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">换来平安乐悠悠</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">弟子门前站长久</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">只求老师笔耕留</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">三</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">日还在,月更明</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">学生陪您数星斗</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">笔墨纸砚心境台</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">共著美好一卷轴</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 与张秋铧老师结对和诗,亦汗颜,惭愧不已,意为沾光罢了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">《2025年1月17日发表于《今日作家》》</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">鸡毛令箭</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我有一个同学可会写诗了,小学三年级时就出口成诗,同学们老羡慕了。后来听说他考了三年大学文学系都名落孙山。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 几十年过后,听别人说他还是喜欢写诗,他最爱听别人叫他“诗神”、“大师”之类的称呼。他上没上大学不知道,反正他现在是一个私家媒体的编辑,凡是有诗词作品的稿件一律由他审核,刊登不刊登由他说了算,掌管着生杀大权,老厉害了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我也喜欢写诗,上文学研究生时和导师合作出了一本诗集。后来也结识了一些文人墨客,大家一起品茶聊天,饮酒作诗,老乐呵了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 春节前夕,我去中山食街采访,坐在管委会办公室的沙发上等王主任。不经意中发现沙发侧面的地上有一本书,便随手捡了起来,是一本诗集,这个我喜欢。看了一眼封面,赫然显示出我的那位小学同学的大名,啊,他果然是诗神,出诗集了。我迫不及待的翻开看了前两首,看着看着就想放回到原来的位置,这时,王主任推门进来,我下意识把书安放在茶几上。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我和王主任寒暄之后进入主题,了解年货市场品种和消费等情况。临走时,我不自觉的瞅了瞅那本脏兮兮,卷了边的书。王主任很自豪的说:“这本诗集是邻居给我的,我也不懂这个,给你吧,你们都是文人。”他把书愣塞给我。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我接也不是,不接也不是,“嗯,我不能夺人所爱,再说……”唉,背后不议论同行,这是我的导师口头禅。接过书我就离开了办公室。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 说话也巧,我有个大学同学也喜欢写诗,他经常给各个平台发诗词作品,我知道他的水平,是个诗疯子。他投的稿几乎百发百中,就没有枪毙过。可是,这天晚上他给我打来电话,气哼哼的说他最近又发现一个新网络平台,可是发了两次稿子都被打回来了,说是不押韵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我说他是好奇害死猫,全国那么多平台了,非一根绳子吊死吗?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “关键是这个编辑他根本就不懂诗词,古体诗可以不押韵,但押韵较宽泛。古体诗的押韵位置通常在偶数句的最后一个字,但首句可押韵也可不押。这都是咱们上大学时学过的基础啊,这个编辑咋就不懂呢。”我这个大学同学特爱较真。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我问他认识那个编辑吗?他说不认识,但是知道他的名字。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当他说出名字时,我服了,就是我那个小学同学。“算了算了,你跟一个只会写打油诗的人致什么气呀。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你认识?”大学同学问我,不等我回答就又下命令似的说:“你把他给我叫出来,我会会他。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “会什么会,他会的你不会,你会的他不会。”我劝他说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我不信,他会什么?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “他会拿鸡毛当令箭,你会吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 说到这,大学同学哑语了,也许他在琢磨我说的这是什么意思……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 嗯,我也在琢磨,一个小学同学是诗神,一个大学同学是诗疯子,两个人要是见了面会是怎样的情景?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月17日发表于《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">我不是二百五</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一日,我正在审稿件,突然有一中年男子闯进编辑室,指着我鼻子怒怼:“你是个狗屁编辑!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我一脸茫然,应该用狐疑这词来形容更准确。这是怎么了,一大早招谁惹谁了,被陌生人臭骂。“你谁呀,神经病!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “对,我就是神经病,你是二百五!”来人瞪着一对充满血丝的大牛眼,喘着粗气,用手指向我的鼻子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我强压心中的怒火,尽量用平和的语气说道:“先生,您先消消气,咱们有话好好说,有事慢慢讲,别让我丈二和尚摸不着头脑行吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “行啊,”他把手机重重的拍在我的办公桌上。“说好了给我发这篇稿子,为什么又说不给发了?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我怕他是“碰瓷”的,成心用破手机拽过来“讹”人。就试探的说:“你给我看看是哪篇稿子,是谁跟你说不给发了,有微信记录吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他拿起手机开始“扒拉”屏幕上的页面。我这颗戒备的心才算放下,看来他不是“碰瓷”的。那就好办了,我主动凑过去看他的手机。他找到微信对话,上面确实有人跟他说:“这两首诗不押韵,不予发表。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你看看,哪儿不押韵了?”他点开自己写的诗,然后差点把手机贴在我的脸上,我下意识后退一步,又下意识接过手机。“这诗写的不错啊,很有气魄。”我心想。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我就纳闷了,你这二百五怎么还能做编辑?”他的音量很小,好像是贴着我的耳朵说的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你再这么说我,我可跟你急!”我的音量反而提高了八度。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你懂诗吗?”他反客为主坐在办公椅上,冲着我发问。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我不懂,你懂,”我没好辣气的怼了他一句。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你不懂还干什么编辑啊。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 喝,他还来劲了。瞅他那德行,以为自己真是诗人呢,我就不相信找不出瑕疵来。我一行一行的斟酌,一个字一个字的“抠”,反反复复默念几遍还真挑不出毛病来。看他来时那股冲劲儿,也许他就是个诗疯子。我渐渐对他起了佩服之心。我从他微信两人对话的头像看出来了,他说的二百五应该是我的一位同事,就坐在我的斜对面,刚来不到一年,他是我们这里最能出口成诗的编辑,自称是诗神,但水平也的确不敢恭维。审稿子时不看内容,专挑是否押韵,而且在他看来行行结尾都押韵才是好诗。根本不懂什么叫“二四韵脚”,同事们背地里都嘲讽他是二八拉子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “古诗有固定诗行和体式,格律限制较少,篇幅灵活,押韵自由,不按对仗和声律严格要求,这点知识你懂吗?还说我不押韵,二百五!”中年人在自言自语,而眼睛却一直盯着我。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我不跟他一般见识,我也知道他说的二百五是谁。“这样吧,你把诗稿投给别的媒体,我们这有个规矩,哪位编辑审核的稿子,决定不上的意见,别的编辑一般都不会再用,这是起码的尊重和包容。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “尊重?你尊重我的劳动果实了吗?你包容了吗?”他还没说完,突然停顿下来,若有所思“听你刚才的话,好像二百五不是你。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 真讨厌!狗嘴里吐不出象牙来,我真想抽他个大耳刮子。此时,我好像一肚子委屈,白白替人挨了好几句骂。不行,我也要报复,我不能当替罪羊,于是,我故意瞟了一眼斜对面,中年男子很聪明,站起身走向诗神……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我拿起自己的手机假装打电话走出了编辑室……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月19日发表于《作家联盟》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">铁牛的故事</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我有一个几十年交情的朋友,经常在一起旅游、聚会、聊天,彼此之间无话不说。就这么一个铁哥们竟然跟我隐瞒了一件事。要不是听别人无意的一句话,我至今还被蒙在鼓里。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我这个朋友叫铁牛,性格开朗,人品善良;性情直率,精明干练。是我朋友圈里最为好爽的人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 听一位朋友讲,他们民主建国会支部开会,表彰了铁牛长期帮扶资助一位残疾人的事迹。我问这是什么时候的事?朋友告诉我可有年头了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我为了了解这件事,追问铁牛多少次,他都是那句话:这不叫个事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 故事还要从残疾人金生说起。那还是他上初中的第一天,在学校操场玩双杠,不慎坠落,造成跨部以下截瘫。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 2014年秋天,五十岁的金生想办理病退,因为不懂政策,就咨询对门的邻居马大嫂,马大嫂是个热心人,平日里就帮身体不便的金生到市场买菜买粮。可是对于有关政策方面的事情也不懂,她想起了在安监局工作的表弟铁牛或许能了解一些政策。于是,给表弟打电话,让他晚上下班后来家里说个事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天,天刚擦黑,铁牛跟着表姐敲响了金生的家门。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 门开了,一个微胖矮小的男人坐在轮椅上,短短的花色头发参差不齐,一双忧郁的眼睛直勾勾盯着来人,嘴角上挂着勉强的笑意。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛想自我介绍,还没张口就被迎面扑来的一股恶臭味止住了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “您好,进来吧!”金生客气的请来人进屋。铁牛被表姐从后面推进了屋。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这是一间十二平米的平房,屋内摆设着一个五十年代的大立柜,玻璃镜子有两道不规则的裂痕,被透明胶牢牢地粘合住;有一个七十年代时髦的酒柜,两条腿用砖头垫着,紧贴在立柜一侧;旁边有一个木制便椅,便椅底下放着一个八十年代的掉了瓷的高脚痰盂。窗户下面堆放着大大小小的纸箱子。立柜对着就是一张老式铁架子双人,一看就是父母留下的遗产。床上的被褥又脏又破,带有隐隐约约花纹的被面与外露的棉花被油腻染成了黑色,铁牛被眼前状况看呆了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “您坐。”金生从轮椅上蹭上了床,把皱皱巴巴的被子推滚成一个团,让出了一小块地。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛回头看了看表姐,表姐看了看床上“油渍麻花”的床单,嘴角微微咧了一下,冲着贺金生说:“这是我表弟,知道的事多,你想问嘛就直接说好了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 金生心理明白,人家嫌脏。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “老哥,有嘛事尽管说。”铁牛上前一步,坐在了金生旁边。这一举动让金生为之一振,心理即激动又惭愧,他想跟眼前的陌生人握手,伸出一半时又缩了回去。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛不想让金生尴尬,笑了笑说:“一回生两回熟,说吧,只要我能帮忙的一定尽力。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 金生不好意思的说出了自己的闹心的事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 原来,金生在一家街办小工厂工作,随着年龄的增长,行动越来越不便,伴有心脏、肾脏、糖尿病、高血压等疾病,以为这这个条件办病退应该是顺理成章的事。但是厂领导说有条文规定,以残疾人身份参加工作的不能以残疾为理由病退。而其它病种又达不到病退标准,所以,急的他经常在大半夜里发了疯似的大哭大叫,吵的邻居们不得安宁,又不忍心打110报警,因为都很同情他这个孤苦伶仃的残疾人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛听明白了金生的心思,一把拉住他的手,耐心的说:“老哥,你可不要多想,这不是人家故意刁难咱。规定就是规定。但是,我可以为你跑跑劳动局、经贸委、残联和街办事处等部门,帮你争取一下,别着急,要相信党和政府。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛说到做到,不辞辛苦顶风冒雪跑了多半年,在政府各部门的协调下,终于为贺金生拿到体检表。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天下班前,铁牛跟领导说明天有事请一天假。领导关心地问:“家里有事?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “不是,嗯,是。”铁牛并没有说出请假的真实缘由。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 金生的家在河北区北站附近,要去和平区大理道体检中心大约20多公里。 上午铁牛带金生“打的”去体检中心,到了中午才完事。两个人在一个拉面馆吃了碗拉面,就要往回返。铁牛知道金生从来没有出过远门,突发奇想,借着这个机会,带他逛逛。于是,推着轮椅,一路向他介绍沿街的景观。坐在轮椅上的金生高兴的就像个孩子。从这以后,铁牛每个礼拜天都要推着轮椅带贺金生出来看风景。对金生来讲真是大开眼界,从中山路美食街到古文化街;从金街到南市食品街;从海河两岸到小白楼商业区;从十一经路立交桥到第二工人文化宫;还有水上、北宁、西沽等各大公园处都留下了他们的足迹。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 两个月后,经过医疗专家和有关部门鉴定,同意金生办理病退手续。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当拿到第一个月退休金时,金生拨通了铁牛的电话,说是为了感谢好哥们这么长时间的帮助和照顾,要铁牛转天带他去饭馆吃饭。铁牛很爽快的答应了,但是,他让金生在家别动,说明天正好是周六,自己去为他做一顿大餐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 第二天一早,铁牛到市场买了鱼、虾、猪肉和一些蔬果等就来到了金生家,亲自掌勺做了一桌子菜,哥两边吃边聊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 金生向铁牛坦露出自己退休后的愿望,想学电脑、想去北京天安门广场看升国旗。那天,哥两聊了整整一下午。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 几天后,铁牛给金生送来了一台电脑,金生非要给钱,说:“那天你买的东西钱不恳要,这买电脑的钱必须收下,要不然以后就不认你这个兄弟了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛笑着说:“既然是兄弟了,还分什么你的我的呀,再说这台电脑是我换下来的,你先练习用,等学会了再买新的。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 看着金生咧了咧嘴,傻傻的看着自己,铁牛岔开了话题,说道:“过几天我带你去北京看升旗。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “真的?”金生很高兴,片刻又发愁的说:“唉,前些日子,我这屁股上磨破了皮,没有及时清洗伤口,结果越来越厉害,现在都化脓了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “啊?怎么不跟我说呢?”铁牛埋怨他说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “化脓的位置不好,没好意思说。”金生低声说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你是大姑娘还是小媳妇?一个大老爷们跟自己兄弟还扭扭捏捏的,来,我看看。”铁牛说着就让床上的金生撅过去。不看不知道,一看吓一跳,有两块伤口已经烂了一个洞,脓水流淌臭不可闻。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “感染非常厉害,你这人让我说你什么好呢。”铁牛真的生气了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我,我……”金生结结巴巴不知所措。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “唉,你可真能忍。你就这么撅着呆着吧,我一会回来。”铁牛说完就出了门。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个多小时后,铁牛进屋见金生躺在床上,用被子把自己捂得严严实实,喊了声:“我给你换约吧”。然后就把带来的瓷盘、镊子等换药工具和酒精、药棉花、纱布及消炎药一并放在床边上。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 可是喊了几声,金生却一动不动,铁牛心想怎么还害臊呢?然后一把将被子掀开,我滴那个娘呦,金生萎缩一团,被子里全是屎。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 原来,金生这些日子肠胃老是不舒服,打乱了每天如厕的时间。这不,铁牛刚走,他就躺在被窝里迷迷糊糊睡着了,不知不觉就拉肚了,弄了一床。当铁牛大声唤醒他时,才知道身下全是大便。无地自容的样子让铁牛又生气又可笑。二话没说,把被褥扯下来,又把他的内衣扒下来,都扔到一边。然后,打了一盆温水给金生擦洗身子,又重新给他换了一套内衣和被褥。让他撅着,开始给他上药,等处理完伤口,安置好金生躺下休息后,铁牛腾出手来开始拆洗又脏又臭的被褥。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 躲在被子里的金生不敢看铁牛,也说不出一句话,只是默默地流泪。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 从这以后,铁牛天天下班后就赶来给金生换药,怕他自己做饭时要坐在轮椅上摩擦伤口,不好愈合,就顺顺便把一天的吃食送来。每到周末,还要给金生做饭改善伙食。经过四个多月精心护理,金生的伤口闭合治愈了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天,铁牛在给金生洗澡,金生好奇的问他:“兄弟,你怎么嘛都会呢?做饭好吃,还会治病。这都是跟谁学的?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛一边用毛巾给他搓背,一边说:“嘿嘿,我会的多了去啦,你知道我最拿手的是什么吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 金生问:“是嘛?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “给人家搓澡。”铁牛和金生同时哈哈大笑起来。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 其实,铁牛根本就不通医术,他知道金生的伤口不便一次次往医院跑,所以就自己特意到铁路医院挂号,找大夫请教,求医问药。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛是民主建国会会员,他们支部有位第三医院工作的齐医生,在一次生活会上,齐大夫知道这事后,当即就让铁牛带她去金生家,为金生验血糖,以便确定治疗方案。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一起跟来的还有四五位会员,看到金生的生活状况,纷纷慷慨解囊为他捐款。小屋里充满一片爱心,此时的金生被感动的热泪盈眶,连连作揖,并让铁牛代他婉言谢绝。铁牛明白他的意思,于是就说,“谢谢大家的一片真情,但金生现在最需要的是怎样治好它的伤口,用什么特效药?。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “这个我来解决,”齐大夫说:“我明天就会同专家研究出一个治疗方案,尽快解除病人的痛苦。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “好!”大家为齐大夫鼓掌。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当铁牛送走大家回来时,看到床上金生还在抽泣,就来玩笑说:“你怎么这么爱哭?”然后安慰他说:“有这么多人关怀和帮助,你就放心吧。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 金生激动的说:“兄弟,我一个双腿瘫痪的残疾人能得到这么好心人的关心是我的造化。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 又过了两年,尽管铁牛每天精心护理,但是由于糖尿病综合症导致金生的身体每况愈下,但是他想看升国旗的愿望始终没有动摇。为了不让他留有遗憾,铁牛做出了一个大胆的抉择,开车带金生上北京天安门广场看升旗仪式。这个想法得到了朋友和家人的支持。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这是个夏天,凌晨四点,天空已经蒙蒙见亮,铁牛和两个朋友开车来到了金生家,铁牛先把轮椅折叠好放进后备箱里,再把他抱上了车后座位上,侧卧在自己的腿上。两个朋友分别坐在前面的正副驾驶位置上,一路向北京进发。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 升国旗时间以北京照进第一缕阳光的时间为准,铁牛他们用了两个半小时来到天安门前,广场上已是人山人海、人头攒动,车停在离升旗广场最近的地方,铁牛把金生放在轮椅上,推着他速度奔向升旗广场,观看升旗最好的位置早已挤满了人群,升旗仪式马上就要开始了,硬往里面挤已是不可能了,急得铁牛抓耳挠腮。升旗仪式开始了,铁牛急中生智,让朋友帮他把金生扛在了自己脖子上。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 升旗仪仗队迈着整齐的步伐,从天安门中央金水桥走了过来,那飒爽英姿令全场人惊叹不已。走到升旗台前,两名护旗手从其余护旗队员手中接过国旗,然后庄严地捧上升旗台。这时奏起国歌,全场观众安静下来,嘴里不由自主地唱起国歌,行着注目礼,目送国旗冉冉升起。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时东方太阳也慢慢露出了笑脸,阳光洒在大地上,金生的眼泪落在了铁牛的脸上,肩上……那是激动的泪水,那是笑出来的泪水……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 日复一日,年复一年,铁牛每年都不忘给金生过生日,一个小小的蛋糕让金生感到生活的甜蜜和人间的温暖。铁牛帮扶金生整整十年,无微不至,无怨无悔。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 后来,铁牛助人为乐帮扶残疾人的事迹还上了电视。有更多的好心人给金生捐款捐物,光四季衣服就有上百套。金生让铁牛把钱给人家退全部回去,用不了的衣服被褥打包寄给贫困山区。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 后来,和铁牛一个支部的企业家把金生免费安置在一个养老院安度晚年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛的故事还没有讲完,他资助西藏小学生的故事还在继续;他帮助一位孤寡老人的事迹还在传播;他为一名大学生的工作还在奔波;他就是这么一个助人为乐辛勤付出的铁牛。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(发表2024年12月6日《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">游记 坝上行</span></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 人常说,到张家口不去“坝上”等于没去。我竟想当然的以为“坝上”就是一座人工坝,没什么好看的。经朋友撺掇,心里竟也像长了草,正巧,几位朋友要去张家口公干,我便搭车前往。</span></p><p class="ql-block"> 公事完毕,便迫不及待地要去“坝上”。张家口市住津办事处的徐主任是个爽快直性人,他亲自驾驶“子弹头”顶着深秋细雨,载我们一行向“坝上”挺进。</p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在自然形成的百里坝坡新铺设的柏油大道上,不好再用“崎岖”来形容。“子弹头”向山上盘旋,十分平坦。到是略带有冰凌的细雨不停地打在车窗上,遮住了遥望风景的视线。还好,老天爷的眼一会闭一会睁,当小雨暂停的隙间,“庐山真面目”才渐渐映入眼帘。起伏的山丘上被枫红和枯黄的树叶遮遮掩掩;座座石屋让主人装点得五彩缤纷,美丽诱人;用来发电的大风车在山顶上向人们不停地招手,好似在说:风景这边独好。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 几位朋友中,除了徐主任,还有一位艺术学校的校长和几位企业家老板,行业不同,却都有共同的话题。一路高谈阔论,从峰顶上的苏蒙烈士纪念塔联想到抗日战争;从山后的飞机场联想到美国的“911”事件和中东战争;从小小的张北县联想到近在咫尺的辽阔内蒙大草原……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 谈笑中,不知不觉跃上了“坝头”,驶进了草原。刚好,雨过天晴,我们忘情地下了车,还没来得及在大草原上深呼一口清鲜的空气,就被一哨人马团团围住,四周全是马儿,紧紧贴住我们,根本无法回身。男人、女人和老人,每人牵着一匹马,操着地方口音嘈嘈:“骑一圈吧,这马可好啦。”任凭你东躲西闪,马儿就是不离你寸步。骑就骑吧,来到大草原不骑马跑一跑也太没劲了。我鼓足勇气在别人的扶持下,将二百斤的身躯费力地放在了一匹温顺的小马身上。一位蒙古妇女小心牵着马,带我慢慢地在牛群周围挪动。在马背上,我死死拉着缰绳,生怕掉下来,胆怯的样子居然在朋友的“镜头”里到显出自然、高傲的神气。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 论骑马,要说还是校长内行,扬鞭策马飞奔煞是好看,那身姿,那神态,真让人羡慕。最不划算的要属朱老板了,花了20元只在马背上坐了半分钟,便吵叫着让人扶下马,说是:晕马。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 雨,又稀稀落落地打在身上,我们匆匆离开了草原、牛群、羊群、蒙古包,还有牵着马儿的牧民……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 天气越来越凉,晌午的太阳根本就不敢露脸,车窗上结了一层不规则的薄薄的冰花。徐主任把我们拉到一家小餐馆,说是请我们吃顿暖胃的“手扒羊肉”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 餐馆的老板姓郭,三十四、五岁,一个憨厚老实人,他亲自给我们做了一锅新鲜的“手扒羊肉”,热气、香气瞬间布满了整个小餐厅。喝一口张家口牌的纯粮的酒,吃一口“坝上”羊肉,顿时全身暖洋洋,寒气也散去了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 常跑坝上的管老板提议,让餐馆的老板娘给做一些地道的莜面窝窝。据他讲,莜麦面这东西只有张家口的张北县一带才能生种,且富有很高的营养价值,特别是对治疗高血压、糖尿病的患者很有帮助。他绘声绘色地活脱一个广告商。原来,这管老板在天津中山食街干了一家小面馆,其中就有“莜面”。虽然做的不太正宗,却也很有人缘,小面馆的生意红红火火。不然的话,他也不会让我们品味这真正的莜面。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 老板有个9岁的小儿子,叫郭芮,小名“贝贝”,虎头虎脑的“人来疯”,他一连串说出好些小吃名字,什么窝窝、鱼子、那糕、锅饼子、山药鱼儿、糊糊、炒面、饺子等等,说得我们直流口水。老板娘端上来四屉窝窝、鱼子和面条,每人一小碗羊肉口蘑卤。果然很好吃,大家越吃越爱吃,启料,这莜面吃多了涨肚,难怪到了晚上谁也不想吃东西了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 下坝了,我们恋恋不舍回首仰望,那与天界相连的山坝留下的不只是丘岭、山庄、草原、蒙古包、牛羊、莜面和忠厚的“坝上人”,还有许许多多说不出来的东西。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(发表于2024年12月10日中国乡村杂志社《中乡美文化》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">我的母亲</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我的母亲很慈祥,总是眯缝着眼睛,说话就笑,对谁都笑脸相迎。她对孙子十分宠爱不说,婆媳关系也特别好,临走时的那天,在医院的病床上拉着儿媳的手说:我跟你还没有呆够呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我母亲叫任秀英,年轻时老厉害了。抗日战争时期,她大姐是区妇救会主任,她是村妇救会主任,那时还不到13岁,入党时跟刘胡兰同岁。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 说起我母亲,就不得不说她们娘家。她父亲,也就是我姥爷,与周恩来是同学,只不过,周恩来参加革命去法国留学去了,我姥爷返回老家继承地主家业。但是,他可是个开明地主,大部分村民都是任姓同族,我姥爷辈分大,对人又和善,所以他说话是有一定分量的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 村里有一个年轻小伙被日本鬼子抓到了,说他是武工队队员,非要把他活埋了。我姥爷就带领全村人给日本人跪下,并央求翻译官为小伙子说好话。最终,把小伙从半截土里救了出来。这个小伙就是当时县民兵大队队长李德生,上世纪八十年代担任天津对外贸易委员会副主任。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我母亲的大哥,也就是我大舅叫任震东,他是冀中平原抗日游击队大队长,解放以后任山西炮兵独立师师长。他的搭档政委叫刘政,后任66军军长。上世纪七十年代初任天津市委书记兼警备区政委。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我母亲她们姊妹六个,参加革命工作都很早。但是,土地改革后,因为我姥爷是地主成分,牵连到了儿女,都被暂时停职,接受组织的调查。两年后,我大舅、大姨都恢复了党组织关系,而我母亲赌气离家出走去了天津。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 直到1978年,组织上找到我母亲,让她写一份要求平反的申请报告,不知为什么被她拒绝了。所以,后来她在天津无线电研究所招待所所长位置上退休时没有按离休干部待遇。多年以后,我想去找有关部门评理,却被母亲拦下了,她笑着说了一句很轻松的话:有什么用啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 母亲八十岁的时候,有一天和父亲遛弯回到家,进门就说看到一家新开的养老院,条件不错,当时就定了一间房,转天就去入住,还说:谁也别拦着,我们去了就不回来了,为的就是不给儿女添麻烦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我母亲就是这么一个大大咧咧又开痛的人。她每次住院都说自己没事,唯独最后一次住院时,让子女把她早已做好的衣服从家里拿到医院来,并嘱咐儿媳妇到时不许哭。她到生命最后时刻,脑子都很清楚。前十分钟还喊来大夫,告诉说旁边床位上的病人输液瓶快没有液了。武警医院的副院长跟我说:老太太临走时脑子一点不糊涂!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 嗯,我心里最清楚,母亲当天跟我小声嘀咕:我走后,你跟医院打官司,他们给我的药不对症。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 嗯,我知道母亲说的也许是对的,因为她久病成医,常年给自己开药方,活到88岁。</span></p><p class="ql-block">(发表于2024年12月29日《今日作家》)</p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">父亲的简历</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 2025年元旦这天,一家人相聚,儿子拿出来他爷爷年轻时穿军装的相片,我端详很久。老人家要是健在,今年应该是97岁了,与建军节同龄。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我父亲叫于子麟,年轻时参加第四野战军梁兴初中将的第38军。解放初整编到大将罗瑞卿司令员的中国人民解放军公安部队,并跟随大将谭政总团长和副总团长陶铸(后任中央政治局常委、副总理)南下工作团进军江西剿匪,时任审讯科科长。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我小的时候最爱听他讲剿匪的故事,特别是追踪土匪头子熊和尚那段精彩片段,我给同学讲了无数遍。二十年后,我把父亲讲述的故事写成了报告文学分别发表在今晚报、老干部杂志和华北信息报。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 五十年代中期,由朱德总司令特批部分军队干部到地方政府协助行政机关工作。我父亲从南昌公安局转业到天津市手工业局担任罗云局长的秘书。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 五十年代末,时任天津市委第一书记万晓塘提出要大搞经济发展基本建设,上级委派我父亲筹备工业局建筑工程事业机关组建工作。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 六十年代初,被任命为天津市第二机械局建筑工程公司首任经理。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “文革”时期因与市长胡昭衡两家走动比较近而受到牵连,下放到天津第一电镀厂有毒作业车间劳动。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 七十年代末平反,任命天津市电镀厂厂长。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 八十年代初被时任天津市委书记陈伟达推荐到天津市中环联合基建指挥部任总指挥。副总指挥是河北区副区长刘兆英。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 八十年代末,离休。被聘为老干部局顾问。常年义务为《老干部杂志》、《老年时报》撰写回忆录、诗词等文章。被评为优秀离休老干部称号。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 老人家一生平平淡淡,一生两袖清风,一生听党指挥,一生鞠躬尽瘁。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我一生最遗憾的是没穿过军装,初中快毕业时,在山西炮兵独立师当师长的大舅答应我随时可以去参军。因为抗日战争时期的老搭档,原66军军长刘政当时是天津市市委书记兼警备区政委,有这个特殊关系,我当兵也就是一句话的事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 可是,我母亲说山西那边的生活条件太苦,舍不得让我去。父亲不给我做主,也就成了我人生中最大的遗憾。不过,父亲晚年道出了一句真谛,他说我入错行了。言外之意,要是当年去参军,也许是另外一重天。我无奈,也无语,父子俩一笑了之……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月5日《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">散文</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">与艺术家短暂接触</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我有三张保存近三十年的老照片,每每看着照片就回想起曾经与几位著名的电影艺术家有过短暂的接触,至今还记忆犹新。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那是在1996年的夏天,温州城在天津河北区建昌道落成,那天典礼盛况空前,各界人士集聚一堂。由于组委会的失误,典礼后才发现原预定的酒店根本就接纳不了五百多人就餐。于是赶紧求助有关领导,区商业给川鲁饭店下命令,要求中午务必承接三百人的就餐任务。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 以往接待高规格的酒宴最少要提前一两天,而这次还不足两个小时,紧张的气氛笼罩整个饭店。服务员要紧急调整餐厅布局,厨师要马上预备菜品的食材,各部门的负责人来回穿梭在各个工序之间做好协调工作。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 中午十一点十分,嘉宾们一拨一拨涌进了饭店大厅,等待组委会点名分配就餐位置,现场的嘈杂声此起彼伏。我作为饭店的副总,观察着整个现场,生怕有丝毫瑕疵。这时,我发现两个熟悉面孔的老人站在一个角落里不知所措看着来来往往和交头接耳的人,没有一个人给他们让座。这不是表演艺术家陈强和刘钊吗?我急忙穿过人群,来到老人面前,礼貌的说:“陈老师、刘老师,我是这里的经理,您二位跟我来。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我领着两位老人家乘电梯上了三楼,安置到了最好的“哥德堡”豪华雅间,等坐下来,他们俩一人握着我一只手,表示感谢,那真诚的眼神让我感觉很不自在。我有些结巴了,连连冲着陈大师说道:“我小时候就爱看您的电影,南霸天、黄世仁,还,还有……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “甜蜜的事业,”刘钊老师补充道。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “对,还有您……”,我一时说不出他在电影里的角色。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 于是,我们仨哈哈大笑起来。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时,有一位记者不知什么时候跟进来的,要给两位大师拍照,没想到的是,两位大师非让我坐在中间合影。我顿时诚惶诚恐,连连摆手。本来嘛,陈强那年78高龄了,刘钊也有71岁,我才37岁,小字辈不说,人家可都是响当当的大艺术家,我怎么能不知趣呢。我就想站在他们后面,可是,二位老人还在拉着我的手,生生把我按在了中间,于是,就有了这第一张照片。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我让服务员给二老上茶,告诉他们安心喝茶坐等,领导一到齐,咱就上菜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 二位老人家微笑道:“好好好,你去忙吧。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 顺着三楼楼梯来到了二楼,这时有一位与我年龄相仿的小伙从一楼上来与我打了个照面,他问我看见没看见陈强老师。开始我以为他是组委会的人,再仔细一瞧,脱口而出:“赵老师!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 对方笑道:“我不姓赵。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “奥,我冒失了,你是演三国里常胜将军赵子龙的张山老师?