唐诗排行榜,谁是第一名

心中有梦想,世界有阳光

<p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">唐朝,一个诗的国度,一个诗的王朝。这个时代,诗人辈出,绝唱不断。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">唐诗如绝唱一般,流传至今,这里有数不清的风采风流,有赞不够的人间沧桑。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">大唐盛世,诗歌繁荣,各题俱备,流派众多,诗人频出,作品井喷,创造了超越任何一个时代的辉煌,留下了不可胜数的巅峰之作,传承了宝贵的文学财富。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">正因为如此,后世文人从未停止对于唐诗的品评探究,很多学者从审美的角度试图对它们分出高下,于是便有了“压卷之作”、“七律第一”、“千古第一”等评价。虽然也有人认为不必角逐出桂冠诗作,比如明代钟惺、谭元春就曾指出:“诗但求其佳,不必问某首第一也。”</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">但是这些被评为第一的作品,当之无愧都是流传千古的巅峰之作。下面就是被历代诗评家极力推崇的千古力作,值得我们反复品读,反复背诵。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">如果唐诗也有排行榜,那么你觉得哪首是第一?</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);">李白《将进酒》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">君不见,黄河之水天上来,奔流到海不复回。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">君不见,高堂明镜悲白发,朝如青丝暮成雪!</span></p><p><span style="font-size: 15px;">人生得意须尽欢,莫使金樽空对月。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">天生我材必有用,千金散尽还复来。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">烹羊宰牛且为乐,会须一饮三百杯。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">岑夫子,丹丘生,将进酒,杯莫停。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">与君歌一曲,请君为我倾耳听。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">钟鼓馔玉不足贵,但愿长醉不复醒。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">古来圣贤皆寂寞,惟有饮者留其名。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">陈王昔时宴平乐,斗酒十千恣欢谑。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">主人何为言少钱,径须沽取对君酌。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">五花马、千金裘,呼儿将出换美酒,</span></p><p><span style="font-size: 15px;">与尔同销万古愁!</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《将进酒》篇幅不算长,却五音繁会,气象不凡。它笔酣墨饱,情极悲愤而作狂放,语极豪纵而又沉着。诗篇具有震动古今的气势与力量,这诚然与夸张手法不无关系,比如诗中屡用巨额数目字(“千金”、“三百杯”、“斗酒十千”、“千金裘”、“万古愁”等等)表现豪迈诗情,同时,又不给人空洞浮夸感,其根源就在于它那充实深厚的内在感情,那潜在酒话底下如波涛汹涌的郁怒情绪。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">此外,全篇大起大落,诗情忽翕忽张,由悲转乐、转狂放、转愤激、再转狂放、最后结穴于“万古愁”,回应篇首,如大河奔流,有气势,亦有曲折,纵横捭阖,力能扛鼎。其歌中有歌的包孕写法,又有鬼斧神工、“绝去笔墨畦径”之妙,既非?刻能学,又非率尔可到。通篇以七言为主,而以三、五十言句“破”之,极参差错综之致;诗句以散行为主,又以短小的对仗语点染(如“岑夫子,丹丘生”,“五花马,千金裘”),节奏疾徐尽变,奔放而不流易。《唐诗别裁》谓“读李诗者于雄快之中,得其深远宕逸之神,才是谪仙人面目”,此篇足以当之。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《李太白诗集》:严羽评:一结豪情,使人不能句字赏摘。盖他人作诗用笔想,太白但用胸口一喷即是,此其所长。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗广选》:转折动荡自然(“岑夫子”二句下)。杨升庵曰:太白狂歌。实中玄理,非故为狂语者。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗解》卷上:此怀才不遇,托于酒以自放也。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗选脉会通评林》:周珽曰:首以“黄河”起兴,见人之年貌倏改,有如河流莫返。一篇主意全在“人生得意须尽欢,莫使金樽空对月”两句。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《此木轩论诗汇编》:“惟有饮者留其名”,乱道故妙,一学便俗。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《古唐诗合解》:太白此歌豪放极矣。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《而庵说唐诗》:太白此歌,最为豪放,才气干古无双。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗选胜直解》:此诗妙在自解又以劝人。“主人”是谁?“对君”是谁?骂尽窃高位、守钱虏辈,妙,妙!</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗合选详解》:王翼云曰:此篇用长短句为章法,篇首两个“君不见”领起,亦一局也。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐宋诗举要》:吴曰:驱迈淋漓之气(“人生得意”一句下)。