当你心情不好时,不妨读读苏轼这七首哲理词(转载)

李运柳

<h3 style="text-align: center">人生如逆旅,我亦是行人。</h3> 苏轼已死,他的名字只是一个记忆,但是,他留给我们的,是他那心灵的喜悦、思想的快乐,这,才是万古不朽的。<br><br>若问,是否爱苏轼?<br><br>答案是肯定的。<br><br>爱他的逍遥风骨,爱他的乐观豁达,爱他将跌宕飘零的生活过的有酒有肉,有滋有味……<br><br>无人不爱苏轼,无人不读东坡词,千百年前的一句句词,最终化成了现代人书本上的一个个墨点。<br><br>氤氲的墨香背后,是词人不羁的灵魂。<br><br>走过了山川湖海,见到了大漠孤烟。<br><br>大起大落的背后,不是大喜大悲,而是将日子过成诗的通透豁达。<br><br>闲来时,不如读一读苏东坡先生的这七首词。<br><br>实际上,人生必懂哲理,早已在苏词中体现的淋漓尽致。<br><br><br><div style="text-align: center;"><b>01</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><b><div style="text-align: left;"><b>遗憾,是人生常态。</b></div></b> <div style="text-align: center;"><b>丙辰中秋,欢饮达旦,大醉,</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>作此篇,兼怀子由。</b></div><div style="text-align: center;"><b>明月几时有?把酒问青天。</b></div><div style="text-align: center;"><b>不知天上宫阙,今夕是何年。</b></div><div style="text-align: center;"><b>我欲乘风归去,又恐琼楼玉宇,高处不胜寒。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>起舞弄清影,何似在人间?</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>转朱阁,低绮户,照无眠。</b></div><div style="text-align: center;"><b>不应有恨,何事长向别时圆?</b></div><div style="text-align: center;"><b>人有悲欢离合,月有阴晴圆缺,此事古难全。</b></div><div style="text-align: center;"><b>但愿人长久,千里共婵娟。</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">——《水调歌头·明月几时有》</div><br>中秋佳节,本是团圆的日子,苏轼却在酒后对月抒怀。<br><br>为何?原是思念胞弟却不得见,心潮起伏难耐。<br><br>敢问,谁人的一生没有三两憾事呢?<br><br>年少无知无为,中年意气冲动,暮年感叹,人生而遗憾。<br><br>世事难料,岂能皆尽人意?<br><br>就像那高悬天空的月,中秋时的完满,对应着的,同样还有新月、残月……<br><br>既然人生不如意十有八九,那倒不如坦然接受月的阴晴圆缺。<br><br>对着月亮,举起银杯,共饮美酒,将最美好的期许,留给最牵挂的远方故人。<br><br>有缘时惜缘,无缘时随性,接受遗憾,接受自己,如此,或许能够坦然面对人生。<br><br> <div style="text-align: center;"><b>02</b></div><b><br>往事暗沉不可追,来日之路光明灿烂。</b> <div style="text-align: center;"><b>春未老,风细柳斜斜。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>试上超然台上看,半壕春水一城花。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>烟雨暗千家。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>寒食后,酒醒却咨嗟。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>休对故人思故国,且将新火试新茶。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>诗酒趁年华。</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">——《望江南·超然台作》</div><br>那一年暮春,苏轼登上了超然台,眺望着远处的春色烟雨,心中感慨万千。<br><br>关于乡思,关于故人,关于那已经过去了的无数个日日夜夜。<br><br>如何,才算得上是不负此生?<br><br>答曰:珍惜当下,活在今天。<br><br>故人也好,故国也罢,都已随风散去,成了心底的白月光,朱砂痣。<br><br>但是,那应季新茶,此时正散发着香气,等待词人品尝。<br><br>故,诗酒趁年华。 <br><br>昨日,就像那永不回头的东流水,只可感叹,不可追。<br><br>一味的怀念过去,终究会让人错过当下生活的美好,只有学会珍惜眼前事,眼前人,学会爱上每一天的日出日落,人生才终得幸福。 <div style="text-align: center;"><b>03</b></div><b><br>人生风雨,又有何妨?</b> <div style="text-align: center;"><b>三月七日,沙湖道中遇雨。</b></div><div style="text-align: center;"><b>雨具先去,同行皆狼狈,</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>余独不觉,已而遂晴,故作此词。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>莫听穿林打叶声,何妨吟啸且徐行。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>竹杖芒鞋轻胜马,谁怕?一蓑烟雨任平生。</b></div><div style="text-align: center;"><b>料峭春风吹酒醒,微冷,山头斜照却相迎。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>回首向来萧瑟处,归去,也无风雨也无晴。</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">——《定风波·莫听穿林打叶声》</div><br>春日出游时,春雨忽至,此时的我们,可能会惊慌,可能会抱怨,可能会因此失了兴致。<br><br>但是,苏轼不同,泰然面对疾风骤雨,继续在雨中缓步而行,甚至还大发诗意,吟咏自若。<br><br>当然,面对人生的骤雨时,苏轼也同样镇定,屡次被贬又怎样,人生艰难又何妨?<br><br>我有我的草鞋和竹杖,我也有我的蓑衣抵挡风雨,如此,便足矣。