陈强大师的姑爷?”我自己都觉得嘴贫,有点不好意思了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 张山老师拍了拍我,笑而不答。我忙告诉他陈强所在的雅间。正巧,那位记者也从三楼下来,看见我跟张山说话,还以为我们认识呢,就让我们并排站好,于是就有了第二张照片。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 和张山老师分手后,我跟记者一起下楼,来到一楼大厅,这里还是熙熙攘攘。有一名女迎宾员,搀扶着一位满脸笑呵呵的老人向我走来,问:“老总,这位大爷不知道他应该去几号雅间?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “什么大爷大爷的,这是老艺术家赵子越大师。”我严厉的批评迎宾员。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “不打紧,不打紧,孩子不认识我很正常,小演员,小演员。嘿嘿嘿……”老人家87岁了,就跟小孩子一样可爱又有趣。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 记者和迎宾员一起搀扶老人家跟随我到了三楼“哥德堡”,与其他艺术家汇集在一起。迎宾员提出想要跟几个艺术家合影,回家给父母看。于是,就有了第三张照片。可惜的是转年春天,赵子越大师就与世长辞了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我与几位艺术家合影,真是三生有幸,他们在银幕上留下的精彩镜头是我百看不厌的偶像。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(发表2024年12月16日《今日作家》)</span></p><p class="ql-block"> </p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">暑期慰问</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一到夏季,酷热的天气让人十分难熬。尤其是饭店,前台服务大厅和单间等就餐区域有空调,顾客就餐时可以享受凉爽舒适的环境。但是,后厨就是冰火两重天了,厨房就像个大蒸笼,桑拿房。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一般在高温天气下,饭店后厨的温度会显著升高,通常在35℃以上的室外温度下,后厨温度会达到40℃以上,甚至在某些情况下会超过50℃。在高温环境下,厨师们需要穿戴正规的厨师服和厨师帽,面对炉灶的火焰和七八十度的油温“颠勺抖菜”,这对于在厨房工作的职工是很辛苦的,长时间在高温环境下劳作可能导致中暑、脱水和其他健康问题。为了应对这种情况,饭店采取了一些防护措施,如轮换间隔休息、提供防暑食品和用品等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1996年,我从公司科室调到川鲁饭店工作,体验到了一线职工的艰辛劳累。按规定,作为饭店的高管每天在“饭口”时需要在后厨房巡视工作。记得我第一次站在厨房里看到来回奔波的传菜员,在菜墩前手脚不停的配菜员,还有在灶台前不断抖动“铁勺”的厨师们忘我的料理工作,我立刻被眼前的情景所感动。我穿着西服格领是为了体现领导形象,可是,没过五分钟,我就热得受不了了,用手不住的擦着脸上的汗,心里直感叹:热,真热!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我不敢走出厨房,担心给职工留下不好印象和带来负面情绪,更怕被职工戳我的后脊梁。这时,厨师长好心劝我离开厨房,说这里太热,让我出去透透气。我只是微笑着点点头,却一动不动,坚持了两个小时,到最后一位厨师炒完最后一道菜,我才假装镇定的走出厨房,进了办公室赶紧冲了个凉水澡,重新换了一身工服。后来听别人议论,说我是新官上任三把火,去厨房是在监督后厨工作。唉,我无从分辨,也只好认了。不过,在与职工们慢慢接触,相互了解后,很快拉进了距离,猜测和议论也就烟消云散了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 为了防止员工中暑,我让后勤部每天制作冰棍,熬绿豆汤;让医务室大夫给员工测体温检查身体,发藿香正气水。上级公司领导也隔三差五来饭店慰问,给员工们送西瓜、送汽水、送毛巾和清凉油等。这张照片就是当年由公司党委王占才书记带队给饭店拉来一车西瓜留下的影像。我代表全体职工从王书记手里接过西瓜时感到无比开心和欣慰,说起来也是二十九年前的事了……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(发表于2024年12月26日《今日作家》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">散文</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">一张旧照引起的回忆</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一日无事,翻看着相册,映入眼帘的一张三十年前的老照片让我回想起了当年在川鲁饭店工作的那段时光。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那时我三十六岁,在川鲁饭店做副总。每天都能看到后厨的大师们用精湛的烹饪技艺为食客提供美味可口的菜肴。九位身穿白色围裙,头戴厨师帽的名师在炉灶前站成一排,煎、炒、烹、炸、熬、煮、烧、烩,锅勺碰撞的声音宛如舞台上的打击乐一样有节奏的敲击,那美妙动听的旋律简直就是一种艺术享受。尤其是最后“翻转大勺”的那一手出神入化的动作没有几年的功夫绝对上不了台面。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 食客在品尝美食的时候很难想到厨房里热火朝天的景象。“打荷”、“砧板”、“水台”、“面案”、“烤烙”、“冷荤”、“烧腊”、“上什”及“传菜”、“洗碗”等一线岗位员工在紧张有序的忙碌,在厨师长的指挥下按部就班进行操作。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 冬天还好,到了夏天,食客可以在空调下享受就餐环境。而厨房却如蒸笼一般,厨师们为了不让脸上的汗水滴落到食物里,就在脖子上挂一条毛巾随时擦汗。为了防止中暑,厨师们每隔半个小时就往嘴里挤一管藿香正气水……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 俗话说:台上一分钟,台下十年功。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1995年天津市举办有史以来最大规模的美食汇展月暨第五届美食节,全市共设50余个交流展示会场。包括一商局和二商局、集团公司、各区饮食服务公司、企事业单位、驻津部队及市个体劳协所属从事餐饮业的餐饮酒店等共派出430名高级厨师和191名面点大师,推出2163个不同风味的菜品、面点小吃参加在南市食品街美食津门大荟萃展评观摩活动。走进南市食品街到处洋溢着浓郁的中华饮食文化的气息。但见八台大型展桌上“雕花玉树”、“龙飞凤舞”、“万马奔腾”、“鱼鸟景观”等造型各异,犹如进入了一个美食王国。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我记得,川鲁饭店代表队在那次美食节成果展评中获得了优异成绩。在川鲁饭店名肴展台上,选手们设计制作的“吉利双鲜串”、“富贵大甲”、“家常鲫鱼”、“鸽蛋圆子”、“白珍藏珍”、“葱油鲵鱼”、“西兰鲍鱼”、“荷叶熏鸡”等精品,无不展示出了津门名厨大师的风范。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月9日发表《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">小说·获奖“敢”言</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">于忠</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我的一篇文章获奖了!这天中午,一家人为我庆祝,老婆把最后一道“羊上树”端上餐桌,大家“开塞”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 少爷举起酒杯说:“祝贺老爹的作文,不,是杂文终于获奖了,不容易!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “要是帮忙投票的人再多点就能获二等奖了。”老婆为我惋惜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “就是获了一等奖,要是没人看又有什么意义呢,”本来儿媳妇是讽刺别人的话,可是我怎么听着这么别扭呐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这次获奖全凭群主为我摇旗呐喊,每天一大早就在群里嚷嚷,号召大家为我投票,每天一人可以投六票,连续投十天,作品以投票多少决定名次。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我也没闲着,在朋友圈里低三下四乞求大家行行好支持一下,承诺获奖后请大家下馆子。后来发现自己的票数仍然很低,于是我就利用规则,给组委会偷偷打了500元,买了1000分。半小时后果然见效,分数忽然直线上升,标志着花钱是能买名次的。现在想起来都怪自己不果断,要是不吝啬,再多花一倍的钱,也许我就能拿二等奖了,如果再奢侈一点,也许……唉,世上没有卖后悔药的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “老爹,再敬您一杯,”少爷看出来我有些不高兴,所以,马上为她媳妇打圆场:“作家的最大悲哀就是没人阅读他的文章,给你投票的人也不一定看,人家为一个陌生人投票,那是给主人个面子罢了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 不解释还好,这一解释我就更不自在了。还是老婆子懂得我,给我夹一筷子“肚丝烂蒜”,跟孩子们说:“其实你爸挺牛的,上学时就为班里写黑板报,上班后又经常替领导写年终总结,这退休了在家闲着没事写个豆腐块怎么的,没想到怎么还获奖了呢。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我滴那个天啊,一家四口三个都不会说话。不吃了,我沉着脸回到自己的卧室。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还别说,我的这篇杂文《获奖“敢”言》还真的获大奖了。这次绝没有强迫和央告朋友投票,这可是实实在在由文坛大腕评审出来的大奖,什么奖?说出来吓死你!茅盾文学奖、鲁迅文学奖、诺贝尔文学奖,奖杯、奖状、奖金拿的我手软。领奖时,我没有骄傲,但是我笑出了声……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你是睡着了还是没睡着?”我朦朦胧胧觉得有人拍了我一下,迷迷瞪瞪一看是老婆子站在床边。我睡觉就腻味半截被人叫醒,没有好气的埋怨她说:“你干嘛?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你自己叨叨叨还乐呵呵的,我以为你没睡着呢,我寻思要是没睡着就起来遛狗去。”老婆子倒是和风细雨。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “这大下午的遛什么狗啊?”我心里虽然这么想,却又赌气起身下了床,哼哼唧唧和狗出了门。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 小狗一出门就撒了欢似的跑走了,我心里老大不痛快:大白天做个美梦都不行……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(发表于2024年12月31日《作家联盟》)</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">小说•九品绿豆官</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 九品芝麻官,哪来的九品绿豆官?绿豆可比芝麻大多了,大多少?我在家把十粒芝麻团了个团,嗯,就这个比例。老婆子看我扒在桌子上鼓捣半天,好奇的问:“听奶奶说过,你小的时候就爱玩蚂蚁,能守着蚂蚁窝呆半天。你这老了老了又对芝麻感兴趣了,你能不能整点大的。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “嘛大?牛屁股大,也上不了桌啊。”我心想:妇道人家嘛也不懂。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 继续说咱们的绿豆官,要是按古代九品官衔,也就是等同于现在的居委会主任的位置,这就不小了,下设好几个部门呢。其中就有一个为了活跃社区文化生活的诗社。我被上级直接任命诗社主席。虽然不是民主选上来了,可我这是“戴帽”下来的,往往被上级领导指派的官员更有底气,更有安全感,更有自豪感,证明上面有保护伞啊。所以,我就想把芝麻吹成绿豆,这不是显得官大点嘛,自行车上按滴滴,大梨赚财迷。嘿嘿,自己嗨呗。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我被任命诗协主席的那天夜里,翻来覆去睡不着,老婆子问我是不是又吃撑了,胃口堵的疼?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “没有!”我讨厌她打断我下一步工作思路,着实不耐烦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你不是作协的吗,怎么让你当诗协主席呢?”老婆子有意跟我聊天。见我不说话,就逗我:“是不是做好的新鞋给弄湿了,成湿鞋啦?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你说话真损,”我被她的玩笑也逗乐了,“按你的意思,破除迷信协会就该简称破鞋了呗。没文化!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 别看诗社群里有很多人不服我,说我领导的是无工资、无地点、无人问“三无”团体,可我不在乎这些,跟我没多大关系,在群里不缺阿谀奉承、拍马屁的人就行了呗。你看诗群里还是挺热闹的,天天都有人早早就发一首起床诗,多晚也要发一首睡前诗;时不时晒出自己的诗文。要是赶上谁参加网络投票大赛,那就更热闹了。我作为领导可以不停的为参赛者擂鼓助威,这也是为我们诗社,不,是为了社区,不,是为了我们“抽鞭”街的荣誉,号召大家发动亲朋好友多多关照。看我一天的工作多忙,可我偏偏就喜欢享受这种高高在上统辖别人的感觉。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 有人说我没见过世面,没当过官,整天就那屁大点事儿也值得摇尾巴,也不嫌个累。呵呵,你这是在羡慕嫉妒恨!你这是吃不到葡萄说葡萄酸!你哪知道当官的美滋味!我是一把手,我在群里说了算,再有人看不起我也白搭,我上面有人罩着,谁也拿我怎么样不了……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 哎呀呀,我确实有点累,但是,哪个当官的不累呢。乌纱帽都是有份量的,我顶着它就如同头上闪耀着光环,我戴着它就能显示我荣耀。不知道有句话吗:有权不用过期作废!我现在可以随心所欲把有成见者踢出圈,把自己的人拉进来增加我的力量,巩固我的地位,强势我的话语权。你说,我这个九品芝麻官当的容易吗?不,是绿豆官,比芝麻大,多大?说出来吓毛了你,大十个芝麻粒……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月9日发表《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">杂文·我不想过年</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那年我六岁,腊月二十九,我和胡同的小孩正在打雪仗,见爸爸推着自行车进了胡同,车把上挂着一个大猪头。几个小孩子停止了战斗,围着自行车前后看着晃晃悠悠的猪脑袋。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 爸爸到了家,就开始收拾猪头,清理干净后,剁成若干块,用大铁锅炖煮,那香味飘过好几个小院,甚至是整个胡同。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 从那以后的几年里,一快到过年的那几天,胡同的小孩就追着我喊“猪头”,所以,我不想过年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那年我十岁了,买什么都要票证、什么油票、麻酱票、鸡蛋票、肉票和布票等。还有副食本、粮食本及煤本等。快过年了,家家开始准备年货,花生瓜子按家庭人口定量购买,鸡蛋肉类按票计量。我的同学张永生是回民,他家经济条件比较差,生活特别困难,买不起一家五口定量的牛羊肉,于是,他就给了我两张小票。我回家后把小票给了妈妈,妈妈到合作社买了二斤牛肉,回到家炖了一锅红烧牛肉,那香味穿过了几个小院,甚至全胡同人都能闻见。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 从那以后的几年,一到快过年的时候,我们班的,“大王”提前就跟张永生要走了牛羊肉小票,然后就逼着我花一毛钱买他手里的小票,不买就叫几个小弟打我,真烦人,我不想过年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那年,我十七岁了,在建筑公司参加了工作。随着建筑大军来到了荒无人烟的北大港,为石油公司盖“大化纤”厂房。大年二十八,工人们都要回家过年了,但是上级要求工地要留人值班到初三,老师傅们肯定是不愿意值班,年轻人当然也不愿意在荒郊野外守着空无一人的工地度过漫长的假期。当时,我是团支部书记,咬着牙也要违心承担这一重要任务啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 三十晚上,听着外面隐隐约约传来的鞭炮响,那分贝远远低于西北风咆哮的声音。我缩倦在蓝色粗布棉大衣里,半躺在草垫子木板床上,看着炉子上的大铁壶冒着水蒸气,用砖砌的炉灶周围有几个小耗子追逐玩耍,时不时还瞪着小圆眼睛一动不动瞅着我,好像在纳闷“这是个什么东西?”我狠狠地咬了一口烤馒头片,用泪水送下……我不想过年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那年,我三十岁了。我当了干部,我可以发号施令了。快过年了,公司把全年的工钱结账给了民工队长,结果他携款逃跑了。几十号人围着公司经理讨说法,经理把我推出来,说由副经理全权解决这个问题。我不知道这个副经理是“火线任命”还是“临危授命”,反正是一句话我就升职了。既然被委以重任,那就勇于承担吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 为了表现一把个人的能力,我自掏腰包给每个民工一百块钱,还买了回乡的长途汽车票,拍着胸脯说,警察已经立案调查了,大家先回家团聚,等过了年一定会圆满处理好工资问题的。事情算是“哄骗”过去了,可是我“哄骗”不了媳妇啊,家里过年的钱都让我给民工了。从大年三十到初五,媳妇就没给过我好脸。这个别扭啊,唉,我不想过年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那年我四十五岁了,每到快过年的前几天,公司都要给关系单位送年卡,这可是费心费力不一定讨好的活,整不好就会得罪人。我提前一个月就筹划预谋给哪个单位送,处级给多少?科级给多少?办事员给多少?送卡时就跟做贼似的,生怕被别人看见,对接受年卡的人影响不好,弄不好会被人举报,要知道受贿行贿是同等罪啊。太紧张了,我不想过年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那年我六十岁了。退休了,该踏踏实实过个好年了。可是,每年给我送年货的人突然之间无踪无影了,难不成他们也都退休了吗?没人理我了,没人拿我当回事了,这就是人走茶凉吗?一群白眼狼!虽然老婆子安慰我说,想吃什么咱们就买什么做什么,总比往年人家送什么吃什么更随意更可口。话是这么说,可是这心依然是拔凉拔凉的。太不习惯了,我不想过年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这年我六十六了,没人再提猪头的事了,因为我不会再吃那玩意了。没人敢讹诈我了,因为买什么东西都不用购货票了。没人让我值班了,因为我退休了。没人把我当挡箭牌了,因为我不在其位了。没人让我去行贿了,因为也没人行贿我了。一切都过去了,一切都习惯了,一切都随缘了。可是我还是不想过年,因为过了年就意味着我又长一岁……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月13日发表《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">看门人</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 最近突然发现,最厉害的职业是看门人。小区看门人,有人叫他保安,出来进去的业主都要听从他的命令,不像影视剧表演的那样,保安见到业主除了立正敬礼就是弯腰微笑。反倒是露出不可一世的模样,就像整个小区他才是霸主。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一日,有一位外卖小哥要进小区给一业主送餐,保安大叔不知道怎么了,看上去情绪不太好,就是不让小哥进。外卖小哥问:“平日都让进,今天为何不让进?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 保安整了整帽子说: “上级有令,为了小区的安全,非小区业主一律不准进入。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “那怎么办?”小哥为了难,“能不能通融通融。”急的小哥只看表。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你可以给业主打电话啊,让他们自己下楼来取。”保安给小哥只出了一条明路。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 没办法,小哥只好拨通了业主的手机,说保安让您下楼来拿食物。这时业主让快递小哥把手机给保安,保安接过手机就被业主一通斥责:“你要是不让外卖小哥给我送上来,我就下楼用拐杖砸你保安室玻璃。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你进去吧,”保安赶忙把手机还给快递小哥,又说:“好像是残疾人。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 等快递小哥送完食物骑着电动车要出小区大门时,保安问:“是哪家的残疾人?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 小哥说:“没有残疾人啊。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 保安不解:“他不是拄拐杖吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “没有啊,”外卖小哥笑着开车而去。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 某公司门前天天都有一个班的保安,还有两三个拿着盾牌和钢叉的保安戳在门口,让人好不生畏。身后大厅里的墙壁上写有“一切为人民着想”的大字,与森严壁垒的看大门的保安有些格格不入吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一日,上午九点左右,有两个下属单位的办事员要进办公大楼找档案室调档。保安严肃的问道:“提前预约了吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “预约了,预约了,半小时前还通话了。没别的大事,就是把我们公司的一位老干部人事档案复印一下。”办事员毕恭毕敬地向保安汇报。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “有介绍信吗?”看来保安对工作程序门清。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “有,有,”办事员赶忙从公文包子把介绍信递过去。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 保安接过介绍信看了看说:“你给他们打电话,让他们确认一下你们的身份。”随后又把介绍信甩给了办事人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 拨通电话后无人接听,办事人跟保安说:“您能不能帮忙打个内部电话,或者上楼看看,问问有没有人接待我们一下。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “再等一会,可能他们在开会呢。”保安好像什么都知道。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 半个多小时过去了,电话终于接通了,对方让等一会,说是下来人在传达室接洽。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 又过了半小时,从办公楼里出来一位年轻的女工作人员,她把复印好的方案材料交给了办事人,拿着介绍信返回了办公楼。前后对接不到两分钟。办事人看看表,已经中午11点半了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 办事人把复印材料放进办公包里,一边给保安敬礼一边说谢谢。保安不屑一顾把脸转向了另一边,突然发现那边有领导要出门,赶紧跑过去保驾护航引导领导座驾出大门。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 寺院也有看门人,不是保安也不是僧人,也许是做公益的居士?也许就是雇来的退休人员。一日,有两个妇女去拜佛,因为想如厕,便随手吧手包放在了门前的石狮子台上,不曾想,被看门人大声呵斥:“这是守护寺院的狮子,不许放东西,你们惹怒了天庭,快忏悔吧!”那大眼珠子瞪得就像石狮子那双眼,见两位妇女还在彷徨,竟然咆哮起来:“你们不接受戒律,还不去忏悔!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 吓得两位妇女赶紧把包拿起来,大气不敢喘,连连道歉:“我们忏悔,我们忏悔……”便急急忙忙离开了寺院。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一路过的男子见状,冲着看门人说道:“还真不知道这畜牲是看门的。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 看门人若有所思,进了门又出来了,好像再找那个男子,已经不见了踪影……</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月3日《作家联盟》)</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"></span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">团拜</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 许多单位每逢过年初八或初九都要例行公事“团拜”。我这个社区小诗社,也得紧跟形势走走过场不是。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我们这个诗社会员可不少,足足有一百五六十人呢。当然,大部分社员都不是住在我们这个社区的居民,说句老实话,有很多人是被我强拉硬拽来的朋友,就是为了凑数,也有为我这个社长助阵撑腰的成分。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 因为诗社没有活动地点,再说了,平日也没有什么活动,有事就在群里说。有的人喜欢在群里发表自己的作品,也算是一个个人才华的展示平台吧,虽然没有人恭维点赞,但他就有这股瘾,管你爱看不爱看,反正我睡觉前起床后都要作诗一首。这让我想起了我姥爷,我小时候跟姥爷姥姥住在一起,姥爷每天睡觉前都要抽一锅烟袋,早晨醒来不出被窝就又点上一袋烟。这就是瘾君子,根本就不管别人呛不呛。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 所以,有人写诗也是一样,自己过瘾就行了,你有意见不愿意是吧?不要紧,退群啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 您瞧我这是扯哪去了,咱还是说团拜的事吧。街道里搞团拜没通知我,本来嘛,一个社区的小诗社又不在行政部门序列,谁拿你当根葱啊。不过,我必须把诗社当成文学艺术团体来对待,活跃社区文化生活我可是责无旁贷,我可是社长啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 每年,我都组织社员到社区附近的公园里搞团拜,大家见面后互相拜晚年,互相寒暄,胖了瘦了又漂亮了等等,猛夸猛赞,不把对方整美了决不罢休。等大家高兴的劲头上来了,不用点名,一个个争先恐后炫耀自己的大作,摇头晃脑吟诗的,一本正经朗诵的,要是有围观群众,玩的就更嗨了,又唱又跳,那叫一个疯癫!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 今年,我想别出心裁,跟社区主任借会议室搞团拜,特约区里有关领导来做指示,结果社区主任说大官不好请。那就降一格吧,把街道相关部门的领导请来做报告也行啊。社区主任真够意思,还真邀请来了一位街道刚退休不久的老干部。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 借来的会议室只能容纳三十个人,我把三个名誉社长四个副社长五个正副秘书长和六个理事召集在一起,再把社区的三个正副主任和那位老干部算在一起共计二十二人,还有八个名额,我偷偷微信了几个跟我关系不错的社员,让他们接龙抢位子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 于是,我让秘书长在群里大张旗鼓发通知,把团拜的时间地点告诉全体社员,然后开始接龙报名。由于我提前打了招呼,几个自己人不到三分钟就抢到了名额。秘书长马上在群里宣布名额已满,到此结束。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 哈哈,这个游戏太好玩了,全在我的掌控之中,我自己都羡慕自己,咋这聪明呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 可是,万万没想到,这件事竟引起轩然大波,深深地刺痛了我的心。怎么了?您说怎么了?骂声一片!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “这也叫团拜会?是给社员团拜,还是你们几个人给上级部门领导团拜?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “好吗,通知还没看完,名额就满了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “上厕所放屁的功夫,接龙结束了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “介尼玛不四拿咱们早乐吗?神马完艺!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “官不大,搞形式主义到是老手。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我看着微信群里怨声载道,心里想:私底下还不定多大反应呢。连老婆子都说我做事不地道,多余得罪人,自己找骂。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我就想不通了,我是社长,难道我做的决定还需要你们来指点江山吗?我借团拜的名义“巴级”一下领导怎么了?要是有错也是社区的错,谁让他们的会议室小呢,要是有个大礼堂不就没这么多事了吗,切!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> (2025年2月7日发表于《今日作家》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">随笔·茶余饭后话老街</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 天津有几条老街最具有河北区人文地域的代表性,其中:小树林大街,当初是天津旧城东北郊区的荒野,树影婆娑、野草丛生。清末,有一林姓人家在此建房居住,衙门要求建房立契需注明所在地点,林某即以附近的一片小树为坐标,称该地为小树林。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 小树林北面靠金钟河,曾为船只停泊之地,河运昌盛,逐渐成了集市贸易场所。也成了鱼、盐、席、苇等物资的集散口岸,故此,商旅纷至。后来,店铺林立,茶寮、酒肆、饭铺、旅舍应有尽有。到了民国初年,该地已初具道路规模,有人开始称其小树林街,因西口与陈家沟尽头相对,故又有沟子头之称。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 陈家沟位于十字街与小树林街之间。原系引水河名,宽不足10米。西起十字街,东至昆纬路,据传在元明时,有一位陈姓的汉子在此地烧砖取土,时间一长便挖出一条沟,故名陈家沟子。因为这条沟形成了水渠,又名陈家沟子引河。那个时期由于商贩云集,造成河渐淤塞,西段则由陈姓汉子雇船运石填沟筑路,才有了所谓的陈家沟大街。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还有个于厂大街,北起吉家胡同,南至兴隆街,中间弯曲呈蛇形。那是在清光绪初年,有位于姓商人在此设柴厂,后来建了许多房,两边的房子越来越多,中间形成街道,习称于厂大街。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 不远处有个小关大街,源于盐硝税关而得名。元朝初年,这里地处北运河与金钟河之间,三面环水,水运十分发达。元世祖在金钟河贾家大桥附近设关,征收盐硝税,此处称“硝关”,“硝”与“小”同音,讹读“小关”。明朝初年,天津建城,在城北门外的南运河岸设置“北大关”税衙和“钞关”。这儿也设了一个“钞关”,两关相比,西北处为“大关”,故此地称“小关”,又称“硝关”。尔后,“小关”则逐渐演变成为这一带的地名。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 再说粮店街,在狮子林桥与金汤桥之间,曾经存在过两条百年老街,粮店前街和粮店后街,统称“粮店街”。因地处海河干流上游的东岸,也称“河东粮店街”,这条因漕运而生,北起狮子林大街,南至兴隆街,长度不足700 米,有200多年历史的老街,是天津最早的商业街,也是唯一以“粮店”命名分为前后两条的街道。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 元朝建都北京后,贡赋和粮食主要依靠海路从南方运来,船只由大沽口进入海河干流,逆流而上抵达狮子林桥与金汤桥之间河面,将粮食货物卸在粮店街这个地方,然后,转换到平底船上,由纤夫牵引经北运河送至京都(称为“漕运”),老三岔河口东岸成为船舶停靠的重要码头,包括周边军民的粮食供应也都从这里配发。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 要说比较有名的还是金家窑大街,民国初年,天津卫曾有一段顺口溜是由主要地名编成的,其中有:“炉子坑、老铁桥、大胡同子、金家窑。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 关于金家窑,民间有三种传说。一个说法是,金家窑是金甲窑的谐音。这金甲窑是个人名,他是明朝永乐年间的武进士,曾住在此地组织民间练习武功。天津老年间遗留下来的举重石锁上,凡刻有金甲的都是为了纪念金甲窑的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">第二个说法是,金家窑又叫金鸡窑,明朝初年在那里筑窑烧砖时挖出金鸡一只,众人惊喜,因以名为金鸡窑。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 而最靠谱的是第三个说法,即明永乐二年,天津初建十城,至洪武六、七年间由驻津副使刘福改修砖城。当时有15 座官窑烧砖,另外还有私窑三座,即李家窑、赵家窑、金家窑。烧砖是为了卖给百姓使用,不是为了修城。其中金家窑是由一个叫金四爷所建,所以叫金家窑。其后,砖窑外迁,金家窑则演变成为这一代的地名到了清朝雍正八年筹建天津府县时,金家窑连同其他140余村划属天津县。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 清咸丰八年,第二次鸦片战争时,英法联军攻占天津,首先占据了三岔河口一带,如望海楼、药王庙、重喜观等,还占据了金家窑一带村民民房,驱逐村民,拆毁民房,抢劫衣物家具,把这个将近 300 户的村子践踏的乱七八糟,迫使他们流离失所,有的在金钟河附近搭盖窝铺,有的睡在路旁。金家窑村名已不存在,但以金家窑命名的金家窑大街依然十分热闹,有专售文具的静文阁,有出售中药的同力生,有自制菜刀闻名遐迩的古原成老铁铺,还有张记牛羊肉店、李记干鲜货庄、福顺和面铺,以及其他杂货铺、理发店、早点铺、豆腐坊,等等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2024年12月31日《作家联盟》2025年第一期《作家天地》转载)</span></p><p class="ql-block"> </p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">随笔·中山食街话年味</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 中山食街街坐落在天津中山路上的繁华地区,与中山公园相接。早年,中山公园是天津一座由私家园林改建而成的公园,它的原址为清代长芦盐商张映辰兴建的思源庄。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1902年,直隶总督兼北洋通商大臣袁世凯选定思源庄旧址辟建公园,占地面积九十余亩。五年后,工程竣工,公园先以征地时所用名称“劝业会场”为名,后于1912年(民国元年)更名为“天津公园”,不久又称为“河北公园”。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 民国时期,革命先驱孙中山先生为了革命事业的顺利进行,曾先后两次莅临公园巡查、演讲。在北伐成功后,1928年,国民政府为纪念孙中山先生而将公园改称为中山公园,并将原来公园北边的大经路改称为中山路。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 如今中山公园正门直对的就是一条美食街,故,取名中山食街。与此毗邻的还有一座基督教堂,隶属于美国公理会教堂,曾是美国公理会在天津的中心教堂,也是天津中华基督教公理会的中心教堂,也称之为冈纬路教堂,教堂地基略高,位置比较显赫。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 由于中山食街是去中山公园、十月商贸市场和教堂的必经之路,每天都是车水马龙,人头攒动,因此被商家誉为金不换的宝地。无论是街心的流动售货亭还是街两边的小吃店铺,满满都是特色的传统美食,各式各样的小吃涵盖了蒸、煮、烤、烙、烹、炸、酿、炖等多种工艺制法的多个种类的冷热主副吃食。让人们享受在吃的乐趣中,感受着特有的历史文化内涵与民俗独特魅力。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “腊八”这天,我和几位作家去采访中山食街管委会主任王振洪先生,还没到街口,远远望去已是节日的盛装,整个食街从东到西张灯结彩,人山人海,洋溢着浓郁的民俗文化气息和节日的喜庆氛围。我们顾不得跟前来迎接的王振洪主任寒暄,早已让琳琅满目的美食吸引住了,以至于忘记了“文人雅士”应有的礼貌。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我们跟着王主任的后面,此时,他好似把我们带进了一个奇妙梦幻的美食王国。这里荟萃了天津非遗传统精品,除了津门‘“三绝”,还有杨村糕干、至美斋酱牛肉、大福来锅巴菜、沙窝萝卜、果仁张、崩豆张、七里海河蟹面、汉沽“八大馇”、陈官屯冬菜、东马房豆腐丝、石头门坎素包等。最引人入胜,被老百姓青睐的有津门十大酥、津味菜团子、天津锅贴、十月炸糕、十月回头、裕福糕点、秀泽大糕干、老面千层馒头、上岗子面茶、佳园里小李烤鸭、西湖道烧鸡、徐福乐切糕、天宝楼酱货、辈呗香果仁、真香斋清真酱货、盛发德饺子、东北手撕大骨头、肖记传统烧麦、唐山棋子烧饼、北京六必居、山东老味火烧、老街口肉龙、兰州拉面、河间驴肉火烧、北京十里香、山东水煎包、义聚永玫瑰露酒、山东大煎饼以及茶汤、粽子、熟梨糕等等传统特色风味小吃,举不胜举。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那真是:琳琅满目包万象,耳闻目见唾手尝,足目欢笑爆口香,目不暇接巧工匠。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月16日发表于《沽上文学》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">中国第一家电影院</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 电影最早传入中国是在清朝光绪二十二年(公元 1896 年),当时不叫电影,称为电光影戏。1905年6月16日,天津的《大公报》首次使用“电影”一词。而《大公报》是中国北方地区最重要的报纸之一,由于受它的影响,“电影”一词很快在京津地区乃至全国流行开来。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 说到电影院,又不得不提到一个代表式的人物,他就是天津乃至全中国电影业创始人之一的周紫云。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 根据周家后人叙述:周紫云,出生在清光绪二年(公元 1876 年),自幼家贫。14 岁时被法商百代公司录用为练习生,到了二十岁那年,任该公司电影部经理。电影刚传入中国的时候,大多在茶园、戏园或有规模的空地上放映,天津的玉顺茶园就是较早放映电影的地点之一。 到了光绪三十二年,也就是公元 1906 年12月8日,美国平安电影商人租用法租界紫竹林的权仙茶园放映电影,每三天更换一批新影片。由于连续放映数月,这段时间电影即成了该茶园的主要业务。所以,不久它就更名为“权仙电戏园”,从此,天津有了第一家电影院。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 有资料考证,天津的权仙茶园放映电影要比西班牙商人安·雷玛斯在1908年(清光绪三十四年)于上海海宁路虹口活动影戏院早两年多,堪称中国第一家电影院,在中国电影院历史上有着独特的地位。最初,权仙电戏园的电影放映机和影片全由百代公司提供,并由公司电影机械部负责人周紫云经营。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 不久,30 岁的周紫云独资收购权仙电戏园,更名为“新权仙”,开办名副其实的影院。虽然,当时影院设施比较简陋 ,搭的是铁顶棚子,内有长板凳能容纳 300 人,使用法国手摇式放映机,但它的确是天津出现的第一家电影院。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 随着生意逐渐兴隆,又添置了放映机、小型发电机。上映的都是国外最新潮的影片 ,如美国侦探片《红眼盗》《巴林女》,战争片《美墨大血战》,科幻片《木头人》,也有卓别林的滑稽剧和世界风景片,等等。一些影片在国外刚刚上映不久,就会在新权仙电戏园上演。数月后,新权仙名声大噪,享有“甲于京津”之称。观众争先恐后地购票观片,有时竟出现一周后的电影票被订购一空的现象。为方便夜场观众看电影,该园特向电车公司定下两辆电车,专供送夜场观众回家。此后,周紫云又成立了权仙电影公司。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1914年,因租界地租金太高,移到南市东兴大街,这是南市最繁华的中心地带。