<p class="ql-block" style="text-align: center;"><br></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 18px;">· 桃花源记 ·</span></p><p class="ql-block"><br></p> . · · · · . · . · · · <p style="text-align: center;"><br></p><p style="text-align: center;"><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;">桃花源记</span></p><p style="text-align: right;"><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;">魏晋:陶渊明</span></p><p style="text-align: right;"><br></p><p><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;"> 晋太元中,武陵人捕鱼为业。缘溪行,忘路之远近。忽逢桃花林,夹岸数百步,中无杂树,芳草鲜美,落英缤纷。渔人甚异之,复前行,欲穷其林。</span></p><p><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;"> 林尽水源,便得一山,山有小口,仿佛若有光。便舍船,从口入。初极狭,才通人。复行数十步,豁然开朗。土地平旷,屋舍俨然,有良田、美池、桑竹之属。阡陌交通,鸡犬相闻。其中往来种作,男女衣着,悉如外人。黄发垂髫,并怡然自乐。</span></p><p><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;"> 见渔人,乃大惊,问所从来。具答之。便要还家,设酒杀鸡作食。村中闻有此人,咸来问讯。自云先世避秦时乱,率妻子邑人来此绝境,不复出焉,遂与外人间隔。问今是何世,乃不知有汉,无论魏晋。此人一一为具言所闻,皆叹惋。余人各复延至其家,皆出酒食。停数日,辞去。此中人语云:“不足为外人道也。”</span></p><p><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;"> 既出,得其船,便扶向路,处处志之。及郡下,诣太守,说如此。太守即遣人随其往,寻向所志,遂迷,不复得路。</span></p><p><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;"> 南阳刘子骥,高尚士也,闻之,欣然规往。未果,寻病终。后遂无问津者。</span></p><p><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;"></span></p> 讷堂出品 <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;">来源 | 讷堂书画</span></p><p class="ql-block"><span style="color: rgb(128, 128, 128); font-size: 15px;">编辑 | 小米</span></p>