吴曰:豪健(末句下)。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《李太白诗醇》:一起奇想,亦自天外来。</span></p><p><span style="font-size: 15px;"></span></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);">崔颢《黄鹤楼》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">昔人已乘黄鹤去,此地空余黄鹤楼。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">黄鹤一去不复返,白云千载空悠悠。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">晴川历历汉阳树,芳草萋萋鹦鹉洲。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">日暮乡关何处是?烟波江上使人愁。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">本诗作具有的浓郁民歌风味,景到言到情到,语如联珠,自然天成,对仗工整,音律谐美,文采飞扬。本诗人将思念亲人的狭义乡愁与心系天下苍生的广义乡愁有机结合,把乡愁情怀抒发得波澜壮阔、豪迈昂扬,使得本篇的韵味和风骨跨上了同类本诗作的峰巅,成为被后人推为唐朝七律本诗中的第一佳作。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《沧浪诗话》:唐人七言律诗,当以崔颢《黄鹤楼》为第一。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《批点唐诗正声》:气格音调,千载独步。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗镜》:此诗气格高迥,浑若天成。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">清·查慎行《初白庵诗评》:此诗为后来七律之袓,取其气局开展。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">明·胡应麟《诗薮》:崔颢《黄鹤楼》、李白《凤凰台》,但略点题面,未尝题黄鹤、凤凰也。……故古人之怍,往往神韵超然,绝去斧凿。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">明·李攀龙《唐诗广选》:李宾之曰:崔颢此诗乃律间出古,要自不厌。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">明·陆时雍《唐诗镜》:此诗气格高迥,浑若天成。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">明·钟惺《唐诗归》:谭云:此诗妙在宽然有余,无所不写。使他人以歌行为之,尤觉不舒,宜尔太白起敬也。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);">杜甫《登高》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">风急天高猿啸哀,渚清沙白鸟飞回。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">无边落木萧萧下,不尽长江滚滚来。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">万里悲秋常作客,百年多病独登台。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">艰难苦恨繁霜鬓,潦倒新停浊酒杯。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">杜甫的《登高》总体上给人一种萧瑟荒凉之感,情景交融之中,融情于景,将个人身世之悲、抑郁不得志之苦融于悲凉的秋景之中,极尽沉郁顿挫之能事,使人读来,感伤之情喷涌而出,如火山爆发而一发不可收拾。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">此诗八句皆对。粗略一看,首尾好像“未尝有对”,胸腹好象“无意于对”。仔细玩味,“一篇之中,句句皆律,一句之中,字字皆律”。不只“全篇可法”,而且“用句用字”,“皆古今人必不敢道,决不能道者”。它能博得“旷代之作”(均见胡应麟《诗薮》)的盛誉,就是理所当然的了。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">杨伦《杜诗镜铨》:高浑一气,古今独步,当为杜集七言律诗第一。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">张世炜《唐七律隽》:四句如千军万马,冲坚破锐,又如飘风骤雨,折旆翻盆。合州极爱之,真有力拔泰山之势。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">明·胡应麟《诗薮》:元人凭此诗云,一篇之内,句句皆奇,一句之内,字字皆奇;亦有识者。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">方东树《昭昧詹言》:笔势雄骏奔放,若天马之不可羁,则他人不及。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);">张若虚《春江花月夜》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">春江潮水连海平,海上明月共潮生。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">滟滟随波千万里,何处春江无月明!</span></p><p><span style="font-size: 15px;">江流宛转绕芳甸,月照花林皆似霰。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">空里流霜不觉飞,汀上白沙看不见。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">江天一色无纤尘,皎皎空中孤月轮。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">江畔何人初见月?江月何年初照人?</span></p><p><span style="font-size: 15px;">人生代代无穷已,江月年年只相似。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">不知江月待何人,但见长江送流水。