小品文读写随记

毛子

小品文读写随记 <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 一</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 民国大家周作人与​林语堂,均推崇小品文写作,且身体力行,被视为现代小品文写作鼻祖式作家,吾甚以为然。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 他俩还有一个共同点,皆迷恋与推崇明清小品文。可以说,明清小品文被推至历史的前台,並被当代人所看重与喜爱,与他俩竭尽全力地鼓吹与推介至关重要,明清小品文能有今日之地位与隆誉,他俩乃当之无愧的功臣!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> ​要我说,人至晚岁,当以明清小品文为伴,为读,实乃老年人的精神伴品。幽窗开卷,字俱碧鲜,常读这样的文字:</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> ​“且到终南山下,燃一缕炊烟,开两亩薄田,垦三畦菜蔬,植四棵杨柳,种五株海棠,栽六丛湘竹,垒七星茶灶,摆八仙木桌,作九曲神谱。弹十面埋伏。”</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> ​如上所述,趣在其中,静在其中。​心静则寿也!</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 二</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 或许是年岁相仿,亦或许是文趣相近,年来对知堂先生晚岁的小品文情有独钟,睡前醒来,品读再三:闲适冲淡中蕴藏着说不出来的岁月沧桑。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 春晨早醒,地气冉冉,万物复苏,乍翻到知堂先生一篇题名《牛山猫儿诗》的小品文。文章开头,他引用了明朝一个和尚的打油诗: </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 春叫猫儿猫叫春, </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 听他越叫越精神。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 老僧也有猫儿意, </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 不敢人前叫一声。 </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 知堂先生说“这诗写得不坏”,我亦觉得不赖。此诗出自明朝一个叫志明和尚之手,想必他显然是一位率性的真和尚,猫儿发情唤偶,男女媾精化生。天地之德,万物本性,偏偏和尚例外,志明和尚实在有些愤愤不平呢! ​ </span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;"> 其实,知堂先生与其兄鲁迅先生皆不喜欢猫,更讨厌猫叫春,却诉诸于文字,皆成美篇,大俗大雅,亦庄亦谐,娱乐天下,以解烦闷,故流芳至今。</span></p>