新建电影院改名“上权仙”。1918 年毗邻饭店失火,被株连焚毁。致使天津“半年多没有电影”可看。翌年,周紫云用火灾赔款又在原址重建一座563 平方米的具有一定档次的新影院,屋顶木材上铺铁板,外铺苇席天棚,每到三伏天便用水龙头往席上洒水降温 ,冬季取暖有大煤炉,是当年最豪华的电影院,仍叫“上权仙”影院。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在周紫云经营影院期间,他除了通常到市内的“张园”“大罗天”“陶园”等露天游艺场放映电影外,还经常携带电影放映设备不辞辛苦到江南、西北地区进行巡回放映。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 直到1940年,干了一辈子电影院的周紫云不幸病故,终年64 岁。影院由其子周恩立和侄子周恩玉继续经营,为了吸引观众,上权仙影院也同其他影院一样,在放映中加演曲艺、话剧,业务从此风生水起。新中国成立后,上权仙影院于1952年收归国有。为纪念淮海战役胜利更名淮海影院。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在五、六十年代,是天津为数不多的甲级电影院。因为是在南市繁华区域,业务相当红火。由于1976年受损,直到1979年进行大修,于1981年重新开业。 1500平米的影院内设900个坐席,后来又增加了录像厅、游戏厅、台球厅等娱乐设施。1992年再次翻修改造,成为当时屈指可数的豪华特级影院。成为天津电影行业第一家中外合资娱乐场所。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1997年3月,南市荣业大街拓宽道路被部分拆除而停业。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月15日发表于《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">简说满汉全席</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我国最著名、规模最大的古典宴席应首推“满汉全席”。它是在清代特定的历史时期,随着满汉两族在饮食文化上的融合,而产生的具有崇高民族文化内涵和民间烹饪技艺相结合的筵席,并成为中华一绝。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 有关满汉全席的历史由来说法不一,一种是清朝民间商贾为赚钱而编排的;一种则是清末慈禧太后生活豪奢的缩影;还有一种是清代皇帝举行的国宴。这些说法均经不起推敲。据《大清会典·光禄寺则例》记载:光禄寺举办的各类筳宴分为“满席”和“汉席”,满汉共筵的情况是没有的。从清代史籍和有关回忆清宫帝王生活的资料中也很难找到满汉共筵的记载。可见,满汉全席并非出自宫中。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 公元1764年,扬州人士李斗著书《扬州画舫录》,记有一份满汉全席食单。清代诗人袁枚的《随园食单》曰:“今官场之菜有满汉席之称。”有史记载,清朝中叶,乾隆年间,豪华宴会在官府中风行,满汉官员互相宴请,并将满汉两菜系有选择地汇聚一席,以示不分彼此。各地官员不断调动,宴请之中又互相吸取各地民间精粹,逐渐形成“小满汉席”和“新满汉席”等。可见,满汉全席最初始于宫外官府之中,后流入民间之说是有据可依的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 《随园食单》中有“满菜多烤煮”之说,言外之意,没有烧烤菜就不算是满汉全席。满汉全席以烤、烧、煮、蒸成菜,汁浓味酽,粗犷实惠,具有满族烹饪的特色。砂锅类、火锅类、涮锅类在满汉全席中都占有一定位置,将火锅作为宴会上的压桌菜,以示气愤达到高潮。另外,干鲜果品和蜜饯以及由果脯为主要配料的菜肴也是满汉全席不可缺少的组成部分。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 满汉全席一般上菜108道,包括南菜54道和北菜54道。南菜含江浙菜、福建菜和广东菜,北菜则包括满族菜和汉族菜。每一道菜都充满了地域特色和民族风情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 清代满菜是伴随着满汉全席而风靡全国大江南北的,尽管席中的风味都具有各地方特色,但作为“满”的一部分则占有重要地位。满菜之所以在满汉全席中比例最大,应该说是清代贵族特征在饮食上的一种体现。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月29发表于《作家联盟》2025年1月31日发表《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">新年叙旧话</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 春节前夕,在一位作家的帮助下,我与时隔三十年的老朋友朱未羊先生久别重逢了。他还是那么精神干练,还是那么和蔼可亲,我们相抱拍打着对方肩膀,那是情不自禁的喜悦和激动。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 说起我与天津工人报资深记者朱未羊老师第一次接触还是上世纪九十年代初的事情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 记得1993年12月14日早晨,我刚踏进办公室的门,就接到川鲁饭店一楼经理将辉的电话。他说有一位记者来采访早点市场,请我过去一趟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 作为饮食公司办公室主任这是责无旁贷的本职工作。几分钟之后,我与这位记者见了面,给我第一印象是个头不太高,比我瘦半圈,一双炯炯有神的大眼睛充满了智慧和活力,让我这个自以为是的冷漠人好似遇到了一团火,不得不围着他的节凑交流。“我是工人日报的记者朱未羊。听说这里的自助早点很受百姓欢迎,我来采访一下。”他主动向我伸出一只手。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 啊?眼前这位就是天天从报纸上看到的大记者朱未羊吗?我这时突然没有了架子,满脸堆笑双手握住他的手。“您好,欢迎光临……”我竟然不知说什么了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 随后,我领着他在早餐大厅里巡视,那时还没有手机,朱未羊一边看一边用钢笔在小本本上写着什么。他用相机拍下了自助早点的每一个品种,拍下了顾客就餐的火爆场面。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 第二天,天津工人报刊登了一篇《花四元钱撑破肚皮——川鲁自助早餐一瞥》通讯,采访文章写的很细,从小吃品种到惠民价格,从食客感受到社会效应那叫一个滴水不漏,面面俱到,满满的正能量。不过,让我没想到的是,撰稿人还挂上了我的大名,虽然不是我写的,但是愧疚中更带有兴奋。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 从那时起我就萌生了写饮食文化方面的新闻报道,不会写就模仿朱未羊的写作手法,写完之后就寄给他,虚心请教,朱未羊也不厌其烦的帮我修改,居然我也能“爬格子”写文章了。可以说朱未羊是引领我走进文化圈的第一位老师。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月31日发表于《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">旧情三十年</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一年一年好快,转眼三十年过去了,看着一张张珍藏的老报纸,心潮澎湃,仿佛又回到了二十世纪九十年代。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那天是大年初六,天津日报的资深编辑李声玉老师给我打电话,上来就说:“我在电视里看见你了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那是初五的上午,电视台采访我谈谈餐饮节日市场的话题,我当时形容节日期间餐饮市场的火爆景象兴奋的都语无伦次了,“大年三十火,初一也火,初二更火,初三初四还是火……”就这两句车轱辘话成了笑柄。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我和李老师建立的友谊是我经常给日报社送稿件,对稿件审核严谨的李老师又是一个和蔼可亲的老大姐,每次她都认真仔细到一个字,一个词,甚至到一个标点符号。我开始不敢走,就在她身边等,生怕有了之后她把我的稿子扔了。她是个南方人,吐字利索,语调很柔,“你去忙吧”这句话着实让人放心。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 千禧年的前一个月,李老师主动给我打电话,她说要开一个“食苑”专栏,让我组织与饮食相关的稿件。对我来说,这是日报对我最大的鼓励和考验。还好,我连续几年都圆满完成了任务。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 天津日报成立集团后,开辟了新的文化领域,每日新报的前身叫北方市场导报,初始的那两年,在资深记者陈宝辉的推荐下,导报准备开个饮食方面的版面,让我做主持和主笔。我深知这是对我的信任,更不敢有一丝怠慢。我开办了“胖子侃吃”和“名菜侃谈”两个专栏。每隔一天发一期,有时半版,有时整版,就看我撰写文章多少而定。那时我很辛苦,但又很充实,有时绞尽脑汁,有时轻松愉快。也正是天津日报对我的包容,才得以让我施展出来了无限能量。也正是那次机会才锻炼了我的耐力,积累了大量的写作经验和技巧,得以在退休后写出了多部长篇小说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 对了,我发现李声玉老师和陈宝辉老师有一个共同的“毛病”,太固执,太不给我面子。有一次李老师到中山食街调研餐饮市场,我当时是管委会主任,陪着老大姐转了一个多小时,我有意拖延时间,一个一个小吃店介绍,就是为了到中午请她吃饭。可是,她看出了我的用意,任凭我怎么挽留,她执意要走,那次,是她第一次跟我发脾气。我看着她的背影顶着烈日走出中山食街,心里很不是滋味。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还有陈宝辉老师,在我当办公室主任的时候,有一天他来公司采访,公司经理和书记接受采访后,让我陪陈老师去川鲁饭店吃饭,可是,这位大记者谁的面子也不给,骑着自行车头也不回就走了,弄的领导对我还一大堆意见,说我办事不力。这两件事让我记忆犹新,耿耿于怀。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年2月1日发表于《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">新年忆旧事</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 又到了一个新年,初一这天中午吃完饭,老婆子看电视,儿子儿媳看手机,我闲暇无事,坐在书桌前,拉开抽屉,翻阅着一本本厚厚的笔记本,每一页都粘贴着从报纸上剪下的“豆腐块”,这是我年轻在今晚报做通讯员时写的文章。我随意拿出一本,一片一片翻着,眼睛并没有落在文字上,眯着眼,脑子里就像过电影一样闪现出那时的情景……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 上世纪九十年代初,我在一个区饮食公司里做办公室主任,整天离不开文字,大多是上一个月季年工作总结和下一个月季年工作计划,平日还要写企业经营管理和经济效益等信息,连同把搜集到的基层职工好人好事一起编辑成企业小报。那时,我即是撰稿人,又是刻蜡板的印刷工。两天出一版,再由办事员骑自行车发送到一百多个饭店、餐厅和早点部,十分辛苦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 公司一位主管领导有一次半开玩笑说,要是认识报社的人就好了,省得你一天到晚瞎忙乎了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这一句话点醒了我,于是就斗胆拨通了今晚报经济部的电话,接电话的是马志林主任,他听了我要投稿的想法,很热情的邀请我去报社看看,还说要教我如何写新闻报道。哇塞!这可不亚于天上掉馅饼啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我当天下午就找到了报社,热情的接待了我,他看了我带来的稿子后,当场就指定一位记者做我的老师,手把手教我写新闻通讯。这位老师就是大名鼎鼎的记者田毅林,我很荣幸得到了他的指导,让我受益匪浅。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 第二天,我人生中第一篇新闻稿就登上了今晚报经济新闻版面,那个喜悦劲儿难以用语言表达。从这以后,就像开了闸的水止不住的流……最高峰时一天能见到三四篇我写的“豆腐块”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那时,今晚报报社在川府新村,从公司要骑自行车一个多小时,有时下了班去报社交完稿再回到家,天已经黑了。有时要起大早去报社送稿再到公司上班。那时没有手机和电脑,新闻稿要快,否则过了一天就成旧闻了,稿子就会被编辑毫不留情毙掉。所以,一年四季,风吹雨雪都挡不住去报社第一时间把稿件送到编辑手里,很奇怪,那时也不觉得累。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 经济部的马志林和马竟雄两位主任对我的帮助极大,为我开辟了餐饮市场专题,分析餐饮市场变化和引导餐饮消费方向等即时资讯基本上我是主笔。特别是每到节日前夕,编辑王亚琴大姐就邀请我跟她做美食专刊,充分发挥了我的饮食专业特长,也给了我写作的空间。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 勤奋和努力终于得到了回报,1995年和1996年两次被今晚报社评为功臣通讯员和优秀通讯员称号,并聘为特约记者。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 记得1996年春节前夕,我很荣幸被邀请参加今晚报社年度总结大会,郭长久总编非让我坐在他身边,面对所有的记者、编辑老师,即尴尬又好笑,我算哪道菜呀。但是,当与每一位记者、编辑举杯庆贺新年时,我好似已经置身于他们中间的一份子,那天是腊月二十九,有些陶醉了,梦幻当一名真正的记者。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年2月5日发表于《作家联盟》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">大年初二姑爷节</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 上世纪八十年代,每逢春节初二就能看到满大街精神饱满,意气风发的年轻姑爷。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那时的姑爷们穿戴的特征基本相仿,蓝色或绿色剪绒棉帽子,黑色或蓝色长款呢子大衣,三接头皮鞋油刮锃亮,骑着“飞鸽”、“永久”或“立凤”三大品牌的“二八”大链盒自行车,车把上挂着用“网兜”装的两盒“天津八件”点心,后面驮着媳妇,有的媳妇怀里抱着孩子,“傻姑爷”一路按着车把上的“转铃”,耀武扬威,那叫一个帅。也有很多不骑车的姑爷,一手提着点心盒,一手拎着烟酒等礼品,媳妇抱着孩子,也有领着孩子的跟在后面,一路有说有笑,那时的姑爷大军行进在大街小巷,形成了一道靓丽的风景线。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 记得那时的烟卷不带“过滤嘴”,牌子有“绿叶”、“战斗”、“永红”、“墨菊”、“海河”,最有名的是“恒大”。白酒一般都是“大直沽”、“汾酒”和“西凤”等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 民间把大年初二称为姑爷节是有道理的,过门的媳妇这天要带着丈夫回娘家过节。姑爷来看老丈人,老丈人自然要高规格款待。老爷们喝茶聊天,丈母娘则忙着做饭招待姑爷,闺女忙前忙后生怕在自己娘家的这一天慢待丈夫,这天,娘家人把姑爷捧为上座嘉宾。旧时说,娘家捧着姑爷是为了让姑爷今后好好对待自己的闺女。而新时代了,家家也就淡化了这种封建观念,图的就是一个热闹和乐呵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 要是这家的姑爷多,那就更热闹了,好几个姑爷凑到一起,陪着老丈人打扑克、下象棋,或者侃大山。尤其擅长吹牛的姑爷一定是主角,不是把一家子“白呼”的大眼瞪小眼,就是被一家子拿他当二百五耍。反正传来的是一阵阵笑声。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 酒足饭饱之后,大家寒暄一番,便各自回家,在等转年的大年初二,重新翻箱倒柜找出行头再次登台亮相。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一晃四十年过去了,现在每逢大年初二,年轻的姑爷们很少在大街上现身,因为他们在轿车里,带着媳妇和孩子驶向娘家,在娘家门前再亮相。姑爷们打扮的个个像明星,穿戴随意,没有统一特征,提着各种高大上的礼品盒,嘴上喊一声:“爸爸、妈妈给您拜年了,”那嗲嗲的叫声着实亲切。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 进了屋以后,小夫妻俩或者小三口便各自坐在一旁看手机,老丈人下厨房做了,老婆子在一旁指手画脚,唠唠叨叨,又怕老伴累着,又担心怕爷吃家里的饭菜不习惯。所以,有许多人家干脆提前在饭店酒楼预定好初二这天的包桌,请连同姑爷的父母一起请来聚聚,更有过年的氛围。当然,也有姑爷主动提前就订好大年初二的餐厅,这天开车来先给老丈人和丈母娘拜年,然后接老丈人和丈母娘一起下馆子,其乐融融。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> (2015年2月2日《中国乡村杂志》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">绝句四首</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"></span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">入俗</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">曲径通幽郭家沟,岭溪之间自闲悠。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">漫花悦鸟君好逑,来客入俗享春秋。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">郭家沟</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">青峰绿洲林荫走,心旷神怡郭家沟,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">歌舞升平舒广袖 ,美食美酒醉卧柔。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">福地</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">远影粼粼镜揽月,近景微微翠峭绝。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">洞天福地郭家沟,富庶升平喜无忧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">不夜城</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">蓟北水乡鲫鱼游,碧波荡漾至此流。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">两岸果园不夜城,朝霞映红郭家沟。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2024年12月28日《中国乡村杂志》)</span></p><p class="ql-block">绝句生动再现郭家沟的美景。作者用心良苦,落笔生辉,巧妙的将“郭家沟”设计在第一首第一句,第二首第二句,第三首第三句,第四首第四句结尾。特别是,四首绝句的标题连起来“入俗郭家沟,福地不夜城。”成为“两行体”绝句,只有两行的诗,但内容丰富,表达出了深刻的意境和情感。</p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">自由诗:秋访郭家沟</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">又是一个深秋时节,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">重游风景秀丽的小村街,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">呼吸着深谷中的天然氧吧,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">闲庭信步再踏石台阶。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">九龙山上俯瞰去,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一路厚厚的落叶,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">宛如一条金色的锦带,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">遮住曲径𫶇𫶇。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">眺望八仙山的余晖,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">别一样的绚丽,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">映照漫山红黄紫绿,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">勾勒出艺术的魅力。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">群峰翠色梨木台,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那是神工绘出的流影痕迹,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">似一幅岁月的画卷,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">印证蹉跎众生百态传奇。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">久看黄崖关长城潇洒舞动,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">近观暇者安逸,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">似五线谱刻印着优雅旋律,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">把我带入妙幻美境的午夜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"></span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">梦中山峦起伏,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">溪水纵横潺潺,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">百兽林间窥人间,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">万鸟争鸣绕耳边。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">醒来恍若穿越千年,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">秋风细语欢言,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">撩开迷朦的双眼,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">九山顶车神架咫尺之间。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">十年一觉神州梦,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">惊见塞上水乡巨变,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">五谷丰登岁丰年稔,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">漫山遍野百果园。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">文化馆,游乐场,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">书写民俗的时代乐章,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">传统工艺追求美的享受,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">更有佳肴炊烟百里香。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一路巡山郭家沟,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">悠悠祥和农家院,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">要知此地幽静处,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">何不早来做神仙。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我陶醉在亦梦亦幻之中,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">醒来才是真实存在,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">除了感慨万千还有依依留恋,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">心潮澎湃翘首望远山......</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年1月7日发表今日作家)</span></p><p class="ql-block">(2025年1月11日发表中国乡村杂志)</p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">古诗三首</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">伴弦游</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">百鸟争鸣引狸吼,水岸色山离轻舟,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">袅袅炊烟伴弦游,神仙落户郭家沟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">二 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">郭家沟过中秋</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">秋节对酌念老乡,卓案狼藉蟹仔黄。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">闻听屋檐鹊玉声,咏赋叹调邀月亮。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">环山深院草坪床,百果祭仲飘茶香。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">仰视银河满天星,俯瞰水中会月娘。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">三</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">别恋</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">情别恋,意相愁,难舍难离郭家沟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">民好客,俗风尚,阳春白雪心生留。</span></p><p class="ql-block">(2825年1月24日《中国乡村杂志》)</p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">小议群主</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 微信群不同于朋友圈,它更像是一个团体组织,有同学群、战友群、好友群、同事群,还有社区群、民间团体群等等。而群主既是发起人,又像是领袖,可以号令“天下”,可以鼓动掀起群众对某一件事的反应。时间久了自然而然就有了官气,以“霸主”自居,发号施令!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在群里往往有一些人在维护群主,无可非议。但也有像奴才一样的人,无论大事小情,无论正确与否,只要是话出群主之口,便阿谀奉承,毕恭毕敬,没有了自我。这就难怪群主天天陶醉在皇朝之中,接受百官朝拜。若有反对声或不同建政者,即以“大不敬”斩立决。轻者震怒,指挥众臣群起攻之,将其打入冷宫。重者踢出群外,“终身监禁”。若有反抗,群主常常自信满满掷地有声:闭嘴,我才是群主!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 官气官威不是娘胎里带来的,基本都属于“后天”培育出来的,不知谁给的自信,哪怕只管一个人也要摆出领导的姿态。好像老天第一他就是老二,也罢,还算有点自知之明,知道还有个顺序。然而,也有老子就是天下第一的蠢材。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 从历史上看,这种人无论官位多大,官威多强,无论是法家还是儒家,无论是文官还是武官,最终的结局都不算是圆满。甚者,惨不忍睹。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我见过这样的群主,整天在群里叽叽歪歪,不是说这个不好,就是说那个不对。别人相互对话,他非要插一杠子,这不对那不对,就是他说的对。见没人搭理他了,还急眼了,说人家不尊重他。就因为一些鸡毛蒜皮的小事,跟群里人没少抬杠,动不动就行使职权,把人家踢出群了。这下可好,被踢出群的人也有仨好俩好的,跟着就自动退群了。眼看群里的人减少,为了扩大自己的队伍,求爷爷告奶奶拉来了所谓有身份的人为自己站脚助威。这还是群吗?这不成了拉帮结派了吗?也许当初建群就是为了自己过官瘾?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 群,聚在一起需要志同道合,相互尊重,相互扶持,尤其是进入小康社会,人们的幸福感与日俱增,更需要快乐自在、悠闲惬意的生活。利用网络“群”谈天说地,自由畅想,自嗨自乐,游戏人间是一种对生活充满热爱的方式。群主大可不必有君临城下,高人一等的感觉,作为群主心态要平和,切记如果没人跟你玩,你可就成了孤家寡人了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> (2025年2月9日发表《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">阿Q不是人</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">——对“阿Q”人物的新解</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 重读鲁迅的中篇小说《阿Q正传》,对他笔下的阿Q又有了新的认知。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 过去只知道这部小说以辛亥革命前后的中国农村为背景,塑造了阿Q这一人物典型,表达了作者对阿Q“哀其不幸,怒其不争”的态度,具有深刻的思想意义和社会意义。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 但是,再次重读后,感觉不单是揭示了麻木不仁、缺乏反抗精神等封建文化形成的国民劣根性。他还有更深层次的含义。有人说,阿Q的生活充满了辛酸和屈辱,他是通过一种独特的“精神胜利法”来安慰自己,这种自我欺骗的方式反映了人性的悲哀。我倒是从另一个角度看待阿Q这个人物,他并没有缺乏反抗精神,相反,你打我左脸,我再给你右脸,你处死我之前,我还要认认真真画好人生的句号。他是在用自己的方式来揭示封建制度不合理性和国民性的弱点,提示人们对人类精神的深刻反思。其实他不是人,简直就是倒驾慈航的活菩萨来点化人间的智慧化身。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 要说阿Q懦弱,我不同意。难道他比</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">印度的甘地还懦弱吗?甘地倡导对英国殖民政府开展“非暴力不合作运动”,通过绝食、罢工等方式,最终成功领导印度获得独立。甘地的“非暴力”哲学思想不仅影响了印度的独立斗争,还对全球的民族主义者和争取和平变革的国际运动产生了深远的影响。他的精神被尊为一种现代政治学说——甘地主义,成为全球和平与正义的象征。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 阿Q也并非对屈辱麻木不仁,根据《金刚经》记载,释迦牟尼佛的前身是忍辱仙人,他在修行时被歌利王割截身体,在被割截身体后,不仅没有怨恨,反而发愿成佛后度化歌利王。你能说释迦摩尼对屈辱麻木不仁吗,这也许恰恰相反,从世界来说是对被屈辱者的蔑视和鄙视。而从法界来说一切都是空相,也是一种大慈大悲智慧的修炼。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 此外,耶稣也是如此,他的教义包括宽恕的重要性,他认为人们应该彼此宽恕,这在充满竞争与冲突的世界里显得尤为珍贵。我并非断章取义,更没有哗众取宠之意,就想提出一个新的角度来诠释一个不是人的阿Q。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年2月15日《发表于作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">作家与厨师</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一日,我去一家饭店采访一位厨师。按约定上午十点钟我准时来到了饭店门前,我把电动自行车锁好,便进了饭店。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “先生您好,有预定吗?”一位服务员主动问我。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我把头盔摘下来放在吧台上,问服务员:“电动车放在饭店门口,警察不管吧?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “警察只管机动车,”服务员回答了我的问题后,再次问我有没有预定。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 刚巧,我要采访的厨师臻师傅进了大厅,他热情的伸出双手,嘴里一个劲的道歉:“对不起贾作家,路上堵车,我迟到了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我高傲的递给他一只手想应付一下,没想到他又把手缩了回去,连声说道:“对不起,我的车前轮可能压停车线了,我去挪一下车。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我透过大门玻璃往外看,臻师傅上了一辆“宝马”,将车慢慢往后倒了半米,然后停车下来,“吱儿吱儿”用遥控钥匙锁上了车门,三步并作两步返回了大厅。冲着我点头哈腰连连道歉:“不好意思,让您久等了。”这次我们俩谁也没主动伸手。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这个臻师傅与我年龄相仿,看起来是个不拘小节的人,不像我道貌岸然。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他把我带进了一个雅间,让服务员沏了一壶茶,自己去更衣间换了一身工作服回来,说:“不好意思,我只能陪您聊半个小时”,便坐下来等着我采访。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 虽然心里有些不快,但还是要继续下去,于是,我就直入主题:“你做了二十年的厨师,主要的体会是什么?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “哈,很简单,每当我创作出一道新菜时,就想让更多的顾客认可,一旦这道菜很少有人问津,可想而知,”他停顿了一下看着我说:“那心情就像你们作家写出文章没人看一样,不如一边凉快去。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这是什么话,一个做饭的怎么好跟一个作家相提并论,我是文人墨客,你是油盐酱醋。我哼了一声,又不好直接怼他,便随口再提出一问题:“听说你参加过多次烹饪大赛,领奖时是什么心情?”话一出口就觉得特没劲。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 臻师傅笑了笑说:“就像你贾作家写出的作品获奖一样,您肯定也有体会吧。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 呵,他反倒将了我一军,还别说,我写作二十多年还真没获过什么奖,能在报纸上发表一个豆腐块就很了不起了,一篇文章一首诗起码能在群里炫耀一天两天的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他见我一个劲喝茶没理他,就解释说:“说起来,其实咱们都是手工劳动者,您别过意,话糙理不糙。您是作家耍笔杆子的,我是烹饪做饭抖炒勺的,不同的是您的作品是让人读的,我的作品是让人吃的,您提供的是精神食粮,我提供的是美味佳肴。当然,这需要文化知识和灵感智慧。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个厨子嘴皮子怎么这么“溜乎”,瞧着他那眉飞色舞的样子,我却有些尴尬了,本来嘛,作协会员就一定了不起吗?每天面对读者基本都是以文人自居,甚至摆出老学究的姿态“哼哈这是”,真把自己当棵葱了,却不知人家根本就没打算拿你炝锅。反观我见过的烹协会员就不一样了,厨师们每天面对顾客就能做到笑脸相迎,一副谦卑的样子,他们心里清楚和气生财。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我好像突然觉得自己很渺小,这哪是采访来的,纯属是受教育来的。作家与做饭的本质都应该是一种文化艺术形式,没有贵贱高低和地位等级。非要是说谁更有价值,那还是“民以食为天”,这话的含义我刚刚懂。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年2月18日发表于《今日作家》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">餐桌上的梦</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 记得六岁的时候,二表舅带我下馆子,一份独面筋,一碗冬瓜丸子汤,一人一碗大米饭,真香!我就想要是天天吃这个多好。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1978年我19岁了,学徒出师那天,我请师傅下饭馆吃饭,一份烩牛肉,一份炒肝尖,一人一碗大米饭。真香!我就想要是天天吃这个多好。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1991年,全市人才大流动,从建筑行业调动到饮食行业,虽然还是做办公室主任的位置,但是行业的性质截然不同。我想可以天天吃馆子了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当我接触了饮食业才知道中华美食可不只是我知道的那一点点。我幼稚的在想,中国到底有多少菜肴?民间小吃有多少个品种?我开始学习和了解中国菜和小吃的分类以及它们的地域特色来增长饮食文化知识。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 鲁、川、粤、苏、闽、浙、湘、徽这八大中国菜系各具特色,涵盖了广泛的烹饪技巧和口味。包含了34个地域菜系的340道经典名菜和273席主题名宴。这些名菜和名宴使用了多种食材和烹饪技法,充分展示了中国饮食文化的博大精深,被世界所公认。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 特别是近代的满汉全席,以烤、烧、煮、蒸成菜,汁浓味酽,粗犷实惠,具有满族烹饪的特色。砂锅类、火锅类、涮锅类在满汉全席中都占有一定位置,将火锅作为宴会上的压桌菜,以示气愤达到高潮。108道菜肴包括南菜54道和北菜54道。南菜含江浙菜、福建菜和广东菜,北菜则包括满族菜和汉族菜。每一道菜都充满了地域特色和民族风情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 面点也是中国烹饪的主要组成部分,素以历史悠久、品种繁多、风味浓郁、制作精致著称于世。春秋战国时,谷物品已有麦、稻、菽、黍、稷、粟、大麻子等,民间有五谷、九谷、百谷之称。谷物加工技术从杵臼、石磨盆、棒、碓等发展到石磨。随着油料、调味的生产和青铜炊具的使用,当时出现了油炸、烤烙、蒸制的面点。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 而中国传统小吃品种更是举不胜举,从专业角度可以分为十大品类:面类、粉类、饼类、饭类、肉类、甜品类、油炸类、馅类、汤粥类和豆制品类。这还不包括糕点类食品。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我曾作为领队参加过多次国内烹饪大赛,亲眼目睹了来自各地名师大厨的精湛技艺,品尝过许多名菜名肴,增长了见识,拓宽了眼界。上世纪九十年代有幸在某家报社做“胖子侃吃”和“名菜侃谈”栏目主持和撰稿人。我曾试想把全国的所有民间饮食文化和民俗美食统统网罗在栏目里,但是,我做不到,因为需要挖掘的传统美食和现代与时俱进的创新美食犹如银河系的繁星只有璀璨,没有尽头。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那年,我作为某报社专门撰写美食文章的特约记者,把一些地方的创新菜归为“迷踪菜”的概论得到了有关部门的认可,“迷踪菜”言外之意就是老百姓喜欢吃什么,市场就有什么,不拘传统套路,不拘各种工序规则,食材随意搭配,口味随乡入俗,只要有市场就是硬道理。而且逐步纳入中华美食文化产业体系之中。