这些古代诗人的名字你读对了吗?作者~若欣

若欣

<h3>  这些古代诗人才情卓绝,文采斐然。因为他们的名字使用了晦涩难懂的生僻字,拗口难念,大多记不住,最终他们优秀的作品被淹没在历史的洪流中……不信,你看!<br></h3> <h3 style="text-align: center; "><b>寒食 / 寒食日即事 </b></h3><div style="text-align: center; "><b>唐 · 韩翃</b></div><div style="text-align: center; "><b>春城无处不飞花,寒食东风御柳斜。</b></div><div style="text-align: center; "><b>日暮汉宫传蜡烛,轻烟散入五侯家。</b></div> <h3>  暮春时节,长安城处处柳絮飞舞、落红无数,寒食节东风吹拂着皇家花园的柳枝。<br></h3><div>夜色降临,宫里忙着传蜡烛,袅袅炊烟散入王侯贵戚的家里。</div> <h3>  韩翃(hóng),字君平,唐代「大历十才子」之一。因作一首《寒食》而被唐德宗所赏识,晋升不断,最终官至中书舍人。韩翃的诗笔法轻巧,写景别致,在当时传诵很广泛。</h3> <h3 style="text-align: center; "><b>阙题</b></h3><h3 style="text-align: center; "><b>唐.刘昚虚</b></h3><div style="text-align: center; "><b>道由白云尽,春与青溪长。</b></div><div style="text-align: center; "><b>时有落花至,远闻流水香。</b></div><div style="text-align: center; "><b>闲门向山路,深柳读书堂。</b></div><div style="text-align: center; "><b>幽映每白日,清辉照衣裳。</b></div> <h3>  山路被白云隔断在尘境之外,春光宛若清清溪流源远流长。<br></h3><div> 不时有落花随溪水飘流而至,远远地就可闻到水中的芳香。</div><div> 闲静的荆门面对蜿蜒的山路,柳荫深处蕴藏着读书的斋堂。</div><div> 每当太阳光穿过柳荫的幽境,清幽的光辉便洒满我的衣裳。</div> <h3>  刘昚(shèn)虚,字全乙,唐代诗人,八岁能文。刘眘虚为人淡泊,脱略势利,壮年辞官归田,寄意山水,与孟浩然、王昌龄等诗人相友善,互唱和。</h3> <h3 style="text-align: center; "><b>江上</b></h3><div style="text-align: center; "><b>明.孙蕡</b></div><div style="text-align: center; "><b>江上青枫初着花,客帆和月宿蒹葭。</b></div><div style="text-align: center; "><b>云过疏云数千点,临水小村三四家。</b></div><div style="text-align: center; "><b>风起渔船依钓石,潮回归雁认平沙。</b></div><div style="text-align: center; "><b>秋怀已向南云尽,又是沧州阅岁华。</b></div> <h3>江边的枫叶变红了有如红花,明月下游子的船落下白帆停歇在芦苇丛中。</h3><h3><br></h3><h3>浮云经过落下千点稀疏的雨滴,临近水边坐落着三四家的小村落。</h3><h3><br></h3><h3>起风了把渔船吹到钓鱼的石头边,落潮了大雁归来落在沙岸上。</h3><h3><br></h3><h3>秋思萦怀追随者飘向故乡南方的流云,我身在异乡沧州度过一个个年华。</h3> <h3>  孙蕡(fén),字仲衍,仪表堂堂,性格通达。孙蕡于书无所不读,写起诗文来不用起草稿,开卷展纸,挥笔而成,有魏晋风度。他从小就志气不凡,乡间的人都尊称他为孙先生。</h3> <h3 style="text-align: center; "><b>眼儿媚·杨柳丝丝弄轻柔 </b></h3><div style="text-align: center; "><b>宋 · 王雱</b></div><div style="text-align: center; "><b>杨柳丝丝弄轻柔,烟缕织成愁。</b></div><div style="text-align: center; "><b>海棠未雨,梨花先雪,一半春休。</b></div><div style="text-align: center; "><b>而今往事难重省,归梦绕秦楼。</b></div><div style="text-align: center; "><b>相思只在:丁香枝上,豆蔻梢头。</b></div> <h3>  杨柳丝丝风中摆弄轻柔,烟缕迷漾织进万千春愁。海棠尚未经细雨湿润,梨花却已盛开似雪,真可惜春天已过去一半。<br></h3><div> 而今往事实在难以重忆,梦魂归绕你住过的闺楼。刻骨的相思如今只在,那芬芳的丁香枝上,那美丽的豆蔻梢头。</div> <h3>  王雱(pāng),字元泽,王安石之子,北宋文学家,儒家、道家学者。年少聪敏,擅作书论事,著有《论语解》、《孟子注》,世称王安礼、王安国、王雱为「临川三王」。</h3> <h3 style="text-align: center; "><b>宫词二首</b></h3><h3 style="text-align: center; "><b>其一</b></h3><h3 style="text-align: center; "><b>唐.张祜</b></h3><div style="text-align: center; "><b>故国三千里,深宫二十年。</b></div><div style="text-align: center; "><b>一声何满子,双泪落君前。</b></div> <h3>  故乡远在三千里之外,关闭在皇宫整整二十年。