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">白云一片去悠悠,青枫浦上不胜愁。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">谁家今夜扁舟子?何处相思明月楼……</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">唐代诗星璀璨,即使说诗仙李白是唐诗第一人,也有人有不同意见。但是在千百年后,有一个不知名的诗人张润玉的一首诗,竟然被赞誉为“孤篇压全唐”,著名学者闻一多称赞她是“诗中的诗,顶峰中的顶峰”。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">闻一多:在这种诗面前,一切的赞叹是饶舌,几乎是亵渎。……这是诗中的诗,顶峰上的顶峰。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">王夫之:句句翻新,千条一缕,以动古今人心脾,灵愚共感。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">王闿运《湘绮楼论唐诗》:张若虚《春江花月夜》用《西洲》格调,孤篇横绝,竟为大家。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);"><span class="ql-cursor"></span>李商隐《锦瑟》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">锦瑟无端五十弦,一弦一柱思华年。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">庄生晓梦迷蝴蝶,望帝春心托杜鹃。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">沧海月明珠有泪,蓝田日暖玉生烟。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">此情可待成追忆?只是当时已惘然。</span></p><p style="text-align: center;"><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《锦瑟》是唐代诗人李商隐创作的一首七言律诗,是诗人的代表作之一。 本诗是李商隐最难索解的作品之一,作者在诗中追忆了自己的青春年华,伤感自己不幸的遭遇,寄托了悲慨、愤懑的心情,大量借用典故,采用比兴手法,运用联想与想象,创造朦胧的境界,传达了其真挚浓烈的深思。全诗词藻华美,含蓄深沉,情真意长,感人至深。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">陆次云《五朝诗善鸣集》:意致迷离,在可解不可解之间,于初盛诸家中得未曾有。三楚精神,笔端独得。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">姜炳璋《选玉溪生补说》:心华结撰,工巧天成,不假一毫凑泊。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">薛雪《一瓢诗话》:对锦瑟而兴悲,叹无端而感切。如此体会,则诗神诗旨,跃然纸上。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 15px;">王之涣《凉州词》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">黄河远上白云间,一片孤城万仞山。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">羌笛何须怨杨柳,春风不度玉门关。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《凉 州词》最突出的特点是景物的描写,用夸张的手法,形象的比喻,巧妙地把心中的那种感受表达出来,寓情于景。同时,“黄河远上”与“一片孤城”,一远一近,一动一静,互相映衬,有一种立体的感觉。这些手法的应用都是为了表达诗人所看、所感。在一篇文章中,要表达一种思想,或者是一份心情,直接的表达出来,效果反而不好,缺失一种美感,不耐人寻味。而如果能够借助于景致的描写,采用恰当的表现手法,精准地表达出心情和感受,文章会更出彩。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《岘佣说诗》:“黄河远上”一首,边塞名作,意态雄健,音节高亮,情思悱恻,令人百读不厌也。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗正声》:吴逸一评:神气内敛,骨力全融,意沉而调响。满目征人苦情,妙在含蓄不露。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《而庵说唐诗》:此诗只要说玉门关外之苦而苦见矣。风致绝人,真好诗。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);">李白《静夜思》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">床前明月光,疑是地上霜。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">举头望明月,低头思故乡。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">这首诗写的是在寂静的月夜思念家乡的感受。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">诗的前两句,是写诗人在作客他乡的特定环境中一刹那间所产生的错觉。一个独处他乡的人,白天奔波忙碌,倒还能冲淡离愁,然而一到夜深人静的时候,心头就难免泛起阵阵思念故乡的波澜。何况是在月明之夜,更何况是月色如霜的秋夜。“疑是地上霜”中的“疑”字,生动地表达了诗人睡梦初醒,迷离恍惚中将照射在床前的清冷月光误作铺在地面的浓霜。而“霜”字用得更妙,既形容了月光的皎洁,又表达了季节的寒冷,还烘托出诗人飘泊他乡的孤寂凄凉之情。</span></p><p>&nbsp;</p><p><span style="font-size: 15px;">“望”字照应了前句的“疑”字,表明诗人已从迷朦转为清醒,他翘首凝望着月亮,不禁想起,此刻他的故乡也正处在这轮明月的照耀下。于是自然引出了“低头思故乡”的结句。“低头”这一动作描画出诗人完全处于沉思之中。而“思”字又给读者留下丰富的想象:那家乡的父老兄弟、亲朋好友,那家乡的一山一水、一草一木,那逝去的年华与往事……无不在思念之中。一个“思”字所包涵的内容实在太丰富了。