大神书法《桃花源记》之三:米芾

握瑜怀瑾

<h3><strong>米芾集字书法《桃花源记》</strong></h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">晋太元中,武陵人捕鱼为业。缘溪行,忘路之远近。忽逢桃花林,夹岸数百</h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">步,中无杂树,芳草鲜美,落英缤纷。渔人甚异之。复前行,欲穷其林。</h3></br><p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">林尽水源,便得一</h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">山,山有小口,仿佛若有光。便舍船,从口入。初极狭,才通人。复行数十步,豁然开朗。土地平旷,</h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">屋舍俨然,有良田美池桑竹之属。阡陌交通,鸡犬相闻。其中往来种作,男女衣着,悉如外人。</h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">黄发垂髫,并怡然自乐。</h3></br><p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">见渔人,乃大惊,问所从来。具答之。便要还家,设酒杀鸡</h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">作食。村中闻有此人,咸来问讯。自云先世避秦时乱,率妻子邑人来此绝境,不复出焉,遂与</h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">外人间隔。问今是何世,乃不知有汉,无论魏晋。此人一一为具言所闻,皆叹惋。余人各复延</h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">至其家,皆出酒食。停数日,辞去。此中人语云:“不足为外人道也。”</h3></br><p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">既出,得其船,便扶</h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">向路,处处志之。及郡下,诣太守,说如此。太守即遣人随其往,寻向所志,遂迷,不复得路。</h3></br><h3> <p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">南阳刘子骥,高尚士也,闻之,欣然规往。未果,寻病终,后遂无问津者。</h3></br><p pingfang="pingfang" rgb="rgb" sc="sc">襄阳米芾</h3></br><h3><strong>