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 中国道路上的中国梦包涵了最主要的“民以食为天的”大事,随着社会的进步,国家的繁荣,人民生活的富足,从温饱到小康,中国老百姓的幸福感与日俱增,享受美食已经成为现代人生活必不可少的“美滋”幸福元素之一。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 如今,我退休了,在家写一些关于中华美食的历史故事,挖掘那些濒临灭绝的传统菜肴和小吃。如:炉干烧饼、炉粽子,它们的工艺具有一定的技术,遗憾的是该品种已经不见了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还有一个古老的吃食叫蛤蟆吐蜜,它的酵面技艺,现代工艺是很难代替的,是传统酵面技艺的代表作,老酵面经过5天自然发酵,通过兑碱、活馅、侧滚麻仁等26到工序,烤制时侧面自然裂开,吐出馅来,活脱脱一只蹲坐的蛤蟆。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 好在还有民间极少数传承人在默默的坚持不懈,用传统的小作坊制作繁杂工艺的菜肴和小吃,如很少在市面见到的“铁扒鸡”、“爆豆腐”、“炒嘎哒”、“剪子股麻花”等等技术含量较高的吃食偶尔还会碰到。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 其实在我国自古以来就有很多美食家和历史学家以及文人墨客,撰写出大量的美食与文化相融合的著作,把每一道美食中的幸福满足感传递给大众。让中国人乃至全世界从美食中感受中国传统文化之美,让每一个炎黄子孙在中国道路上享受中国美食梦的甜蜜。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年2月20日发表于《作家联盟》)</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">“斜”说十二钗名字的寓意</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 重读《红楼梦》后,更加深了对曹雪芹笔下的金陵十二钗各自名号独特的寓意,每个角色的性格特点,预示了她们在故事中的命运。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 透过每个人的结局,似乎觉得还有点其他味道,我不是红学家,也没有专心去探索究竟,更没有那么高的学识,但是作为低学位的读者也有自己理解的寄意,不为过吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 本以“戏说”为题,又觉得没有尊重之意。用“歪说”,又有歪理邪说之嫌。思前想后,暂用“斜说”为宜,因为我的“学说”并非“正说”,但也不是“邪说”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 林黛玉,别号“潇湘妃子”与“颦颦”,且多愁善感而得名。她的名字“黛玉”取自“黛色”和“玉质”,象征着美丽和才华。但是我把她理解为“谐音”,林(临)黛(代)玉,也就是“临时代替的玉”,不是永恒的,只是暂时。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 薛宝钗,号称“蘅芜君”,“宝钗”寓意着珍贵和富贵。她的谐音是薛(削)宝钗(拆),我以为就是“削减宝玉的价值,拆散林黛玉和贾宝玉这两块玉,或者可以理解为将贾(假)宝玉拆分解体。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 王熙凤,外号“凤辣子”,凸显了她个性中的麻辣与行事果断。而她的谐音是王(亡)熙(惜)凤,暗示“百鸟之王的这只凤凰可惜早亡了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 李纨,号“稻香老农”,象征朴素与自足。她的名字还可以这么理解,李(里)纨(代表细密白色丝织品),也就是说她是府里最心细最纯洁干净的“素人”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 贾元春,她在小说中是贤惠德淑的皇妃,即“贤德妃”。贾(假)元(当“最初”、“开始”讲)春,直言一开始这个春风得意就是假的,注定享受不到真正的春意盎然。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 贾迎春,外号“二木头”,形容其性格木讷、不善变通。这个名字不言而喻,不可能真的能迎来自己想要的满园春色,而是未迎春风即殆尽。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 贾探春,称“玫瑰花”,比喻美丽与坚韧。贾(家)探(探寻、探险)春(谐音:萅,振作的意思),从其经历来看,她是为了皇家的命运和贾府欲盼重新振作被迫与外族联姻,探寻一条结盟之路的牺牲品。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 贾惜春,外号“勘破三春”,暗示她对人生境遇的洞察与接受。贾(假)惜(惋惜)春,很好理解,她并不真的惋惜自己有无青春,亦出家为尼,终生到老。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 秦可卿,外号“情可轻”,反映了她对待情感的超然与淡泊。谐音:秦(寝)可(刻)卿(顷),也许是说顷刻之间很快就结束了年轻的生命,而且丧事铺张隆重,堪比进入“帝王”陵墓。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 巧姐,外号“余音绕梁”,赞美她的歌声悦耳动听,令人难忘。巧(巧遇)姐(谐音:接、结),有两种说法,一个是被刘姥姥“接”走,成了孙媳妇;一个是与周财主之子“结”为夫妻。总归是巧遇恩人,得以逢凶化吉。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 史湘云,绰号“枕上书”,形容她才情出众,善于吟诗作对。谐音:史(失)湘(向)云,大意是,“失”去(没有)方“向”的云,随风飘荡。无论最终结局如何,都与她的命“运”紧密相关。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 妙玉,号“空谷幽兰”,象征她的清高与超凡脱俗。在佛法中,“妙相”是空的、假的,有而非有,非有而有。原著没有明确交代她的最终归宿。尽管有多种说法,但是,无论是哪一种说法,她都不可能是一块无瑕疵的玉,或许就是一块“假”玉。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 以上即为“斜说”,也许有人说这是“胡说”,我也不会在意,因为是我的个人理解,没用“新说”就很知趣了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年2月23日发表于《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">杂文• 虚伪的光环</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一天,我偶然发现社区居民群里有很多文学爱好者相互转发自己的诗歌、散文和小说等作品。有的作品水平还真不一般,我突发奇想在社区里成立个小型文化社团,满足居民业余文化生活需求。于是,就利用这个平台组建了一个编辑团队。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 也别说,我这个编辑团队表面看很是像模像样,设有总编、副总编,总顾问、总编审等十多个位置,为的就是有正规化和权威性的形象。我理所当然就是总编啦,哈哈,很受用的啦!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这个班子成员一经出炉,在社区居民群里影响力可大了,大家相互见面把原来的张大爷、王二妈、李三奶奶、赵四叔和刘五婶子等都改了带有官称的张总编您好!王副总编早啊!李总您这是遛弯去啊?赵编辑吃了吗?刘编审接孙子去啊?呵呵,不知道的人还以为社区里搬来了一个编辑部呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我这个编辑部刚开张时因为投稿的人少,每天只能将就着发一篇小作文。编辑部里的人便近水楼台先得月,争先恐后发自己的作品。时间一长,大家觉得费劲八力写出来的东西也没人看,点赞的也就是我们几个人互夸互粉,自己都觉得尴尬。再后来就更吃力了,也写不出来什么,干着急。本来嘛,肚子里的墨水就这么多,整天还要晨练、跳广场舞、唱红歌、上菜市场、回家做饭看孙子,自己的事都干不完,哪有闲工夫写作业啊。于是,就在群里动员居民们来参与。其实群里有不少能人跃跃欲试,一个通知下去,上来了好多稿件,一时间可忙坏了编辑部。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 活多了就出现了不同意见,这个说这篇散文可以,那个说太散;这个说这首诗不押韵,那个说首句可以不押韵。反正争吵不断。后来我出个主意,每篇稿件大家传阅看,用集体的智慧定夺是否可以上架,这也是对稿件质量负责嘛。当然也有另一层原因,那就是虽然头上都有官衔,但是自己的文化水平还是有自知之明的。真要是遇到个高手来质询,大家还需要抱团取暖,一致对外。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 仅仅支撑了半年,居民投稿的热情就没了,稿件越来越少,只因为看不起我们的水平,经常为作品里的一个字一组词在群里争论的鸡犬不宁,还有的人讽刺我是二百五,让我在社区里见了邻居感觉没面子,十分伤脑筋。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 稿件本来就不多,领导们审阅又慢,因为有些修辞手法和语言逻辑都不太懂,需要相互讨论,甚至还要咨询家里的孩子,真是太累了。大家渐渐产生了疲倦,萌生了退意,但又都舍不掉“乌纱帽”,因为还要用这个虚伪的光环对外炫耀呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还是我脑子灵透,提出一个既能保住乌纱帽,又能省事的方法,那就是:“本编辑部只收各大媒体发表过的作品,其它一律谢绝!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 妙,实在是妙!不愧是编辑部的灵魂。主要还是为了提升作品质量的档次嘛,无可厚非。有了各大媒体的把关,发表过的作品在群里转发,看谁还能挑出毛病来。也避免了一些所谓文学爱好者小看我们,高,实在是高!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 从这以后您猜怎么着?没有人投稿了,原因很简单不过了,您想啊……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年2月25日发表于《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">浅谈杂诗</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 杂诗是一种内容多样、形式自由的诗歌形式。它可以脱离古诗严格的格律,也不追求现代诗新颖的形式,它有着自己独特的魅力和意象。杂诗可以是一段随想,也可以是对某个瞬间的捕捉,随心所欲表达自己的真实情感和想法。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 古代有杂诗体四十多种,而现代常见的杂体诗有回环诗、宝塔诗、字谜诗、辘轳诗、藏头诗、横竖诗、打油诗、诙谐诗、集句诗、联句诗、接尾诗等等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 本人拙笔小试,见丑于众,以博嘲讽,视为其乐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">藏头诗·正月十五闹元宵</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">正值春节团聚时</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">月圆满星品甜食</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">十足百果香浓郁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">五粮醇酒得受持</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">闹取天宫佳肴宴</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">元曲弦音悠扬弛</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">宵夜不禁欢笑声</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">节庆过后俏绿枝</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">杂诗中所说的藏头诗是将所叙之事藏于诗句之首。每句的第一个字连起来读,可以传达诗文的含义。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 二 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">接尾诗·宜人舒</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">水库清澈透底处,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">处地碧绿鱼戏逐,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">逐流泃河常州沙,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">沙河屈曲东南出。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">出自竹书纪年史,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">史记燕齐大战触,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">触目今朝变果园,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">园间小憩垂钓术。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">术语妙说郭家沟,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">沟村环抱绿荫树,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">树林松柏盘山路,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">路闻炊香农家屋。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">屋外民俗文化风,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">风情景色宜人舒,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">舒爽自在赛神仙,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">仙境传说有立书。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 诗句用简短的文字描述国家4A旅游景区郭家沟水库与泃河及支流常州沙河关系,古代历史和现代文明的演变,特别表现在郭家沟水质清澈到底,颜色碧绿,周围环境优美丰富的自然景观和活动,如林间漫步、水库垂钓、花间小憩等展现的淋漓尽致。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">三</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">横竖诗·两首(无题)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">山村鱼塘有垂落</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">岭乡米莲林荫郭</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">松果之出不归家</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">柏树香浆染洲沟</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">二</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">乡土文化民族风</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">情系人间意韵俗</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">满载地灵郭家沟</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">怀恋域通村幸福</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 横竖诗是一种特殊的诗歌形式,横着看是诗,竖着看也是诗。该诗表达出了郭家沟的人文乡土气息。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">四</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 宝塔诗 · 游园</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 悠</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 闲游</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 花园行走</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 丛林处曲径幽</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 群芳争艳千姿娇柔</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 奇石峥嵘绝如是天人抠</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 青山绿水河湖苍松翠柏杨柳</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 长廊竹亭观莲鱼庭院古香绕阁楼</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 老翁吹拉弹唱老媪伴舞走秀</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 众声拔高音票友净墨丑</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 刀枪剑戟鹊鸟歌喉</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 健身器棋牌骰</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 笑声无忧</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 逸诱</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 悠</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 宝塔诗,又有人称它是斗笠诗和山水影诗。因其形状像宝塔而得名。它从一字句或两字句的塔尖开始,逐层增加字数至塔底终止,构成一个等腰三角形,形如宝塔或山形、或对衬收尾相应。宝塔诗最早起源于隋朝。其特点是对仗工整,读起来琅琅上口,声韵和谐,节奏明快。在内容上丰富多样,可以状物赋形,托物言志。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月1日发表于《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">散文•公交车里的众生相</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我今天终于拿到乘车卡了,我也是有享受免费坐公交的身份的人了。也预示着人生又一个起点,起点的解释是开始的地方和时间,如果还不明白我说的是啥意思,请听我刷卡的声音:“请稍后,老年卡”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我居然是老年人了,怎么会呢?一晃就变成了老年人了,心里真的不服!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “爷爷您下车吗?”有个年轻人在我身后,意思是说让一让,别挡我下车的道。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这孩子还真有礼貌,我让他过去,冲着他的后背瞪了一眼,心说:我有这么老吗?切!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时我发现有一个空座,但是,还有两位老大姐也同时看到了空座,其中一位冲着我说:“大爷您坐吧。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我滴那个天呐,她看上去比我岁数还大呢,竟然喊我大爷。我摇摇头表示不坐。心想:我要是坐了就等于承认自己比她们大了,我才不坐呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 过了两站,终于有了几个空座,我选了一个靠后台阶下面的座位坐下。有两个大学生坐在我前面的座位上,还没坐稳,看到一位脚残人在老伴的搀扶下上了车,两个大学生立刻站了起来,很有礼貌的把座让给了他们。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我对其中的一位大学生笑了笑,表示对她们的行为给予赞扬,并用手指向我对面的一个空座,示意让她去坐。不曾想,空座后面的一位老大妈把本来放在地上的一捆芹菜拿起来,快速的扔在了空位上。大学生很无奈,冲我一笑,意思是说:我没法去坐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 年轻人让座,老年人占座,而且是毫不讲理。唉,这人呢咋越活越没素质了呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 又过了两站,老大妈拿着芹菜下车了,留下了两个空座,两个大学生有座了,其中一位大学生刚要坐,看到座位上的菜叶和碎土“咯哒”,皱皱眉头依然继续站着。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时,我闻到一股“邪腥”味,回头一看,一位七十岁左右的老头仰着身子打手机,把一条腿搭在前面的扶手上,他的脚正好冲着我“后脑勺”。我当时就急了,说:“把脚放下去!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他好像没听见,还在对着手机大声聊天。我站了起来,冲着他再次命令道:“把脚放下去!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 坐在他旁边的大娘却不耐烦了,说:“我们刚从菜市场回来,他累了,翘翘脚不行吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “这是公交车,不是你们家好吗,奶奶。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “谁是奶奶,你的岁数也不小了,还叫我奶奶?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 没辙,遇到这么不懂事里的老人,你还能把他送“所里”(派出所)去?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时,不知道谁的手机播放自己在家里逗孩子的视频,那响声压过了我们争吵的声音……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 终于到站了,我被气的差点忘下车,当我回过神来时,车门已经关上了,我忙喊:“师傅,麻烦一下开开门,我下车。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 司机很不耐烦:“早干嘛去了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 喝,今天应该是个好日子,怎么净碰见不愉快的事呢?这公交车坐的,好像谁都跟我过不去,难不成是我事多?也许吧,老人就是事多。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月3日发表于《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">一堂“讲座”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 最近,有个在街道工作的朋友说他要组织一次社区文化讲座活动,称请来的学者讲历史课可招人喜欢了,非让我去充个人数。果然,这位学者讲的《三国演义》绘声绘色,堪比说评书。诸生大呼过瘾。本人却没有被现场的气氛感染,反而不屑于顾,心想:要是想听评书不如去曲艺馆更活灵活现。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我以为,讲座不能只会利用口才单纯的照本宣科,应该有对历史事件和人物性格的分析,有对不同角度的理解,更要有对历史文化发展的深刻思考和探索,让听者感到有新意,如果有不同意见亦是极好的,共同探讨是最佳的互动方式,不怕有争议,甚至争论。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 讲座结束之后,我挡住了学者的去路,想与他私下交流。看得出来,他虽然流露出反感的表情,但是基于在众目睽睽之下,还是停住了脚步。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “老师您好,我想请教三个问题,”我怕耽误了人家吃饭的时间,便单刀直入:“诸葛亮、周瑜谁更有军事才能?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “他们在不同的时期有不同的战绩,”学者就是学者,回答问题滴水不漏。他见周围的人聚精会神,便来了精气神:“诸葛亮在火烧赤壁战役中起到了至关重要的作用,首先,他亲往江东游说孙权,促成了孙刘联盟。其次,对荆襄地区的地理和人情非常熟悉,通过分析,掌握了曹军的情况和动向,为赤壁之战的胜利提供了重要帮助。其三,诸葛亮提出了火攻战术……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “不对吧?”我没礼貌的插了一句:“火攻不是诸葛亮提出的吧?有历史记载:诸葛亮在赤壁之战中没有直接指挥战斗或使用草船借箭、借东风等计策。他的作用更多是外交和策略上。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你说的是《三国志》,我讲的是《三国演义》。”学者轻蔑地看着我说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我有点糊涂了,讲授历史课,应该讲《三国志》呢,还是说《三国演义》?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我无话可说,只好提出第二个问题:“那您说火烧赤壁之战应该算谁的功劳?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “按《三国志》的说法是周瑜,如果说《三国演义》那就是诸葛亮了。”学者显然有了我第一个问题的经验,他来个两头堵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “要我说都不是。”我再次显得不懂规矩,而且,我当着众人发表了自己的演讲:“赤壁之战火攻是黄盖提的,就连南郡之战偷袭夷陵的主意也是甘宁提的,周瑜根本就没有自己的主见,全靠采纳部将的谋略。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你说的是《三国志》还是《三国演义》?”这次学者反问我了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我忙回答说是《三国志》,然后马上替学者回怼自己:“奥,知道了,您讲的是《三国演义》。”不知为何,周围的人都笑了,是笑我无知呢,还是笑我学学者的话。不管怎么着,我还是没放弃第三个问题:“周瑜和诸葛亮谁的年龄大?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 学者一时愣住了,也许是认为我成心拿他找乐子,也许还真的被一块小石头绊倒了,张了张口又咽了回去,很谨慎,又很气愤,不想再搭理我了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时有位老太太嗓门还挺大:“当然是周瑜岁数小啊,人家十三岁就当了水军都督,诸葛亮二十七岁才出山。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “一派胡言,这是听谁讲的?”此时,我马上意识到这句怼人的话有些唐突。立刻把话题转过来,说:“十三岁当水军都督是曲解,应该是二十四岁。”说完之后,我觉得跑题了,马上给出了答案:“周瑜比诸葛亮大六岁,周瑜生于公元175年,诸葛亮生于公元181年。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时,学者终于开口了,质问我:“你嘛都门清还问我,是啥意思?”说完后,白了我一眼愤愤的走了。我怕他生气,赶忙解释道:“其实我也不知道,是我儿子告诉我的,他是小学数学老师……”任凭我怎么解释,学者连头都不回,弄得我很没趣。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 于是,我把气撒在朋友身上,冲他嚷嚷:这就是你组织的讲座?《三国演义》还用请人来讲吗?组织社区老年人看电视剧,看连环画,听评书不是更有群众文化娱乐性吗。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月5日发表于《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block">散文.</p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《人生初体验》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1976年唐山大地震过后,刚满17岁的我就被分配到某建筑公司当了一名建筑工人。虽然很留恋校园生活,但父母却为我能参加工作而感到高兴,因为这样我就不用“上山下乡”了。留城当工人,这是当时大部分青年人最盼望的一件事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 虽然名义上是留城,可实际上没有几个月,我们就随建筑大军开拔到远离城市的北大港搞开发建设。当时正值寒冬季节,我们这些年轻人穿着新发的蓝粗布大衣,相互挤坐在敞篷卡车上,凭着一腔建设社会主义的豪情,迎着凛冽的寒风,一路高歌:“戴花要戴大红花,骑马要骑千里马,唱歌要唱最新的歌,听话要听党的话......”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个多小时后,我们终于到达了此行的目的地一北大港。眼望着辽阔无际的开洼野地,一种孤独无助的情感油然而生,只觉得两眼发热、两腿发软,要不是好面子,我肯定会哭出来的。在领队王师傅的组织下,大家拎着行李卷有序地来到工人宿舍。说是宿舍,其实只不过是三排简易平房。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在北大港的两年中,我推过独轮车,为师傅们送砖;赶过毛驴车,为工地送沙石料;拉过沥青车,在楼顶上铺油毡......每天工作12个小时,虽说累得精疲力尽,却觉得生活无比充实。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 听师傅们说,干建筑这一行,很少有人一辈子不出工伤。当时听了心里很恐惧,可一干起活来就全然不顾了。一天,我们正在大化纤厂的车间顶子上干活,虽说天气酷热,为了防止被几百度的沥青油烫伤,大家还得把自己从头到脚捂的严严实实。头顶烈日,站在弧形屋顶上刷着滚热的沥青油铺油毡,那滋味可想而知,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时,一位参加劳动的工区干部推着沥青车准备倒油,由于装油的车很重,屋顶又是弧形的,一不留神溜了车把,眼看着油车顺着屋顶随坡往下滑,一旦油车从屋顶上翻下去,地面上施工的工人肯定会出大事。大家都惊呆了,离油车最近的我下意识地顺手抓住了车把,拼命地往上拽,三百多斤重的油车拖着我一步步向下滑。在不远处的王师傅发着颤音大声喊:“危险,快松手!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 可我当时脑子里一片空白,任凭被车往下拖就是不松手。好在工区干部情急之下用力扭了一下车把,油车“噌”地一下横了过来,车停了。可是,车里滚烫的沥青却从出口喷了出来,正好糊在我的脚面上。王师傅急忙跑过来,帮我脱掉高腰球鞋,但热油还是顺着鞋口浸透了布袜,贴在了脚面上……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当医务室的大夫给我擦去脚面的沥青时,一大块皮已经被烫熟了,红血白肉,疼痛难忍。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当晚,几位工区领导来宿舍看望我,见我的床头上放着十几本考大学的参考书,夸我是个好学上进的青年人。一个多月后,我被调到工程四队当了施工预算员,也就是这一天,我郑重地向组织递交了入党申请书。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月5日发表于《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block">三鲜打卤面</p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 听说江都路天味楼饭庄开了个捞面馆,这可是新鲜事,堂堂有名的老字号为何还要特意开捞面馆呢?于是就想一探究竟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天,我我邀请原河北区商委尚华主任一起去专访了这家饭庄的经理张涛先生,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 张经理知道了我们的来意,本来不善健谈的他一提到捞面就想变了一个人,侃侃而谈,滔滔不绝。他说是听了周边居民的建议才下决心干一个纯天津味道的捞面馆。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他说:天津捞面,那可是讲究,光是打卤面就有十几种,常见的茄子卤、西红柿鸡蛋卤、小炖肉卤、菌蘑卤、素卤等等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 但是被食客公认的天津打卤面,主要分为两种,即:四碟捞面和三鲜打卤面。四碟捞面是天津传统招待客人的最高礼遇,卤子里的食材以大块的肉片,大块的炒鸡蛋,大块的面筋和大块的香干为主。并通常配有包括虾仁黄瓜、豆角胡萝卜丝、辣子鸡丝、糖醋面筋、韭菜香干肉丝和鸡蛋菠菜等其中的四个菜品,这些菜不仅味道各异,而且颜色丰富多彩,是视觉和味觉的双重享受。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 三鲜打卤面则是天津人最爱的面食之一,制作方法也相当讲究。需要准备虾仁、肉片、鸡蛋、香菇、木耳、香干、油面筋、黄花菜、葱姜等食材。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 张经理说到此时,我打断了他的话,问:“据我所知,天津人爱吃面的习俗可是有历史了,也不知道是哪一代老祖宗传下来的。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 尚华主任当过老师,对中国的民俗文化有深刻研究,他接过我的提问讲起了历史课:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在中国风俗中,麦黍文化源远流长。南方人食米,北方人食面。面食中的面条与民食民俗民风关系密切。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 捞面,原来叫“汤饼”。它是把面粉加水揉成面团,擀成圆薄片,折叠后切成片状,煮熟用盐酱醋做“浇头”,因带热汤,所以才叫“汤饼”或“煮饼”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 古代的汤饼,类似现在的“片汤”或山西的“搓鱼”一类面食。到了宋代,才出现在案板上擀面切成细长条的做法。当时在东京汴梁城,卖北方熟食的有“淹生软羊面”;南方熟食店有“桐皮熟烩面”;四川熟食店有“大澳面”,寺庙还有素面。虽然未传下具体做法,但已显出不同风味。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 明清面条已接近现代切面,有了用木杠压切面的作坊。西北地区有“臊子面”,北京有炸酱面,扬州有“裙带面”,福建有“八珍面”,四川有“担担面”,山东宁津有“长官包子大柳面”,民间还有各种清汤面,如阳春面、担担面等等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在天津风俗中,因面条细长而连绵不断,赋予“福寿绵长”的文化内涵,被称为“喜面”。在岁时节令中成为食俗,如:大年初二吃捞面。因唐、宋、元时设“市舶司”,接待外国商人,阿拉伯人多金而拥有珍宝,把他们视作“财神”,所以天津卫人在“念喜歌”时唱道:“一进门来把头抬,增福财神两边排。西洋回回来进宝,斗大元宝抬进来。”所以每到大年初二,天津许多商店都有“敬财神”的习俗,这天一定要吃捞面。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还有在喜寿日时,家宴或筵席的午饭一定吃喜面。这顿饭要配“四个碟”,还要“全素码儿”。菜码儿中要备红粉皮、豆芽菜、黄瓜丝和胡萝卜丝等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 再有就是夏至、中伏,甚至农历六月中旬要连吃三顿捞面,因二十一是火神、二十二是关公、二十八是“秃尾巴老李”等三人的生日,所以要吃面。其实,也有更深的原因,主要是进了伏,天气炎热,吃捞面省时省力省事省钱。菜码又多是蔬菜,吃时爽口去火。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “原来吃面条儿还有这么大的学问。”我插了一句话。张经理好像意犹未尽,他接着我的话音继续说他的面。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 天津人喜欢吃打卤面,卤子随高就低,可以用海参、虾仁、肉片,也可以用茄子丁儿、面筋、鸡蛋打卤。当然老天津卫人也喜欢吃炸酱面,有人说吃炸酱面是从北京传入津门的,但天津人却让炸酱面落了根,这话有一定的道理。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 先说炸酱面主要角色“酱”,应该是最传统的北京六必居的黄酱,生吃甜咸适中,熟食香味浓郁。而天津人喜食的酱叫“面酱”,也有人叫它“甜面酱”或“黄面酱”。天津的面酱比北京的黄酱色重颜深,又称“红面酱”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 所谓“炸酱”,不单单只炸“酱”,酱中有“料”,按“料”区分荤酱和素酱,荤酱俗称肉酱,天津人最喜欢用猪五花肉切成小方丁与酱炸之,也有将肉剁成肉沫与酱炸之的。素酱多是用鸡蛋或加黑木耳与酱炸之。炸酱面的另一个主角当然就是“面”了,天津人称它“捞面”,河北人称“棍面”。面条又分手擀面、切面、挂面等,形状有宽条、细条、扁条、圆条。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还有,吃炸酱面也有讲究,要配多种菜码,煮黄豆、黄瓜丝、胡萝卜丝、豆芽菜、面筋丝等,最好再来头大蒜那叫个香,不信一会你们来碗尝尝。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 张经理的话勾起了我肚子里的馋虫,还真的想立马来一碗,碍于面子,我只能忍着,并发表了我的见解。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 北方人最爱吃“面条”,这个说法并不确切,吃面条是中国百姓传统的食俗,实际上,大江南北各族人民都有喜食面条的习惯,只是在做法上及佐料上有所不同罢了。如河北人爱吃花椒油麻酱面,兰州人爱吃牛肉拉面,山西人爱吃刀削面,张家口人爱吃莜麦面,上海人爱吃龙须面,陕西人爱吃板面,吉林人爱吃凉面。调料上甜酸咸辣包罗万象,菜码就更难说清有多少种了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我刚说在兴头上,就听有食客喊:“老板,还有座吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我这才意识到我们该离开面馆了,因为整个餐厅里满员了,我们三人聊天占了一张桌子,该给顾客让座了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我看到门外还有不少等座的顾客,让我惊讶的是还有拿着大锅小罐的居民在排队,售货台上摆满了外卖单。我们不想耽误面馆的生意,于是起身要走。张经理哪肯放我们走啊,一再挽留下,我和尚主任只好跟着他进了经理室。等了足足半个小时,张经理才端来两大碗三鲜打卤面,我迫不及待的尝了一大口,嗯,地道,是老天津味!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月4日发表于《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">一包“绿叶”烟</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我小的时候,知道爸爸喜欢抽烟,尽管烟味很呛人,也不敢提出意见,因为那是大人的事,小孩子是阻止不了的。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 爸爸自从下放到电镀厂有毒作业车间不久就开始咳痰,而且越来越厉害。妈妈劝他不要抽烟了,对身体不好。爸爸认为有道理,便决定戒烟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 爸爸刚戒烟那一个礼拜,就像变了一个人,整天“五脊六兽”,看谁都不顺眼。我为他感到难受,就想帮帮他。于是,我把一个礼拜攒下来的1毛4分钱偷偷的买了一包“绿叶”,这是最便宜的烟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 到了晚上,爸爸下班回到家,我坐在自己的小床上假装看小儿书,用眼窥视着他把上衣外套脱了,挂在门后面的挂衣钩上,然后他拿着“小马扎”坐在小院里,一边看着妈妈用“支炉”烙饼,一边发“牢骚”,不知道车间里谁又惹他了。趁着这工夫,我悄悄地从被子底下掏出来那包烟,蹑手蹑脚下了床,偷偷地把烟放进了爸爸的外套口袋里。