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">这首小诗,既没有奇特新颖的想象,更没有精工华美的辞藻;它只是用叙述的语气,写远客思乡之情,然而它却意味深长,耐人寻味,千百年来,如此广泛地吸引着读者。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">这是写远客思乡之情的诗,诗以明白如话的语言雕琢出明静醉人的秋夜的意境。它不追求想象的新颖奇特,也摒弃了辞藻的精工华美;它以清新朴素的笔触,抒写了丰富深曲的内容。境是境,情是情,那么逼真,那么动人,百读不厌,耐人寻绎。无怪乎有人赞它是“妙绝古今”。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">胡应麟说:“太白诸绝句,信口而成,所谓无意于工而无不工者。”</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗正声》:百千旅情,妙复使人言说不得。天成偶语,讵由精炼得之?</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《增订唐诗摘钞》:思乡诗最多,终不如此四语真率而有味。此信口语,后人复不能摹拟,摹拟便丑,语似极率,回坏尽致。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《古唐诗合解》:此诗如不经意,而得之自然。故群服其神妙。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗品汇》:刘云:自是古意,不须言笑。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗正声》:百千旅情,妙复使人言说不得。天成偶语,讵由精炼得之?</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《批点唐诗正声》:乐府体。老炼着意作,反不及此。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《增订评注唐诗正声》:郭云:悄悄冥冥,千古旅情,尽此十字(末二句下)。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《李杜诗选》:范德机曰:五言短古,不可明白说尽,含糊则有余味,如此篇也。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗广选》:有第三句,自不意其末句忽转至此。便奇(“疑是”句下)。蒋仲舒曰:“举头”、“低头”,写出踌蹰踯躅之态。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《诗薮》:太白五言,如《静夜思》、《玉阶怨》等,妙绝古今,然亦齐、梁体格。他作视七言绝句,觉神韵小减,缘句短,逸气未舒耳。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗归》:钟云:忽然妙境,目中口中,凑泊不得,所谓不用意得之者。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《李诗钞》:偶然得之,读不可了。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《李诗通》:思归之辞,白自制名。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗解》:摹写静夜之景,字字真率,正济南所谓“不用意得之”者。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);">王昌龄《出塞》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">秦时明月汉时关,万里长征人未还。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">但使龙城飞将在,不教胡马度阴山。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">这首诗虽然只有短短四行,但是通过对边疆景物和征人心理的描绘,表现的内容是复杂的。既有对久戍士卒的浓厚同情和结束这种边防不顾局面的愿望;又流露了对朝廷不能选贤任能的不满,同时又以大局为重,认识到战争的正义性,因而个人利益服从国家安全的需要,发出了“不教胡马度阴山”的誓言,洋溢着爱国激情。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">诗人并没有对边塞风光进行细致的描绘,他只是选取了征戍生活中的一个典型画面来揭示士卒的内心世界。景物描写只是用来刻画人物思想感情的一种手段,汉关秦月,无不是融情入景,浸透了人物的感*彩。把复杂的内容熔铸在四行诗里,深沉含蓄,耐人寻味。这首诗意境雄浑,格调昂扬,语言凝炼明快。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">李攀龙:唐人七绝压卷之作。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">杨慎:此诗可入神品。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《网师园唐诗笺》:悲壮浑成,应推绝唱。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);">王维《送元二使安西》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">渭城朝雨浥轻尘,客舍青青柳色新。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">劝君更尽一杯酒,西出阳关无故人。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">这首诗所描写的是一种非常普遍的离别。它没有特殊的背景,有的是至深的惜别之情,所以,它适合大多数别筵离席颂唱,后来纳入乐府,成为流行,久唱不衰的歌曲。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《渭城曲》是唐代大诗人王维所创作的。该诗前两句写渭城驿馆风景;后二句转入伤别,却不着伤字,只用举杯劝酒来表达内心强烈的惜别之情。全诗以洗尽雕饰、明朗自然语言抒发别情,写得情景交融,韵味深永,具有很强的艺术感染力。</span></p><p><br></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《王孟诗评》:更万首绝句,亦无复近,古今第一矣。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗绝句类选》:唐人别诗,此为绝唱。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗镜》:语老情深,遂为千古绝调。