<p class="ql-block">卢仝(约795一835),唐代诗人。七碗茶诗也称七碗茶歌,只是其《走笔谢孟谏议寄新茶》诗中一小部分:</p><p class="ql-block">一碗喉吻润,两碗破孤闷。</p><p class="ql-block">三碗搜枯肠,惟有文章五千卷。</p><p class="ql-block">四碗发轻汗,平生不平事,尽向毛孔散。</p><p class="ql-block">五碗肌骨轻,六碗通仙灵。</p><p class="ql-block">七碗吃不得也,唯觉两腋习习清风生。</p><p class="ql-block">本诗以夸张地手法,写出了喝茶后身体的种种变化,非常形象地道出了诗人对茶的喜爱。而且还近似白话,通俗易懂,无须过多解释和翻译,现代人完全能无障碍欣赏。因为任何翻译和解释都是多余的,只能破坏读者最自然的想象。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《七碗茶歌》全诗:</p><p class="ql-block">日高丈五睡正浓, 军将打门惊周公。</p><p class="ql-block">口云谏议送书信, 白绢斜封三道印。</p><p class="ql-block">开缄宛见谏议面, 手阅月团三百片。</p><p class="ql-block">闻道新年入山里, 蛰虫惊动春风起。</p><p class="ql-block">天子须尝阳羡茶, 百草不敢先开花。</p><p class="ql-block">仁风暗结珠蓓蕾, 先春抽出黄金芽。</p><p class="ql-block">摘鲜焙芳旋封裹, 至精至好且不奢。</p><p class="ql-block">至尊之余合王公, 何事便到山人家?</p><p class="ql-block">柴门反关无俗客, 纱帽笼头自煎吃。</p><p class="ql-block">碧云引风吹不断, 白花浮光凝碗面。</p><p class="ql-block">一碗喉吻润, 二碗破孤闷。</p><p class="ql-block">三碗搜枯肠, 惟有文字五千卷。</p><p class="ql-block">四碗发轻汗, 平生不平事,尽向毛孔散。</p><p class="ql-block">五碗肌骨清, 六碗通仙灵。</p><p class="ql-block">七碗吃不得也, 唯觉两腋习习清风生。</p><p class="ql-block">蓬莱山, 在何处? 玉川子乘此清风欲归去。</p><p class="ql-block">山上群仙司下土, 地位清高隔风雨。</p><p class="ql-block">安得知百万亿苍生命, 堕在颠崖受辛苦。</p><p class="ql-block">便为谏议问苍生, 到头还得苏息否。</p>