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时,哥哥刚好放学回家推开门,我下意识愣住了,他见我冲着他傻乐,以为我是有意躲在门后吓唬他玩,说了一句“蠢蛋”,就一边看书去了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这一夜我兴奋的醒了好几次,这下好了,爸爸又可以抽烟了,也不会再平白无故生气发火了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 哥哥说我是吃了喜鹊蛋,要么就是吃了巴豆霜了,翻来覆去瞎折腾。我实在忍不住了,就把白天的事小声告诉了他,还嘱咐他要保密。哥哥没吭声,好像睡着了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 第二天早上醒来,爸爸已经上班走了,我瞄了一眼门后的挂衣钩,啊?爸爸没穿那件外套。这时妈妈在小院里生煤球炉子,坐上“拔火罐”,就进屋来了,从哥哥的单人床底下拽出大木盆,搬到了小院里,这是要洗衣服啊。我赶紧从我的小床下来,在爸爸的外套口袋里把烟拿了出来,不曾想,妈妈又返回到屋里,她看我光着脚站在门后慌慌张张的样子,就问:“你这是干嘛呢?也不穿鞋。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我背着手一动不敢动,看着妈妈不知说什么好。好在妈妈没在追问,把挂衣钩上的外套拿下来,又从洗脸盆架旁拿走搓衣板回到了小院。我一步就跨上了床,把那包烟塞进了被子里。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “突突”跳动的心还没有平静下来,妈妈再次回到了屋,直奔我的小床掀起被子,就要撤床单,看我心神不定坐着不动,就催促我说:“赶紧穿衣服,洗脸漱口吃早点。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我生怕“露馅”,慢慢腾腾下地穿鞋。当妈妈抻出床单时,一包烟掉在了她的脚边。完了,彻底完了!跳进黄浦江也洗不清了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 妈妈一句话也没说,拾起那包烟“慈祥”的瞪了我一眼就去洗衣服了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天过的特别快,爸爸下班回家了,他像往常一样,脱外套,挂在门后挂衣钩上,拿着“马扎”坐在小院里看着妈妈蒸“两参面”饽饽。不一样的是,爸爸没有“牢骚”,全是妈妈在“嘀咕”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我在小床上拿着小儿书,“支棱”着耳朵使劲听也听不见他们在说什么。但是已经预感到凶多吉少。好歹蹭到了该吃晚饭的时候,我刚咬了一口饽饽,爸爸就说:“还有脸吃饭?”妈妈让哥哥用碗播点菜回屋去吃,然后跟我说:“还不跟爸爸承认错误。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我就知道跑的了和尚跑不了庙,硬着头皮说:“爸爸,我错了。”我想主动交代或许能宽大处理。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “小小的年纪不学好,偷着抽烟,是不是要当小流氓啊?”爸爸话音未落,“叭”的一声,一双木筷子打在了我的头上,筷子断成了两节。我含着眼泪不敢哭出声,透过泪光看到妈妈祈求爸爸消消气。我嘴里那口还没咽下去的饽饽此时是那么干硬,我放下手里的饽饽,回屋坐在了自己的小床上。就听到爸爸跟妈妈喊:“每天给他的二分钱不许再给了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 哥哥要把他的饽饽给我吃,我摇了摇头。哥哥小声说:“你这叫丢了夫人又折兵。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 原来昨夜我跟他说话时他都听见了,但是,我不懂他说的是什么意思,认为是不好听的话,便狠狠的瞪了他一眼,倒头睡了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 半年后,我上小学一年级了。班主任是教语文的朱老师,他年轻活泼,口才还很好,记得第一天上语文课,他为了吸引我们的注意力,上来就连比划带说讲了一段《三国演义》,我这才知道什么叫丢了夫人又折兵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 几年过去了,爸爸平反了。这天晚上,妈妈做了一桌子菜,全家人庆祝爸爸官复原职。爸爸又开始抽烟了,我瞟了一眼桌上的烟盒,不是1毛4分的“绿叶”,而是2毛8分钱的“墨菊”,翻了一倍。可能是触景生情,哥哥把几年前我挨打的事当笑话讲了出来。可是,妈妈没有乐,她给我夹了一块红烧肉。爸爸略微有点笑模样,拍了拍我的头没说话。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我嚼着嘴里的红烧肉,几年前的那滴眼泪终于流了出来……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月10日发表于《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">荒诞小小说</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">黎明离冥</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一日,我应邀出席一个隆重的文化交流大会,当步入大厅时,迎面碰见了莫言老师,我们俩一见面就互相嘲讽,我说:“怎么会有人说咱俩的长相一样呢?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他咧着嘴笑道:“谁跟你相像,瞧你多丑,兜嘴塌鼻小眼子八叉的。”他用手指指旁边的大镜子说:“也不对着镜子照照自己是个什么模子。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我下意识转向镜子,左瞅右看没觉着比他丑啊。忽然有人拍了我一下肩膀,回头一看原来是贾平凹老师,我有些不耐烦,说:“你吓了我一跳。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他晃动着大脑袋怼了我一句:“你照镜子臭美呢,就没从镜子里看见我过来吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “还真没看见,”我又重新看镜子,镜子里除了我,竟然照不见一个人,这别是个魔镜吧?我再回头已然没有了他的身影。这时,我听到刘震云老师喊我,让我过去跟他们照个合影。于是,我犹豫了一下,还是走过去跟大家寒暄一番。他们给我留了个C位,我也没客气,还摆了个“泡斯”等待马未都给拍照。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时,我猛然看到对面的客厅里有几位偶像很庄重的坐在那里。我滴那个天呐,鲁迅、孙犁、巴金、曹禺、矛盾,钱钟书、老舍等等大卡都在,这我得赶紧去打招呼啊。客厅的大门口中间有一束悬空晃动的烛光,我盯着烛光快步向客厅走去。可是,走了十多步仍然感觉与客厅的距离没有一点缩短。反而是越来越远。此时,我警惕的放慢了脚步,想起了一件三十多年前的事,莫不是……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我年轻时,由于经常不分黑白“爬格子”,几个小时,甚至十几个小时一个姿势,时间久了就造成了严重的颈椎病。厉害时,天旋地转,呕吐不止。一次在家犯病晕倒了。眼前突然浮现一个“极白”的宽银幕,宽银幕周边是一圈“贼亮”的蓝光,双眼被“刺”得难受。当时,我就想这也许是人生的终点了,走进宽银幕就等于出娑婆世界了。不知为什么,我很坦然和沉着,没有一丝恐惧和不安。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 忽然,我仿佛听到有人在呼唤我的名字,我强力睁开眼,模模糊糊看到了一张慈祥的面孔,冲着我呼唤,原来是母亲把我喊回来了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 难不成现在眼前的烛光也是在引导我进入极乐世界吗?这次让我很恐怖和害怕。我极力想停止脚步,返回原路与来开会的文人墨客汇合,可是想转身回头,四大假合之身根本就不听我指挥,我竭尽全力拼命在喊,想让大家拉我一把……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “醒醒,醒醒,你是在做梦吗?不停的吭吭,是不是又在梦游了?”媳妇轻轻拍打着我。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我终于睁开了眼,看着眼前的媳妇,平复了一下紧张的心情,说:“可回来了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “今天做梦又去哪了?”媳妇在开我玩笑。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “现在几点了?”我不想跟她讲梦里的事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “黎明了。”她竟然还跟我拽词儿。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 也对,黎明这词用的很恰当, “黎明离冥。”我只有自己觉受这个荒诞的梦是多么无聊……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月12日发表于《作家联盟》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">现代诗•清明把我带出了清明</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">又一个清明</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">花蕊枝芽被阳光刺醒</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">远处的山绿了</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">近边的河水泛起了波澜</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">鱼儿探出头窥视人间</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">转而害羞又躲进了它的世界</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">鳍尾打碎了水中的太阳</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">变成了闪闪剔透的晶莹</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一伸一缩的抽动</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">戏耍着天地之间万物生灵</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">在风的引导下</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">远足踏青来到了熟悉的地方</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">湖面倒影着峭壁石崖</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">松柏翠青安坐于山涧之处</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">还有白云航行在蓝天中</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">是风吹水动还是我的心在动?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">从湖水的视线慢慢仰起头</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">对面就是先人的墓碑</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一束花一句话</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">难掩心中的牵挂</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">别问我眼里为什么不含有泪花</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">因为泪花早已凋零枯干</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">变成青墨烙印在一张张书纸上</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">岁月的沉淀汇成了厚厚的篇章</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">没有逻辑</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">没有标点</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">只有片片追记</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">还有一声叹息</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我的胸前</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">挂满了父亲的立功胸章</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">仿佛听到了他最喜欢唱的歌</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">雄赳赳气昂昂跨过鸭绿江……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">手捧着母亲的照片</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">端详着凝视着</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">她老人家还是爱笑</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">笑的那样慈祥</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">思念中不再有忧伤</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">怀念中只有往事的美好时光</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">又是一个清明</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">顺应天时驱散积郁寒气</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">舒解抑郁的心情</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">淡泊冬季的痕迹</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">枝头有春色</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">满园桃李竟相来</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">清明把我带出了清明</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">催护新生春意盎然</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月13日发表于《中国乡村杂志》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">一日游</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个偶然的机会,听了一堂感受伊利奶产品分享会。一种职业的敏感性让我用审视的眼神怀疑在座的三十多位与会者,尽管他们用亲身经历和体会讲述伊利奶品对健康的益处,但是,我仍然抱以怀疑的态度警示自己别被忽悠了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 为了证实自己的观点,也想进一步了解真实情况,我再次犯了职业病,决定跟伊利体验三店的黄店长走一遭。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 黄店长大名叫黄炎,看上去也就三十岁,小伙子精神飒利,口齿伶俐,一表人才。我有意为难他,提出了许多质疑,他不紧不慢,对一个个问题给予了详细的解答。并邀请我跟他们组织的一日游去参观伊利生产基地。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天清晨,我在一家早点部吃完早点,便按时来到了南开体验店。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 呵呵,前厅、会议室和接待间都坐满了吃早点的人,要不是黄店长跟我打招呼,我真以为进错早点部呢。这时,有个胖丫头安排我坐下,还给我端来一杯豆浆,一个煎饼果子和一个茶鸡蛋,说:“叔叔,您吃完早点就跟我走,我是今天一日游带团的黄燕。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我心想,要知道你们还管早点,何苦我还花钱在外面买早点吃呢。但嘴里却说:“店长叫黄炎,你叫黄燕,都姓黄?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “对,我们都是一家人。”我知道她说的这句话是双关语,是让大家有一种亲切温暖的大家庭感觉。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这个小黄燕可逗了,胖胖的脸上总带有和蔼的微笑,在大型旅游车上,为了烘托气氛,让每个人都跟她学说一句绕口令:红鲤鱼,绿鲤鱼,顺毛驴。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 顿时就引爆了游客情绪,凡是说不好的,就罚唱一首歌,有的游客歌瘾上来了,主动为大家唱歌助兴。一时间,唱京剧的、朗诵诗的、吹口琴的,欢声一片。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个多小时就到了伊利奶品生产基地,大家跟随着伊利公司讲解员参观了所有研发室、科技创新部、产品策划发展战略部和现代化生产流水线。大家边走边看,纷纷为浩大的高科技生产流水线点赞。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当看到宣传栏上有我国几代领导人参观调研伊利公司时的照片,和企业奋斗历史介绍时,无不被被伊利集团几十年来为了中国老百姓的健康不断进取,勇攀高峰的精神所打动。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 参观结束后,黄店长带大家来到了杨家寨游玩,这是个古战场,传说杨六郎打摆牤牛阵,用一千头牤牛抵十万辽军的故事就发生在此地。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 嗨,你看我说哪去了,是不是跑题了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 回过头来说,到了中午,黄店长请大家吃了一顿像模像样农家饭。餐后又去采摘,一百多人每人手里提着一兜兜新割的无公害韭菜、茄子、青椒、红土豆等等,满载而归。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 黄店长问我下次再有这样的活动还参加吗?我说那是必须的!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月14日发表于《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">误会不一定是误会</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我喜欢写讽刺小说,对一些社会现象进行鞭打和嘲讽。可是最近接二连三有读者跟我交换意见,对于他们的质疑声,我是哭笑不得。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 有位读者对我的一篇《群主》意见很大,他说他就是群主,而且有三个群,经常为大家组织操办文艺演出活动,尤其是组织旅游活动忙前跑后很是辛苦,还要时时帮助解决群里的各种矛盾纠纷等等,操心的事情太多了。所以,不像小说里写的那位不懂人情世故耀武扬威的群主。所以,不应该讽刺群主!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我滴那个天呐,我忙解释说,小说里讽刺的对象是极个别的现象,不代表现实当中所有群主。写作的内容来源于生活点滴,如果抓不住中心点,也就写不出讽刺小说了。不过,我为了安抚他的情绪,答应以后再写类似小说时加上一句:故事内容纯属虚构。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还有一位读者对我写的小说《我不是二百五》和《鸡毛令箭》很反感,直明了当问我写些东西是什么意思?我在尴尬中徘徊了两分钟,便把前后因果跟他叙述了一遍。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 前些日子,我应约给某个公众号写了两首诗,结果被编辑给毙了,理由是“不押韵”。我滴那个天呐,古体诗押韵较宽泛,押韵位置通常在偶数句的最后一个字,但首句可押韵也可不押。这是个在简单不过的常识啊,我怀疑这个编辑是“二八拉子”,根本就不懂什么叫“二四韵”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 于是,我就连续写了三篇讽刺小说。不想,被读者质问。任凭我怎么解释都不能满足他的心愿,他说他爱人就是编辑,非说我这是对做编辑工作的人不尊重。没办法,为了让他消气,我只好答应他把转天要发的第三篇稿子撤回来。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这两件案例让我想起了三十年前的一件事情。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 那年,我参加了总工会组织的“五讲四美三热爱”全市职工演讲比赛,我的一篇《建筑工人是最可爱的人》进入了决赛。决赛那天诸多评委和赛手都看好我,我也是信心满满。快要比赛的时候,来了一位领导,评委们起身欢迎,选手们虽然不知道这位领导是谁,但是从他的做派来看,肯定是来头不小。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当我最后一个演讲结束时,六个决赛选手齐刷刷现在演讲台上,等候评委们点评打分。就见那位大领导冲着我就问:“建筑工人是最可爱的人,那么炼钢工人、铁路工人和各行各业的工人就不可爱吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我滴那个天呐!这位大领导怎么会问这么一个愚蠢的问题呢?我当时年轻,心里直犯嘀咕,满头是汗,不知所措。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “这是个原则问题,你们说呢?”他看了看左右两侧的评委们。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 有一位评委小声说:“内容还可以。这题目可以改一下。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “这个标题是谁审核的?”大领导问。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我看评委们为难的样子,心想还是把责任由自己来担当吧,于是,我就大着胆子解释说:“我是引用朱德总司令说过的一句话:建筑工人是最可爱的人。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我说完这句话后,台上台下顿时鸦雀无声。片刻,那位大领导站起身走了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我讲的这几件事没有别的意思,具体内涵还请自酌。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月14日发表于《今日作家》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">杨家将故事难以佐证的那点事</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 脍炙人口的杨家将的故事在民间广泛流传,除了整本的评书,还有改编的电影和电视剧,要说流传最久远的就是戏剧了,《穆桂英挂帅》《打孟良》《打焦赞》《打高昌》《杨宗保徽西》《辕门斩子》《十二寡妇征西》等等。但是,杨家将诸多故事中有很多蹊跷和不可解释的说辞,从正史中难以找到答案。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 杨延昭就是大名鼎鼎的杨六郎。杨业有七个儿子,谁大谁小,史料上记得很模糊。官修的《宋史》上所记的名字,除了在陈家谷口战死的杨延玉外,某余六人中只有杨延昭有些记载,其余五人都很少提到。杨延昭被称为杨六郎,但是,从史料上来看,他比其他五人都大,只因辽兵惧怕他,都称他是杨六郎。这是辽兵对杨延昭的称呼,就像杨业被称作“杨无敌”一样。那么,他到底在杨家排行第几呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 佘太君是杨业的妻子,因资格老、年龄大、辈分高、人人都称她老太君,甚至皇帝见了,也尊称她老太君。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 佘太君闺名佘赛花,做姑娘的时候,就以长得漂亮、武艺精湛而闻名四方。有出戏叫《七星庙》,写她比武招亲,杨业不是她的对手,战败逃至七星庙内使计智擒佘赛花,二人才成了夫妻。据史料考证,杨业的妻子姓折,是将门之女,精通武略,善骑射,颇骁勇。可能由于折和佘读音近似,在民间流传过程中便误读作佘,是否将错就错了呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 穆桂英是一位叱咤风云、威震天下的巾烟英雄,尽管是杨家的孙媳妇,但她的地位仅次于佘太君。此人在历史上似乎有些依据,说杨文广的妻子是鲜卑族人,复姓慕容,穆字读音近似慕容,由于宋代史料中只有杨文广而无杨宗保之名,为什么在文字艺术作品中,她便成杨文广的母亲了呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在民间广泛流传的剧目和曲目中,杨宗保是杨廷昭的儿子、穆桂英的丈夫。而杨文广是杨宗保的儿子,母亲是穆桂英。可是,阅读《宋史》,却没有杨宗保这个人,而杨文广才是杨延昭的儿子。那么,杨文广到底是杨家将的第三代,还是第四代呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 元代徐大焯的《烬余录》中却有“延昭之子名宗保”之说,明代王士贞《宛委余录》中也这么说。另外,杨文广的卒年为公元1074年,比杨延昭的卒年(公元1014年)迟了整整60年,因此看来,尽管史料中查不到杨文广的生年,但这个不小的年龄差数,让人有理由怀疑,中间可能还有一代人。这一代人是谁呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 杨排风在杨门女将中出身低微,仅仅是大伙房里一名烧火丫头,她从小失去爹娘,流浪街头。有一天,天波府的老家人杨洪到街上采购茶米油盐,无意间发现了这个苦孩子,便领回府中。杨府上上下下都同情她、关照她,佘老太君看她也就四岁的样子,生得机灵利索,便给她起了杨排风这个名。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 杨排风聪明勤快,见人家练武,她就跟着练,见人家识字,她也跟着学。有了空隙便跑到大伙房里帮烧火。后来长大了,用来烧火的青铜棍竟能抓在手中挥动自如,这条烧火棍便成了她的专用武器,飞舞起来,水泼不进,火不沾身,成了她独具一格的制胜绝招。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 虽然杨排风在文学作品中有着生动的形象和故事,但在历史上并没有确凿的记录证明其真实存在。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 本人才疏学浅,也是闲暇无事,故,给自己找找解闷的乐子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月15日发表于《作家联盟》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">李逵的孝心启示录</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 本想用“李逵老母的死怨谁?”作为标题,又觉得太弱了,又想用“李逵是大孝子吗?”作题目,觉得太硬了。思来想去干脆一点,就叫“李逵孝心启示录”吧。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 四大名著之一《水浒传》中的李逵落草之后,一天,看到宋江把父亲接到梁山,全家团聚,李逵看到这一幕,也想起了自己的母亲,于是,征得宋江同意,下山回家欲接老母上梁山享福。哥哥李达劝说不成,知道不是弟弟的对手,便借口离开,并非去告官府,而是去找诸多乡民来一起强行阻止。李逵虽粗心,这时却多了个心眼,怀疑哥哥去报官抓他。于是,抢在哥哥回来之前,背起老母离开了家。不想老母在沂岭被老虎所害,激恼之下,将老虎一家四口满门抄斩。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我想要絮叨的可不是故事,具体细节请阁下查看《水浒传》第四十三回。我要说的是,这一事件是否像有人讲的那样,这段故事展示了李逵的孝心和愤怒,也体现了他作为“黑旋风”的勇猛和力量。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 愤怒和勇猛不必说,那是明摆着的,作者刻画李逵的人物性格就是这样。但是,至于李逵是不是孝子,还有待商榷。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我以为,在《水浒传》中李逵被描绘成一个孝子,但他的一些行为也显示出他并非完全符合孝子。他曾经放过一个名叫李鬼的人,原因是李鬼说自己有九十岁的老母亲无人赡养,软化了一个硬汉善良的孝心。此外,接老母上梁山来享受青福,也表明他确实有孝心。虽然有孝心,但他不算一个孝子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 尤其是在接老母上山的过程中,不听朱贵的劝告,明知山有虎,偏向虎山行,正因为他的莽撞和疏忽,导致母亲被老虎吃掉。说明他并没有把老母的安危放在最重要的位置。另外,李逵在江州当牢子时,老母担心他的安危,哭瞎了眼睛,但李逵却没有回家看望或报一个平安。这些行为表明他在实际行动中并未完全尽到孝子的责任。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 总体来看,李逵他的孝心体现在对老母的惦念和牵挂上,而且还是在看到别人的家属接到梁山后才有了动念,同时也导致了不幸的后果。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我在写这篇作文的时候,不知道为什么心里很纠结,往往把孝心视为孝子的人,是不是要正视一下心和行为是否一致,口口声声要孝敬父母,时时刻刻都说自己有孝敬父母之心,却因为这种或那种原因忽视了父母的生活状态,把父母的安康置之度外。逢年过节送一些礼品或陪着父母吃顿饭就是孝子了吗?充其量勉勉强强够得上是有那么点孝心罢了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 想想李逵的老母被老虎吃掉了,我们的父母何尝不会有一天被突然性的、不确定性的、意想不到的“老虎”伤害呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月18日发表于《今日作家》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">编辑部的故事</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天,我一进编辑室就看到社里的老编辑诗神与中年作者诗疯子在吵架。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你连押韵规则都不懂还当什么编辑,听说你还敢自称诗神,啊呸!狗屁不是。”诗疯子根本就不给人面子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你就是个不折不扣的疯子,”诗神推了推眼镜也不示弱:“你都不会合辙押韵还写什么诗啊,不嫌丢人吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你让大家看看,是我不会,还是你不懂?”诗疯子把稿子拍在桌子上。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 为了息事宁人,我想过去劝架,却被文学顾问贾大湾拽了一下胳膊,示意别参合。我再看编辑室里那八九位临时聘请来的编辑都在洋装忙手里活,其实他们的两只耳朵是支棱的。不行,这一高一底的声音要是传出去,再引来不好的舆论,那我就别玩了。于是,我还是走过去问个究竟。“都别吵吵,有话好好说不会吗?”我拿出领导的派头。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我每次给你们发稿都没问题,怎么这两次都给我毙了?”诗疯子知道我是领导,回过头来就开始质问我。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “他的诗不押韵。”诗神抢话说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你懂个屁!”诗疯子嘴里的涂抹星子溅到了稿纸上。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你……”诗神也有些冲动,但是他看了我一眼,喘着粗气没吭声。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我不能让自己的人忍气吞声,于是就跟诗疯子叫板:“你不是号称诗疯子吗?我们有诗神,不服的话就当场比试比试。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “可以啊,来吧!”诗疯子像个“痞子”满不在乎拉起了架势。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 诗神,我们社里的老学究,大家都很尊重他,平日里张口就是韵律,最大的强项就是句句押韵的打油诗。不然也不可能对押韵这么重视。我看了一眼诗神,他好像也在跃跃欲试。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “那好吧,每人做一首上班路上的四句诗。”我定了一下规矩只给三分钟时间。“开始!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “洗漱更衣把车骑,双脚蹬踏心里急,穿街走巷到公司,刚好上班铃声起。”我话音未落,诗神就脱口而出了,即刻引来大家的热烈鼓掌和叫好声。而我却兴奋不起来,心想:就这水平还好意思开视频号对外征稿呢?其他奉承的人也是跟着混日子的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “呵呵,这也叫诗?”诗疯子撇着嘴嘲笑,然后咳嗽一声是要引起别人的注意。“朝霞射穿云海间,一路追逐鹊歌声,津河两岸美如画,心随兴致百顺风。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “他超时了!”,“没有押韵!”, “不顺口!”还没等诗疯子喘口气就迎来了一片杀声。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我没有一点表情,心里在琢磨:是换编辑呢?还是直接把公众号停了呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 只见诗疯子摇了摇头,从桌子上把稿子拿起来,冲着我蔑视的一笑,走出了编辑室。嘴里好像嘟囔着:“二四句韵脚都不懂,什么狗屁编辑……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我望着他那坚定的背影,预判他是要转投别的媒体平台去了。再回过头来看看我雇来的这些所谓文学大咖、诗神、高参自以为是的样子,心里泛起一阵恶心。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年3月21日发表于《今日作家》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">孙悟空为何叫孙悟空</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 本来百日百篇计划已经完成,决定休笔一段时间。但是,有个朋友却偏偏提出了一个不得不让我追补一篇小作文的话题,他说:既然你写了《“斜”说十二钗名字的寓意》《一堂“讲座”》和《李逵的孝心启示录》三篇与《红楼梦》《三国演义》《水浒》有牵连的话题,为何不把四大名著占全了,再写一篇与《西游记》有关话题的文章呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 对呀,有道理的话我必须采纳,我说:你出个题,我好“爬格子”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这位朋友提出了一个简单而有趣的话题:孙悟空为什么叫“孙悟空”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 上小学时,有个体育老师,特别喜欢讲故事,每到体育课,全班同学在操场上不踢球不打蛋,都围着他听故事,他连比划带说可有意思了。记得他说过:孙悟空姓“孙”源于“猢狲”,与他的猴类身份相关。菩提祖师在为他取名时,从“猢狲”一词中取“狲”字,去掉犬字旁,便成了“孙”姓。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 上中学时,同学之间偷偷传阅一本丢了许多页的旧版《西游记》原著,我记忆很深,在第一回的最后部分,是这样介绍孙悟空名字的:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 须菩提祖师问孙悟空姓什么?孙悟空听错了,以为是问他的性格,就回答说:“我无性。人若骂我,我也不恼。若打我,我也不嗔怪。只是陪个礼儿就罢了。”这段话表示一种纯粹的先天状态。祖师根据“猢狲”的形象,说“狲字去掉兽旁,乃是个子系”,因此给他定为姓孙,并取名“悟空”。这跟体育老师讲的一样。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 长大了再看《西游记》就有了悟性和理解。菩提祖师赐名的深刻寓意和文化象征,在于孙悟空的名字“悟”字,它代表了对人性的深刻理解和觉察。而“空”则象征着一种修行达到的最终完满境界,即无所执着,心境空灵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 孙悟空的名字不仅反映了角色的性格和命运,还折射出作者对于人生、修行和佛理的独到见解。孙悟空在故事中的成长历程也体现了这个名字的寓意,从最初的顽猴到最终的斗战胜佛,他的名字象征着修行的最高境界。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在《西游记》里,孙悟空还有几个别名、称呼和绰号。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 孙悟空由仙石孕育而生,故成为石猴;到花果山后,因寻到神仙洞府一水帘洞,被众猴拜为大王,将“石”字隐去,称美猴王;为了长生不老,寻仙访道,拜菩提祖师为师,即被赐名“孙悟空”;被玉帝召上天后,在武曲星君建议下,封其为弼马温;因嫌官职太小,返回花果山,自封“齐天大圣”。太白金星建议给他这个虚名,玉帝准奏;后来被唐僧从五行山下救出,收其为徒,赐名行者;经过九九八十一难,保护唐僧取得真经,修成正果,被如来佛祖封为“斗战胜佛”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我一口气给朋友讲完我所知道的故事之后,朋友哈哈大笑,说我无知,意思就是说我讲的这么多都是废话。我问他,那你说孙悟空的名字是谁起的?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他一脸严肃的问:你想知道正确答案吗?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我也很认真的回答:想!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他神秘地凑到我耳边小声说道:吴承恩。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我听后真想骂他!</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">能不能不嚷嚷</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 上幼儿园时,小孩子们天天都争先恐后跟阿姨嚷嚷,“老师,我又叠了一个小纸鹤。”阿姨说:“真聪明,来,奖励你一个小红花。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “老师,我捏了一个小兔子。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “好,真棒!来,奖励你一块糖。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “老师,我画了一个大飞机。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “还挺像,来,亲一口。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> ……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一晃六十年,在一个作家群里,仿佛又回到了幼儿园。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我今天在老年报发表了一个短文,请欣赏。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 哈,你真棒,点赞!……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “今天诗歌杂志刊登了我一首小诗。请雅赏。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 哈,真不错,点赞!……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “周报有我一篇作文,请共赏。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 哈,真感人,点赞!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> ……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “谢谢各位老师的点赞。”