来源:诗文流韵 冬日里,最不可错过的,是一场雪的盛事。<br><br>无论是大雪纷飞,或是小雪轻盈,飘扬的雪花中总藏着缱绻的诗意。<br><br>总有一些诗句,写尽雪之美,却不带一个雪字,令人叹为观止。 <div style="text-align: center;"><b>01</b></div><div style="text-align: center;"><b>《采桑子·塞上咏雪花》</b></div><div style="text-align: center;"><b>清·纳兰容若</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>非关癖爱轻模样,冷处偏佳。</b></div><div style="text-align: center;"><b>别有根芽,不是人间富贵花。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>谢娘别后谁能惜,飘泊天涯。</b></div><div style="text-align: center;"><b>寒月悲笳,万里西风瀚海沙。</b></div><br>纳兰容若说:我并不是偏爱雪花轻舞飞扬的姿态,也不是因为它越寒冷越美丽。而是因它有人间富贵之花不可比拟的高洁之姿。<br><br>这首咏雪词,写得颖异别致,“冷处偏佳,别有根芽,不是人间富贵花”,超逸了历来咏雪诗词曾经有过的意象格局,神韵天纵。 <div style="text-align: center;"><b>02</b></div><div style="text-align: center;"><b>《冲雪至余庆觉林雪连日不止》</b></div><div style="text-align: center;"><b>宋·陆游</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>策蹇清吟涉若耶,灞桥犹恨近京华。</b></div><div style="text-align: center;"><b>山前千顷谁种玉?座上六时天散花。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>林雀无声溪彴断,炊烟不动竹篱斜。</b></div><div style="text-align: center;"><b>胜游更觉平生少,未羡银河泛客槎。</b></div><br>以玉比雪花,形态像,而内核中的洁白品质也同样相似。 <div style="text-align: center;"><b>03</b></div><div style="text-align: center;"><b>宋·孙道绚</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>悠悠飏飏,做尽轻模样。</b></div><div style="text-align: center;"><b>半夜萧萧窗外响,多在梅边竹上。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>朱楼向晓帘开,六花片片飞来。</b></div><div style="text-align: center;"><b>无奈熏炉烟雾,腾腾扶上金钗。</b></div><br>孙道绚爱雪的轻柔:它悠悠飏飏地飘来,做尽了轻洁的模样。半夜雪儿落在梅、竹上,萧萧作响。<br><br>当我们打开窗户,雪飞进来,遇上熏炉上的暖雾,化作了烟气升腾到了金钗之上。 <div style="text-align: center;"><b>04</b></div><div style="text-align: center;"><b>《蟾宫曲·雪》</b></div><div style="text-align: center;"><b>元代:薛昂夫</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>天仙碧玉琼瑶,点点扬花,片片鹅毛。</b></div><div style="text-align: center;"><b>访戴归来,寻梅懒去,独钓无聊。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>一个饮羊羔红炉暖阁,一个冻骑驴野店溪桥,</b></div><div style="text-align: center;"><b>你自评跋,那个清高,那个粗豪?</b></div><br>薛昂夫赞雪像碧玉琼瑶,像点点扬花,片片鹅毛,真是非常贴切了。<br><br>雪有碧玉般的晶莹剔透,有杨花的轻盈风姿,还有鹅毛般的形质。不得不说,元曲作家们的比喻都非常贴切和形象。 <div style="text-align: center;"><b>05</b></div><div style="text-align: center;"><b>《对雪献薛常侍》</b></div><div style="text-align: center;"><b>唐·韦庄</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>琼林瑶树忽珊珊,急带西风下晚天。</b></div><div style="text-align: center;"><b>皓鹤褵褷飞不辨,玉山重叠冻相连。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>松装粉穗临窗亚,水结冰锥簇溜悬。</b></div><div style="text-align: center;"><b>门外寒光利如剑,莫推红袖诉金船。</b></div><br>风中树木披着冰晶摇曳,山峦顶着白冠座座相连,白鹤羽毛湿湿了,飞入风雪中已无法分辨。万物尽被白色掩盖,空灵灵的只有风在那里喘息。 <div style="text-align: center;"><b>06</b></div><div style="text-align: center;"><b>《咏雪》</b></div><div style="text-align: center;"><b>南朝·吴均</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>微风摇庭树,细雪下帘隙。</b></div><div style="text-align: center;"><b>萦空如雾转,凝阶似花积。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>不见杨柳春,徒见桂枝白。</b></div><div style="text-align: center;"><b>零泪无人道,相思空何益。</b></div><br>吴均以花比雪,雪在空中,轻盈飘落,凝结到台阶上,像花一样堆积在一起。可是,这明明不是杨柳青青的春日啊,只见桂枝变白,如花一般。<br><br>不知这飞舞精灵挂在了谁人的眉梢上?又落在了谁的心头? <div style="text-align: center;"><b>07</b></div><div style="text-align: center;"><b>《苑中遇雪应制》</b></div><div style="text-align: center;"><b>唐·宋之问</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>紫禁仙舆诘旦来,青旂遥倚望春台。</b></div><div style="text-align: center;"><b>不知庭霰今朝落,疑是林花昨夜开。</b></div><br>宋之问看到雪的第一眼,怀疑是花开了。<br><br>清晨,一梦醒来,惊奇地发现已置身于冰雪晶莹、如梦似幻的仙境中。白雪皑皑,银装素裹,飞珠溅玉,天地一色,自有千般妩媚,万种风情。<br><br>我不知道今天庭院中竟然落下了雪花,还以为是昨夜院中的树枝上开出的花。 <div style="text-align: center;"><b>08</b></div><div style="text-align: center;"><b>《对雪》</b></div><div style="text-align: center;"><b>唐·李商隐</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>旋扑珠帘过粉墙,轻于柳絮重于霜。</b></div><div style="text-align: center;"><b>已随江令夸琼树,又入卢家妒玉堂。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>侵夜可能争桂魄,忍寒应欲试梅妆。</b></div><div style="text-align: center;"><b>关河冻合东西路,肠断斑骓送陆郎。</b></div><br>莫道冬日凋零,冬日自有风情。<br><br>李商隐观察雪花十分细致,他说,雪花比柳絮轻,却比霜重,片片飘洒,穿过珠帘,越过粉墙,如冬日的精灵一般,更显轻盈。 <div style="text-align: center;"><b>09</b></div><div style="text-align: center;"><b>《对雪》</b></div><div style="text-align: center;"><b>唐·高骈</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>六出飞花入户时,坐看青竹变琼枝。</b></div><div style="text-align: center;"><b>如今好上高楼望,盖尽人间恶路歧。</b></div><br>这个冬天,高骈特别闲适,落雪之时,他闲来无事静坐观看,青竹渐渐变成白玉一般。<br><br>雪给万物装点,将青竹变成了白色的琼枝,而登高远望,雪以博大的胸襟,包裹着裸露的大地,万里江山一片秀美无瑕。 <div style="text-align: center;"><b>10</b></div><div style="text-align: center;"><b>《酬王二十舍人雪中见寄》</b></div><div style="text-align: center;"><b>唐·柳宗元</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>三日柴门拥不开,阶除平满白皑皑。</b></div><div style="text-align: center;"><b>今朝蹋作琼瑶迹,为有诗从凤沼来。</b></div><br>柴门多日紧闭不开,门前石阶铺满一片雪白,不用过多阐述,你也知道,原来那是皑皑冬雪。<br><br>如今有人把琼玉般的积雪踏碎,从京城遥遥寄予我来。<br><br>人生寂寞如雪,但因有三五知己,又令人在寒冬之中品出丝丝暖意。