我唱一曲悲凉的《何满子》,眼泪不由得双双落在唐武宗的面前。</h3> <h3>  张祜(hù),字承吉,唐代诗人。家世显赫,被人称作张公子,有「海内名士」之誉。他在诗歌创作上取得了卓越成就。「故国三千里,深宫二十年」张祜以是得名。</h3> <h3 style="text-align: center; "><b>风 </b></h3><div style="text-align: center; "><b>唐 · 李峤</b></div><div style="text-align: center; "><b>解落三秋叶,能开二月花。</b></div><div style="text-align: center; "><b>过江千尺浪,入竹万竿斜。</b></div> <h3>  能吹落秋天金黄的树叶,能吹开春天美丽的鲜花。</h3><div> 刮过江面能掀千尺巨浪,吹进竹林能使万竿倾斜。</div> <h3>李峤(qiáo),字巨山,唐朝宰相。他生前以文辞著称,与苏味道并称「苏李」,又与苏味道、杜审言、崔融合称「文章四友」,晚年更被尊为「文章宿老」。</h3> <h3 style="text-align: center; "><b>雪 </b></h3><div style="text-align: center; "><b>宋 · 尤袤</b></div><div style="text-align: center; "><b>睡觉不知雪,但惊窗户明。</b></div><div style="text-align: center; "><b>飞花厚一尺,和月照三更。</b></div><div style="text-align: center; "><b>草木浅深白,丘塍高下平。</b></div><div style="text-align: center; "><b>饥民莫咨怨,第一念边兵。</b></div> <h3>  睡觉的时候,不知道下雪了,只是很吃惊窗户边一片明亮。起床开窗看,飘落的雪花在地上铺了足足一尺厚, 和着月光, 把三更天照的通明。</h3> <h3>  尤袤(mào),字延之,南宋著名诗人、大臣、藏书家。他与杨万里、范成大、陆游并称为「南宋四大诗人」。</h3> <h3 style="text-align: center; "><b>《黄金缕/蝶恋花》</b></h3><div style="text-align: center; "><b>年代:宋 作者: 司马槱</b></div><div style="text-align: center; "><b>家在钱塘江上住。花落花开,不管年华度。</b></div><div style="text-align: center; "><b>燕子又将春色去。</b><b>纱窗一阵黄昏雨。</b></div><div style="text-align: center; "><b>斜插犀梳云半吐。</b></div><div style="text-align: center; "><b>檀板清歌,唱彻黄金缕。</b></div><div style="text-align: center; "><b>望断云行无去处。梦回明月生春浦。</b></div> <h3>  我的家就在繁华的钱塘江畔,花开花落,任凭岁月流逝。而今燕子又要把美好的春光带走了,在这黄昏时节,纱窗外下起了一阵潇潇细雨。</h3><div> 我把犀梳斜插在头上,让头发半垂鬓边,敲响檀板,唱清丽的歌曲。抬眼望高空白云,不知它漂泊何处,梦醒后只见皎洁的明月从春江江畔冉冉升起。</div> <h3>  司马槱( yǒu),字才仲,宋代诗人。元佑中以苏轼荐,应贤良方正能直言极谏科,入第五等,赐同进士出身。</h3> <h3 style="text-align: center; "><b>春泛若耶溪 </b></h3><div style="text-align: center; "><b>唐 · 綦毋潜</b></div><div style="text-align: center; "><b>幽意无断绝,此去随所偶。</b></div><div style="text-align: center; "><b>晚风吹行舟,花路入溪口。</b></div><div style="text-align: center; "><b>际夜转西壑,隔山望南斗。</b></div><div style="text-align: center; "><b>潭烟飞溶溶,林月低向后。</b></div><div style="text-align: center; "><b>生事且弥漫,愿为持竿叟。</b></div> <h3>  归隐之心长期以来不曾中断,此次泛舟随遇而安任其自然。</h3><div> 阵阵晚风吹着小舟轻轻荡漾,一路春花撒到了溪口的两边。</div><div> 傍晚时分船儿转出西山幽谷,隔山望见了南斗明亮的闪光。</div><div> 水潭烟雾升腾一片白白茫茫,岸树明月往后与船行走逆向。</div><div> 人间世情多么繁复多么茫然,愿作渔翁持竿垂钓在此溪旁!</div> <h3>  綦(qí)毋潜,字孝通,唐代诗人。才名盛于当时,与许多著名诗人如:李颀、王维、张九龄、储光羲、孟浩然、卢象、高适、韦应物过从甚密,其诗清丽典雅,恬淡适然,后人认为他诗风接近王维。</h3> <h3>  我发现现在也有很多父母为孩子尽量取那些大多数人不易记住的名字,甚至无法入电脑存档,假如这个孩子以后能立大志,成栋梁,写奇文,书豪泼墨,岂不是步古人后尘,让后世子孙对他的才华无法刻骨铭心了。</h3> <h3 style="text-align: center; "><b>题赞夏雨荷</b></h3><h3 style="text-align: center;"><b>烟台.智叟</b></h3><div style="text-align: center; "><b>诘屈聱牙怪名多,通俗解读夏雨荷。</b></div><div style="text-align: center; "><b>诗词美誉传千古,作者从此不隐没。</b></div>