人间有味清欢醉,笑看红尘漾紫光

知秋

<div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">鹧鸪天</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">半世浮沉舞乱章,五十风雨尽苍茫。</div><div style="text-align: center;">朝花夕月眉间落,春暖秋凉心底藏。</div><div style="text-align: center;">时不惑,岁逾央。文舟海墨写沧桑。</div><div style="text-align: center;">人间有味清欢醉,笑看红尘漾紫光。</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">——题记</div><div style="text-align: center;"><br></div> <div><br></div>时光摇曳一季繁花,岁月,如流水般从身边匆匆滑过。恍惚间,已跨入知天命的门槛,仓促间,一个踉跄,就已跌进了中年人的行列。<div><br>夜深,敞开心扉,静静地直面自己,端起盛满回忆的杯盏,饮下人生百味。人说,有一种尴尬叫人到中年,于我心有戚戚焉。<br><br><div style="text-align: center;">七律•秋声入夜似叮咛</div></div><div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">秋声入夜似叮咛,已到阑珊不肯停。</div><div style="text-align: center;">帘外风弦弹叶落,笔端私语慰心宁。</div><div style="text-align: center;">文舟墨海帆犹过,尘路征途事未经。</div><div style="text-align: center;">欣把当年梅一树,留于梦里总青青。</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">七律•夜来难得心如水</div></div><div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">为桂痴迷为菊陶,幽怀聊以解辛劳。</div><div style="text-align: center;">相思枫叶吟千遍,带信征鸿问几遭。</div><div style="text-align: center;">婉约秋声同药煮,阑珊月色与灯熬。</div><div style="text-align: center;">夜来难得心如水,却被清波点一篙。</div></div><div style="text-align: center;"><br></div> <div><br></div>半樽清浅,兑尽思量。想当年,曾经带着豪情万丈出征,结果出走了半生,归来却是空空的行囊。曾经怀揣着希望和梦想,想用无敌的青春和满腔的热血铸就辉煌,而如今除却满身的风雨,收获的只有沧桑……即使用现在“知天命”的眼睛回望,仍然不知那时种种,到底叫做书生意气,还是称为年少轻狂。<div><br>就这样人到中年,几分无奈,几分感慨,几分领悟,几分迷茫。</div><div><br><div style="text-align: center;">高阳台•故作温柔</div><br>虚阁扶琴,小帘弄乐,飞花惊起闲愁。<br>雁点秋容,携香掠过桃源。<br>春城郊外垂烟柳,却不知、客梦归舟。<br>露华浓,风剪流苏,竹倚西楼。<br><br>挑灯欹枕人难睡,</div><div>叹红颜来去,几度春秋。<br>孤酌千盅,寒气肆意穿喉。<br>一任香彻红衣老,</div><div>笑浮生、欲语还休。<br>独凭栏,念瘦沈腰,故作温柔。<br></div><div><br></div> <div><br></div>九月,是菊的季节。夭夭的开成了海,满城尽带黄金甲。待到秋来九月八,我花开罢百花杀。然而菊败时也是败的凄然。裹一把冷风,再裹着一把岁月的阴寒,想不伤感也难。还是不延续这伤感吧。泡一杯茶,散几朵菊花,暖心,暖胃,喝出菊的清幽和微凉,任凭这世界如何,就散淡如菊了。<div><br>人到中年,若桂菊知秋。回眸曾经,岁如沧海,丽影风流已是往事。当时情态渐渐朦胧虚渺,纵诗舟如诉,亦是只能凭借着素手,染墨桑收。</div><div><br>人到中年,意味着步入了人生的又一新高度。从此青春与我渐行渐远,孤帆远影碧空尽,惟见长江天际流。日暮晚风清,心如明镜,悬挂着的山和川,皆是倒影。</div><div><br>人到中年,一切皆可归于平淡,莞尔红尘,繁华事散逐香尘,流水无情草自青。从此心如止水,也无风雨也无晴。</div><div><br><div style="text-align: center;">鹧鸪天•桂花</div></div><div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">落落姿容淡淡妆,清风撩动满城香。</div><div style="text-align: center;">自从玉树移天阙,便使幽情淬月光。</div><div style="text-align: center;">沾冷露,拂轻霜,解将花语馥华章。</div><div style="text-align: center;">词林翻遍玲珑韵,隐约秋心意未央。</div></div><div style="text-align: center;"><br></div> <div><br></div>莫道桑榆晚,为霞尚满天。浅醉中年梦,风定落花闲。<div><br>道是秋来素,秋月浸霜寒露。层林尽染,深红黄绿参差不齐,看叶胜花朵。</div><div><br>东篱秋菊繁花处,把酒吟芳句。离愁不可倾诉,解怀不必悲秋赋。</div><div><br>雨打清秋树,霜染赤黄无数。秋来观叶胜似花,风和日丽,只在云深处。</div><div><br>枫红赤焰燃如炬,遍布山间煦。映霞落地如锦,夕阳余晖丹枫树。</div><div><br>月挂垂杨树,光洒万丝千缕。风摇翠影暗幽香,朦胧月下,几度菊花赋。</div><div><br>凭阑欲把花期数,怕把花期误。去年约定期日,别离秋月相思苦。</div><div><br>已是黄昏后,霜露染浸菊秀。原野叠锦色斑斓,诗情怀远,在秋色嫣然。</div><div><br>夕阳独倚岸边柳,影落菊花瘦。数千竹韵风语,几枝花叶凋零后。 </div><div><br>落叶听禅,锦瑟无端,人到中年,该有一种白雪绿茶煮清欢,携雨邀花共吟诗的浪漫;人到中年,亦该有一种把风景都看透,野渡无人舟自横的悠然;人到中年,更该有一种两袖清风拂名利,一襟朗月拭浮华的风范。<br></div><div><br></div> <p style="text-align: center;"><br></p><p style="text-align: center;">醉花阴• 思绪</p><p style="text-align: center;"><br></p><p>思绪近来添凌乱,轻落书香案。</p><p>梦醒意沉沉,月在西窗,心在清秋畔。</p><p><br></p><p>墨题一阕悲欣篆,小字因情断。</p><p>不想道缘由,只把痴嗔,吟做声声慢。</p><p><br></p><p>风清冷,水玲珑,花解语,人牵情,常以风月寄相思,相思怎堪浓?诗含韵,曲轻声,词滴泪,舞轻盈,遥远把柔肠诉秋枫,秋枫为谁红?</p><p><br></p><p style="text-align: center;">七律• 思绪</p><p style="text-align: center;"><br></p><p style="text-align: center;">闲庭月下绪飞扬,似有幽怀识旧香。</p><p style="text-align: center;">别曲扶琴花落泪,离词填句雁成行。</p><p style="text-align: center;">笙箫再弄梅心苦,禅意频临水墨凉。</p><p style="text-align: center;">几许秋风清暮色,一壶沧海煮寻常。</p><p><br></p><p>一页心绪,一路丝语,一曲微笑的上弦月,和风轻唱。蓦然回首人间的苍茫,才知岁月深处,是生命的平静如常。捻一指秋凉,看光阴的流动欢愉着一场新的生涯,轻挥笔墨,淡笔写下旖旎的诗行。</p><p><br></p><p>墨光闪烁,跳跃成明媚的音符,将生命,谱成唯美的乐章。剪一抹璀璘,赠与未来同绽放,盈一盏真情,留与岁月共沉香。双手合十,让叠加于掌心的温暖,拥着余生漫长。</p><p><br></p>