……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我滴那个天呐,这个近二百人的群真热闹,三五天就会有人主动炫耀自己的作品被刊登了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 可是,我就纳闷了,怎么刚转发到到群里就被秒赞,要是阅读也起码需要时间吧,是不是没看啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 有的人根本就不懂诗,怎么就敢说不错呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 很多是拍照或截图下来的报纸照片,那模糊的小字根本看不清啊,怎么就感人了呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 后来,我也发了一篇,原来捧赞的都是“自己人”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这种游戏好像在不同的微信群里都很时髦。本来嘛,我炫耀,你点赞。你显摆,我点赞,要的就是一个乐,互动和鼓励无可非议。可是,作家的本职就是写作,拿出的作品就是让别人看的,人家看不看,读者如何评价那才是对作家的真实评判。好作品不用愁没读者,好酒不怕巷子深嘛,用不着推销。用手强行去“咯吱”别人的“嘎吱窝”,虽然对方笑声不停,说不定心里已经很讨厌你了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 作家写东西如同厨师炒菜,出新菜是本职工作,好吃不好吃自然有评说。非要“老王卖瓜自卖自夸”吗?那也要看是不是有真本事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我一直以为作家形象是文气雅静,层次较高,视野开阔,智商成熟。可是,我在这个群里怎么会有幼儿园的感觉呢。在天真无邪里又隐现着世俗的喧嚣和浮躁。分等级、论光环、比名气、摆资历,好一个朝气蓬勃的景象。明明是一个没有任何待遇的屁大点儿“虚衔”,却官僚气十足。明明是自己出题自己做的作业,却像是完成了一件了不起的大事,就好像没见过大世面的孩子。一些人根本就不知道炫耀、显摆换来的是表面上的捧赞,背后却是鄙视和嘲笑。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我看不惯,比我看不惯的人更多,因为大部分人在群里从来不发声。他们在默默的耕耘,默默的修炼,默默的看着一场场表演……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 其实,我心知肚明,看不惯别人的同时也会遭到别人的“白眼”和谩骂。我知道这是自找,所不同的是,我从来不在群里嚷嚷。我就像看到幼儿园里躲在角落里的一个孤僻孩子,独自思考什么是天命、花甲、古稀、耄耋、鲐背、期颐?什么时候去极乐世界……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 沉沉的睡梦之中仿佛听到了几个小朋友又在抢功似的喊阿姨,“老师,我又捏了一个小甲鱼!”“老师,我又画了一个小狗!”“老师,我用一张纸啊,团了个大鸡蛋!”……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “老师,我尿裤子了,”那个角落里的孤僻孩子终于按捺不住也嚷嚷开了……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 阿姨这下急了:能不能不嚷嚷!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我有点晕</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 听说某文学杂志社根据上级的指示,要求征集本地人、本地事具有正能量题材的感人故事。正好我身边就有一位十几年如一日帮助残疾人的好哥们,我把他助人为乐的事迹写成了一个纪实小说,刚刚截稿,于是就发给了杂志社的善编辑。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 善编辑第一时间给我回复:故事性强,文笔没毛病。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我听后,心里这个美啊,很得意的等待发表。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个月过去了……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一天晚上,善编辑给我打电话,我以为小说发表了,一上来就连声道谢。可是,电话那头传来的却是:稿子找不到了,麻烦重新再发一遍。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 啊?哦,嗯!我仍然很高兴,因为看得出,善编辑对我的稿子还是很上心的。于是,我第一时间把原稿用微信发给了他。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个月过去了……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一天晚上,我从公众号里找到了新一期文学杂志,仔细翻阅了三遍,尤其是目录一个一个查看,确认真没有我的作品时,心有点凉了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 第二天中午,电话铃响了,是善编辑打来的,猜测他一定是特意来安慰我的,没曾想他第一句话就是:那篇稿子我看了,很好,不错,好像是又一个雷锋的故事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 此时,我的心热呼呼的,这是在肯定我吗?也许是下一期的头条。紧接着,善编辑又说:故事的情节没有大起大落,写小说需要风起云涌才能够吸引读者。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 来来回回整整三个月,完完全全是按上级的要求写的文章,故事性强,文笔没毛病,那问题出在哪呢?我有点晕……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我认识善编辑那一刻,就很尊重他,为人正直,不被世俗左右。不过,这次他让我有些看不懂了。我放肆了一把,回怼他一句:雷锋就是做的平平常常的善事,也没有惊天动地的大事啊。再说,当今社会多一个雷锋不好吗?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 善编辑一时无言以对,沉默片刻,他喃喃自语:唉,有些事情不太好说。还是要领导把关的……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我似乎明白他说的意思了,于是,就更不服气了,直接一语道破:有的作者写的东西根本就没有故事性,甚至都没有逻辑性,为什么就能被“上面”拍板上架呢?你们做编辑的就没有自己的主张吗?是不是我也要走上层路线才好使呢?一个每月出一期,发行量只有300本的杂志是真的严格要求,还是有别的隐情?读者?哪些读者?有读者吗?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我显然是在嘲讽,也确实过火了。但是,我仍然愤愤不平,主人公为了满足残疾人生前的一大夙愿,把他扛在自己肩上看升国旗的感人一幕非要描写的轰轰烈烈吗?主人公十年如一日给无亲无故的残疾人擦屎端尿的感人画面非要修饰的惊天动地吗?主人公一个又一个的善举让我们的社会多一个雷锋式的人物不属于正能量吗?这样普普通通的故事不是党和国家倡导和宣扬的人间大爱吗?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 此时,电话的那一头,善编辑早就把电话挂掉了……此刻,我有点晕……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">撑的</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 接到上级指示,街里要组织各社区的文化站去盘山开联谊会,要求凡是报名参加会议的人员交两百元食宿费,自己选择交通工具。这是个好事啊,大家可以借开会的机会一起玩两天,就当是旅游了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我作为社区文化站“诗协”的负责人,理所当然要带头响应,并且要为会员们想的周到细致。于是,就把去盘山的长途汽车站点和发车时间很详细的画了张表格发在了微信群里,专等大家以接龙的形式报名后上报街里。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 第一天报名的只有我和秘书长,第二天,在我的动员下,喜欢每天在群里写睡前醒后一首打油诗的胡大爷驳不开面子,只好在群里算是第三个接龙报名人。我以为,胡大爷人缘好,尤其他的打油诗和顺口溜很招大妈大娘的青睐,每天都有几个赞。他这一报名,肯定能引来几个老姐们的积极响应。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 第三天,大家在群里照样还是谈天说地,家长里短,相互吹捧,嘻嘻哈哈,好像根本就没有接龙报名这回事似的。我滴那个天呐,也太不拿村长当干部了,不把我当回事是吧?于是,晚上,我以领导的口气再次发布最后“通牒”,可是等来的还是“今夜静悄悄”,根本就没人理睬,视我为空气,好尴尬呦。气得我彻夜难眠……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 老婆子问我:你不睡觉,老是唉声叹气的这是为吗呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我气不打一出来,跟她说了这件不愉快的事。她听后,咯咯咯乐个不停:“你以为是大伙不买你面子吗?你要是在通知说管吃管住,管车接车送,免费旅游,要不是人脑子打出狗脑子来才怪呢。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 得,一语点破要害。第二天一大早,我在群里又发了一通知:“凡是接龙前十名的,吃住行全部免费。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 通知刚一发出,瞬间“报”满。紧接着,我的手机,老婆子的手机一个接一个,不是抱怨名额少,就是“套近乎”,央求通融通融带自己玩。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这我可有点骑虎难下了,责怪老婆子用这个方法试探人性,不可取。老婆子又给我出主意:你看看抢着报名的这些人,最小的年纪也在六十五以上,你再发个通知,就说上级有话,不允许岁数大的报名。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 嘿,老婆子真是智多星。好嘞,遵照执行。通知一下,您猜怎么着,骂声一片。最让我张口结舌无法反驳的是,我也超过了六十五。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这玩笑玩大了,要是反映到街里去,我这个站长肯定被撸下来了,平常一起弄墨写诗的老哥哥们怎么看我?经常一起唱歌跳舞的老姐姐们怎么看我?天天打头碰脸的邻居们怎么看我?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 人呢,好好过自己的日子不完了吗,干嘛要给自己挖井设套,多累啊。这岁数了还没活明白怨谁呢?唉,牙掉了掉肚子里,胳膊折了掉袖子里,我一咬牙一跺脚,得,我自费租个“旅行轿”,自掏腰包给去参加联谊会的人提供吃住,这样,即完成了上级交给的任务,又能保住了“帽翅”,重要的是不丢面子。我把想法跟老婆子一说,呵呵,她还真没反对,把刚端上桌的饺子又端走了,说道:你不用吃了,好像撑着了。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">现代诗组</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《父亲的歌》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">父亲天生五音不全,却很喜欢唱歌</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">虽然只会几首跑调的歌,但是吐字十分清澈</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">字字刚毅坚强,铁骨铮铮</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">句句震地有声!</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那年,我懵懵懂懂躺在摇篮里</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">父亲晃动着摇篮,嘴在不停的念叨</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">他是在用歌声哄我逗我吗?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">嘿啦啦啦,嘿啦啦啦,天空出彩霞,地上开红花……</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那年,父亲转业回家,给我带来一把小木枪</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我跟在后面学着他的步伐,在小院里唱着歌</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">雄赳赳气昂昂跨过鸭绿江,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">保和平为祖国就是保家乡……</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那年,我参军临行前</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">父亲没有对我说一句话</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">从歌声中能透过他的嘱托</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我是一个兵,爱护老百姓……</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那年,我复原被分配到了很远的地方</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">父亲帮我扎好了行装,翻来覆去唱着一首歌</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">戴花要戴大红花,骑马要骑千里马,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">唱歌要唱最新的歌,听话要听党的话……</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那年,父亲八十八,躺在病榻上</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">嘴里发出弱弱的吟响,他是再唱最后一首歌</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">手握一杆钢枪身披万道霞光</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我守卫在边防线上为祖国站岗……</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《父亲的胸章》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">站在镜框前,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我恭恭敬敬的望着他老人家</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我们相互注视</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">此时,泪已垂帘</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">父亲的胸前,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">挂满了光荣军功章,金银闪闪</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">他再次叮嘱我永远不能褪色,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">此时,泪透幕帘</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">记得在从前,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">父亲给我讲过许多战斗故事,我能倒背如流,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">可是,我却不明内涵</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">此时,泪过眼帘</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">就在我眼前,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">父亲胸前挂满的胸章,我感到自豪无限</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我们相互服对视</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">此时,泪串满帘</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《母亲的微笑》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">战火时代,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">母亲行走冀中平原</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那时她还不到十八岁,已是乡村领袖</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">面对枪林弹雨,她总是淡淡微笑</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">钢铁时代</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">母亲已转业地方</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那时她不过二十八岁,已是国企领导</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">面对层层压力,她总是面带微笑</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">喧嚣时代</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">母亲被遣返回乡</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那时她不过三十八岁,已是远近闻名的兽医</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">面对流言蜚语,她总是蔑视微笑</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">改革时代</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">母亲官复原职,那时她不过四十八岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">已是创新发展的带头人</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">面对诸多责任,她总是轻松微笑</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">幸福时代</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">母亲激流勇退,那时她不过五十八岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">已是孙子的奶奶,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">面对整日忙碌家务,她总是善良微笑</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"></span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">老年时代</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">母亲自主进了养老院,那时她不过六十八岁</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">已是全城公益明星</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">面对媒体长枪短炮,她留下的是慈善微笑</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(2025年发表于《郭家沟诗歌集》)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">抬杠涨知识</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 编辑工作是很辛苦的,不在乎别人是否肯定你这个幕后英雄,在乎的是别人对你的尊重和认可。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 最近,编辑的一部歌颂乡村景观的诗歌集已接近尾声,本来想征求一位重量级“专家”的意见,不曾想,却被所谓著名作家“吴之”大师提出的几个问题给整懵了,颠倒了我对他的认知。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 不可否认,他工作的态度还是很认真的,每个章节都要细细审核。当他发现一首“六律”,便惊讶的大呼小叫:“这里怎么会有一行六个字的诗呢?律诗只有五律和七律啊,应该拿掉这首诗。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 起初,我以为他是在找乐子,便也开起了玩笑,说:如果你没学过中国诗词发展史,就看看王维的《田园乐七首》,要比看《幼儿故事》更简单。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 他眨眨眼,好像不知道我在说什么。我这才明白,他真不懂。可见吴之大师的见识不说短浅吧,起码与写“六律”的诗词爱好者有段距离。于是,我就耐心跟他讲:六言律诗是指每句六个字、全篇八句的律诗,属于近体诗的一种。它由古代五律、七律发展而来,简称“六律”,还有“八律”,这种诗体在近代较为少见,但在中国古典诗歌中仍占有重要地位,被视为一种正式的诗体形式。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 吴之大师是个专爱挑毛病的人,因为他有资历,有资格,脑袋上扣着几十个光环。我很敬着他,等待他的下文。果然他又指出:词,这一章节里,有一首“玉楼春”,好像不是词,应该是“七律”’。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 此时,我难以想象吴之大师怎么会说出这种外行话。不过,我还是要解释一番。玉楼春是词牌名,又称“归朝欢令”“呈纤手”“春晓曲”“惜春容”等,属于双调词,前后段各四句,每句七个字,全词共五十六字。这个词牌与七律在形式上相似,很容易被初学者混淆。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 听到这,吴之大师有点上脸了,怒视着我。我知道是“突噜”嘴了,忙陪笑道歉:我没说您是初学者。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时,吴之大师拿出了杀手锏,“楹联”是他拿奖最多的作品,据他所言,在各大小比赛中得过上百次奖,在圈里号称楹联专家。他提出了三个尖端的技术性问题:一是,作者在创作楹联时不必标注“上联”和“下联”几个字。他的说辞是:头一个句子,肯定是上联了。再标注“上联”,纯粹画蛇添足。好像编辑都不懂行,好像读者是弱智。这是一些作者不专业的毛病。所有带“上联”“下联”的字眼,全要删掉!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我滴那个天呐,这位吴之大师是在给我下命令吗?呵呵,“加枪带棒”话里有话啊。什么编辑不懂行,读者弱智,作者不专业,好家伙,“扒呲”、“贬低”、“寒碜人”让他“数落”一通。既然他说话的腔调这么嚣张,这么不尊重人,那我也不给他留面子了,就给他上一堂专业吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我用上研究生时,导师讲课的口气说道:你说的是实际应用,当然不用注明“上联”和“下联”这几个字了。但是,著书中的楹联有必要注明上联和下联,以确保读者正确理解对联结构和传统规范,这一标注是符合楹联文化的基本规则的。不但关系到传统文化习俗,还……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 不等我说完,他就打断我,并抛出了第二个问题,直戳我的“要害”:你在编者按中提到的楹联、对联和门联的解释很不准确。对联、门联是楹联的别称、小名,不能分开解释。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 真霸道,他真把自己当成中国楹联祖师爷了。我不想让着他,一字一句跟他讲道:楹联是对联的雅称,用别名和小名之说不是不可以,但是用这种解释只能算初中水平。楹联起源于宋代,源于古代建筑厅堂前两侧设置楹柱上的对联,后逐渐与“对联”通用。可以相互称“别名”,而称其“小名”就有些“别扭”。因为,在细节上都有各自的特特征和个性。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 要说对联的历史更加悠久,可追溯至五代后蜀时期,涵盖范围更广。按用途可分为春联、门联、堂联、寿联等十余种类型。其独特的艺术形式和深远的寓意,为人们的生活增添了无尽的色彩与韵味。门联就是指日常悬挂于门户的对联,又称门对、春联等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我“当当当”给了吴之大师一个迫击炮,他喘着粗气,把眼镜摘下来,用眼镜布使劲擦着镜片。我心疼他,给他倒了一杯水。他一边重新戴上眼镜,一边说出第三个问题:有的作者在楹联作品中没有标点符号,我认为这是不对的,应该在每个断句空格处补充逗号。上联尾字是分号;下联尾字是句号,这总该可以吧?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 显然,他的底气有些不足了,但是,心有不甘也好,心不服也好,就是想要扳回一局。他的小心思,要是遇见别人也就罢了,偏偏撞到了我这个爱抬杠的人,非要“掰扯”一下手腕不可。我说:作为著书中的楹联是否加标点符号,需结合传统规范与现代实用需求。传统上,楹联多不加标点,以保持古雅美感,但现代文本中可添加标点以增强可读性,具体应用需根据书籍定位和读者需求决定,更要尊重作者自己的意愿。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我耐心解释道:历史上楹联无标点符号体系,书写时均不加标点,依赖读者自行断句,这一传统延续至今仍被视为文化传承的体现。从美学考量,著书不加标点更显工整对称,符合古典审美意趣。长联不加标点还能增加互动性,考验读者解读能力。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 说到这,我安慰他说:大部分作者都是业余爱好,没有几个像你这样的文学大师,要是都像你一样专业,怎么会露出你来呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 此时此刻,吴之大师坐在椅子上,脸上毫无表情,慢慢地,一口一口地喝着我给他的凉白开。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">《山沟沟诗歌集》前奏曲</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 经过三个多月的努力,一本《山沟沟诗歌集》总算编辑完成。诗集中的100位作者既有文学大家,又有诗歌爱好者,而更多的是来自各行各业的旅游者和山沟里的普通农民。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 由于文学水平层次的差距,作品难免出现参差不齐。为此,总编把编辑成册的诗歌集用电子邮件发给了她认为的几位专家大咖,诚恳的请他们审阅提意见。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 很快,意见和建议集中了上来,给我的感觉是,国内知名的文学大家给出的都是建议,而且是三言两语,大多是称赞鼓励的话。反倒是自认为是行家里手的所谓“墨客”却提出了诸多意见。在我的认知里,“建议”是为了给这本诗歌集锦上添花,更上一层楼。“意见”是对这本诗歌集的某一部分不满意,要求按他的想法行事。有的意见不可思议,字里行间散发出这本诗歌集不可救药的味道,似乎还闻到了羡慕嫉妒恨的酸臭味。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 总编是个极为谦虚谨慎的厚道人,她不想得罪任何“专家”,她想按所有人的意见更改和调整诗歌集的风格和形式。但是,所有提意见人的意见也是相互有矛盾的,有说东的,有说西的。让人可笑的是,竟然把山沟村民歌颂家乡的诗歌与唐宋名家诗人的水平相提并论,找出了很多“瑕疵”。我真不明白,就因为自己稍微懂的点诗韵,便以李白自居,高谈阔论。对每一个章节,每一首诗歌都要鸡蛋里面挑骨头,那叫一个认真。我怀疑“专家”“大咖”退休前是工厂质量科的科员,工作性质就是严把质量关。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我真的不知道有个别专家是幼稚还是无知,在意见中竟然提出将自己的作品排在前列。完全违背了不分级别,不分名气,先来后到的征稿规则。不知为什么,他提出这个要求,我脸却红了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 有的提出删去所有诗歌作品中标点符号的荒唐可笑的意见。还有的竟然擅自更改别人诗作的题目和内容,这种不尊重人的行为有点过分了吧?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个小山村自己出资编撰一部歌颂家乡的诗歌集,却被所谓“大师”要求拉升到专业诗歌界的高度,他也不想想自己的作品是否能达到这个水准。我断定他是想借别人出资的机会展示自己,那就干脆自己找一个赞助商出一本诗集不是更光彩吗?还有更可笑的意见,无限的贬低他人而抬高自己,看不得其他作者简介中的成绩,说什么“我要是列出获奖清单得有几百个。”提出作者简介里只要把姓名住址联系方式写出来就可以了。我噻,这哪里是简介,纯属是留寄稿费的通讯录啊,可惜本诗歌集征稿没有稿费!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 有人直言说我在“跋”中没有提到他的名字,舔着脸说自己的名气比某人要大,非要让总编偷偷把他的名字加进去。反倒是对某位文学评论家提出质疑,酸溜溜气哼哼说:她只评论过几篇文章不能称为“评论家”。我无语了,难道王玉珍只演过一部《洪湖赤卫队》就不该称为表演艺术家吗?一首歌唱了几十年的蔡国庆谁给封的歌唱家呢?一辈子只说过两三段相声的艺术家比比皆是。把“家”就看得那么重吗?说中国文学大家非你莫属心里才舒服吗?我就纳闷了,这些被自己捧上去的“名人”们怎么就这么自以为是,这么心安理得呢?就这么四六不懂呢?自己几份几量不知道吗?是飙是飘还是骚?我就不把你的名字加进去咋啦?我根本就不认识你!也没听说过你是“腕”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当然,也有质疑我作为责任编辑的来历,主编回怼的很有力:我请来的朋友三十年前就在几家大报社做专栏主编和栏目主持,他还是晚报特约记者,每年都有上百篇作品发表在各大媒体,那时你们还是他的读者也不为奇。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我倒是见怪不怪,编辑有绝对的独立性和权威性,诚接他人的建议是谦虚,但绝不是没主见,无条件一揽子接受,那样的话,一部作品就会成了“四不像”。这样的编辑岂不成了“阿斗”,不如一边凉快去!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 不管怎么说,主编确实很伤脑筋。请来的专家都是多年熟悉的笔友,到底采纳谁的意见,也是左右为难,于是,她问我有什么高招。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我可不是听之任之的人,说话从来就是直来直去,一针见血。我说,有的人当初请他们来帮忙作编辑,不是说不懂,就是假借没时间推三挡四遮羞脸。有甚者,想借此机会要个大“头衔”,被我一个“臭不要脸”顶回去了。这下可好,当看到别人付出辛苦有了成果之后,便拿出一副高高在上的模样出来说三道四。我不禁要问:你真以为自己是谁呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我劝总编:尊重他人,绝不是俯首称臣,我最不尿把自己凌驾于龙椅之上的人,咱们用不着跟他们低三下四,有的人越宠越来劲。你用我做责任编辑是对我的信任,有什么问题由我来扛。充其量被有些人说我是“半斤八两”,我可不在乎跟一瓶子不满半瓶子晃荡的人是一丘之貉,但是,我拒绝同流合污。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 总编听后哈哈大笑,她问我下一步怎么走,我说:咱们的诗歌集要体现自己的风格和特色,绝不走别人千篇一律的路子,也决不吃别人咀嚼过的东西。别忘了咱们编辑这本《山沟沟诗歌集》的初衷,要有浓郁的乡俗气息和浓厚的民俗文化就够了,不需要姝丽雅歌和奢华高贵的文字来装点。我认为,咱们就等总顾问的回信,因为他才是真正的文学大师,按照他老人家的建议执行就OK了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 说话间,总顾问来微信了,他是这样说的:“我用了近一个星期的下午,把这部诗歌集从头到尾仔仔细细读了一遍。十分高兴,这是一个伟大的开端!不仅为山沟乡村,而且为全国所有的新农村建设开了一个好头,作了一个示范。诗言志,最适合表达人们的心情、生活、精神。这是新时代的花朵,是新农村幸福生活的结晶,其意义不是简单的出了一本书,这部诗歌集是山沟沟全体村民的共同努力的闪光点。诗人、作家只是在他们精神感召下的艺术升华。再次祝贺!”还有的竟然擅自更改别人诗作的题目和内容,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 看到总顾问来信,我们这颗悬着的心终于放下了,身上的担子一下轻松了许多,总编几天来的愁眉苦脸,此时,终于绽放出了灿烂的笑容。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">作者介绍:正来 大悲院居士 自由作家</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">现代诗•诗组</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">《远了近了》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">小时候</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">带着爸爸的军功章到处乱跑</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">跑到了村东头</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">甩下妈妈在村西头喊我吃饭的回声</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">后来</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我在部队立功了</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">电报把喜讯传到了千里之外的家</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">妈妈从西头到东头悄悄告诉了全村人</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">再后来</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">妈妈和爸爸一起去了地球的那一头</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">他们没有分离</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">却把我抛弃的很远很远……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">现在</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我和爸爸的军功章镶在了一个镜框里</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">还有他们年轻时的合影</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">坐在爸爸腿上的男童就是我。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">《余晖》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">那时,青春,没去想暮年的事</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">就像观日出,单纯 无尽……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">当夕阳西下的时候我木然了</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">老了,原来是瞬间的事</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">东海的火球落到了西山</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">虽然还是一团火,却黯然,殆尽</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">没有回头路,没有</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">都是幻影</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">时光骗了我大半生</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我以为能把星星数清</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">结果,耽误了许多事情没有完成</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">结果,留存下来的只有片段记忆</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">焦虑,孤独,衰弱,寂寞……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">到了此时才想起继续做没有完成的美梦</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">按照自己喜欢的方式继续</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">食烟火,尽人事,少留遗憾</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">夕阳余晖</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">青山依旧……</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">《风行于心》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我把帽檐压的很低,穿行在茫茫人群之中</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">想借助前面的人墙把风遮住,焦虑,彷徨</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我还是被风拍打中了</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">在抱怨,惆怅,愤怒中无奈的前行</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我狠狠的停住脚步,直面风的冷酷</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我再次压低帽檐,似乎遮住了双眼</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">继续跟在人群的后面</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我想到了松柏,坚韧不屈、恒定不变</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我把人墙视作一排排松柏,紧紧的跟随</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">风,似乎也在跟我较劲,发出决斗的凄厉叫声</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">透过人墙,直击我的心脏</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">就像噩梦一般,胸口压抑的只剩最后一口气</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我终于发出了狮子吼,震慑了风的源头</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">风默默回转,风渐渐离去,离我越来越远</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我穿过人墙,走在了人群的前面</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我把帽檐抬到了头顶,回过头,四处张望</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">哪有人墙,哪有人群,只有两边的松柏</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"></span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">《路还是路》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我头上有很多光环,却没人羡慕</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">他说跟他毫不相干,不会重走你的路</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我心里始终如一和善坦荡,却没人点赞</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">他说他没有感觉到,不会与你分享</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我喜欢平静的生活,却没人理解</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">他说他就没有这种洁癖,不会和你类聚</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">我只有坚信自己,勇敢的拒绝他一次</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">抛弃不甘和烦恼,继续走自己的路</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">小说 铁牛 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"></span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">引子</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生13岁生日的那天,正是他上初中的第一天,早晨临出家门时,妈妈叮嘱他今天开学典礼后别贪玩,早点回家,全家人给你过生日。