【以鲁为师】(41)《野草•题辞》读后

铁丁

<p style="text-align: justify;"><b>  《野草题辞》原文:</b></p><p style="text-align: justify;"><b><span class="ql-cursor"></span></b></p><p style="text-align: justify;"> 当我沉默着的时候,我觉得充实;我将开口,同时感到空虚。</p><p style="text-align: justify;"> 过去的生命已经死亡。我对于这死亡有大欢喜,因为我借此知道它曾经存活。死亡的生命已经朽腐。我对于这朽腐有大欢喜,因为我借此知道它还非空虚。</p><p style="text-align: justify;"> 生命的泥委弃在地面上,不生乔木,只生野草,这是我的罪过。</p><p style="text-align: justify;"> 野草,根本不深,花叶不美,然而吸取露,吸取水,吸取陈死人的血和肉,各各夺取它的生存。当生存时,还是将遭践踏,将遭删刈,直至于死亡而朽腐。</p><p style="text-align: justify;"> 但我坦然,欣然。我将大笑,我将歌唱。</p><p style="text-align: justify;"> 我自爱我的野草,但我憎恶这以野草作装饰的地面。</p><p style="text-align: justify;"> 地火在地下运行,奔突;熔岩一旦喷出,将烧尽一切野草,以及乔木,于是并且无可朽腐。</p><p style="text-align: justify;"> 但我坦然,欣然。我将大笑,我将歌唱。</p><p style="text-align: justify;"> 天地有如此静穆,我不能大笑而且歌唱。天地即不如此静穆,我或者也将不能。我以这一丛野草,在明与暗,生与死,过去与未来之际,献于友与仇,人与兽,爱者与不爱者之前作证。</p><p><br></p>