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);">白居易《琵琶行》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">浔阳江头夜送客,枫叶荻花秋瑟瑟。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">主人下马客在船,举酒欲饮无管弦。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">醉不成欢惨将别,别时茫茫江浸月。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">忽闻水上琵琶声,主人忘归客不发。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">寻声暗问弹者谁?琵琶声停欲语迟。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">移船相近邀相见,添酒回灯重开宴。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">千呼万唤始出来,犹抱琵琶半遮面。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">转轴拨弦三两声,未成曲调先有情。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">弦弦掩抑声声思,似诉平生不得志。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">低眉信手续续弹,说尽心中无限事。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">轻拢慢捻抹复挑,初为霓裳后六幺。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">大弦嘈嘈如急雨,小弦切切如私语。&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">嘈嘈切切错杂弹,大珠小珠落玉盘。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">此诗通过对琵琶女高超弹奏技艺和她不幸经历的描述,揭露了封建社会官僚腐败、民生凋敝、人才埋没等不合理现象,表达了诗人对她的深切同情,也抒发了诗人对自己无辜被贬的愤懑之情。</span></p><p>&nbsp;</p><p><span style="font-size: 15px;">这首诗的艺术性是很高的。</span></p><p>&nbsp;</p><p><span style="font-size: 15px;">其一,他把歌咏者与被歌咏者的思想感情融二为一,说你也是说我,说我也是说你,命运相同、息息相关。琵琶女叙述身世后,诗人以为他们“同是天涯沦落人”;诗人叙述身世后,琵琶女则“感我此言良久立”,琵琶女再弹一曲后,诗人则更是“江州司马青衫湿。”风尘知己,处处动人怜爱。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">其二,诗中的写景物、写音乐,手段都极其高超,而且又都和写身世、抒悲慨紧密结合,气氛一致,使作品自始至终浸沉在一种悲凉哀怨的氛围里。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">其三,作品的语言生动形象,具有很强的概括力,而且转关跳跃,简洁灵活,所以整首诗脍炙人口,极易背诵。诸如“千呼万唤始出来,犹抱琵琶半遮面”;“别有幽情暗恨生,此时无声胜有声”;“门前冷落车马稀,老大嫁作商人妇”;“夜深忽梦少年事,梦啼妆泪红阑干”;“同是天涯沦落人,相逢何必曾相识”,等等都是多么凝炼优美、多么叩人心扉的语句啊!</span></p><p>&nbsp;</p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">陈洪绶:十分情十分说出,能令有情者皆为之死。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗别裁》:写同病相怜之意,侧侧动人。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐贤小三昧集》:感商妇之飘流,叹谪居之沦落,凄婉激昂,声能引泣。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 15px;">孟郊《游子吟》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">慈母手中线,游子身上衣。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">临行密密缝,意恐迟迟归。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">谁言寸草心,报得三春晖。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">这是一首母爱的颂歌。全诗共六句三十字,采用白描的手法,通过回忆一个看似平常的临行前缝衣的场景,凸显并歌颂了母爱的伟大与无私,表达了诗人对母爱的感激以及对母亲深深的爱与尊敬之情。此诗情感真挚自然,虽无藻绘与雕饰,然而清新流畅,淳朴素淡的语言中蕴含着浓郁醇美的诗味,千百年来广为传诵。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">这首诗艺术地再现了人所共感的平凡而又伟大的人性美,所以千百年来赢得了无数读者强烈的共鸣。直到清朝,溧阳有两位诗人又吟出了这样的诗句:“父书空满筐,母线萦我襦”(史骐生《写怀》),“向来多少泪,都染手缝衣”(彭桂《建初弟来都省亲喜极有感》),足见此诗给后人的深刻印象。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗品汇》:全是托兴,终之悠然。不言之感,复非睍睆寒泉之比。千古之下,犹不忘淡,诗之尤不朽者。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《载酒园诗话又编》:孟东野为最高深,如“慈母手中线……”,真是《六经》鼓吹,当与退之《拘幽操》同为全唐第一。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《柳亭诗话》:孟东野“慈母手中线”一首,言有尽而意无穷,足与李公垂“锄禾日当午”并传。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 15px;">岑参《白雪歌送武判官归京》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">北风卷地白草折,胡天八月即飞雪。