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 学校为初一新生在操场上召开欢迎大会,大喇叭里循环播放着“运动员进行曲”。上午九点钟,大会开始,校领导一个接一个致词讲话。段金生支棱着耳朵好似在听,眼睛却直盯着主席台一侧的单双杠体育器械。在小学三年级时,他玩单双杠就出了名,体育老师甚是喜欢他,还带他到体育学校报名参加了业余培训班。所以,他只要看见单双杠心里就痒痒,就想耍两下。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 大会散了,大部分同学们都回到各自教室等待老师发新书。而段金生却和几个男生一起跑向体操活动区,段金生攀上双杠就来个360度大回转。在同学们的一致叫好下,又重复一遍、两遍、三遍……同学越聚越多,段金生也就越来劲。玩完双杠又去玩单杠,突然,由于手滑,一个不谨慎,失去了重心,整个身体甩出去两米远,重重的坠落在地,当时就昏厥过去了。有同学把班主任喊来,年轻的女班主任见此情景也是慌的没了主意。还是食堂的老张师傅,拉过来一辆买菜用的“排子”车,把段金生抱上车,推着车直奔医院。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当校长和段金生父母赶到医院时,人已经进了手术室。三个小时后,医生告诉了一个不幸的消息,段金生双腿瘫痪。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">一</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 2013年清明节刚过,五十二岁的段金生萌生了病退的想法,因为不懂政策,就咨询对门的邻居马大嫂,马大嫂是个热心人,平日里就经常帮身体不便的段金生到市场买菜买粮。可是对于病退的有关政策也是门外汉,一窍不通。她想起了在区安监局工作的表弟铁牛,都是政府部门,或许他能了解一些相关政策。于是,这天中午就拨通了表弟的手机,让他晚上下班后来家里吃饭,顺便咨询个事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 天刚擦黑,铁牛来到表姐家,进门就问有什么事要咨询?表姐说先坐下来吃饭。铁牛是个直性子,执意让表姐先说事。表姐知道铁牛好爽的性格,做事“嘎嘣利索块”,要是不跟他说清楚什么事,绝不会踏踏实实吃饭。所以,一五一十把邻居段金生的事讲了一遍。铁牛听明白了,马上让表姐领他去段金生家了解一下具体情况,表姐只好带他敲响了段金生的家门。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 门开了,一个微胖矮小的男人坐在轮椅上,短短的花色头发参差不齐,一双忧郁的眼睛直勾勾盯着来人,嘴角上挂着勉强的笑意。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛想自我介绍,还没张口就被迎面扑来的一股恶臭味止住了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “您好,进来吧!”段金生客气的请来人进屋。铁牛正在犹豫时,被表姐从后面推进了屋。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这是一个只有二十平米的一楼直门独单元房,两平米的小厅侧面是一个不到一平米的厕所,旁边是个小厨房。正对单元门的就是卧室,卧室迎面是窗户,侧面摆设着一个上世纪五十年代的大立柜,玻璃镜子有两道不规则的裂痕,被透明胶牢牢地粘合住;一个七十年代时髦的酒柜,一条前腿用砖头垫着,紧贴在立柜一侧;旁边放着一个八十年代的掉了瓷的高脚痰盂。立柜对着就是一张老式铁架子双人床,一看就是父母留下的遗产。床上的被褥又脏又破,带有隐隐约约花纹的被面与外露的棉花被油腻染成了黑色,铁牛被眼前状况看呆了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “您坐。”段金生从轮椅上蹭上了床,把皱皱巴巴的被子推滚成一个团,让出了一小块地。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛回头看了看表姐,表姐看了看床上“油渍麻花”的床单,嘴角微微咧了一下,冲着段金生说:“这是我表弟,在政府部门工作,知道的事多,你想问嘛就直接说好了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生看着陌生人细微的表情,心理明白,人家嫌脏。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “老哥,有嘛事尽管说。”铁牛上前一步,坐在了段金生旁边。这一举动让段金生为之一振,他想握手,伸出一半时又缩了回去。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛不想让段金生尴尬,笑了笑说:“一回生两回熟,说吧,只要我能帮忙的一定尽力。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生不好意思的说出了自己的闹心的事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 原来,段金生残疾以后就一直辍学在家。二十年前父母相继去世,段金生只能自己独立生活。好在有政府帮助,安排他在一家街办小工厂工作。随着年龄的增长,行动越来越不便,又伴有心脏、肾脏、糖尿病、高血压等疾病,就想提前退休。他本以为这些条件办病退应该是顺理成章的事,可是厂领导说有明文规定,以残疾人身份参加工作的不能以残疾为理由办理病退。而其它病种又达不到病退标准,所以,急的他经常在大半夜里发了疯似的大哭大叫,吵的邻居们不得安宁,又不忍心打110报警,因为都很同情他这个孤苦伶仃的残疾人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛听明白了段金生的心思,一把拉住他的手,耐心的说:“老哥,你可不要多想,这不是人家故意刁难咱,规定就是规定。但是,我可以帮你跑跑劳动局、经贸委、残联和街办事处等部门,咱们争取一下,别着急,要相信党和政府。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天夜里,铁牛翻来覆去睡不着,媳妇关心的问他是不是哪不好受?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛嗯了一声说心里难受。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛大号叫张玉杰,身体强壮,不然也不会有铁牛这个绰号。他为人忠厚,爱憎分明,直言不讳,喜欢助人为乐,无论在单位还是在社区都夸他是个热心肠。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当铁牛说心里难受时,媳妇不敢相信,从来也没见过丈夫看病吃药,怎么“好么眼”的就有了心脏病了呢?吓得她赶紧起床穿衣服。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛问:“大半夜的你这是要干嘛去?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “上医院啊,这病不能耽搁!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你哪不好受?”铁牛纳闷,于是,也赶紧起身要穿衣服。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我没事,不是你心里不好受吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛听罢哈哈大笑,说:“你想哪去了,快睡觉吧,瞎折腾嘛呀,我心里难受在琢磨事。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 媳妇这才明白,瞪了丈夫一眼,嘟囔着:“也不是谁瞎折腾。”便重新睡下了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 第二天,铁牛正好去劳动局开安全生产检查报告会,散会后就找到劳动科刘科长。刘科长听到段金生的名字点点头说:“这人我知道,按道理说应该可以办理病退,可是在老文件没有废止,新文件还没有出台之前,这事确实不好办。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛问:“政策是人定的,对待段金生这样特殊的情况就没有点灵活性吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “嗯,”刘科长对着铁牛的耳朵低声献计,“你找找残联,让残联出头找找区长,让区长组织有关部门召开一个专题协调会……”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “废话!”铁牛心想:你拿我当市长了,说话那么好使。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 也别说,虽然刘科长出的主意有些不切合实际,但是在铁牛看来这也许是没有办法的办法。于是,他真的跟区长说了这件事。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 原来,铁牛单位的袁局长这天要去区里开会,向区长汇报企业安全生产责任制落实情况。可是秘书的家属突然打来电话说本人得了“急性肠炎”在医院输液呢。这可怎么办,汇报的材料都在抽屉里锁着呢,别人没有钥匙拿不出来。情急之下,袁局长想到了铁牛,因为下基层检查安全生产工作都是他带队,最基础的数据材料也是他统计起草出来的。于是,就让铁牛跟自己去向区长汇报工作。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛能文能武,能说会道,根本就不用文稿,一二三四五说的清清楚楚,区长冲着袁局长不住点头,说铁牛是个可以重用的人才。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 听了区长的夸赞,袁局长还没说话,铁牛顺势说出了段金生的事,区长此时心情正佳,马上说道:“这事我回头让区信访办杜主任帮助协调一下。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天夜里,铁牛又睡不着了,媳妇半开玩笑的问他是不是心里又难受了?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛嘿嘿一笑,说:“袁局长让我从明天开始做他的秘书兼司机,我这是老将出马一个顶俩。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “那有什么可高兴的,明摆着累傻小子。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “哎,咱可不能这么说,这是领导对我工作能力的肯定。再说了,我可以借此跟有关部门沟通,帮助段金生解决实际问题了。”铁牛把白天与区长对话的内容给媳妇叙述了一遍,却没有得到身边人的回应,再一看媳妇早已进入了梦乡。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">二</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛说到做到,为了段金生病退的事不辞辛苦跑了多半年。一次,跟劳动局有关部门的负责人约好第二天上午去呈送申请病退报告,不曾想半夜就下起了大雪。第二天早上,铁牛隔窗望外看,大雪没有停的意思。媳妇劝他别出门了,等雪停了,环卫工清理出道路来在去也不迟啊。铁牛很固执,白了媳妇一眼,说:“竟说屁话,下雪就不上班了吗?”他一边穿衣服一边又说:“都跟人家领导订好了今天研究段金生的事,你不准时到,人家可不等你,你以为劳动局只为你一个人服务吗?假如重新定时间,还不知道是猴年马月呢。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “行了,瞧你一套一套的,懒得管你!” 媳妇说着话赶紧起床给铁牛做早点。铁牛洗漱完毕吃了早点便出了家门。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一路上,大风呼啸,狂风吹起的冰雪仿佛是一把锐利的刀剑,能刺穿严严实实的棉袄,更别说暴露在外面的脸皮,被它划了一刀又一刀,雪片发了疯似的施展着浑身解数,铺天盖地的落下来。马路上的人很少,骑自行车是不可能的,在公交站半天也没等到顺路的公交车。想“打的”,根本就见不到一辆“的士”的影子。铁牛只好缩着脖子,艰难地迈着脚步朝劳动局方向走去。马路上像铺了一层厚厚的地毯,踩上去发出“咯吱咯吱”的声音,留下一串串深深的脚印,铁牛心里不住地埋怨老天爷:你可真是冷酷无情啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还好,多亏从家里出来早,足足走了一个半小时,按约定上午九点准时来到了劳动局。又等了四十分钟,那位部门负责人才姗姗来迟。见面就拱手抱歉,铁牛连忙回礼作揖,说自己也是刚到。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在政府各部门的协调下,终于为段金生拿到病退鉴定体检表。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天下班前,铁牛跟局长说明天有事请一天假。局长关心地问:“家里有事?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “不是,嗯,是。”铁牛并没有说出请假的真实缘由。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 局长心想,铁牛从来没有为个人的私事请过假,这次不定又是给谁办好事去呢,于是,也就没有刨根问底。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生的家在河北区北站附近,要去和平区睦南道体检中心大约20多公里。 这天一大早,铁牛来到段金生家,在门口附近买了两套煎饼果子和两杯豆浆。俩人吃完早点,铁牛就让段金生坐在轮椅上,然后推着他出了小区,拦了一辆出租车,把段金生抱进车里,又把轮椅折叠好放进后备箱,告诉司机直奔体检中心。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 等专家为段金生体检完了,已经将近中午12点了。两个人在一个拉面馆吃了碗拉面,就要往回返。铁牛知道段金生三十多年没有出过远门,不知道城市翻天覆地的变化,不然也不会在出租车里一直往外看,两只眼睛既迷离又明亮,嘴里不住的自问:这是哪儿?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 于是,铁牛突发奇想,决定借着这个机会,带他逛逛。便推着轮椅,一路向他介绍沿街的景观。五大道、民园体育场,外国语学院、小白楼无不让段金生即熟悉又陌生。这些地方小时候都来过,而现在的街景却发生了巨大的变化。他坐在轮椅上东张西望,问这问那,就像个孩子,兴奋地想要站起来……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛一边回答他的问题,一边给他讲改革开放后的大好形势。段金生被铁牛的口才所吸引,就像听故事一样十分专注。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 从这以后,铁牛几乎每个礼拜天都要推着轮椅带段金生出来看风景。对段金生来讲真是大开眼界,从中山路美食街到古文化街;从金街到南市食品街;从鼓楼到海河两岸;从碟式立交桥到第二工人文化宫;还有水上、人民、北宁和西沽等各大公园到处留下了他们的足迹。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 两个月后,有关部门批准同意段金生办理病退的申请。铁牛帮着他往返街办事处和劳动局、社会保险中心办理相关手续,街道小工厂的马厂长说了一句大实话:“金生啊金生,今生遇见了大好人!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 其实,段金生有一个叔伯弟弟,俩人相差三岁,小时候俩家走动频繁,哥俩经常在一起玩。父母刚去世的那两年,叔叔还隔三差五来看望段金生,后来不知为什么,就渐渐疏远了,连弟弟结婚的大喜事都没告诉,所以,兄弟俩也有三十多年老死不相往来了。段金生自打结识了铁牛之后,即被铁牛的为人处世所感动,便从心里把他认作亲兄弟</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当拿到第一个月退休金时,段金生拨通了铁牛的手机,说是为了感谢兄弟的帮助和照顾,让铁牛转天带他去饭馆吃饭。铁牛很爽快的答应了,但是,他让段金生在家别动,说明天正好是周六,自己去为他做一顿大餐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 第二天上午,铁牛到菜市场买了鱼、虾、猪肉和一些蔬果等就来到了段金生家,亲自掌勺做了一桌子菜。段金生让铁牛把酒柜里的一瓶茅台酒拿出来,说是父亲生前一直也没有舍得喝留下的,自己也没有喝酒的习惯,所以,这瓶茅台酒就一直存放了三十多年。今天是个好日子,也想报答一下好哥们,要破例喝一次酒。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛从酒柜里拿出唯一的一瓶酒,看了看年份,说:“好家伙,这酒值钱了,起码也得五六万。我不能喝,喝不起。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生没看出来铁牛是在跟自己开玩笑,很认真的说:“你不能喝谁还能喝,听哥的,别说是五六万,就是五六十万咱今天也把它打开米西了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛呵呵一笑,说道:“我从小到大没粘过一滴酒,所以我对什么酒都没有兴趣,咱们还是喝饮料吧。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 于是,铁牛又把那瓶茅台酒放回了原处,把买来的大“雪碧”打开,给段金生和自己一人到了一杯,说道:“祝贺老哥光荣退休,干杯!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生说:“谢谢老弟!”便一饮而尽,哥两开始边吃边聊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生向铁牛坦露出自己退休后的两大愿望,一是想学电脑,整天在家无事可干,敲打敲打电脑也是为了解闷。二是,想去北京天安门广场看升国旗,说这是自己的一个梦想,如果能实现,活这一辈子也值了。那天,哥两聊了整整一下午。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"></span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 三</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 几天后,铁牛给段金生送来了一台笔记本电脑,把段金生高兴的用双手直拍自己的脑袋,他非要给钱,说:“你每次来给我买东西都不肯要钱,这买电脑的钱必须收下,这么贵重的东西我不能不给钱,要不然以后就不认你这个兄弟了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛笑着说:“既然是兄弟了,还分什么你的我的呀,再说这台电脑是我换下来的,去年买的,现在是科技时代,电子产品更新换代特快,我媳妇昨天在网上买了一台新的电脑,我们俩口子用一台就够了,这台旧的电脑你就先凑合练习用,等学会了再买新的。”看着段金生咧了咧嘴,傻傻的看着自己,像是要哭出来的样子,便岔开了话题,说道:“过几天我带你去北京看升旗。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “真的?”这又是个惊喜,段金生高兴的用双手拍自己的脑袋。片刻又发愁了起来,难为情的说:“唉,前些日子,我这屁股上磨破了皮,可能是没有及时清洗伤口,结果越来越厉害,现在我感觉好像化脓了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “啊?怎么不早点跟我说呢?”铁牛埋怨他说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “化脓的位置不好,没好意思说。”段金生低声说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你是大姑娘还是小媳妇?一个大老爷们跟自己兄弟还扭扭捏捏的,来,我看看。”铁牛说着就让床上的段金生趴过去。不看不知道,一看吓一跳,有两块伤口已经烂了一个洞,脓水流淌臭不可闻。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “感染非常厉害,你这人让我说你什么好呢。”铁牛抱怨他。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我,我……”段金生结结巴巴不知所措。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “唉,你可真能忍。你就这么撅着呆着吧,我一会回来。”铁牛说完就生气的出了门。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个多小时后,铁牛返回屋来,见段金生躺在床上,用被子把自己捂得严严实实,一动不动。便喊了声:“起来,我给你换约吧”。然后就把带来的瓷盘、镊子等换药工具和酒精、药棉花、纱布及消炎药一并放在床边上。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 可是连喊了几声,段金生假装没听见,就是不配合。铁牛心想这是怎么了,不就是说了你几句吗,至于生这么大气吗?要不就是害臊。然后一把将被子掀开,我滴那个娘呦,不看还好,这一看让铁牛顿时恶心的要吐。只见段金生萎缩一团,被子里全是屎。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 原来,段金生这些日子肠胃老是不舒服,打乱了每天如厕的时间。这不,铁牛刚走,他就躺在被窝里迷迷糊糊睡着了,不知不觉就拉肚了,弄了一床。等醒来之后,发现身下全是大便,本想起来收拾,可这时听到铁牛用钥匙开门的声音,下意识又把自己裹在被子里,大气不敢出。铁牛大声唤他时,也不好意思应声,当被子掀开时,那无地自容的样子让铁牛又生气又可笑。唉,这可怎么弄啊,铁牛二话没说,把被褥拽下来,又把他的内衣扒下来,扔到地上。然后,打了一盆温水给段金生擦洗身子,整整换了三遍水才算洗干净。随后又从大立柜里找出干净的内衣给他换上,又重新换了一套被褥。这才用命令的口气说:“趴着!给你上药。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 在用酒精清理伤口时,疼的段金生汗珠子都下来了,可是他一声不敢吭。铁牛心里知道他是怕自己不高兴,但是也没有好的办法,为了医治伤口必须要清理干净,心说:忍着点吧哥们,谁让你不会照顾自己呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 等上完药,安置好段金生躺下休息后,铁牛腾出手来开始拆洗又脏又臭的被褥。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 躲在被子里的段金生根本就不敢看铁牛,也不敢出声,只是默默地流泪。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这以后,铁牛天天下班后就赶来给他换药,怕他做饭时要坐在轮椅上摩擦伤口,不好愈合,就顺便把一天的吃食买来。每到周末,还要给段金生做饭改善伙食。就这样过了两个多月,在铁牛的精心护理下,段金生的伤口闭合治愈了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天,铁牛带段金生到大众浴池洗澡,两个人泡在大池子里聊天。段金生好奇的问铁牛:“兄弟,你怎么嘛都会呢?做饭好吃,还会治病,这都是跟谁学的?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛一边用毛巾给他搓背,一边说:“嘿嘿,我会的多了去啦,你知道我最拿手的是什么吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生问:“是嘛?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “给人家搓澡。”这句话把段金生逗得哈哈大笑。那笑声里有幸福和感恩,那笑声感染了面所有的人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 其实,铁牛根本就不通医术,他知道段金生的伤口不便一次次往医院跑,所以,那天就特意到医院挂号,求医问药,然后,按照医嘱,每天给段金生清理消毒,消毒换药。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一天,局里开会,袁局长给大家念了一封感谢信,这是段金生偷偷寄来的,他把铁牛多年来帮扶自己的事详细的叙述了一遍,要求组织表彰铁牛助人为乐的精神。大家这才知道铁牛一直在默默资助一位残疾人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 同事们都被铁牛的事迹所感染,支部决定一起来帮助这位残疾人。袁局长的爱人是一家大医院的大夫,两口子当天晚上就在铁牛的陪同下来到段金生家,为他验血糖,量血压,查心脏,确定治疗和保健方案。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 每到周末的时候,总有三三两两的爱心人士一起来看段金生,帮他洗衣做饭,时不时慷慨解囊为他捐款。每当此时,段金生就眼含感动的泪花连连作揖,并让铁牛代他婉言谢绝。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛每次送走大家回来时,都看到床上段金生在抹眼泪。一次,半开玩笑说:“我发现你怎么这么爱哭呢?”然后安慰他说:“有这么多人关怀和帮助,你多幸福啊。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生激动的说:“兄弟,我一个双腿瘫痪的残疾人能得到这么好心人的关心是我的造化。尤其是你,要是没有你,我可就受罪了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “越说越离谱了不是,”铁牛说:“政府、街道、工会都在关心你,逢年过节又是钱又是物来慰问你,这就是温暖,这就是人间大爱。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “嗯,这个我知道,我的意思是说咱俩一不沾亲,二不沾故,你咋对我这么好呢?”段金生深情的说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “缘分那,”铁牛学了一句电视里小品台词,俩人会心的笑了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 又过了两年,尽管铁牛每天精心护理,但是由于糖尿病综合症导致段金生的身体每况愈下,前两天,铁牛带他去医院看病,又查出来了肝癌,加重了段金生心里负担,情绪低落。但是他想看升国旗的愿望始终没有动摇。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛几年前曾经答应过段金生带他去北京,但是,鉴于段金生的身体状况,就怕节外生枝,所以,犹犹豫豫拖到现在没能实现。为了不让段金生留有遗憾,铁牛终于做出了一个大胆抉择,开车带他去北京天安门广场看升旗仪式,这个想法得到了朋友和家人的支持。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 八月的夏天是炽热的,这天凌晨略有一丝丝难得的凉爽。不到四点,点点星光还在眨着眼,铁牛和两个朋友开车来到了段金生家。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛让朋友把轮椅折叠好放进后备箱里,自己把段金生抱上了车后座位上,让他侧靠在自己的身上。两个朋友分别坐在前面的正副驾驶座上,一路向北京进发。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 升国旗的时间是以北京照进第一缕阳光的时间为准,铁牛他们用了两个半小时来到天安门前,这时,广场上已是人山人海、人头攒动。车只能停在离广场相对最近的地方,但是距升旗的距离还是很远的。铁牛把段金生放在轮椅上,推着他以最快的速度奔向升旗广场。观看升旗最好的位置早已挤满了人群,升旗仪式马上就要开始了,坐在轮椅上的段金生被前面站立的人墙挡着根本就看不见全景。硬往里面挤是不可能了,看着段金生渴望、期盼、无助交织的眼神,急得铁牛抓耳挠腮。升旗仪式开始了,铁牛急中生智,让朋友帮他把段金生扛在了自己脖子上。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 升旗仪仗队迈着整齐的步伐,从天安门中央金水桥走了过来,那飒爽英姿令全场人赞叹不已。走到升旗台前,两名护旗手接过国旗,庄严地捧上升旗台。这时,国歌奏起,全场观众顿时没有了杂音,大家不由自主行着注目礼,高唱起《义勇军进行曲》,注视着五星国旗冉冉升起。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这时东方的太阳慢慢露出了笑脸,阳光洒在大地上,段金生用双手拍打着自己的脑袋,嘴里念叨着:“值了,这辈子值了。”眼泪犹如串珠“吧嗒吧嗒”落在了铁牛的头上、脸上、肩上……那是激动的泪水,那是笑出来的泪水……</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">四</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 自从看完升旗回来后,百病缠身的段金生好像换了一个人,精神状态特好,整天兴奋不已,嘴里老是说“值了”。铁牛看到他高兴,也没多想。直到有一天,铁牛跟袁局长去区里开会,散会时,袁局长说:“我找区长有点事,你就不用等我了,我坐地铁回家,你把车开走吧,记得明天早点接我,咱们提前到局里准备一下上午的动员会。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “嗯,好。”铁牛开车直奔段金生家。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 到了段金生家,推了一下门没推开,便从手包里找门钥匙,心想;平日里从来不锁门,今天这是发什么神经了?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 当把门打开时,一股强烈的煤气味迎面扑来,看到厨房煤气灶上的两个灶眼没有火苗,却发出“兹兹”的声音,铁牛赶紧关掉开关钮。然后冲着屋里床上的段金生喊:“快醒醒。”见没有动静,铁牛心里“咯噔”一下,马上凑过去一看,段金生口吐白沫,已经不省人事了。铁牛立刻抱起段金生就出了屋,冲着表姐的屋大喊:“表姐,快出来帮忙!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 表姐两口子听到喊声马上出来问是什么情况,铁牛让表姐夫搭一把手接过段金生,自己出来楼栋门,把车门打开,表姐夫已经明白了发生的事情,抱着段金生就进了车里。表姐也赶紧上了车,铁牛开车朝医院驶去。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 多亏抢救及时,听大夫说在晚来一会这人就没命了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 整整三天,铁牛黑白守在段金生身边,当段金生完全清醒之后,铁牛跟他暴跳如雷,第一次发这么大的火。“你为什么要轻生?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我不能再连累你了,我不想活了行吗?”段金生也第一次跟铁牛“对当”。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “呵,你还来劲了,不想活怎么不摸电门呢,电击死的快。”铁牛不给他一点面子,吼道。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我摸了,给弹回来了,跳闸了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我说那天怎么没电了,敢情你还真摸电门了?”铁牛越发生气:“跳闸了怎么不去跳河呢?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你不带我去我怎么去?”段金生这句话让铁牛哭笑不得。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我带你去?那是谋杀。”铁牛见他无理取闹,平复了一下心情,问道:“你是不是认为用煤气舒服?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “嗯,睡过去就完了,一了百了。不给大家添麻烦了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你舒服了,别人呢?我发觉你是真不讲理。”铁牛剥了一个橘子,掰了两个橘子瓣塞进他嘴里,说:“快堵住你的嘴吧,气人都不带冒烟的。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 又过了两天,街道办事处主任来看段金生,借这个机会跟铁牛商量:“白天让你姐夫看着,夜里你守着,这时间长了这也不是个事啊。不然就把他安置在养老院吧,咱们街里有一家养老院条件不错,你看呢?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 其实,铁牛以前就有这个念头,只是担心段金生会多想。街道主任这么一说,铁牛就顺势问段金生:“哥,你的意见呢?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 没想到段金生一口答应了下来,而且还挺高兴,双手拍打着脑袋冲着街道主任直说谢谢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 就这样,两天后,在街道的帮助下,段金生住进了养老院。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> </span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生住进养老院后,铁牛依然每天下班后去看望他,陪他聊天。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这天,是段金生63岁的生日,铁牛给他买来了最爱吃的“老爆三”、“虾仁独面筋”、“红烧鲤鱼”和“素烧茄子”,当然,还有一个大蛋糕。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛每年都不忘给段金生过生日,一个小小的蛋糕让段金生感到生活的甜蜜和人间的温暖。然而,他发现这次的蛋糕比每年的都大两号,就问:“兄弟,你又涨工资了吧?蛋糕改大号的了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “瞧你说的,非得涨工资才肯买大的,”铁牛见段金生拿自己开玩笑,也开起他的玩笑:“每年给你买的都是小号蛋糕,咱哥俩你推我让,你老嫌不够吃。今年干脆买一个大蛋糕,让你吃个够。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生笑着说:“吃不了你可要兜着走啊。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 哥俩正开玩笑,袁局长夫妇俩提着一个水果篮和一个营养礼品盒跟着养老院院长进来了,说是一起给段金生过生日。段金生这才恍然大悟,原来都是铁牛提前安排好的。高兴得用双手拍打着自己脑袋,连连道谢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 有一天,铁牛助人为乐帮扶残疾人的事迹上了电视。里面还有记者采访段金生的画面,就见他在记者面前一会哭哭啼啼,一会乐乐呵呵,断断续续介绍铁牛帮他的感人故事。遗憾的是镜头里有街道主任和养老院院长的采访特写,却偏偏没有出现铁牛的身影,原来,那天铁牛借故躲出去了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 电视台播出后,有很多的好心人来到养老院给段金生捐款捐物,光四季衣服就有几十套。段金生让铁牛把钱给人家全部退回去,用不了的衣服和被褥等都打包送给了慈善机构。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一天傍晚,院长领来了两个男人,一位老者看上去有六十出头了,一位年轻人在三十二三岁。两人一进屋,那位老者上去就抱住段金生,一把鼻涕一把眼泪嚎啕大哭,弄得段金生不知所措,傻傻的由他搂着。等过了一会,那位老者把年轻人拽到段金生面前说:“叫大伯。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “大伯。”年轻人有些生硬。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “哥,这是你亲侄子。”老者给段金生介绍。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 此时的段金生才仔细端详着眼前的人,他看出来了,眼前这位花甲之年的老人正是四十多年不曾来往的叔伯兄弟。段金生有些激动,用双手拍打着自己的脑袋,眼泪不由自主夺眶而出。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 正在这时,铁牛抱着两个西瓜进来了,他顺手递给了院长,说:“这西瓜是慰问服务员的,我哥糖尿病吃不了这个。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你总是给我们买水果,以后可别这么客气了,照顾段大爷是我们应尽的责任。”院长说着话就抱着西瓜退出了屋。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “来兄弟,我给你介绍一下,”段金生把铁牛叫到床前指着老者说:“这就是我跟你说过的那个叔伯弟弟。”然后又给老者介绍铁牛,说铁牛是他在这世上最亲的好兄弟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 老者和年轻人尴尬的向铁牛点点头,也说不出是哭还是笑,铁牛连忙给他们让座,说:“都是亲哥们弟兄,应该的,应该的。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生向那父子俩讲述铁牛这么多年对他的帮扶关照,可是,那父子俩却没有一点认真听讲的意思,年轻人一直玩手机,老的显得很不耐烦,几次张嘴想打断段金生的话,却又没好意思。在一旁的铁牛看出老者好像有话要说,于是就截止了段金生的话,说:“哥,哥呀,这点破事有什么好说的,帮你的不止我一个人,这世界上还是好人多。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛话里有话,老者听了耳根子都红了,他看了看专心玩手机的儿子,用脚踢了一下他的脚,说:“你来看大伯不是有事要说吗?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “嗯,那什么,我要结婚了,”年轻人终于放下了手机,直截了当说:“那什么,我想借用大伯的房结婚。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 原来如此,爷俩找到这来的目的性很强啊,皮裤套棉裤必有缘故。铁牛想,这是人家家里的事,不好参和,便起身要回避,却被段金生叫住:“兄弟,咱那小区不要拆迁吗?什么时候?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这还真不是段金生有意想编瞎话来堂塞他们父子。拆迁改造的事要不是因为“新冠疫情”耽误了,前两年就完事了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛说:“下周就签合同了,是搬迁还是等着回迁,还是货币补偿你得自己拿主意。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “要现成的房,远点也没事,别耽误我结婚……”年轻人顿时来了精神,他先做主说出来方案。老者也以关心的口吻给段金生出主意,说:“哥,大哥,咱们可是亲兄弟,听弟弟一句话,咱们要现房,给你大侄子先住着,等你病好了,随时搬进去,让你大侄子伺候你,给你养老送终。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “嗯,铁牛兄弟,”段金生有气无力的伸出手叫铁牛,铁牛赶紧问:“哥,你想说嘛,说!”铁牛知道段金生是被气的说不出话来。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你替我送送他们爷俩,我累了。”段金生侧过身背对着他们。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你们走吧,我哥累了要休息了,你们哪天在来吧。”铁牛很客气的冲他们说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “哥,咱们段家就剩下你大侄子这一根独苗了,你可不要上别人的当啊,有人关心你是图你的财产……”老者露出凶神恶煞相,怒视着铁牛,仿佛铁牛是阻挡他们继承段金生财产的头号拦路虎。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛心里跟明镜似的,也不想跟他分辨,笑呵呵地把门打开,说:“爷们怎么来的?要不要我帮你们搭个顺风车?”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 这爷俩也觉得没趣,年轻人边走边给自己找台阶下:“没事,我同学是律师,不行咱们就打官司。”俩人出了屋,在楼道里还能听到老者说:“段家的财产绝不能落到别人的手里。