中国传统颜色与古诗,白色

周平

<p class="ql-block">甲骨文白字</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">白字最早在甲骨文上就已出现,属象形文字,如同日光放射之状。白色在《易经》中与黑相对应,分别代表白昼(阳)和黑夜(阴),象征着宇宙间日夜交替、循环不息的轮回之道。</p> <p class="ql-block">中国传统色彩观念中,白色随着时代的更迭衍生出不同的含义。《诗经》中,先人以皎皎白驹比喻品行高洁的贤人;殷商时期崇尚白色,多着缟白色的衣服;秦代,平民穿白衣,于是白色又变成了庶民阶层的颜色,之后又被引申为没有知识的人或没有功名的读书人(白丁);唐代士子多穿麻质白袍,一品白衫是唐人推崇进士的雅号;宋代,黑白色虽是低级官吏的服色,同时也是进士、举子及士大夫交际时喜爱的便服,意为清高与儒雅。</p> <p class="ql-block">皎皎白驹</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">白色似乎总是与黑遥相呼应,都是既被崇尚,又被冠以凶事、不祥、衰老、投降、奸诈等负面属性。</p> <p class="ql-block">日本艺伎</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">雪梅</p><p class="ql-block">宋 卢梅坡</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">梅雪争春未肯降,</p><p class="ql-block">骚人阁笔费评章。</p><p class="ql-block">梅须逊雪三分白,</p><p class="ql-block">雪却输梅一段香。</p> <p class="ql-block">雪压梅</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">白话:</p><p class="ql-block">梅花和雪花都认为各自占尽了春色,谁也不肯服输。难坏了诗人,难写评判文章。</p><p class="ql-block">说句公道话,梅花须逊让雪花三分晶莹洁白,雪花却输给梅花一段清香。</p> <p class="ql-block">白衣天使</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">常用白字成语:</p><p class="ql-block">白日做梦、白雪皑皑、</p><p class="ql-block">白发苍苍、白驹过隙、</p><p class="ql-block">白璧微瑕、白头到老、</p><p class="ql-block">白纸黑字、白衣天使、</p><p class="ql-block">白色恐怖、白山黑水、</p><p class="ql-block">白面书生、白玉无瑕、</p><p class="ql-block">白发朱颜、白首同心、</p><p class="ql-block">苍白无力、平白无辜、</p><p class="ql-block">粉白黛绿、平白无故、</p><p class="ql-block">不白之冤、红白喜事、</p><p class="ql-block">黑白不分、真相大白、</p><p class="ql-block">青红皂白、一穷二白、</p><p class="ql-block">不明不白、颠倒黑白、</p><p class="ql-block">襟怀坦白、两鬓斑白</p>