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">忽如一夜春风来,千树万树梨花开。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">散入珠帘湿罗幕,狐裘不暖锦衾薄。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">将军角弓不得控,都护铁衣冷难着。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">瀚海阑干百丈冰,愁云惨淡万里凝。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">中军置酒饮归客,胡琴琵琶与羌笛。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">纷纷暮雪下辕门,风掣红旗冻不翻。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">轮台东门送君去,去时雪满天山路。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">山回路转不见君,雪上空留马行处。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">此诗是岑参边塞诗的代表作,作于他第二次出塞时期。此时,他很受安西节度使封常青的器重,他的大多数边塞诗成于这一时期。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">此诗描写西域八月飞雪的壮丽景色,抒写塞外送别、雪中送客之情,表现离愁和乡思,却充满奇思异想,并不令人感到伤感。诗中所表现出来的浪漫理想和壮逸情怀使人觉得塞外风雪变成了可玩味欣赏的对象。全诗内涵丰富宽广,色彩瑰丽浪漫,气势浑然磅礴,意境鲜明独特,具有极强的艺术感染力,堪称盛世大唐边塞诗的压卷之作。其中“忽如一夜春风来,千树万树梨花开”等诗句已成为千古传诵的名句。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;全诗以一天雪景的变化为线索,记叙送别归京使臣的过程,文思开阔,结构缜密。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">这首诗,以奇丽多变的雪景,纵横矫健的笔力,开阖自如的结构,抑扬顿挫的韵律,准确、鲜明、生动地制造出奇中有丽、丽中奇的美好意境,不仅写得声色宜,张弛有致,而且刚柔相间,急缓相济,是一首不可多得的边塞佳作。全诗不断变换着白雪画面,化景为情,慷慨悲壮,浑然雄劲。抒发了诗人对友人的依依惜别之情和因友人返京而产生的惆怅之情。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">方东树《昭昧詹言》:岑嘉州《白雪歌送武判官归京》奇峭。起飒爽,“忽如”六句,奇气奇情逸发,令人心神一快。须日诵一过,心摹而力追之。“瀚海”句换气,起下“归客”。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">范大士《历代诗发》:酒笔酣歌,才锋驰突。“雪”字四见,一一精神。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">张文荪《唐贤清雅集》:嘉州七古,纵横跌荡,大气盘旋,读之使人自生感慨。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="font-size: 15px; color: rgb(237, 35, 8);">王勃《送杜少府之任蜀州》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">城阙辅三秦,风烟望五津。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">与君离别意,同是宦游人。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">海内存知己,天涯若比邻。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">无为在岐路,儿女共沾巾。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">此诗是送别诗的名作,诗意在慰勉友人勿在离别之时悲哀。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">首联描画出送别地与友人出发地的形势和风貌,隐含送别的情意,严整对仗;颔联为宽慰之辞,点明离别的必然性,以散调相承,以实转虚,文情跌宕;颈联奇峰突起,高度地概括了“友情深厚,江山难阻”的情景,使友情升华到一种更高的美学境界;尾联点出“送”的主题,而且继续劝勉、叮咛朋友,也是自己情怀的吐露。此诗开合顿挫,气脉流通,意境旷达,堪称送别诗中的不世经典,全诗仅仅四十个字,却纵横捭阖,变化无穷,仿佛在一张小小的画幅上,包容着无数的丘壑,有看不尽的风光,至今广泛流传。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《古唐诗合解》:此等诗气格浑成,不以景物取妍,具初唐之风骨。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《诗境浅说》:一气贯注,如娓娓清谈,极行云流水之妙。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《唐诗镜》:此是高调,读之不觉其高,以气厚故。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 15px;">陈子昂《登幽州台歌》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">前不见古人,后不见来者。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">念天地之悠悠,独怆然而涕下。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">诗人具有政治见识和政治才能,他言敢谏,但没有被武则天采纳,屡受击,心情郁郁悲愤。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">诗歌写登上幽州蓟北楼远望,悲从中来,并以“山河旧,人物不同”来抒发自己“生不逢时的哀叹。语言奔放,富有感染力。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">诗人俯仰古今,深感人生短暂,宇宙无限,不觉中流下热泪。这是诗人空怀抱国为民之心不得施展的呐喊。