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛目送那爷俩出了养老院大门,摇了摇头,觉得很可笑,树林子大,什么鸟都有。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生知道他们走了,便要起身,用手撑了几次都无法坐起来。铁牛赶忙过去把他抽起来,让他靠在床帮被子垛上。安抚他说:“哥,我知道你在生气,没必要,只当人生小插曲。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “老弟,你也不用安慰我,我算是看透了,为了利益他们连脸皮都不要了。”段金生让铁牛从床头柜里拿出一个信封,说道:“兄弟,这个你存好了。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛打开信封,原来是段金生写的遗嘱,大意是在他死后,所有财产和房产都赠予张玉杰。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛看完遗嘱连忙说:“这可不行,哥,你想过吗,要是这样做,把我至何境地?这不是让我挨骂一辈子吗?这绝对不行!”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 段金生用双手击打自己的脑袋,说:“兄弟,你这是让我不踏实的走啊。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “你给我好好活着,别想那么多歪的斜的。”铁牛安抚他说道:“咱好好治病调养,明年还要住新房呢。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> “我不管,反正不能让他们得便宜。”段金生把头扭过去,耍起了小孩脾气。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 一个月后,段金生的肺癌突然恶化,病逝在养老院里。街道、养老院,还有铁牛单位的同事一起料理了段金生的后事。铁牛把段金生的房产证和存折一并交给了街道,而那份遗嘱没有跟任何人说,作为兄弟情义的纪念,永远保存了下来。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"></span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 后续</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 铁牛的故事还没有讲完,他资助西藏小学生的故事还在继续;他帮助孤寡老人的事迹还在传播;他支持大学生自主创业还在奔波;他就是这么一个助人为乐辛勤付出的铁牛。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">主播:吾音</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">广播剧·剪子股</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">总策划:张秋铧</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">策划团队:殷秀玲、王建、信淑雅、葛健</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">编剧:于忠</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">表演团队:天津市天图艺术团</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">导演:XXX</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">主播:吾音</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">剧中人:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">剪子股麻花创始人王云清,由XXX扮演</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">剪子股麻花第二代传人肖雨晟由XXX扮演肖雨晟女朋友张春花由XXX扮演</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清养母马柳姗由XXX扮演</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王守业好友、肖雨晟之祖父肖国恩由XXX扮演</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清养父(哑巴)王守业、顾客、混混甲、乙等由XXX扮演</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:XXX</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:王记剪子股麻花是百年老字号清真食品,是天津著名面点大师王云清独创的特色小吃。被第二代传人肖雨晟继承,关于他们的故事几天几夜也讲不完。暂且选择一段王云清生前真实的历史,再现给各位听众。咱们就从上世纪八十年代初说起吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(背景音乐:《我们的生活充满阳光》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:后面的人不要排队了,今天就这些了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:张春花一边冲着售货窗口喊,一边收拾家什的食品托盘和钱盒子等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(此时,有收拾家什的声音)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:师傅,天天这么多人排队买咱们的麻花,这可都成了中山路上的一道亮丽风景线了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:春花,你这个才女明天就要去饮食协会工作了,说说有什么打算?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:您不是也平反了吗,回公司办饮食技术学校,我呢,就跟着您一起开个青工培训班传授制作小吃技艺呗。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:是啊,改革开放了,是应该好好挖掘一下咱们天津传统清真小吃品种了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:是啊,这十来年光卖烤饼,馒头了。师傅您坐下来歇歇喝口水吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:还有果子、麻花、炸糕,屈指可数。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:师傅,您会多少种面点小吃?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:年轻时跟我养父学了不少手艺,就拿咱们回回的小吃来说吧,蒸炸烤烙不几十种。但是属于我们老王家独创的,只有剪子股麻花。这个品种在全国清真食品业找不到第二家。我记得公私合营时,我们这个小吃店制作的烤烙蒸炸四大类小吃就有三四十种。后来一些传统的小吃不是萎缩了就是灭迹了。比如:蛤蟆鼓烧饼、京糕排、水果蓖、炸元腐、黄油煎饼等等。所以啊,春花你到了协会之后,第一项任务就是要研究如何尽快恢复老祖宗留下来的传统吃食。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:嗯,师傅,有您这个面点大师领着我们干,我们心里就有底了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:你们都走了,我咋办?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:你的任务最艰巨,你是王记麻花店的经理,要守住这个传统品牌,把剪子股麻花的技术一代一代传承下去,这可是咱们天津清真食品的特色呀。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:尊令!师傅,您就瞧好吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:老三啊,你和春花的喜糖嘛时候才能给师傅吃到嘴里啊?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:我到想今天就办,说了也不算啊,还不是看人家的脸。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:又贫嘴。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:俩人年龄加一起都快赶上我的岁数了,抓紧吧,明年在我退休之前一定要喝到你们的喜酒呦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:尊令!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:张春花用拳头捶了肖雨晟几下,赶紧转了话题。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:师傅,我有一事不明。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:说!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:别人家的麻花都是绳子头形状,怎么单单咱家的麻花是剪子形状,您是怎么琢磨出来的呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:哈哈哈……什么琢磨出来的,在那个旧时代,一个十几岁的毛孩子整天就知道干活吃饭,吃饭干活,那懂得琢磨不琢磨啊,只是一个巧合。今年是1978年吧,算起来那还是五十多年前的事了……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:1928年国民时期,天津河北区锦衣卫桥大街,有一姓王的小作坊炸食店,店门前有一个小煤球炉子,架着一口铁锅。两个木凳架着一个案板,案板上有一个铁篦子……年轻的王云清头戴回民帽,正在用大铁筷子炸麻花。这时,肖国恩走过来(传出炸麻花的油声)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:二大。您这一大早是……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:夜个听说你啊爸又摔着了?我来瞅瞅。这是怎么啦,半年摔了两跤,好点吗?没去看大夫?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:没有,啊爸死活不肯去,不过阿娘找阿訇来念了念,阿訇说不打紧,过几天就好。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:要是念念就管用,我能天天来给他念。你爸就是怕花钱,攒钱留着给你娶媳妇呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:二大。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:王云清臊的脸都红了,恰巧,一位顾客走过来。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">顾客:给我炸两个“麻花”,受累给炸老点。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:好嘞,您稍等,这锅里就有您的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:要不要我给你当下手?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清说:二大,不用,我自己能行。二大,一会您带几个麻花回去给我云甫弟吃。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:你呀,老是惦记他。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:那当然,谁让他是我弟呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:这时有两个混混过来。其中一个混混斜眉瞪眼对另一个混混说。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">混混甲:这家的麻花倍好吃。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">混混乙:四(是)嘛?我藏藏(尝尝)。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:混混伸手就把炸好的麻花抓起来,一边吃一边头也不回的走了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:哎,哎,这是给人家炸好的,哎,你们还没给钱呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">混混甲:你妈别找四(事)啊,不服似吗?诈翅四(是)吧?,诈翅,老子给你拔拔条。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:你……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">混混乙:别说吃你个破麻花,要是惹恼了我大哥,一个口哨就能招来一帮,非把你的锅砸碎了,你信吗?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:一吹哨心来一帮那是狗。混混甲:小兔崽子,我你妈废了你……肖国恩:哎,哎,兄弟,您吃您的,就算我请客,走您的,以后有嘛事找我。混混甲:你不就是卖汤面砸(炸)糕的肖家掌柜吗,看你这老梆子还算够板。不然就让你知道知道大爷的厉害。老梆子,你不是挡横吗?我可给留足了面子,明天上你家吃早点去。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:没问题,(见混混走远)呸,王八蛋!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">顾客:这是什么世道啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:王云清咬着牙,死死盯着混混的背影。手里的铁筷子狠狠扒拉着油锅里的麻花。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(此时,传出油锅炸东西和用铁筷子来回扒拉的声音……)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:云清,大侄子,你看看这锅里炸的是嘛玩艺啊?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:呦,坏了坏了。对不起,我重新炸……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">顾客:没关系。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:别说,炸的这形状挺有趣,来,给我捞出来,我给你啊爸啊妈看看去。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:肖国恩用草纸托着麻花,朝院子里喊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:大哥大嫂。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:马柳姗搀扶着丈夫王守业从院子里出来。王守业是个哑巴,他是王云清的养父,他把王家祖传的小吃制作手艺毫无保留地传给了养子。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:是他二大啊,老是一惊一乍的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:大嫂你看。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:你又出啥新玩意儿了?是馓子啊还是麻花呀?像个剪刀!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:这不是我家的菜,我肖家拿手的是汤面炸糕,这可是你儿子云清刚刚出的新花样。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:是吗?他爸,你看看。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王守业:啊,啊……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:我们家哑巴让我跟云清说,以后就增添这个炸食,这可是我们老王家独创的品种呦。呵呵呵……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:那是那是,没人跟您啦抢。这个玩意有意思,哎,也得有个名儿啊?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:形状像剪刀,就叫剪子股麻花吧,他爸你的意思呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王守业:啊,啊,啊!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:哑巴说好。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:嗯这个名字好,恰如其分,我是第一见证人!以后我要是有孙子了,你们老王家可得收他为徒弟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:除非我儿子云清同意,还得看你肖家有没有这个福分。呵呵呵……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:嫂子这张嘴就是厉害,我大哥是哑巴,话都让您说了。就冲你儿子云清和我儿子肖云甫是把兄弟的份上,以后传承给谁,还真不好说。嘿嘿!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(此时,一片笑声。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:王云清讲到这,喝了一口水,肖雨晟为师傅点上一支烟,问道</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:就这么简单?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:嗯,不过,我也是在这个基础上,从制作工艺到调整口味都逐步有改进。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:这段历史我一定写下来,这可是咱们清真饮食文化不可缺少的一部分。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清,没有那么严重,有雨晟他爷爷做第一见证人就够了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:王云清把茶缸子递给肖雨晟,然后进了更衣室。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:春花,师傅让咱们抓紧结婚,你是什么想法?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:我有什么想法,自从师傅给咱俩撮合到现在三年了吧,还不是都怪你,那三开门大立柜和高低柜什么时候打完?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:不是一直没有学到木料吗?这不,我爸前几天才弄来几块木板,说这个礼拜就能给咱们打好。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:你爸还会木匠?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:这些年家家都自己做家具,你哥结婚的全套家具不也是你爸给打的吗。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:还说呢,酒柜是六条腿,吃饭桌子四条腿不一样高……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:这时,王云清从更衣室出来,拿出一个信纸,递给肖雨晟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:这是剪子股麻花的投料标准,要保存好,你是王记麻花的唯一传承人,以后不但要继承,还要不断的创新。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:江湖上说“秘籍”在谁手里谁就是嫡传弟子,雨晟你可别辜负师傅对你的期望啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:你嘛都懂,不用你嘱咐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:你对春花好点,说话撅嗓跟你爸一样。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:听到了吗,你要是对我不好,师傅都不饶你。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:不敢不敢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:对了,过几天你跟我去北京参加中国首届优质清真食品鉴定会。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:我们又获奖了?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:小子,你给我记住了,不管到什么时候,发生什么变化,剪子股麻花这个品种不能丢,你得到的荣誉再多,获得的奖杯再多,也不如老百姓的口碑重要!王记麻花好吃不好吃只有老百姓说了算。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">众人:对,只有食客说了算!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(此时,背景音乐响起《我们的生活充满阳光》)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">旁白:王记剪子股麻花的来历就这么简单,但是,津门老字号传承之路还很长很长。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">独幕话剧·剪子股</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">时间:1978年</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">地点:天津王记麻花店</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">背景音乐:我们的生活充满阳光</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">人物:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清——剪子股麻花创始人</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟——剪子股麻花第二代传人</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花——肖雨晟女朋友</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王守业——王云清养父</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗——王云清养母</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩——王守业好友,肖雨晟之祖父</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">混混甲、乙</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">顾客甲、乙</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">场景:舞台右侧角布置一个售卖窗口,窗口上沿标注“王记剪子股麻花”字样。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">大幕拉开</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:后面的人不要排队了,今天就这些了。(一边冲着售货窗口喊,把窗口拉上,一边开始收拾家什、钱盒子。这时,肖雨晟端着一个大茶缸子从操作间出来递给王云清。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:师傅歇会吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:天天都这么多人排队买咱们的麻花,在中山路上都成一道亮丽的风景线了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清(接过茶缸子,坐下来):春花,你这个才女明天就要去饮食协会工作了,说说有什么打算?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:您不是也平反了吗,回公司办饮食技术学校,我呢,就跟着您一起开个青工培训班传授面点小吃呗。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:是啊,改革开放了,咱们是要好好挖掘一下天津传统小吃品种了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:是,这十来年光卖烤饼,馒头了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:还有果子、麻花、炸糕,屈指可数。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:师傅,您会多少种面点小吃?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:年轻时跟我养父学了不少手艺,就拿咱们回回的小吃来说吧,蒸炸烤烙不下百种。但是属于我们老王家独创的,只有剪子股麻花。这个品种在全国清真食品范围里找不到第二家。我记得公私合营时,我们这个小吃店制作的烤烙蒸炸四大类小吃品种就有三四十种。后来一些传统的小吃不是萎缩了就是灭迹了。比如:蛤蟆鼓烧饼、京糕排、水果蓖、炸元腐、黄油煎饼等等,所以啊,春花你到了协会之后第一项任务就是要研究如何尽快恢复老祖宗留下来的传统吃食。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:嗯,师傅,有您这个面点大师领着我们干就一定会很快出成果。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:你们都走了,我咋办?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:你的任务最艰巨,你是门店经理,要守住王记麻花这个传统品牌,把剪子股麻花的技术一代一代传承下去,这可是咱们天津清真食品的特色呀。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:尊令!师傅,您就瞧好吧。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:老三啊,你和春花的喜糖嘛时候才能给师傅吃到嘴啊?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:我到想今天就办,说了也不算啊,还不是得看人家的脸。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:(捶了一下肖雨晟)又贫嘴。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:俩人年龄加一起都快赶上我的岁数了,抓紧吧,明年在我退休之前一定要喝到你们的喜酒呦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:尊令!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花(不好意思的笑了,又轻轻的捶了一下肖雨晟,把话题岔开):师傅,我有一事不明。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:说!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:别人家的麻花都是绳子头形状,怎么单单咱家的麻花是剪子形状,您是怎么琢磨出来的呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清(哈哈大笑):什么琢磨出来的,在那个旧时代,一个十几岁的毛孩子整天就知道干活吃饭,吃饭干活,那懂得琢磨不琢磨啊,只是一个巧合。今年是1978年吧,算起来那还是五十多年前的事了……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(此时,舞台右面大灯关闭,舞台左面顶灯开启,台口一角出现一位头戴回民帽的年轻人,正在用大铁筷子炸麻花。旁边有顾客甲等候。道具:一个老式煤球炉子,架着一口铁锅。两个木凳架着一个案板,案板上有一个铁篦子……这时,肖国恩走过来)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:二大。您这一大早是……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:夜个听说你爸又摔着了?我来瞅瞅,这是怎么啦,半年摔了两跤,好点吗?没去看大夫?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:没有,啊爸死活不肯去,不过阿娘找阿訇来念了念,阿訇说不打紧,过几天就好。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:要是念念就管用,我能天天开给他念。你爸就怕花钱,攒钱留着给你娶媳妇呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:二大。(正不好意思,这时,上来顾客乙)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">顾客乙:给我炸两个“麻花”,受累给炸老点。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:好嘞,您稍等,这锅就有您的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(肖国恩卷起袖子想帮忙。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清说:二大,不用,我自己能行。二大,一会您带几个麻花回去给我云甫弟吃。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:你呀,老是惦记他。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:那当然,谁让他是我弟呢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(这时有两个混混过来,伸手就把炸好的麻花抓起来,一边吃一边头也不回的走了。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:哎,哎,这是给人家炸好的,哎,你们还没给钱呢?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">混混甲(回头瞪了一眼):你妈别找事啊,不服似吗?诈翅是吧?,诈翅,老子给你拔拔条。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:你……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">混混乙:别说吃你个破麻花,要是惹恼了我大哥,一个口哨就能招来一帮,非把你的锅砸破了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:一吹哨心来一帮那是狗。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">混混甲:我你妈废了你信吗?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩(拦住两个混混):哎,哎,兄弟,您吃您的,就算我请客,走您的,以后有嘛事找我。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">混混:你不就是卖汤面炸糕的肖家掌柜吗,看你这老梆子还算够板。不然就让你知道知道大爷的厉害。老梆子,你不是挡横吗?我可就给留足了面子,明天上你家吃早点去(混混下)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:没问题,(见混混走远)呸,王八蛋!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">顾客甲:这是什么世道啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(王云清咬着牙,死死盯着混混的背影,用铁筷子不经心地来回扒拉。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:云清,大侄子,你看看这锅里炸的是嘛玩艺啊?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:呦,坏了坏了。(然后对顾客甲说)对不起,我重新给你炸。(由于走神,炸出了一个形状像剪刀一样的麻花,捞出来后,心里直犯嘀咕。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:(越看越觉得这形状很有趣,用一张草纸托着朝院子里喊)大哥大嫂。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗(搀扶着王守业出来):是他二大啊,老是一惊一乍的。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(肖国恩把麻花往马柳姗眼晃了一下。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗(瞥了一眼):你又出新玩意儿了?是馓子啊还是麻花呀?像个剪刀!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:这不是我家的菜,我肖家拿手的是汤面炸糕,这可是你儿子云清刚刚出的新花样。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(马柳姗半信半疑,接过来给王守业看,王守业也觉得这东西确实与众不同,心想,这小子还真会别出心裁。于是微微点了点头,挑起了大拇指,冲马柳姗比画起来。肖国恩不知道他是什么意思。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:我们家哑巴让我跟云清说,以后就增添这个炸食,这可是我们老王家独创的品种呦。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:那是那是,没人跟您了抢。这个玩意也得有个名儿啊?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:形状像剪刀,就叫剪子股麻花吧(一边说一边用手跟王守业比划,王守业点点头表示同意)。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:好,好,这个名字好,恰如其分,我是第一见证人!以后我要是有孙子了,你们老王家可得收他为徒弟。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">马柳姗:除非我儿子云清同意,还得看你肖家有没有这个福分。呵呵。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖国恩:嫂子这张嘴就是厉害,我大哥是哑巴,话都让您说了。就冲你儿子云清和我儿子肖云甫是把兄弟的份上,还真不好说。嘿嘿!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(此时,在一片笑声中,舞台左侧大灯关闭,右侧大灯开启。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:就这么简单?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:嗯,不过,我也是在这个基础上,从制作工艺到调整口味都逐步有改进。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:这段历史我一定写下来,这可是咱们清真饮食文化不可缺少的一部分。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清,没有那么严重,有雨晟他爷爷做第一见证人就够了。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(众人笑后,王云清把茶缸子递给肖雨晟,然后进了更衣室。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:春花,师傅让咱们抓紧结婚,你是什么想法?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:我有什么想法,自从师傅给咱俩撮合到现在三年了吧,还不是都怪你,那三开门大立柜和高低柜什么时候打完?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:不是一直没有学到木料吗?这不,我爸前几天才弄来几块木板,说这个礼拜就能给咱们打好。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:你爸还会木匠?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:这些年家家都自己做家具,你哥结婚的全套家具不也是你爸给打的吗。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:还说呢,酒柜是六条腿,吃饭桌子四条腿不一样高……</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(这时,王云清从更衣室出来,拿出一一个信纸,递给肖雨晟。)</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:这是剪子股麻花的投料标准,要保存好,你是王记麻花的唯一传承人,以后不但要继承,还要不断的创新。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:江湖上说“秘籍”在谁手里谁就是嫡传弟子,雨晟你可别辜负师傅对你的期望啊。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:你嘛都懂,不用你嘱咐。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:你对春花好点,说话撅嗓跟你爸一样。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">张春花:听到了吗,你要是对我不好,师傅都不饶你。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:不敢不敢。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:对了,过几天你跟我去北京参加中国首届优质清真食品鉴定会。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">肖雨晟:我们又获奖了?</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">王云清:小子,你给我记住了,不管到什么时候,发生什么变化,剪子股麻花这个品种不能丢,你得到的荣誉再多,获得的奖杯再多,也不如老百姓的口碑重要!王记麻花好吃不好吃只有老百姓说了算。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">众人:对,只有食客说了算!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">(此时,台上演员把剪子股麻花发送给台下观众……大幕落下。)</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">随笔·写作生涯</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 自1993年开始,我先后在天津日报、今晚报等各大报刊发表了三十多万字的文章。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1995年被授予今晚报功臣通讯员称号,并受聘 《今晚报》特约记者。2000年做今晚报“美食”专刊特约撰稿人。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 1999年做《天津日报》专栏《市场与消费“食苑”》特约撰稿人和该报集团旗下的《北方市场导报》(后改为每日新报)“胖子侃吃”和“名菜侃谈” 栏目主持人、主笔。同时被《华北信息报》聘为编外记者,和“名肴聊斋” 栏目主持人等。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 我的第一篇稿子是今晚报原经济部马志林主任指定得过“韬奋奖”的记者田毅林老师指导,后来在总编郭长久,马竟雄主任和王亚琴编辑的指导下写出了大量的稿件。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 还有天津日报的编辑李声玉和记者陈宝辉两位老师,让我成为多个美食专栏专刊的主持人和撰稿人。由此帮我打开了更广泛的写作之门。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 后来,我开始写小说,其中一部长篇小说《台阶》在喜马拉雅有声网络平台播讲,点击量达400多万。另一部长篇纪实小说《王记风云路》也受到了市非遗委员会主任中国作家协会会员李治邦先生的高度评价,并与著名军旅作家张秋铧等近四十多位作家、企业家参加了我的作品分享会。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 2025年1月10日在石家庄举行的汇文书联年度盛典大会上,小说《台阶》获得了最期待改编作品奖,小说《王记风云路》获得影响力文学奖。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;"> 再后来,我也紧跟时代潮流,不断在网上发表小说、散文和诗文等作品。在喜马拉雅有声平台上架诗集、杂文集等。</span></p>