在古诗词中邂逅最美冬天

YJ-Wang

<p style="text-align: center;"><br></p><p style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;"><span class="ql-cursor"></span>地盖银毡,山披素缟。</b></p><p style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">冰舞霓裳,坠玉披绦。</b></p><p style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">阴极之至,阳气始生,</b></p><p style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">日南至,日短之至,</b></p><p style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">日影长之至,故曰“冬至”。</b></p><p><br></p> <p><b style="font-size: 20px;">一天,一年,一辈子,流年就在弹指间。今天又是一年一度的冬至日了。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">冬至,又称日短至、冬节、亚岁等,兼具自然与人文两大内涵,既是二十四节气中一个重要的节气,也是中国民间的传统节日。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">自古以来,中国传统节日冬至的地位便不亚于新年,在古代民间有“冬至大如年”的讲法,所以古人称冬至为“亚岁”或“小年”。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">那么,在文人墨客心里,冬至又是如何一番模样呢? 今天就和大家一起分享古人们为我们留下了一首首感情各不相同的冬至诗词,让我们在寒冬里过节之际,品读经典古诗词,感受到文化韵味的熏陶,领略古人的冬至情怀。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《小至》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">唐·杜甫</b></p><p><b style="font-size: 20px;">天时人事日相催,冬至阳生春又来。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">刺绣五纹添弱线,吹葭六琯动飞灰。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">岸容待腊将舒柳,山意冲寒欲放梅。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">云物不殊乡国异,教儿且覆掌中杯。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">这首七言律诗是唐代宗大历元年(公元766年)杜甫在夔州写的,那时杜甫生活比较安定,心情也比较舒畅。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">此诗写冬至前后的时令变化,不仅用刺绣添线写出了白昼增长,还用河边柳树即将泛绿,山上梅花冲寒欲放,生动地写出了冬天里孕育着春天的景象。在诗中,字里行间都能读到诗人期冀春日赶快到来的迫切心情。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">冬至</b></p><p><b style="font-size: 20px;">【宋代】朱淑真</b></p><p><b style="font-size: 20px;">黄钟应律好风催,阴伏阳升淑气回。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">葵影便移长至日,梅花先趁小寒开。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">八神表日占和岁,六管飞葭动细灰。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">已有岸旁迎腊柳,参差又欲领春来。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">冬至,本来表示冬天真正来了,天气变得特别寒冷起来。可是,在诗人眼中,却看到了一片春意,一片生机勃勃,一片丰收喜悦之景。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">“好风吹”,“淑气回”,这样的语言让人感受到了诗人内心的喜悦和对春天的憧憬。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《冬至夜喜逢徐七》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">【明】高启</b></p><p><b style="font-size: 20px;">君来同客馆,把酒夜相看。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">动是经年别,能辞尽夕欢。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">雪明窗促曙,阳复座销寒。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">世路今如此,悬知后会难。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">他乡遇故知,让本来值得畅饮的长夜,更添一份暖。推杯换盏,世道多变,相逢难得,这一次分别,要再次相逢就难了。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《辛酉冬至》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">【宋】陆游</b></p><p><b style="font-size: 20px;">今日日南至,吾门方寂然。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">家贫轻过节,身老怯增年。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">毕祭皆扶拜,分盘独早眠。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">惟应探春梦,已绕镜湖边。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">冬至日时,陆游感慨年华逝去。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">这一天冬至,陆游家里寂静无声。陆游说,贫穷人家不重节令,年老的人怕过节,因为又预示着一年过去了。祭祀完后,陆游早早就睡下了。在梦中,陆游梦到了春天的镜湖,那是自己的家乡,是永远难以忘怀的地方</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《满江红》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">【宋】范成大</b></p><p><b style="font-size: 20px;">寒谷春生,熏叶气、玉筒吹谷。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">新阳后、便占新岁,吉云清穆。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">休把心情关药裹,但逢节序添诗轴。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">笑强颜、风物岂非痴,终非俗。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">昼永,使眠熟。门外事,何时足。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">且团奕同社,笑歌相属。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">著意调停云露酿,从头检举梅花曲。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">纵不能、将醉作生涯,休拘束。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">作者上阕开篇以凝练、传神的修辞手法描景,表现冬至时的寻常景色,接着以蜻蜓点水般的笔法自然启承下句,抒写心情,表达自己的心境,以景移情、移情换景,过渡得极为自然、质朴,又饱满真情,是对自己心境直观又肯定的表述,表现得极为坦然、真挚又明朗。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《邯郸冬至夜》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">【唐】白居易</b></p><p><b style="font-size: 20px;">邯郸驿里逢冬至,抱膝灯前影伴身。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">想得家中夜深坐,还应说著远行人。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">冬至这天,白居易正在邯郸驿,离家很远,这个夜里,白居易想起了家里人。他独辟蹊径,不说自己想家,而说家里人在团团围坐,在想念着远游的自己。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">诗人以直率质朴而韵味含蓄的语言,道出了人们常有的一种生活体验,感情真挚动人。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《冬至日遇京使发寄舍弟》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">唐·杜牧</b></p><p><b style="font-size: 20px;">远信初逢双鲤去,他乡正遇一阳生。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">樽前岂解愁家国,辇下唯能忆弟兄。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">旅馆夜忧姜被冷,暮江寒觉晏裘轻。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">竹门风过还惆怅,疑是松窗雪打声。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">冬至这天,杜牧想念家中弟兄,羁旅在外的他,写下这首诗。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">刚给家里寄去了书信,在他乡正逢冬至节令。喝酒愁国家,远忆家中兄弟。旅馆里忧心,被子也是冷的,暮江水寒觉得被子都是轻的。风吹动竹门让人惆怅,怀疑是雪打窗子的声音。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">《冬至日独游吉祥寺》</b></p><p><b style="font-size: 20px;">【宋】苏轼</b></p><p><b style="font-size: 20px;">井底微阳回未回,萧萧寒雨湿枯荄。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">何人更似苏夫子,不是花时肯独来。</b></p><p><br></p> <p><b style="font-size: 20px;">屋漏偏逢连夜雨,冬至寒冷,本应是阖家团圆的日子。诗人却故作轻松地自嘲还有谁会像自己一样,在万籁此都寂的季节只身前往古刹。表面形单影只,内心却期盼春的到来。</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">“天时人事日相催,冬至阳生春又来。”</b></p><p><b style="font-size: 20px;">冬至过后,新年的鼓点越来越急、越来越响。在这岁末寒冬的跨年时分,一股来自人世间和大自然深处特有的暖流,正在冰天雪地里涌动、升腾……</b></p> <p><b style="font-size: 20px;">寒冷在外,温暖在心。这样的时刻,我们需要把爱的种子用心收藏,待到冰雪消融春暖花开,要在希望的田野上,种植一万亩的芬芳……</b></p>