<br><br>于现世的我们而言,人生之风雨与自然界没什么不同。<br><br>晴天,有晴天的乐趣,雨天,也有雨天的雅致。<br><br>不困于心,不乱于情,习惯,看开,乐观,豁达,方能面对一切,泰然处之。<br> <b><br></b><div style="text-align: center;"><b>04</b></div><b><br>当局者迷,旁观者清。</b> <div style="text-align: center;"><b>横看成岭侧成峰,远近高低各不同。</b></div><div style="text-align: center;"><b>不识庐山真面目,只缘身在此山中。</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">——《题西林壁》</div><br>为什么山的形状是这样的?<br><br>为什么横看竖看各不相同?<br><br>因为,我们站在山里,看不清它的真面目。 <br><br>其实,看人生与看山并无不同,当局者迷,在局中的我们,所得非所见,所见非所感,所感非事实。<br><br>事情的是非、对错,实际上已经被眼前的一小方天地遮挡,再加上自身的取向、好恶,我们很难置身事中,然后去评判曲直。<br><br>如何破解呢?<br><br>苏轼已然告诉人们答案,只要离开山里,跳脱到外面去,庐山的真面目自会呈现。<br><br>当局者迷,旁观者清,很多时候,只差一步,我们便能收获全然不同的天地。 <div style="text-align: center;"><b>05</b></div><b><br>你我皆过客,留不住,就放手。</b> <div style="text-align: center;"><b>一别都门三改火,天涯踏尽红尘。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>依然一笑作春温。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>无波真古井,有节是秋筠。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>惆怅孤帆连夜发,送行淡月微云。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>尊前不用翠眉颦。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>人生如逆旅,我亦是行人。</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">——《临江仙·送钱穆父》</div><br>与老友分别的时候,我们喜欢说些什么?<br><br>“此次一别,再难相见。”<br><br>“一想到与你曾游天地,我的心中就是一片感慨。”<br>…… <br><br>这些情愫,在苏轼的笔下全然消失不见,取而代之的,是深沉细腻的议论风生,是旷达洒脱的个性风貌。<br><br>正如诗篇最后所述,“人生如逆旅,我亦是行人。”<br><br>我们的一生当中,会遇见太多太多的人,太多太多的事。<br><br>有的,牵绊良久;而有的,却是萍水相逢。<br><br>于每个人而言,尚且如此,更何况是广袤的宇宙,大地。<br><br>人生海海,我们终究都是过客。 <br><br>总是会离开的,总是会面临分别,既然分别时的不舍,最终会化为梦里花,辗转反侧,撩人心肠,那倒不如坦然的面对。<br><br>学会放手,是苏轼传达的又一个人生哲理。<br> <div style="text-align: center;"><b>06</b></div><b><br>一切皆空,坦然面对。</b> <div style="text-align: center;"><b>三过平山堂下,半生弹指声中。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>十年不见老仙翁,壁上龙蛇飞动。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>欲吊文章太守,仍歌杨柳春风。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>休言万事转头空,未转头时皆梦。</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">——《西江月·平山堂》</div><br>十年,对于苏轼而言,有着怎样的意义呢?<br><br>是“生死两茫茫”,还是官海浮沉,尝遍人间冷暖。 <br><br>十年前,苏轼的恩师仙逝;十年来,苏轼本人也在宦海浮沉。<br><br>抚今追昔过后,除了人世间的蹉跎如梦,再无其他可得。<br><br>功名利禄也好,锦衣华服也罢,最终不过是人生中的重重幻影。<br><br>人生虚幻,一切空无,既然如此,眼下的得意失意又算得了什么呢?<br><br>唯有坦然面对,唯有看淡得失,才能成为人生赢家,笑看云卷云舒。 <div style="text-align: center;"><b>07</b></div><b><br>人可以老,但心不能。</b> <div style="text-align: center;"><b>山下兰芽短浸溪,</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>松间沙路净无泥,</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>潇潇暮雨子规啼。</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>谁道人生无再少?</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>门前流水尚能西!</b></div><div style="text-align: center;"><b><br></b></div><div style="text-align: center;"><b>休将白发唱黄鸡。</b></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">——《浣溪沙·游蕲水清泉寺》</div><br>流逝的时间,在不知不觉间带走了很多东西,沙漏里不停流走的细沙,窗台外日渐枯黄的树叶,隔壁老妪脸上的细纹,还有不断变化的内心。<br><br>有的人,二十岁的年纪,却死气沉沉,尽显老态;<br><br>而还有些人,年过花甲,依旧热爱生活,积极乐观。<br><br>很明显,苏轼属于后者,很明显,苏轼希望大家都能成为后者。<br><br><b>谁也无法逃过岁月流逝的惩罚,这是不争的事实,但是,只要我们不放弃,变老的也终究只是外在和年龄。</b><br><br>谁说暮年不能引吭高歌?<br><br>我依旧选择洒脱。<br><br>既然青春不再,那便认真老去,如此,才不负一生好时光。<br><br>人生缘何少快乐,只因未读苏东坡。<br><br>东坡词的智慧,哲理,豁达,洒脱,早已成为一颗闪闪发光的明珠,闪耀在历史的长河中永不湮没。<br><br>苏轼最大的魅力,在于将人生的酸甜苦辣、喜怒哀乐,全数化作一杯清茶饮下。<br><br>好的坏的,都是风景,坦然接受,笑对人生,说到底,人间万事,不过如此。<br>