天都绝胜,鲫背殊险

庚子

<h3>  “诗言志,歌永言,声依永,律和声”,如此独到精辟的见地,足显古人的睿智和才华。其实,先贤早在三千年前,就已道出今人的心声:文字,作为人们沟通交流思想感知的工具,在表述时,与口语一样,都介乎于一个“情”字。</h3><h3> 故曰:词缘情。</h3><p style="text-align: right; ">___题记</h3> <p style="text-align: center;">《赤枣子.黄山》</p><p style="text-align: center;">云淡淡,水潺潺。</p><p style="text-align: center;">唯黄山令我留连。</p><p style="text-align: center;">喜怪巘奇松瀑布,</p><p style="text-align: center;">更独怜雾卷云天。</p><p><br></p> <h3 style="text-align: center; ">《赤枣子.景从险中求》</h3><h3 style="text-align: center; ">余肉跳,汝心惊。</h3><h3 style="text-align: center; ">叹乾坤有此绝峰!</h3><h3 style="text-align: center; ">看破地擎天巨柱,</h3><h3 style="text-align: center; ">听松涛壑内呜鸣。</h3> <h3 style="text-align: center; ">  《减字木兰花.天上人间》</h3><h3> 迷离缥缈,最似篷萊仙住岛。时隐时出,山色遥观近却无。</h3><h3> 应非幻境,恰皖南黄山揽胜。莫让春回,恐岁衰风光不归。</h3> <h3 style="text-align: center; ">  《阮郎归.三十六峰》</h3><h3> 峻峰寒列见芙蓉,奇观有几重。天都石笋刺苍穹,云遮雾掩中。</h3><h3> 临始信,看群峰,闲云与我同。百条飞瀑啸石钟,直如种玉葱。</h3> <h3 style="text-align: center; ">  《减字木兰花.天都绝景》</h3><h3> 数天都最,最险壁崖为鲫背。雾冷烟危,浪漫飞云锁翠微。</h3><h3> 既然为鲫,理欲安身于水域。况已随缘,莫若开心作半仙。</h3> <h3 style="text-align: center; ">  《减字木兰花.一崖峭壁》</h3><h3> 一崖峭壁,吐纳乾坤之浩气。百丈悬梯,日月精华为吮吸。</h3><h3> 千寻石柱,黄帝层层藏玉书。万仞危岩,峻透云霄送彩鸾。</h3> <h3 style="text-align: center; ">  《阮郎归.夏登临》</h3><h3> 黄山夏季可登临,风光遍地寻。松风涧谷送清音,邻山近水亲。</h3><h3> 稍负重,水足屯,勿忧酷暑侵。莫将都市比山林,天都兴味深。</h3> <h3 style="text-align: center; ">  《遮鸪天.景遇》</h3><h3> 远见奇石天上裸,近瞥身畔乱云多。左边峰下如刀劈,右侧石林向宇歌。</h3><h3> 黄鲫背,弄天波。黟山美景险中得。我将文字廉值售,换取春竹任袅娜。</h3> <h3 style="text-align: center; ">  《减字木兰花.云开天幕》</h3><h3> 云开天幕,风掠天都驱雨雾。卅六诸峰,最是仙都能者登。</h3><h3> 长天渺邈,云下松林招翠鸟。雾海苍茫,风落松花满砾床。</h3> <p style="text-align: center; ">  《阮郎归.深山晚景》</h3><h3> 旅足踏月响空山,松生涧壑咽。鸟归巢穴欲栖眠,凉风掠蕙兰。</h3><h3> 山色暮,意觉寒。心忧纫佩残。香兰欲寄远人看,还愁上路难。</h3>