细细读来,悲壮苍凉之气油然而生,而长短不齐的句法,抑扬变化的音节,更增添了艺术感染力。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">这首诗没有对幽州台作一字描写,而只是登台的感慨,却成为千古名篇。诗篇风格明朗刚健,是具有“汉魏风骨”的唐代诗歌的先驱之作,对扫除齐梁浮艳纤弱的形式主义诗风具有拓疆开路之功。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">在艺术上,其意境雄浑,视野开阔,使得诗人的自我形象更加鲜亮感人。全诗语言奔放,富有感染力,虽然只有短短四句,却在人们面前展现了一幅境界雄浑,浩瀚空旷的艺术画面。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">陈子昂这首感伤之作是由自己在现实生活中的遭遇触发的,但是其客观意义却远远超越了他自身以至他所处的时代的范围,带有一定的广泛性。表现在这首诗里的感伤情绪,和世俗的忧生叹逝有明显的不同。这是一种在对事业和人生的执着追求中产生的喟叹。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">黄周星《唐诗快》:胸中自有万古,眼底更无一人。古今诗人多矣,从未有道及此者。此二十二字,真可以泣鬼。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">杨慎《升庵诗话》:其辞简质,有汉魏之风。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 15px;">王翰《凉州词》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">葡萄美酒夜光杯,</span></p><p><span style="font-size: 15px;">欲饮琵琶马上催。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">醉卧沙场君莫笑,</span></p><p><span style="font-size: 15px;">古来征战几人回?</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">王翰的《凉州词》是一首曾经打动过无数热血男儿心灵深处最柔弱部分的千古绝唱。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;诗人以饱蘸激情的笔触,用铿锵激越的音调,奇丽耀眼的词语,定下这开篇的第一句。“葡萄美酒夜光杯”,犹如突然间拉开帷幕,在人们的眼前展现出五光十色、琳琅满目、酒香四溢的盛大筵席。这景象使人惊喜,使人兴奋,为全诗的抒情创造了气氛,定下了基调。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">醉卧沙场君莫笑,古来征战几人回?这两句是席间的劝酒之词,而并不是什么悲伤之情,它虽有几分“谐谑”,却也为尽情酣醉寻得了最具有环境和性格特征的“理由”。“醉卧沙场”,表现出来的不仅是豪放、开朗、兴奋的感情,而且还有着视死如归的勇气,这和豪华的筵席所显示的热烈气氛是一致的。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">《凉州词》是唐代诗人王翰的作品,这是一首边塞诗中的经典名篇。凉州词不是诗题,是唐乐府名,属唱词,在盛唐时流行的一种曲调名。诗人王翰写有《凉州词》两首,皆有慷慨悲壮,为国捐躯之壮义,广为流传。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">明代王世贞:推《凉州词》唐代七绝的压卷之作。</span></p><p><br></p> <p><br></p><p><span style="color: rgb(237, 35, 8); font-size: 15px;">张继《枫桥夜泊》</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">月落乌啼霜满天,江枫渔火对愁眠。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">姑苏城外寒山寺,夜半钟声到客船。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">唐朝安史之乱后,张继途经寒山寺时写下这首羁旅诗。此诗精确而细腻地描述了一个客船夜泊者对江南深秋夜景的观察和感受,勾画了月落乌啼、霜天寒夜、江枫渔火、孤舟客子等景象,有景有情有声有色。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">此外,这首诗也将作者羁旅之思,家国之忧,以及身处乱世尚无归宿的顾虑充分地表现出来,是写愁的代表作。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">全诗句句形象鲜明,可感可画,句与句之间逻辑关系又非常清晰合理,内容晓畅易解。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">《枫桥夜泊》是一首情与景交织在一起的古诗,全诗除了“对愁眠”外,其余都是刻意绘景。它不是直抒胸臆,而是通过描绘秋江月夜的美景,间接而自然地把诗人旅途寂寞的郁结愁思寄托于景物而抒发出来。欲抒情,先绘景,情随景发,是这首古诗显著的艺术特点。由此可见,在借景抒情的古诗中,作者的情感是通过所描绘的景物来抒发的。在教学这类古诗时,我们既要欣赏作者描绘的景物,更重要的是理解他凭借景物巧妙抒情的技巧,这样才能真正地读懂了古诗。</span></p><p><span style="font-size: 15px;">&nbsp;</span></p><p><span style="font-size: 15px;">鲜为人知的唐代诗人张继留下的诗并不多,但一首《枫桥夜泊》伴随苏州城,伴随寒山寺流传千年。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">【上榜理由•名家点评】</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">清·沈子来:全篇诗意自“愁眠”上起,妙在不说出。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">清·沈德潜《唐诗别裁》:尘市喧阗之处,只闻钟声,荒凉寥寂可知。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">清·乔亿:高亮殊特,青莲遗响。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 15px;">其实每人都心中都有一个唐诗排行榜,你心中排第一的唐诗是哪首?</span></p><p><br></p>