人世间有百媚千红,我独爱你那一种

子墨

<p class="ql-block" style="text-align:center;"><span style="font-size:15px;">文/子墨</span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><span style="font-size:15px;">图/呼葱觅蒜</span></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">后人说起那段久远的故事,皆为之冠名“刘庭式义娶盲女”。千年的时光弹指而过,留于青史上的,是山东章丘高风亮节、卓异之行的名士熠熠生辉的名字。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">他叫刘庭式,字得之,宋朝齐州人,举进士,曾为通判。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">古松苍髯枝屈缴,失笑相惊在岩穴。</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">老翁手持绿玉杖,独立西风双鬓雪。</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">修然野服山家容,平生我亦怀高风。</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">彭泽归来入图画,真有人间靖节翁。</span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">——刘庭式【题松下老人图】</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">历史的洪流带走了北宋的春花秋月,夏风冬雪,我们已经无法去考证他生于何年,卒于何时。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">熙宁七年的冬天,东坡居士的《后杞菊赋》洒脱诙谐地诉说着密州的穷困,<span style="color:rgb(176, 79, 187);">“日与通守刘君庭式循古城废圃求杞菊食之,扪腹而笑”,</span>那段日子,治蝗灾,抗旱灾,彼此相投,引为知己,约摸推断出他是年长于东坡居士的。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">胜地留连久,西湖得再游。</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">芰荷围画舫,杨柳护红楼。</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">风月苏堤夜,烟云葛岭秋。</span></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">买鲜沽美酒,且莫计觥筹。</span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">——刘庭式【游西湖】</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="color:rgb(1, 1, 1);">他的才干与学识都是历史上隐约的回声,远不如那一桩情事,令他流芳千古。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block">故事非常简单,刘庭式未中进士之前,曾“议娶乡人之女”,后来,他高中进士,而那个乡人之女却因为生病而双目失明。女子本就家贫,更兼现在目盲残疾,而刘却高中进士,前途远大,女家不敢再向刘庭式提婚约的事情,旁人也劝他另娶。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">那“曾议娶乡人之女”一事,也仅仅只是一个口头约定,还没有给女方家送聘礼,这种情况严格算来都不能说是订婚。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">不再门当户对,相貌也不再匹配,身份悬殊,旁人的议论也纷纷而来。出谋划策着要他“毁约”另娶。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">刘不允。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">“退而求其次,你娶她家小女儿吧。”</p><p class="ql-block">“妹妹身体健康,清秀美丽,不比那个瞎了双眼的姐姐强。”</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">在他们的眼里,不知变通、读圣贤书读傻了的刘庭式却始终摇头。“说好的是娶她,与我有婚约的是她,那么我便只要她。”</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">吾心已许之矣。虽盲,岂可负吾初心哉?</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>他说我的心已经许给了她,虽然她眼睛失明了,我怎么可以辜负我的初心呢。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">始终以为,于这段情事,刘庭式绝不仅仅只是出于道义或者良心。宋人婉约,总不能痛快地将那个“爱”字宣之于口。</p><p class="ql-block"><b>他只是,用行动,用一生,去深情演绎。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">他力排众议娶了她。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">小时候,清风吹过的长巷里,他骑着竹马,闹哭过尚是黄毛丫头的青梅,两小无猜,一会儿吵架了,一会儿和好了,黄毛丫头晶莹的泪水还颤巍巍挂在脸颊边,笑容却在他的讨饶里咧到嘴根。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>彼时时光宁静,天青云白,一双小儿女拉钩许下誓言,我们好,那就要一辈子好。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">山无棱,江水为竭,冬雷震震,夏雨雪,天地合,乃敢与君绝。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">五年后,山川无恙,江水长流,春夏秋冬秩序井然,只是她盲了双眼,天地黯淡。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="color:rgb(1, 1, 1);">他做了她的眼睛。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>“她眼睛是盲了,可是心并不盲。”他爱的是那个青梅竹马两心如一的姑娘,她的双眼曾经波光流转,现在内心仍然冰雪晶莹。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">他们非常恩爱,婚后生有数子,伉俪情深传为佳话典范。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>古语云,情深不寿,她终于是先他而去。他痛哭流涕,伤心如同一道伤口经年不愈。</b></p><p class="ql-block"><b></b></p><p class="ql-block"><b><span class="ql-cursor"></span></b></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">大文豪东坡居士亦不能免俗,他问他:<span style="color:rgb(176, 79, 187);">“哀生于爱,爱生于色。子娶盲女,与之偕老,义也。今君爱从何生,哀从何出乎?”</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">他回答他说:<span style="color:rgb(176, 79, 187);">“吾知丧吾妻而已,有目亦吾妻也,无目亦吾妻也。”</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>我只知道失去了心爱的妻子,她有眼睛也好,没有眼睛也好,她都是我的妻子,都是我的爱人。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">他没有把她看做是什么盲女,她就是她,他爱着她,需要她,曾经沧海,再也不能爱上别人。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">这样简单纯粹的爱情,可惜有人始终不懂。世人从来自作聪明,以为他娶她,是为着良心和道义做出的牺牲。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>歌曲里曾经唱:人世间有百媚千红,我独爱你这一种。佛经里也说:弱水三千,只取一瓢。良心也好,道义也罢,从开始到最后,他只是爱了一个人,一生也只想爱着那个人。</b></p><p class="ql-block"><b></b></p><p class="ql-block"><b><span class="ql-cursor"></span></b></p>